Zie je wel, ik kan het

En toen belandde ik door allerlei leuke toevalligheden in een schrijftraining.
Ik merk dat het veel verschil maakt dat ik me bewust word van wat mij plezier oplevert. Daardoor kan ik alert reageren op de dingen die daar bij aansluiten en kan ik dus onverwacht in een schrijftraining zitten.
Wat ik me er vooral van herinner is dat er iets wakker werd in mij. Ik kreeg uitleg over de verschillende journalistieke genres en merkte dat ik daar heel enthousiast van werd. Dat komt deels doordat ik het zo leuk vind om iets helemaal nieuws te leren, maar ook doordat ik er zin van kreeg om zo'n genre eens uit te gaan proberen. Bovendien herkende ik veel van wat ik hoorde uit mijn eigen schrijfpraktijk en daar werd ik heel bij van. 'Zie je wel, ik kan het,' in plaats van dat veel vaker voorkomende 'Zie je wel, ik kan het niet.'

Gisteren bijvoorbeeld, toen de avondvierdaagse startte. De kinderen doen mee met school. Zij zijn erg enthousiast, maar mij gaat zo'n week niet in de koude kleren zitten.

Toen ik na veel gedoe net wat laat met mijn kinderen op het verzamelveld arriveerde, was het daar een drukte van jewelste. Zoekende mensen, rennende kinderen, enthousiast schreeuwende kinderen, ontspannen kletsende ouders, leerkrachten die probeerden een overzicht te krijgen en ik daar tussen.

Ik verlies mezelf in zo'n situatie vrijwel meteen uit het oog en mijn kinderen en passant ook. Ondertussen deed ik natuurlijk toch vrolijk mee met alles en iedereen. Ah, daar zag ik mijn kinderen, compleet met petje en t-shirt, bij hun eigen juf staan. Dat hadden ze zelf goed voor mekaar gekregen. Ze kregen ze een opgewekte kus van mij, ik wenste hen veel plezier en succes en toen maakte ik me uit de voeten. 

Ik was de drukte nog niet uit, of die deken van onvermogen daalde op me neer. O, wat voelde ik me ontoereikend. Het was het 'Zie je wel, ik doe het niet goed' - gevoel en dat waait over het algemeen niet zomaar over. Dat bleek ook nu het geval. 

Toen manlief pas om negen uur thuis kwam met de kinderen begon ik meteen te mopperen, maar hij reageerde met een korte uitleg en ging er verder niet op in. Dat was wijs, want ik voelde naderhand heel duidelijk dat dit mijn pijnlichaam was wat erg veel honger had. Ik kan me vaag herinneren dat ik nog even door gegaan ben met uitlokken. Doordat er geen reactie kwam, ebde het weg, maar ik bleef wel een agressie voelen die eruit wilde. Snapte opeens dat mensen uit frustratie dingen kapot gaan maken. 

Wat ik er van geleerd heb, is dat ik dit soort dingen nog ruimer moet plannen. Liever tijd over waarin nog even gespeeld kan worden, dan dit gesjees. 

Tot mijn verbazing merk ik dat een positieve ervaring meer invloed op mij heeft dan een negatieve. Dat gevoel van zondagochtend bij de training was heel helder. Het bevestigt dat ik in de verte een pad ontwaar. En op dat pad gebeurt iets wat met schrijven te maken heeft. Dat schrijven doe ik al, maar nog heel vrijblijvend. Dat zal wellicht straks anders zijn. Mijn zelfvertrouwen groeit en stap voor stap vraag ik meer van mezelf. Ben benieuwd wat ik ga schrijven. Een column?

Schaamte en De vier inzichten

En toen had ik in mijn boosheid een venijnig gedicht gemaakt en onder mijn blogtekst geplakt.
(En nu dus weer weggehaald).
Niet bepaald wat ik in gedachten had toen ik schreef dat ik iets positiefs wilde gaan doen met die energie.
Blijkbaar was het voor mij heel moeilijk om de boosheid puur die energie te laten zijn. Er waren teveel woorden aan gekoppeld die ik niet los kon laten. En aan die woorden heeft mijn ego zich tegoed gedaan. Het leverde wel een misselijkmakend gevoel op, wat me aan het denken zette.
Ook in mij zit een pijnlichaam dat gevoed wil worden. Ik probeer het uit te hongeren, maar dat is me nog niet helemaal gelukt. De afgelopen dagen heeft het gesmuld van het deel van mij dat zich slachtoffer voelde en behoefte had aan wraak in de vorm van een gedicht.
Toen ik vanochtend las wat ik geschreven had, merkte ik dat ik me schaamde. Ik haalde het gedicht weg, maar daarmee was het schaamtegevoel niet verdwenen.
Ik vind dat een moeilijk gevoel, schaamte. Het confronteert me met mijn eigen feilbaarheid. Het is een soort gevoel dat me omgeeft op een lichte manier. Ik zou in een naïeve bui kunnen denken dat ik er zo aan voorbij zou kunnen, maar dat lukt dus niet. Schaamte is nadrukkelijk aanwezig, niet te negeren. En daarmee is schaamte een heel duidelijk signaal. Het heeft mij met zachte hand op mijn plek gezet.
Ik moest meteen denken aan de vier wijsheden van de Tolteken uit het boek van Don Miguel Ruiz en neem ze mee op mijn pad vandaag (en alle dagen, Amen).

• Wees onberispelijk in je woorden
• Vat niets persoonlijk op
• Ga niet uit van veronderstellingen
• Doe altijd je best

De vier inzichten

Don Miguel Ruiz

Uitgeverij Ankh-Hermes

ISBN 978-90-202-8198-9

In de baarmoeder

Het onophoudelijke lawaai in mijn hoofd doet me denken aan de eerste helft van de meditatieweek met Miek Pot waar ik twee jaar geleden aan meedeed.
Mijn ego schreeuwt zich zijn longen uit zijn lijf. Mijn pijnlichaam vindt dat het voedertijd is. Honger!
Het is nu de bedoeling dat ik mij ga identificeren met al die verbale negativiteit in mijn hoofd en er doodongelukkig van ga worden, zodat ik zo snel mogelijk de stap terug zet naar 'de oude schijnveiligheid' (zie de reactie van Marrit op mijn blog van gisteren).
Volgens Eckhart Tolle is het de uitdaging om als een onpartijdige waarnemer deze gedachtenstroom gade te slaan en het liefst ook nog om te glimlachen TERWIJL ik mijn diepere zelf onder de gedachte voel.
Ik hou ermee op me met deze saboterende gedachten te identificeren en stem af op die diepere laag in mijzelf.
Vanmorgen was ik me er tijdens het mediteren weer van bewust hoe mijn 'diepere zelf', mijn 'aardse zelf' omgeeft. Alsof ik weer terug in de baarmoeder ben, omgeven door vruchtwater. Dit keer in de schoot van mijn Goddelijke Moeder, omgeven door 'het tijd- en vormeloze Ene Leven waaraan al het gemanifesteerde zijn bestaan ontleent' (Eckhart Tolle).

In mijn aardse baarmoeder ontwikkelde ik me als vanzelf in de goede richting, daar kwam geen denken aan te pas. In deze Goddelijke baarmoeder is dat ook het geval. Al die gedachten laat ik voor wat ze zijn: stuiptrekkingen van een ego dat in nauw zit.

Vannacht droomde ik dat ik zwanger was. Dat klopt dus. Zwanger van een nieuw leven.