Monnikenwerk

Vandaag raakte ik op de site van Jonathan Bréchignac verzeild. Hij werkt al ruim een jaar aan een getekend bidtapijt. Door dit soort projecten raak ik onmiddellijk geïnspireerd.

Mensen die met een grenzeloze toewijding aan iets werken hebben meteen mijn sympathie. Om die toewijding gaat het. Ik benijd hen daar om. Hoe heerlijk moet het zijn om iets te starten waarvan je weet dat het je veel tijd zal gaan kosten, maar waarvan je tegelijkertijd weet dat het de moeite meer dan waard zal zijn. Een soort van pelgrimage op papier in het geval van Jonathan Bréchignac. 

Dat wil ik ook. Een project waarvan ik weet dat ik er graag mijn uren in zal steken en waar ik met voldoening de laatste hand aan zal leggen. 

En deze blog dan? Daar steek ik toch ook vrijwel dagelijks mijn tijd in? Klopt, maar het is nooit klaar en bovendien zou ik blij zijn met iets kunstzinnigers, want die kant wil ook iets.

Ik roep het gewoon de kosmos in: Lieve God, ik wil ook iets waar ik als een monnik geconcentreerd en toegewijd aan doorwerk. En wat respect afdwingt, denk ik er achteraan. Oei.

Dank je wel. We zijn weer thuis. En ik zit niet eens te mediteren. 

Okee, mijn project zal gaan over respect voor mezelf zonder dat anderen mij meteen ook moeten respecteren. Hoe ik een en ander vorm ga geven weet ik nog niet. Wellicht komt dat in mijn meditatie bovendrijven.

Catharina Visser en meditatie

Ik zak weer eens weg. Zo voelt het althans. Tijd om mezelf weer eens bij de haren omhoog te trekken. Hoe lang is het geleden dat ik ongeveer hetzelfde schreef?

Het mediteren gebeurt als ik er behoefte aan heb, ik krijg teveel suiker, koffie en alcohol binnen en om mijn buik en bovenbenen is overduidelijk een laagje vet gegroeid. "Hoe meer Joyce, hoe beter," denk ik op een goeie dag, maar dat is deze dag dus niet, want ik word er neerslachtig van. Vandaag klinkt weer eens de roep om matiging, structuur en orde. Goed dat manlief op het werk is en de kinderen op school ;-)

Vooral het feit dat ik de afgelopen weken niet meer dagelijks gemediteerd heb speelt me parten. Het mediteren leert me eerlijk te kijken naar mezelf. Niet weg te stoppen. En dat laatste gebeurt onherroepelijk als ik niet mediteer. En van dat wegstoppen word ik zo neerslachtig. 

Ik verkies de waarheid boven het wegmoffelen. Hoe akelig en pijnlijk die waarheid ook is, de helderheid die er van uit gaat maakt alles goed. Het niet-willen-weten gaat gepaard met een gevoel van watten in mijn hoofd, maar ook is er dat zeurende gevoel van ontevredenheid: Dit is niet zoals het moet zijn.

Vandaar dat het weer eens tijd is voor een herstart. Ik heb de bron waaruit mijn motivatie tot mediteren opborrelt weer aangeboord. Ik kies voor helder en puur. Zowel voor mijn hoofd als mijn lijf. 

Ik lees Verscholen dimensie van Catharina Visser en ben onder de indruk. Zij verwoordt haar verlangen en vertelt wat mediteren met haar doet. 

"Ik had geleerd te bidden tot God; mij dus te richten tot de Eeuwige. Maar dat richten - dat lukte me niet meer zo. Richten waarheen? Voor mij ademde de hele werkelijkheid het Mysterie van God, maar hoe kwam ik daarmee in verbinding?" Zij leerde van Pascalis, een oude kapucijner monnik, het om te keren: Je hoeft alleen maar te ontvangen, je open te stellen zodat het heilige water door je heen kan stromen. Zijn als een spons. Meditatie helpt je te openen en ontvangen. Catharina Visser omschrijft het heel mooi: 

"Meditatie gaat door het leven heen, door je eigen holen en gaten. Meditatie is helemaal niet zo lieflijk. Het is woestijn [ik denk meteen aan mijn stukje over Bieke Vandekerkhove die hier indringend over schrijft], vechten met je eigen demonen. Daarom loop je in de meditatie ook op tegen de chaos in jezelf." ... "Meditatie is een schokkende ervaring. je droomt niet weg naar de vogels en de bloemen, maar je komt terecht in de aardedonkere nacht, waarin je zelf je ergste vijand bent. Maar dat is tegelijk je redding. Want nu sta je middenin de werkelijkheid van goed en kwaad. Nu ben je echt mens. Doordat je je eigen schaduwen hebt leren kennen krijg je begrip voor je vijand. Misschien is de belangrijkste vrucht van meditatie wel dat ze je nederig maakt. Want in de stilte staar je naar binnen in je eigen gevoelens en overwegingen en moet je erkennen dat je verre van volmaakt bent. Dat maakt je eenvoudig, en de eenvoud betekent je opening naar anderen, het genieten van hun vreugde, het delen van hun verdriet en het ervaren van de harmonie tussen jou en de Ander. Intussen moet je de discipline van de meditatie vol zien te houden. Stil zitten, ademen, zijn in het hier en nu, een bewust mens worden, de Heilige in je laten werken."

Mooi. Ik ben weer gemotiveerd.

Zweedse les

Gisteren startte de cursus Zweeds weer. Ik had er zin in en was benieuwd wie er door waren gegaan van de groep van het vorige jaar.
Toen ik het klaslokaal binnenliep zag ik vier bekende en vijf onbekende gezichten. De tafels waren in een hoefijzervorm geplaatst. 'De nieuwelingen' zaten allemaal aan één kant van het lokaal. Meteen was er de tegenstelling 'zij, de nieuwen' en 'wij, de oude garde'. Dit werd nog versterkt door de grapjes en praatjes van ons onderling. We hadden elkaar tenslotte vier maanden niet gesproken. 'De nieuwen' waren stil.
Ik ging zitten aan de kopse kant, recht tegenover Åsa, onze docente.
De les begon. Åsa vroeg of we ons even kort aan elkaar wilden voorstellen en gaf de eerste nieuwelinge de beurt. Deze mevrouw kwam uit Duitsland en had daar al les gehad. Dat was te horen. De vrouw ernaast had al twee jaar les gehad en was een jaartje gestopt, maar had er nu weer tijd voor. Zij had er gevoel voor, want het kwam er rap uit allemaal. Daarna kwamen twee studentes aan het woord die in drie keer tien lessen duidelijk een hoger niveau van spreken hadden dan wij in twee keer 24 lessen. Toen zij klaar waren kwam er een een jongeman (te laat) binnenvallen. Hij kreeg de beurt en tot mijn grote verbijstering leek hier een Zweed aan het woord te zijn.
Toen was ik aan de beurt. Ik liet van pure wanhoop mijn hoofd voorover op tafel vallen en kon alleen maar naar adem happen. Dat was grappig, maar ik voelde me echt totaal niet meer bij machte ook maar iets uit te brengen wat op Zweeds zou kunnen lijken.
Maar goed. Het niveau van de groep is met de komst van 'de nieuwen' flink gestegen. Ik merkte het ook aan Åsa. Ze had er duidelijk meer lol in en sprak alleen nog maar Zweeds. Gelukkig is mijn passieve kennis van de taal redelijk goed. Ik zal aan de bak moeten, zoveel is me gisterenavond wel duidelijk geworden. Dat was ook wat ik me had voorgenomen, dus het is goed zo.
Deze eerste klap ben ik snel te boven en ik merk dat dit precies is wat ik nodig heb: Twee slimme en piepjonge studentes naast me die me scherp houden.

True colors

In de NRC.next van vanmorgen staat een fantastisch full-color spotpret van Hajo afgedrukt waarop onze premier door een oerkracht bevangen lijkt. Hij scheurt zich de nette, fatsoenlijke kleren van het lijf en gaat als een volleerde ninja-krijger tot de aanval over.

Ik heb de prent lang bekeken en nog steeds ligt de krant open op tafel. Zo indrukwekkend is de metamorfose die daar plaatsvindt.

Rob Wijnberg, die het bijbehorende opiniestuk geschreven heeft pleit voor meer bevlogen debatten waarin men elkaar flink de waarheid zegt. "Ietsje minder Hollands, ietsje meer Brits." In onze politiek ligt zó de nadruk op fatsoen en verantwoordelijkheid dat het dodelijk saai geworden is. "Oh, hemel, als we maar geen ruzie krijgen."

De link naar mijn eigen leven is gauw gemaakt. Na mijn blogtekst van afgelopen vrijdag heb ik mij nog afgevraagd of de moraalridder en fatsoensrakker in mij niet veel teveel ruimte kregen. Er stond mij opeens iets tegen. 

En vandaag staat deze prent in de krant. "Moraal ontstaat wanneer mensen zich ergens aan gaan hechten. Haal je de emotie uit de ethiek, dan blijft er niks over," zegt de Britse denker Bernard Williams. Dan wordt het saai, bloedeloos. En dat herken ik ook in het schrijven voor deze blog. De stukken die ik vanuit de emotie geschreven heb, zijn de mooiste. 

Vanochtend neem ik me weer eens voor om zonder enige scrupules te laten zien waarvoor ik sta. Er is geen eenduidige manier van aanpak van wat dan ook. Ik doe dingen op mijn manier en dat maakt mij tot wie ik ben. 

Op de achtergrond klinkt True colors in de prachtige uitvoering van Eva Cassidy en ik zoek even in De ontembare vrouw van Clarissa Pinkola Estés naar die inspirerende omschrijving van de Wolfsvrouw.

"Door welke cultuur een vrouw ook is beïnvloed, ze begrijpt de woorden ontembaar en vrouw intuïtief. Wanneer vrouwen die woorden horen, wordt een heel oude herinnering wakker gemaakt en weer tot leven gewekt. Het is de herinnering aan onze absolute, onloochenbare en onveranderbare verwantschap met de wilde vrouw." ... "Het woord wild wordt hier niet gebruikt in de moderne ongunstige opvatting van onbeheerst, maar in zijn oorspronkelijke betekenis, dat wil zeggen, een natuurlijk leven leidend, een leven waarin het creatura, het schepsel, een ingeschapen integriteit en gezonde grenzen heeft. Deze woorden wild en vrouw, maken dat vrouwen zich herinneren wie ze zijn en wat ze zijn." 

En zo drijf ik van een uit de band springende Rutte naar een persoonlijke reminder. Mooi is dat.

Kiezen doet goed

Gisteren was een belangrijke dag. Ik heb de coach van het IMK laten weten dat ik afzie van het traject naar zelfstandig ondernemerschap.
Ik vertelde hem nog maar een keer dat het hele idee van het stiltehuis veel te complex is voor mij nu en dat ik heel graag bij het plezier van het schrijven wil blijven. Dat dit nog een heel pril geluk is en dat ik er niet aan wil gaan trekken door wat voor traject dan ook. Ik wil het koesteren.
Het gevoel dat ik in alle rust dit proces gade wil slaan is heel sterk. Er is iets aan de gang. Ik voel dat het goed is, maar heb nog geen idee waar het heen gaat leiden. Het is eindelijk iets waar ik met vertrouwen mijn handen vanaf trek. Ik geniet van het doen en ben niet bezig met een doel. Dat is nieuw en ik wil graag de rust en tijd hebben om erbij te kunnen blijven.
Ook heb ik gisteren mijn sollicitatiebrief voor de welzijnsorganisatie verstuurd. Het is een goede brief geworden en ik heb zin in deze baan. Ik zou dan een opvoedingsondersteunende functie hebben. Erg spannend. Mocht het doorgaan, dan ben ik drie korte dagen aan het werk en heb ik de rest van de week om te schrijven. Klinkt heel erg fijn zo.
Nu ik het stiltehuis-traject losgelaten heb voel ik pas echt hoeveel het meteen al van me vroeg. De keuze is gemaakt en het voelt goed. Nu laat ik het los (en laat God, zoals Wayne Dyer zegt) en ga een weekendje kamperen met het gezin en een lieve vriendin met haar zoontje. Lekker buiten zijn het hele weekend. Al een flinke tijd geleden gepland en opeens is het prachtig nazomerweer!
Geniet lekker van dit mooie weekend!

Wild Geese

Wild Geese

You do not have to be good.

You do not have to walk on your knees

for a hundred miles through the desert, repenting.

You only have to let the soft animal in your body

love what it loves.

Tell me about your despair, yours, and I will tell you mine.

Meanwhile the world goes on.

Meanwhile the sun and the clear pebbles of the rain

are moving across the landscapes,

over the prairies and the deep trees,

the mountains and the rivers.

Meanwhile the wild geese, high in the clean blue air,

are heading home again.

Whoever you are, no matter how lonely,

the world offers itself to your imagination,

calls to you like the wild geese, harsh and exciting -

over and over announcing your place

in the family of things.

Mary Oliver

Ici c'est comme ça!

Kerstdag 1995 zat ik met mijn broers op het terras van een buvette in Bobo Dioulasso, Burkina Faso. We raakten er aan de praat met een man die graag vertelde over zijn leven en, meer in het algemeen, het leven in Afrika. Dat was leuk, want wij hadden veel vragen. Deze man eindigde zijn antwoorden meestal met een laconiek "Ici c est comme ça!"
Het stopzinnetje heeft veel indruk gemaakt. Eerlijk gezegd vooral doordat de man het zo vaak gebruikte en niet om zijn wezenlijke betekenis. Later werd het door mij en mijn broers natuurlijk te pas en te onpas gebruikt en hebben we er nog vaak om gelachen.
Vandaag schoot het me weer te binnen aan het begin van mijn meditatie. Ik verken dan altijd hoe het met me is. Waarnemend, eerlijk. Het is zoals het is. Het hoeft niet beter te zijn dan dat het is. En met die constatering was ik dus terug op het terras in Bobo Dioulasso, waar die Afrikaan ons vertelde over zijn leven. Ik herinner me niets van een klaagzang. Ik herinner me een man die een beeld schetste en dat met veel plezier deed.
Niet toevallig misschien dat ik er weer aan moest denken, want gisteren schreef Marrit over hetzelfde onderwerp op haar (nog besloten) nieuwe blog. Als titel voor haar laatste blogtekst koos ze een uitspraak van mindfulnessdocente Sietske de Haan die zegt: 'Als dit is wat het is, dan is dat ook okee.' De titel raakte mij ook, want het komt maar al te vaak voor dat ik toch vooral op weg ben naar iets beters dan dit.
Vandaag zei ik het tegen mezelf voordat ik ging zitten voor mijn meditatie: Als dit is wat het is, dan is dat ook okee. Vanaf nu zijn de bewegingen die ik maak, bewegingen die recht doen aan wie ik ben en wie ik wil zijn. Voel ik dat ik mij van mijzelf verwijder, dan stop ik ermee. Ik ga mezelf geen geweld meer aan doen.
Waar ik ben daar ben ik. Ici c'est comme ça en dat is okee.

spelende kinderen voor de moskee van Bobo Dioulasso

Leef zonder overdrijving

Als je op je tenen gaat staan, kun je niet stevig staan.

Als je lange stappen neemt, kun je niet ver lopen.

Zo begint het 24e vers van de Tao Te Ching in de vertaling van Wayne Dyer. 

Gisteren wist ik me met mezelf zó geen raad en dat leverde zoveel stress op, dat ik het niet 'weggemediteerd' (kon maar niet uit mijn hoofd geraken) of weggeschreven kreeg (ik heb wel drie pogingen tot een blogtekst gedaan). Ik weet inmiddels dat ik in zo'n situatie het beste dingen kan gaan doen die nog moeten gebeuren zodat er toch nog iets positiefs uit de toestand ontstaat.

Het had allemaal te maken met het kruispunt waarop ik me gevoelsmatig bevind. Er is de mogelijkheid tot een oriëntatietraject bij het IMK (Instituut voor Midden- en Kleinbedrijf) om te onderzoeken of het ondernemerschap iets voor mij is en er gloort een part-time baan bij een welzijnsorganisatie aan de horizon. Voor de eerste optie had ik een gesprek gevoerd met een coach van het IMK die zich volledig op de droom van een eigen stiltehuis wilde richten omdat mijn schrijfambities te vaag waren om een aanvraag op te baseren (mijn uitkerende instantie gaan het traject betalen en moet goedkeuring geven).

Het is nu een week later en ik merk aan alles dat zo'n stiltehuis een brug te ver is. Bovendien ben ik er net een half jaartje achter dat ik zo graag schrijf. Deze blog zit mij als gegoten en ik geniet er volop van. 

In een gesprek met mijn (wandel)vriendin S. werd het me helemaal helder. Ik hoef dit (een stiltehuis beginnen) niet te doen. Niet nu. Ik hoef niets te bewijzen. Ik wil blijven bij wat mij nu plezier en energie geeft en dat is het schrijven. 

Ik voel aan alles dat ik het klein wil houden. Klein in de zin van behapbaar, zodat ik genoeg tijd over heb om stil te staan, te mijmeren en te lummelen. Dat is goed voor mijn creativiteit, goed voor het schrijven en ook goed voor mij.
Ik wil rustige, kleine stappen zetten op het pad van de Tao. 

Zij die de Weg volgen

worden één met de Weg.

Zij die goedheid volgen

worden één met goedheid.

Zij die van de Weg en goedheid afdwalen

worden één met falen.

Als je je voegt naar de Weg,

stroomt zijn kracht door je heen.

Je acties worden die van de natuur,

je wegen die van de hemel.

Open je voor de Tao

en vertrouw je natuurlijke reacties...

dan zal alles op zijn plek vallen.

(gedeelte van het 23e vers van de Tao Te Ching, vertaald door Wayne Dyer)

Verlaat verdriet

Gisteren kreeg ik van Titia Liese, samen met Mieke Ankersmid initiator van Verlaat Verdriet, haar nieuwste boekje Teruggaan, om verder te kunnen uitgereikt. Ik heb de omslagillustratie voor haar gemaakt. Het is het eerste boekje in een reeks van twaalf, bedoeld voor volwassenen die als kind één (of beide) ouder(s) verloren en daar nog steeds de gevolgen van ondervinden. Het beschrijft die gevolgen, maar vooral wil het laten zien hoe nodig en waardevol het is om alsnog stil te staan bij dit vroege verlies. Het boekje is voor 10 euro te bestellen bij Titia.
In de trein terug naar huis heb ik het helemaal doorgelezen. Hoewel ik de inhoud wel kende, was ik toch weer erg onder de indruk. Alles is zo ontzettend herkenbaar en daardoor zo confronterend. Het heftigst vond ik het de conclusie te moeten trekken dat ik er nog lang niet ben. De echte angel is er nog niet uit.
Natuurlijk, ik heb al veel belangrijke stappen gezet. Deze blog is er één van. Deze plek op het internet is van mij en die richt ik in zoals ik dat wil. Met mijn verhalen. Hier staan mijn ervaringen centraal. Ik weet dat er mensen zijn die ze lezen en ze waarderen. Ook dat is belangrijk. Ik hoor mezelf en ik word gehoord.
Er is tegenwoordig aandacht voor mezelf. Ik neem ruimte in. Ik zorg beter voor mezelf.
Tot op zekere hoogte.
Ik weet dat er nog een zekere halfslachtigheid aan kleeft. Ik ben wel teruggegaan, maar wilde nog niet alles zien wat er te zien was. Er is nog één stuk over ik waar ik tot op heden niet aan wilde. Ik sta blijkbaar nog niet klem genoeg, denk ik er meteen achter aan.
Als ik ga wachten op het moment dat ik met mijn neus tegen die blinde muur sta, dan kan dat nog heel lang duren of pas komen als ik op het punt sta te sterven. Ik moet het nu aangaan anders zal ik me misschien wel nooit vanuit het diepst van mijn wezen krachtig en vrij voelen.
Tijd voor een meditatie.

Het wegwassen van de zonden

Tijdens mijn meditaties krijg ik soms hele verhelderende en bevrijdende inzichten.
Vanmorgen ervaarde ik net als gisteren de handen van beschermengelen op mijn schouders. Aan ieder kant stond één engel die zijn/haar hand op mijn schouder had. Er ging een lichte druk vanuit, alsof ze me hielpen te blijven waar ik was: daar op mijn meditatiebankje. Vooral gisteren was dat fijn, want toen was de neiging om weg te lopen erg groot.
Vandaag kon ik goed blijven zitten en ik liet me zakken in het moment. Voelde de stroom van pure liefde weer over me neerdalen. Ik noemde dit eerder al de liefdesdouche. Vanochtend voelde ik weer eens dat er in wezen alleen liefde is en dat angst, spijt en schuld zich alleen in ons aardse leven voordoen. Ik bleef zitten en koesterde me in de warmte van de liefdevolle handdrukken op mijn schouders en de stroom van liefde die over mij uitgegoten werd.
"Ik word schoongewassen," flitste het door me heen. "Deze stroom is er altijd en wast mij ieder moment schoon." Het effect van dit inzicht was groot. Ieder moment is schoon. Ieder moment is als een geboorte. Net zo schoon en puur. Er zijn geen zonden, want die worden onmiddellijk weggewassen en je hoeft er al helemaal geen boete voor te doen.
Inhoudelijk is dit alles niet nieuw voor mij. Ik besefte al langer dat mijn denken mijn besef van heelheid vertroebelt. Dat ik goed ben zoals ik ben. En toch schijnt dit inzicht op zo'n mooie, concrete, manier zijn licht op de zaak, dat ik er heel blij van word. Het doet mij namelijk beseffen dat alles wat gebeurd, gezegd en gedaan is ook echt voorbij is. Het is mijn brein dat het verleden zoveel macht geeft. Zou het dat niet doen, dan startte ik ieder nieuw moment met een schoongeveegde lei.
Lieve schat, je bent schoon. Smetteloos, als een pasgeboren baby. Ieder moment, tot in de eeuwigheid. Amen.

"In de nijvere conste"

Vandaag fietste ik terug in de tijd en belandde in het handwerkwinkeltje van mevrouw J. Vos - van Wijk. Ik was er binnengestapt omdat ik een ontwerp voor een linosnede wil gaan borduren. 

Mevrouw Vos is de pensioengerechtigde leeftijd al lang gepasseerd en runt het zaakje al 47 jaar met veel plezier. 

De rust die er in de ruimte hing was vergelijkbaar met die van een klooster. Heel bijzonder. Hier werd de tijd genomen voor de dingen, dat voelde ik meteen.

Ik kreeg heel vriendelijk alle benodigde uitleg en merkte dat deze mevrouw ook het beste in mij naar boven haalde. Hoewel ik op tijd thuis moest zijn voor de kinderen was heel helder dat het gelijk stond aan heiligschennis als ik mevrouw Vos in de rede zou vallen, laat staan op zou jutten.

Toen alles helder was en ik wilde betalen, zag ik pas dat er geen pin-automaat op de toonbank stond. Natuurlijk niet. Ik stelde voor dat ik later op de dag terug zou komen om alles af te handelen, maar daar wilde mevrouw Vos niets van weten. Ze kon mij ook een factuur meegeven. 

Ik ging erbij zitten en zag haar schrijven in dat prachtige regelmatige oude-mensen-handschrift. Haar schone hand met de met zorg geknipte nagels die op het papier lag. De rust die uit haar bewegingen sprak, ook toen ze mijn aankopen inpakte. Ik wilde gewoon blijven zitten en naar haar blijven kijken. Niet naar huis gaan, gewoon daar blijven zitten. Alleen maar zitten en kijken en voelen hoe mijn hart zou overlopen van liefde voor dit vriendelijke, oude mensje.

Aapjes kijken

Afgelopen zaterdag gingen we naar Apenheul. We waren duidelijk niet de enigen die op het idee gekomen waren, wat niet zo verwonderlijk was, want er was mooi weer voorspeld.

Hoewel ik een maand geleden nog een aantal negatieve overtuigingen over mezelf ritueel verbannen heb (*), denk ik dat ik onderhand wel mag stellen dat mensenmassa's mij slecht bekomen. Vooral kermissen, pretparken, markten en dus ook dierentuinen. Op deze plekken verzamelt zich een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking en meestal word ik daar neerslachtig van.

Nu lijkt het alsof ik me superieur voel aan de meeste mensen. Hoewel mijn commentaar op velen van hen net zo makkelijk opborrelde als bubbeltjes in een glas cola, ligt het toch iets minder simpel. 

Ik merk op zo'n dag vooral dat ik 'anders' ben. De verbinding is zoek. Zo gemakkelijk als het mij in de natuur lukt die verbinding tot stand te brengen, zo onmogelijk lijkt dit te midden van de 'gewone' mensen. Ik zie hoe dik ze vaak zijn, hoe slecht gekleed, hoeveel lawaai ze maken, ruik hun zweetlucht, observeer hoe ze met hun kinderen omgaan en ben even helemaal kwijt wat wij ook alweer gemeenschappelijk hadden. En dan zijn dit nog maar 'gewone' mensen. Hoe zit het dan met de verkrachter en de terrorist? 

Als ik zit te mediteren of alleen in de natuur ben, voel ik heel duidelijk, nee, weet ik, dat wij allen verbonden zijn. Dat wij allen voortkomen uit dezelfde bron en er ook weer naar terug zullen keren. Maar in die mensenmassa zie ik alleen maar verschillen en trek ik me het liefst terug in mijn schulp, mijn eigen huis, in een meditatie of in de natuur. 

Dat laatste deed ik dus. Ik concentreerde me op de apen die zo moeiteloos, soepel en beheerst door de boomkruinen slingerden. Ongelofelijk hoe heerlijk dat eruit zag!  

In een volgend leven wil ik terugkomen als slingeraap. 

Verstoorde patronen

Wat ga ik toch graag mijn eigen gang... Gewoon de dingen op mijn tijdstip en mijn manier doen zonder commentaar van iemand anders. Als een oud besje rustig de dingen doen die ik wil doen.
Gisterenavond werd de toon al gezet. Manlief, die maanden heel hard gewerkt heeft, kondigde aan dat hij weekend had. Heel goed voor hem, maar ik zei nogal pesterig: Ah, dus jij komt mij de komende dagen voor de voeten lopen.
Vanochtend merkte ik het al. De wekker ging en ik vroeg of hij uit wilde slapen. Nee, dat hoefde niet. Of nou, kwam het even later, het zou toch wel fijn zijn als ik alvast met de kinderen zou ontbijten, dan bracht hij ze wel naar school. Prima, zou je zeggen, maar zo werkt dat bij mij dus niet. Voor mijn gevoel wordt mij dan iets opgedrongen en dan schiet ik helemaal in de weerstand. Het kost mij heel veel energie om mij er in zo'n geval toch toe te zetten om het op zijn manier te doen. Had hij meteen gezegd dat hij het inderdaad erg fijn zou vinden om even uit te slapen, dan was het okee geweest.
Beneden zag ik dat er geen geitenmelk meer was en ik wilde toch echt heel graag mijn muesli-ontbijtje eten dus ik stond om acht uur in de supermarkt. Thuis bleek het stel al naar school vertrokken, maar ik zag meteen dat er nog een beker sap en een bakje druiven van één van de twee kinderen op tafel stond. Op de fiets naar school, spullen afgeleverd en thuis zat manlief met een kopje koffie en de krant aan tafel. Dat doe ik ook altijd zo, maar vandaag dus even niet.
Ik ben gewoon naar boven vertrokken met mijn kopje koffie en laat de wereld even weten dat ik blijkbaar iemand ben die ontzettend hecht aan haar eigen keuzes en patronen. Het is een eigenschap die ik niet zo graag beken, want het is in wezen natuurlijk enorm inflexibel en a-sociaal. Bovendien vraag ik me af in hoeverre het bij mijn karakter hoort of dat het een manier is om greep te houden op het leven.
Ach ja, het hoort op het moment gewoon bij me. Ik geniet namelijk ook heel erg van die patronen en vaste maniertjes om de dingen te doen en zolang ik niet compleet in de stress schiet bij die verstoring van mijn patronen valt het allemaal nog wel mee.
Op zoek naar een afbeelding van een patroon vind ik dit borduurwerkje en opeens krijg ik heel veel zin om ook zoiets moois te gaan borduren. Oei, het moet niet gekker worden... Nah... komt vast ook door het regenachtige weer.

Ruisende populieren

Ik hou van je, wind
ruisende populieren
zingen hoog jouw lied

De onverwachte golfbewegingen van het leven

Gisteren kreeg ik een mail met daarin het bericht dat de schrijfopleiding niet van start kon gaan omdat het minimum aantal deelnemers helaas niet gehaald was.
In eerste instantie was ik heel erg teleurgesteld. Heb er ook nog over gebeld, maar het bleef zoals het was: het gaat niet door in september. Wellicht zijn er in februari wel voldoende deelnemers. Ik wacht het af.
Het mooie was dat ik al vrij snel merkte dat ik mee kon bewegen met deze onverwachte golfbeweging. Ik kan niet in de toekomst kijken en weet dus ook niet of dit nu echt zo slecht is als het nu lijkt.
In Windstilte voor de ziel citeert Joke Hermsen Bergson die zegt dat het er om gaat "de ziel van het leven zelf te voelen kloppen en de onverwachte golfbewegingen te volgen van 'het zelf' dat zich laat leven."
Mezelf laten leven. Dat klinkt zalig. Net als me laten wiegen of me laten troosten. Ik hoef niets, ik geef me over. Niks geen geanalyseer, slechts intuïtieve overgave. Puur vertrouwen. Wu wei.
Bergson zegt ook: "Dankzij onze intuïtie kunnen we onszelf als duur ervaren, een pure kwalitatieve, heterogene duur, waarvan wij niet kunnen zeggen dat hij 'is', maar dat hij 'wordt'."
Mijn leven hier op aarde als een stukje van mijn levenslijn die niet stopt bij mijn dood. Mezelf zien als een mens in wording, in verandering. Alles is in verandering, dat gebeurt gewoon. Ik hoef alleen maar mee te bewegen als riet in de wind.
We zullen het zien of ik die opleiding ga doen in het voorjaar. En nu kan ik dit najaar vast nog meedoen met de cursus columns schrijven waar ik me in eerste instantie voor had aangemeld.
Insha'Allah, zeggen de moslims dan zo mooi.

Alles onder de hemel is een heilig vat en kan niet worden beheerst.

Het willen beheersen leidt tot verderf.

Als we het willen grijpen, verliezen we het.

Laat het leven zich natuurlijk ontvouwen.

Weet dat het eveneens een vat van perfectie is.

Precies zoals je inademt en uitademt,

is er een tijd om voorop te lopen

en een tijd om achter te zijn;

een tijd om in beweging te zijn

en een tijd om te rusten;

een tijd om energiek te zijn

en een tijd om uitgeput te zijn;

een tijd om veilig te zijn

en een tijd om in gevaar te zijn.

Voor de wijze 

is alle leven een beweging richting volmaaktheid.

*Gedeelte van vers 29 van de Tao Te Ching, vertaald door Wayne Dyer*

Het reservoir van vertrouwen

Ik heb mijzelf vaak verteld dat het mij aan voldoende zelfvertrouwen ontbreekt. Al voordat ik begin zie ik allemaal beren op de weg, waardoor de hele onderneming (wat dan ook) tot mislukken gedoemd is.
Na een nogal schokkend hoofdstuk waarin Trungpa in Glimlach naar angst serieus praat over het liefdevol inhakken op een vijand, vertelt hij nu over het reservoir van vertrouwen.
Dit reservoir is een heel eenvoudig idee. Het gaat erom dat wij als krijgers weten "dat onze handelingen een definitieve reactie van de werkelijkheid op zullen leveren. We weten dat we een boodschap zullen krijgen." ... "Gewoonlijk betekent vertrouwen dat we denken dat onze wereld te vertrouwen is. We denken dat hij een goed resultaat of succes zal opleveren. Maar in dit geval hebben we het over een voortdurende relatie met de wereld van de verschijnselen die niet op een goed of slecht resultaat gebaseerd is. We vertrouwen onvoorwaardelijk dat de wereld van de verschijnselen ons altijd een boodschap zal geven, succes of mislukking. Het resultaat van ons handelen zal ons altijd informatie verschaffen. Een dergelijk vertrouwen in het reservoir zal voorkomen dat we te arrogant of te bedeesd worden. Als je te arrogant bent, merk je dat je je hoofd aan het plafond stoot. Als je te bedeesd bent, zul je door de vloer omhooggeduwd worden. Dat is het idee van het reservoir."
Ik begin gewoon met iets wat goed voelt (een prietplaatje maken, starten met een nieuwe opleiding, het pad van de krijger gaan; het maakt in wezen niet uit wat ik ga doen). Ik doe mijn best. Alles wat ik doe zal mij iets leren. Ik ben wakker en sta open voor het proces zodat ik de boodschappen uit de wereld van de verschijnselen meekrijg. Succes of mislukking zijn geen dingen waar ik mij druk over hoef te maken, want ik weet dat vervulling altijd het resultaat van actie is.
Er zal zich steeds nieuwe creativiteit voordoen en daardoor levert de tocht altijd vreugde op, zegt Trungpa. Het doet me denken aan de vreugde die ik ervaar als ik een labyrinth loop. Er is geen goede of foute weg. Ik ga Mijn Weg, ben bereid een risico te nemen (want alles is mogelijk), zet me in, ben wakker en stel me open. Dat is alles.

Je eigen fundamentele goedheid

Vandaag las ik iets heel moois. Het was een stukje uit het boek Glimlach naar angst van Chögyam Trungpa.
Hij vertelt hier over het feit dat je iets in jezelf hebt dat fundamenteel, wezenlijk goed is. Dat heb ik al vaker gelezen en ik geloof ook dat hij gelijk heeft, dus tot zover was er niets nieuws onder de zon. Maar dan gaat hij verder. Hij vertelt hoe je die fundamentele goedheid bij jezelf waar kunt nemen.
"Ze is er altijd. Wanneer je een heldere en mooie kleur ziet, ben je getuige van je eigen, inherente goedheid. Wanneer je een melodieus en mooi geluid hoort, hoor je je eigen fundamentele goedheid. Wanneer je iets zoets of zuurs proeft, ervaar je je eigen fundamentele goedheid. Als je in een kamer bent, de deur opent en naar buiten loopt, is er een ploselinge vlaag van frisse lucht. Zo'n ervaring duurt misschien maar een seconde, maar die vleug frisse lucht is de geur van fundamentele goedheid."
Ik las het en merkte meteen dat het veel indruk maakte en dat het voor mijn gevoel heel erg waar is. Op dergelijke momenten voelde ik tot nu toe iets in de trant van 'alles is in wezen goed'. Dat klopt ook wel, maar dat ik zelf ook bij dat 'alles' hoor, dat vergat ik dan even.
Vandaag had ik alweer een migraine-aanval die weer tot in de middag duurde. Toen ik om drie uur aan mijn ontbijt zat scheen de zon. De kinderen hadden allebei een speelafspraak kunnen maken en ik genoot van de rust. De knäcker met geitenkaas en de vers gezette thee hebben mij nog nooit zo goed gesmaakt. Net als de aardappelschotel met een courgette uit de tuin, die ik vanavond maakte.
Ik ben dankbaar voor deze dag met zoveel momenten waarop ik mijn eigen fundamentele goedheid heb mogen ervaren!

aardappelschotel met courgette en paprika