Lieve kosmos

En wéér vraag ik me af hoe het zit bij mij. Ik heb er al vaker over geschreven, maar het blijft een issue.
Gisteren had ik het weer eens moeilijk. Overal resten van het Sinterklaasfeest om me heen, boven mijn hoofd de slingers van manliefs verjaardagsfeest en in mijn hoofd één stem die riep dat ik nu toch echt die baan moet zien te vinden en een andere stem die daar meteen overheen kwam met de mededeling dat ik dat niet kan, zo'n baan.
Het lijkt of die overtuiging dat het me niet zal lukken in een reguliere baan begint steeds steviger wortel begint te schieten. Waar komt dat vandaan?
Er lijken twee opties te zijn.
De eerste optie heeft ermee te maken dat dit werken voor een werkgever niet is wat ik zou moeten doen, dat ik me daar dus ongelukkig bij zou gaan voelen. Het lijkt alsof mijn hele lijf dit weet en in de weerstand schiet waardoor ik de dingen niet meer naar behoren kan doen. Deze optie klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
In de tweede optie zou ik namelijk moeten bekennen dat ik enorm veel last heb van faalangst. Dat het zo is dat ik totaal blokkeer op het moment dat er iets van mij verwacht wordt. Door een ander. Want als ik mezelf tegenwoordig iets opleg, dan zijn dat dingen waarvan ik van te voren weet dat ik ze tot een goed eind ga brengen: een blogtekst schrijven, de was ophangen (op een ordentelijke manier), boodschappen doen (op een verstandige manier), een half uurtje mediteren, de kamer gezellig maken, etc.
Ik vrees dat ik jaren lang geprobeerd heb aan verwachtingen te voldoen waar ik niet aan kon, of diep van binnen helemaal niet aan wilde voldoen. Ik heb mijzelf al die jaren overvraagd en nu raakt alles bij het minste of geringste geblokkeerd. Ik vrees dat dit het geval is.
En nu hou ik HET het liefst zo klein en overzichtelijk mogelijk en doe ik de dingen het liefst op mijn manier. Hoe minder ruis en verwachtingen hoe beter. Er gewoon zijn en voelen dat ik leef.
Lieve kosmos, er is vast iets wat ik kan doen waarmee ik financieel bij kan dragen aan ons huishouden en waarbij ik dit alles niet overboord hoef te gooien.

Tijd voor een reset

Gisteren was ik op De Kinderboekenmarkt in Den Haag, waar een groot aantal kinderboekenschrijvers en -illustratoren aanwezig was om hun lezers te ontmoeten. Dat klinkt heel erg leuk en ik verheugde me erop. Had ook een paar dierbare boeken meegenomen. Uiteindelijk heb ik deze mensen ook gesproken en dat was leuk, maar het geheel was zo druk, teveel mensen in te kleine ruimtes, lawaaierig en chaotisch, dat ik er compleet van over mijn grenzen gegaan ben. 's Avonds kwam de hoofdpijn opzetten en die heeft mijn hoofd nog steeds in de houdgreep.
Tja, en als ik dan de teksten van Thomas Merton lees, waarin hij zo prachtig schrijft over die roeping tot eenzaamheid, dan wil ik niets liever dan naar een landelijk gelegen klooster verhuizen.
"De roeping tot eenzaamheid houdt in: zich volkomen toevertrouwen, zich overleveren aan de stilte van weids panorama van bossen en heuvels, van zee of woestijn, stil zijn als de zon opgaat over het land en zijn stilte vervult met licht. Bidden en werken in de ochtend, zwoegen en rusten en in de avond weer stil worden in meditatie, wanneer de nacht valt over dat land en de stilte zich vervult met duisternis en sterren. Dit is een waarachtige en bijzondere roeping. Slechts weinig mensen zullen in zo'n stilte volkomen opgenomen willen worden, zo'n stilte laten doordringen in merg en been en niets dan de stilte ademen en zich voeden met de stilte. Slechts weinig mensen willen de ware aard van hun leven veranderen in een echte levende en waakzame stilte."
Als ik dan terugdenk aan de dag van gisteren, dan wordt het me zwaar te moede. Dan wil ik alleen maar roepen: "Ja hoor, ik wil dat wel! Ik wil graag de aard van mijn leven veranderen in een levende en waakzame stilte. Niets liever!"
Er komt een gevoel van schaamte in me op. Het heeft ermee te maken dat ik het blijkbaar nog steeds zo moeilijk vind om zuiver te leven. Wat deed ik daar in die drukte, die herrie en het lawaai? Waarom zijn we niet naar zee gegaan? Ik weet het niet, het gebeurt gewoon, ik krijg er geen speld tussen op zo'n moment.
Vandaag verlang ik weer eens heel sterk naar een leven van rust, eenvoud en regelmaat. Wil ik nergens aan meedoen en me terugtrekken in mijn coconnetje.
Ik ga mijn gepijnigde hoofd te ruste leggen. Voor een reset.

Mandala van Jannah Brown

De zorg voor mezelf

Ik vind dat lastig: goed voor mezelf zorgen. Het lijkt ook wel of alles daar om draait. En dan blijkt keer op keer óók nog dat die intentie goed voor mezelf te zorgen niet genoeg is om dat proces ook goed te laten verlopen.

Waar ik ook zo moe van word, zijn mijn oordelen over een dag (of week) nog voordat die begonnen is. Deze week bijvoorbeeld, is de laatste week dat de kinderen vrij zijn. Ik weet dus nog niet wanneer en hoe lang ik ongestoord alleen kan zijn op een dag. Dat is meer dan genoeg om te wensen dat deze week maar alvast voorbij was. Ik weet het, ik verzet me tegen wat is en ik denk bij voorbaat te weten wat mij wel en niet goed af gaat. Niet bepaald een open opstelling. "Don't live as if it is your last day, but as if it is your first," zegt Paulo Coelho heel treffend.

Vanochtend vroeg M. of we konden gaan zwemmen. Na wat afwegingen leek mij dat nog niet zo'n slecht plan. Ze mocht een vriendinnetje meenemen en ik zou niet mee gaan zwemmen, maar in de restauratie gaan zitten met een paar boeken. Ik vond dat ik prima voor mezelf aan het zorgen was. Toch merkte ik later op de dag in de supermarkt opeens hoe ontzettend 'op' ik was. Wat ik wilde kopen was er niet en ik had een totale black out toen ik een alternatief wilde bedenken. Liep maar wat rond en kwam tot geen enkele keuze. (Op dit moment neem ik me voor om op een dergelijk moment vanaf nu ALTIJD voor een paar pizza's te kiezen.)
Weer thuis wilde ik nog even een stukje lezen voordat ik zou gaan koken. De meisjes waren enthousiast een computerspelletje aan het spelen. Ze waren echt niet te druk, maar hun stemmen kwamen zo hard en schel bij mij binnen dat ik met mijn handen voor mijn oren heb zitten lezen. Toen het vriendinnetje naar huis was, M. zat te lezen en ik aan het koken was keerde de rust weer terug. 

Achteraf snap ik dat vooral de radio die aanstond in de restauratie me ongemerkt gesloopt heeft. Ik kan niet goed lezen bij achtergrondgeluid en een radio is wel het ergste van het ergste. Het gevolg was dat ik twee uur lang heel hapsnap zowel in een paar tijdschriften als in mijn meegebrachte boeken heb zitten lezen. 

Waar ik mezelf vandaag ook weer eens op betrapte is het voeren van gezellige gesprekjes met vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen, terwijl ik normaal gesproken veel vaker stil ben. Ik ben dan bezig de aardige, grappige, geïnteresseerde moeder uit te hangen. Waarom doe ik mezelf dat aan? Ik vind het überhaupt een pijnlijke constatering. Ook wat dit betreft neem ik me voor om me niet anders te gaan gedragen als er iemand bij is. 

DUS:

• Ik ga kwalitatief goede oordoppen kopen (snap niet hoe het kan dat ik die nog niet heb. Ze zijn onmisbaar, net als een fijne zonnebril)
• Ik koop in noodgevallen ALTIJD een paar pizza's
• Ik ga me niet anders meer voordoen dan ik ben of me voel ("If everybody loves you, there is something wrong." (alweer van Coelho) Lijkt me ook een hele bruikbare om in gedachten te houden.)
• Voor de broodnodige reflectie en relativering luister ik zo nu en dan naar dit nummer van Brigitte Kaandorp:

Aandachtig zijn

Zo, daar ben ik weer. Een nieuwe start na twee weken vakantie. Even voelen hoe het voelt. Merk dat ik me wat onwennig en onzeker voel na zo'n onderbreking.
Ach ja, laat ik maar gewoon met de deur in huis vallen: ik heb een mooi boekje van de bieb geleend. Aandachtig leven met hooggevoeligheid heet het en het is geschreven door Susan Marletta-Hart.
"Ik zou zo graag in mijn authentieke kracht willen komen, in plaats van elke dag uit mijn centrum gegooid te worden." En "Alleen zijn is een obsessie voor me geworden. Ik denk altijd: wanneer heb ik tijd alleen?" En "Als er mensen bij me zijn, kan ik me niet losmaken van wat ze doen en uitstralen. Het gaat niet alleen om de geluiden, maar ook om wat er onzichtbaar van hen uitgaat. Op een gegeven moment voel ik me altijd uitgeput."
Op de camping had ik me ook al gerealiseerd dat ik me zo moeilijk los kan maken van andere mensen om me heen. Hoe zij het doen, dat kamperen, of ze veel lawaai maken, maar ook wat voor energie ze uitstralen.
Eén gezin dat naast ons stond, riep veel weerzin bij me op. Objectief gezien was daar niet zo duidelijk een aanleiding voor. Al met al werd mij weer eens duidelijk dat ik pas echt tot rust kom als ik alleen ben. Dan ben ik los van die anderen waar ik me aan spiegel, waar ik van alles van vind, waar ik van alles van oppik.
Mijn zwemsessies in de ochtenden deden me heel veel goed. Dat was mijn ding. Me vanuit het trappetje aan de steiger het koude Vechtwater in laten zakken en even een rondje zwemmen. Ik voelde me stoer en fris als ik naar de douches liep in mijn zwempak terwijl de hele camping nog wakker aan het worden was. Ik voelde dat dit was waar IK blij van werd, dat het bij MIJ paste. Het lijkt wel alsof ik dat soort ervaringen vooral heb als ik alleen ben omdat het me alleen dan lukt op mezelf af te stemmen.
Even terug naar het mooie boekje van Susan Marletta-Hart. Op de laatste bladzijden vertelt ze wat voor haar 'aandachtig zijn' inhoudt. Ik typ ze gewoon even allemaal over, want ik vind ze stuk voor stuk heel waardevol.

Aandachtig zijn betekent voor mij...

•  Verzachten wanneer ik voel dat ik verhard.
•  Met open aandacht geduldig afwachten wanneer ik merk dat ik op mijn strepen ga staan of streberig mijn doel najaag.
• Afstemmen op mijn hogere zelf, mijn begeleiders of een liefdevolle macht die mij ondersteunt, wanneer ik voel dat ik verdwaal.
• Zorgvuldig te worden wanneer ik voel dat ik onzorgvuldig ben.
• Aandachtig luisteren wanneer ik merk dat ik alleen nog maar praat.
• Langzaam worden wanneer ik merk dat ik gejaagd en snel ben.
• Tevoorschijn komen wanneer ik merk dat ik me verstop.
• Verschillen honoreren wanneer ik merk dat ik niet meer ruimdenkend ben.
• In overvloed denken wanneer ik om mij heen alleen nog maar beperkingen en tekorten zie.
• Voor het hoogst haalbare niveau gaan en anderen daartoe aanmoedigen wanneer ik merk dat we onder ons vermogen denken en handelen.
• Bewust aanwezig zijn wanneer ik merk dat ik met mijn aandacht ergens anders ben.
• Oordeelloos zijn wanneer ik merk dat ik vol verwijten en oordelen zit.
• Mijn waarheid vertellen wanneer ik merk dat ik mijzelf aanpas of ondermijn.
• Misverstanden oplossen wanneer ik merk dat ik niet goed begrepen word of vermoed dat ik de ander niet meer begrijp.
• Steeds opnieuw keuzes tot samenwerking of commitment maken wanneer ik merk dat de dingen me niet meer raken, een sleur zijn of tegenstaan.
• Mijzelf erkennen wanneer ik merk dat ik mijzelf ondermijn, geringschat of niet waardig acht.
• Loslaten wanneer ik krampachtig aan iets vasthoud.
• En ten slotte: uitrusten wanneer ik merk dat ik moe ben.

Zie je wel, ik kan het

En toen belandde ik door allerlei leuke toevalligheden in een schrijftraining.
Ik merk dat het veel verschil maakt dat ik me bewust word van wat mij plezier oplevert. Daardoor kan ik alert reageren op de dingen die daar bij aansluiten en kan ik dus onverwacht in een schrijftraining zitten.
Wat ik me er vooral van herinner is dat er iets wakker werd in mij. Ik kreeg uitleg over de verschillende journalistieke genres en merkte dat ik daar heel enthousiast van werd. Dat komt deels doordat ik het zo leuk vind om iets helemaal nieuws te leren, maar ook doordat ik er zin van kreeg om zo'n genre eens uit te gaan proberen. Bovendien herkende ik veel van wat ik hoorde uit mijn eigen schrijfpraktijk en daar werd ik heel bij van. 'Zie je wel, ik kan het,' in plaats van dat veel vaker voorkomende 'Zie je wel, ik kan het niet.'

Gisteren bijvoorbeeld, toen de avondvierdaagse startte. De kinderen doen mee met school. Zij zijn erg enthousiast, maar mij gaat zo'n week niet in de koude kleren zitten.

Toen ik na veel gedoe net wat laat met mijn kinderen op het verzamelveld arriveerde, was het daar een drukte van jewelste. Zoekende mensen, rennende kinderen, enthousiast schreeuwende kinderen, ontspannen kletsende ouders, leerkrachten die probeerden een overzicht te krijgen en ik daar tussen.

Ik verlies mezelf in zo'n situatie vrijwel meteen uit het oog en mijn kinderen en passant ook. Ondertussen deed ik natuurlijk toch vrolijk mee met alles en iedereen. Ah, daar zag ik mijn kinderen, compleet met petje en t-shirt, bij hun eigen juf staan. Dat hadden ze zelf goed voor mekaar gekregen. Ze kregen ze een opgewekte kus van mij, ik wenste hen veel plezier en succes en toen maakte ik me uit de voeten. 

Ik was de drukte nog niet uit, of die deken van onvermogen daalde op me neer. O, wat voelde ik me ontoereikend. Het was het 'Zie je wel, ik doe het niet goed' - gevoel en dat waait over het algemeen niet zomaar over. Dat bleek ook nu het geval. 

Toen manlief pas om negen uur thuis kwam met de kinderen begon ik meteen te mopperen, maar hij reageerde met een korte uitleg en ging er verder niet op in. Dat was wijs, want ik voelde naderhand heel duidelijk dat dit mijn pijnlichaam was wat erg veel honger had. Ik kan me vaag herinneren dat ik nog even door gegaan ben met uitlokken. Doordat er geen reactie kwam, ebde het weg, maar ik bleef wel een agressie voelen die eruit wilde. Snapte opeens dat mensen uit frustratie dingen kapot gaan maken. 

Wat ik er van geleerd heb, is dat ik dit soort dingen nog ruimer moet plannen. Liever tijd over waarin nog even gespeeld kan worden, dan dit gesjees. 

Tot mijn verbazing merk ik dat een positieve ervaring meer invloed op mij heeft dan een negatieve. Dat gevoel van zondagochtend bij de training was heel helder. Het bevestigt dat ik in de verte een pad ontwaar. En op dat pad gebeurt iets wat met schrijven te maken heeft. Dat schrijven doe ik al, maar nog heel vrijblijvend. Dat zal wellicht straks anders zijn. Mijn zelfvertrouwen groeit en stap voor stap vraag ik meer van mezelf. Ben benieuwd wat ik ga schrijven. Een column?

Orde scheppen

Vanmiddag dacht ik het weer: Het moet veel en veel simpeler allemaal. Veel eenvoudiger.
Na een ochtend werken met 28 kleuters liep ik met mijn vriendin S. in stilte door de ontluikende natuur. Heerlijk. Katjes plukken, de zon op mijn gezicht en overal geluiden van fluitende vogels. Dit is goed, dit is genoeg om geluk te ervaren. In de eenvoud schuilt het geluk.
En dus wil ik het weer eens kleiner, overzichtelijker, eenvoudiger en simpeler. Daar word ik rustig en blij van. Ik merk dat ook aan klusjes waarbij ik maar op één ding hoef te letten. Het ophangen van schoon wasgoed bijvoorbeeld. Of het wegknippen van de uitgedroogde bloemen uit de hortensia. Sorteren en orde scheppen, daar word ik blij van. Ha, het klopt weer, ziet er fijn uit zo, alles is okee.
Tja en dan dringt zich onmiddellijk de gedachte op, dat dit alles het gevolg zou kunnen zijn van een overbelast zenuwstelsel. Zintuiglijke prikkels adequaat verwerken laat bij mij namelijk nogal eens te wensen over.
Afgelopen maandag had ik het onzalige plan opgevat om met mijn twee kinderen schoenen te gaan kopen in een winkel waar 25% korting gegeven werd op elk paar schoenen dat die dag gekocht werd. De drukte, een onvriendelijke verkoopster, het tegenvallende aanbod aan schoenen en twee kinderen die toch echt allebei nieuwe schoenen wilden en wel het liefst zo snel mogelijk, waren de perfecte combinatie om mij over de grens te helpen. Mijn blik vernauwt zich tot een kokervisie met als gevolg dat ik totaal geen overzicht meer heb en iedere zintuiglijke prikkel en één teveel is.
Wat doet iemand als ik in een kleuterklas? Orde scheppen. Jonge kinderen zijn heel gevoelig voor structuur en regelmaat, daar houden ze van. Net als ik dus. Wat dat betreft ben ik daar dus prima op mijn plek. Als het lekker loopt en de kinderen gaan zelfstandig hun weg, dan kan ik daar enorm van genieten. Maar goed, soms is dat dus niet zo en dan hakt dat er bij mij wel in. Erbij blijven, Joyce, blijven ervaren wat het met je doet. De weg van de krijger.
Het is dus eigenlijk heel simpel. Ik doe de dingen in alle rust en na elkaar. Mindfulness is voor mij uitgevonden. Ik doe het zo en niet anders. Mocht dat, bijvoorbeeld op school, niet gewaardeerd worden, dan is deze baan niet goed voor mij. Ik doe het niet meer. Dat jagen en stressen. No more.
Ik deed vandaag wat laat boodschappen en voelde me opgejaagd omdat "we om half zeven moeten eten". In navolging van mijn voornemen van gisteren vroeg ik mij af of dat echt zo was. Nee dus. En de stress verdween als sneeuw voor de zon.
May there be peace in your heart, my darling.

Schoonmaakkriebels

Vandaag stond ik op met de voorjaarsschoonmaakkriebels. Dat was om 7.00 uur. Tegenwoordig sta ik op als ik wakker ben en me ook wakker voel. Dat was gisteren al om 06.00 uur, vanochtend dus een uurtje later. Ik ga me er niet meer over verbazen, maar sta gewoon op. Tot nu toe bevalt me dit prima.

Ik merk dat het heel goed is om vooropgezette ideeën los te laten. Voor zover het dit vroege opstaan betreft, sla ik zelfs twee vliegen in één klap. De eerste vlieg betreft het idee dat het moeilijk is om vroeg op te staan en de tweede heeft te maken met het idee dat het zo fijn is om uit te slapen. Blijkbaar zijn beide aannames niet (altijd) waar. Ik neem me dan ook voor om me vaker af te vragen of iets wel echt zo is. Volgens mij is dat een idee van Katie Byron. "Is dit echt waar?" Briljant in zijn eenvoud.

Vandaag realiseerde ik me dat ik ook uit ga van de aanname dat ik voldoende rust nodig heb. Lijkt het erop dat ik die niet ga krijgen, dan raak ik bij wijze van spreken in paniek. Nu vind ik dit een hele lastige. Ik weet namelijk uit ervaring dat ik gauw overprikkeld raak en dat het mij goed doet me op de dag even terug te trekken op een rustige plek. Heb ik die mogelijkheid niet, dan word ik bang dat ik overspoeld raak. Tegelijkertijd denk ik ook dat dit alles wel eens erg mee zou kunnen vallen als ik meer bij het moment zou kunnen leven. In dat geval zou ik gewoon van de ene tijdsbesteding in de andere overgaan. 

Had iemand mij vanochtend verteld hoeveel huishoudelijk werk ik vandaag zou moeten doen, dan was ik daar ondanks mijn schoonmaakkriebels niet blij mee geweest. Nu ben ik gewoon lekker begonnen en heb stap voor stap doorgewerkt. Van het een kwam het ander. Zonder plan, zonder lijst van dingen die ik af wilde krijgen. Dat was het fijne eraan. Ik mocht in principe na ieder klusje stoppen, maar dat heb ik dus niet gedaan. Tijdens de laatste klus heb ik mezelf wel een koud witbiertje in het vooruitzicht gesteld. Daar heb ik heerlijk van genoten in mijn ligstoel in het zonnetje. Op mijn lauweren.

Buigen of barsten

Wat ben ik toch goed in het quoten van anderen en dat dan weer fijn achter elkaar plaatsen tot een inspirerend geheel. Zolang ik er ook  iedere keer netjes bij vertel waar deze wijsheden vandaan komen is daar ook weinig mis mee. Net zo interessant, misschien nog wel interessanter is de weerbarstige werkelijkheid van alledag.
Vanochtend werd ik vroeg wakker en realiseerde me al snel dat we de kinderen beloofd hadden vandaag 'iets leuks' te gaan doen. De kinderen doen in zo'n geval het liefst 'kop of munt'. Kop is "De Efteling" en munt "een binnenspeeltuin". Bij beide opties sta ik niet bepaald te juichen van enthousiasme.
De Efteling had ik meteen al afgekapt, dus die hoop was snel vervlogen. Zo niet hun hoop op een uitje naar een binnenspeeltuin. Ik bracht het probleem vanochtend vroeg ter sprake en manlief gaf eigenlijk meteen al aan het geen probleem te vinden met de kinderen naar zo'n fabriekshal vol herrie te gaan. Nee, ik hoefde helemaal niet mee.
Natuurlijk speelt mee dat hij niet zo'n openliggend zenuwstelsel heeft als ik, maar daarnaast heb ik ook het idee dat hij zijn tijdsbesteding anders benadert. Gisteren bracht een vriendin het ter sprake. Zij maakte me er op attent dat wij zo duidelijk een onderscheid maken tussen tijd die nodig is voor de dingen die moeten en tijd voor onszelf. "Hehe, tijd om te mediteren en m'n blogje te schrijven." Daarna moeten de boodschappen en wat al niet meer.
Ik verbaasde me er vanochtend over dat hij geen plannen of ideeën had voor deze vrije dag. Ik vraag hem op zaterdagen wel vaker wat hij voor zichzelf wil, maar daar komt vrijwel nooit iets uit. Hij neemt de dingen zoals ze komen en beweegt mee. Nu is het tijd voor een kop koffie. Nu speel ik met de lego. Oja, de boodschappen. Wat gaan we eten? Zoiets.
Is dat beter? Daar lijkt het op, maar dan realiseer ik me gelukkig dat al dat afwegen niet hoeft. Iedereen heeft andere behoeften en kwaliteiten. Ik heb behoefte aan het herstellen en voeden van de verbinding met mezelf en dat lukt me (nog) alleen vanuit rust. Het is nodig dat ik me daarvan bewust ben, want dan kan ik tijd vrijhouden voor meditatie en contemplatie. Doe ik dat niet, dan sta ik zo weer continu in de 'onbewuste stand'. Ik zorg tegenwoordig goed voor mezelf.
Aan de andere kant neemt dat niet weg dat ik ook wel zie dat er hier voor mij iets te leren valt. Wat minder verzet, wat meer meebewegen met wat is.
Ik sluit af met de pittige slotstrofe uit vers 76 van de Tao Te Ching:

De harden en stijven zullen worden gebroken;

de zachten en soepelen zullen zegevieren.