Kiezen doet goed

Gisteren was een belangrijke dag. Ik heb de coach van het IMK laten weten dat ik afzie van het traject naar zelfstandig ondernemerschap.
Ik vertelde hem nog maar een keer dat het hele idee van het stiltehuis veel te complex is voor mij nu en dat ik heel graag bij het plezier van het schrijven wil blijven. Dat dit nog een heel pril geluk is en dat ik er niet aan wil gaan trekken door wat voor traject dan ook. Ik wil het koesteren.
Het gevoel dat ik in alle rust dit proces gade wil slaan is heel sterk. Er is iets aan de gang. Ik voel dat het goed is, maar heb nog geen idee waar het heen gaat leiden. Het is eindelijk iets waar ik met vertrouwen mijn handen vanaf trek. Ik geniet van het doen en ben niet bezig met een doel. Dat is nieuw en ik wil graag de rust en tijd hebben om erbij te kunnen blijven.
Ook heb ik gisteren mijn sollicitatiebrief voor de welzijnsorganisatie verstuurd. Het is een goede brief geworden en ik heb zin in deze baan. Ik zou dan een opvoedingsondersteunende functie hebben. Erg spannend. Mocht het doorgaan, dan ben ik drie korte dagen aan het werk en heb ik de rest van de week om te schrijven. Klinkt heel erg fijn zo.
Nu ik het stiltehuis-traject losgelaten heb voel ik pas echt hoeveel het meteen al van me vroeg. De keuze is gemaakt en het voelt goed. Nu laat ik het los (en laat God, zoals Wayne Dyer zegt) en ga een weekendje kamperen met het gezin en een lieve vriendin met haar zoontje. Lekker buiten zijn het hele weekend. Al een flinke tijd geleden gepland en opeens is het prachtig nazomerweer!
Geniet lekker van dit mooie weekend!

Leef zonder overdrijving

Als je op je tenen gaat staan, kun je niet stevig staan.

Als je lange stappen neemt, kun je niet ver lopen.

Zo begint het 24e vers van de Tao Te Ching in de vertaling van Wayne Dyer. 

Gisteren wist ik me met mezelf zó geen raad en dat leverde zoveel stress op, dat ik het niet 'weggemediteerd' (kon maar niet uit mijn hoofd geraken) of weggeschreven kreeg (ik heb wel drie pogingen tot een blogtekst gedaan). Ik weet inmiddels dat ik in zo'n situatie het beste dingen kan gaan doen die nog moeten gebeuren zodat er toch nog iets positiefs uit de toestand ontstaat.

Het had allemaal te maken met het kruispunt waarop ik me gevoelsmatig bevind. Er is de mogelijkheid tot een oriëntatietraject bij het IMK (Instituut voor Midden- en Kleinbedrijf) om te onderzoeken of het ondernemerschap iets voor mij is en er gloort een part-time baan bij een welzijnsorganisatie aan de horizon. Voor de eerste optie had ik een gesprek gevoerd met een coach van het IMK die zich volledig op de droom van een eigen stiltehuis wilde richten omdat mijn schrijfambities te vaag waren om een aanvraag op te baseren (mijn uitkerende instantie gaan het traject betalen en moet goedkeuring geven).

Het is nu een week later en ik merk aan alles dat zo'n stiltehuis een brug te ver is. Bovendien ben ik er net een half jaartje achter dat ik zo graag schrijf. Deze blog zit mij als gegoten en ik geniet er volop van. 

In een gesprek met mijn (wandel)vriendin S. werd het me helemaal helder. Ik hoef dit (een stiltehuis beginnen) niet te doen. Niet nu. Ik hoef niets te bewijzen. Ik wil blijven bij wat mij nu plezier en energie geeft en dat is het schrijven. 

Ik voel aan alles dat ik het klein wil houden. Klein in de zin van behapbaar, zodat ik genoeg tijd over heb om stil te staan, te mijmeren en te lummelen. Dat is goed voor mijn creativiteit, goed voor het schrijven en ook goed voor mij.
Ik wil rustige, kleine stappen zetten op het pad van de Tao. 

Zij die de Weg volgen

worden één met de Weg.

Zij die goedheid volgen

worden één met goedheid.

Zij die van de Weg en goedheid afdwalen

worden één met falen.

Als je je voegt naar de Weg,

stroomt zijn kracht door je heen.

Je acties worden die van de natuur,

je wegen die van de hemel.

Open je voor de Tao

en vertrouw je natuurlijke reacties...

dan zal alles op zijn plek vallen.

(gedeelte van het 23e vers van de Tao Te Ching, vertaald door Wayne Dyer)

Stiltehuis

Vandaag droomde ik weer eens van mijn eigen stiltehuis.
Een huis waar iedereen die rust en stilte zoekt, welkom is. Een huis zonder religieuze stempel, maar waar de kamers lijken op de cellen van de kloosterlingen. In mijn huis is ook een gezamenlijke ruimte om te mediteren, te bidden of gewoon samen stil te zijn. De maaltijden worden net als in de contemplatieve kloosterordes in stilte genoten en wanneer het weer het toelaat eten we buiten. Er worden uitsluitend biologische ingrediënten gebruikt. Je wandelt vanuit het huis zo de natuur in.
Het lijkt me heel mooi om verantwoordelijk te zijn voor het reilen en zeilen in dit huis. Mensen te kunnen bieden waar ik zelf zo vaak naar verlang: een plek waar je even sober en stil leeft en je overgeeft aan de structuur die geboden wordt in de vorm van dagelijkse meditatiesessies en maaltijden. Verder is er niets en hoeft er niets.
Ik koester deze wens en hoop hem ooit in vervulling te zien gaan.