Allereerst blijk ik een helderder idee te hebben van mijn eigen religiositeit. Ik ben er in gegroeid, of afgedaald, en weet nu dat ik wortel, rust in de Ene, de Onnoembare, de Eeuwige. Ik heb ervaren dat meditatie of gewoon even stil worden mij helpt af te stemmen op die goddelijke bron diep vanbinnen. Ik weet dat dit afgestemd zijn mij helpt het goede te doen. Twijfelen is niet nodig, want als het resoneert met De Ene, dan is het goed.
Ik herken veel in Meister Eckharts godsbeeld wat er een was van een eeuwig uit zichzelf en naar zichzelf toestromende God. God als de oergrond die van al het bepaalbare vrijgehouden moet worden. Alle dingen zijn innerlijk aanwezig in God.
Ik zie God dus niet als een ambachtsman die alles geschapen heeft en oordeelt over mij. De kerk lijkt veelvuldig gebruik te maken van dit godsbeeld en daarom zou je je af kunnen vragen wat ik dan in die kerk te zoeken heb.
In de Anglicaanse kerk merk ik dat ik mijn eigen godsbeeld gemakkelijk als een filter over de mis kan leggen. En als ik dat doe, dan wordt het een heel indringend uurtje. Ik ben gericht op God en wat Hij (die hij, noch zij is) mij te vertellen heeft. Ik hoor er over Jezus en hoe hij mij kan inspireren tot 'goed' en ook 'eigen-zinnig' leven. Want dat is wat me iedere keer opvalt: de preek maakt altijd de vertaalslag naar het dagelijks leven.
Daarnaast ontroert het mij als alle mensen in het volle kerkje tegelijk gaan zingen over Gods liefde. Vaak gaat het over de onmetelijkheid en het onbeschrijflijke en dat is mooi. Daarnaast helpt de Engelse taal mij om los te komen van vooringenomenheid en beelden uit het verleden die met bepaalde teksten samenhangen.
Ik heb ervaren dat één keer per week samenkomen en gezamenlijk de blik op de Oneindige richten, toch heel goed voelt. Tussendoor zal ik zelf moeten zorgen dat ik thuis ben als ik God wil ontmoeten.
Want: God is altijd thuis, jij was het zelf die uit wandelen ging, schreef Meister Eckhart ooit.
... en ik geloof dat ik dat ten diepste ben ...
