Poetry

And I said to him
Are there answers to all of this?
And he said
The answer is in a story
and the story is being told

And I said
But there is so much pain
And she answered, plainly,
Pain will happen.

Then I said
Will I ever find meaning?
And they said
You will find meaning
Where you give meaning

The answer is in the story
and the story isn't finished.

Pádraig Ó Tuama

In memoriam

Lieve papa

voor eeuwig en altijd

in mijn herinnering

1975 - 2012

In contact

Opeens viel het me op. Was het afgelopen jaar er een van in mezelf gekeerd zijn als een rups in zijn cocon, de afgelopen maand daarentegen, was er een van naar buiten treden en mensen ontmoeten.

Mensen hadden bij mij vrijwel altijd een virtueel stickertje 'vermoeiend' op hun voorhoofd geplakt. Veel mensen bij mekaar waren standaard 'uitputtend'. Wat is er gebeurd in de tussentijd? 

Ik heb mezelf en mijn groeiproces leren kennen en waarderen.

Ik heb de goddelijke onderstroom in mijn leven ontdekt en de helende kracht ervan ervaren. 

En tenslotte heb ik beseft hoe ik mezelf jarenlang ondermijnd heb en geleerd hoe het anders (beter) kan.

Blijkbaar is het zo dat mensen, groepen mensen, ja zelfs De Hele Wereld, heel beangstigend zijn als je geen fundament onder je leven hebt liggen. Als er geen helderheid is over je eigen waardevol zijn. Ik ben van mezelf gaan houden en durf daardoor de wereld weer in te kijken en die wereld te zien zoals hij is. Precies zoals hij is en ik vind het prachtig allemaal. Gewoon alles, in al zijn imperfectie. 

Ik ben van mijn eilandje af. Dit besef begint door te sijpelen. En het gekke is dat ik het nooit zo door had dat ik me op dat eilandje bevond. Het was gewoon mijn wereld. Nu ik me vrijer voel, zie ik nog duidelijker hoe angstig alles moet zijn geweest voor mij. En belangrijker nog; ik voel heel sterk dat het dus ook anders kan. Ongedwongener, wat meer vanzelf. 

Ik begrijp nu helemaal hoe ik mezelf beïnvloed heb met mijn ideeën over de wereld en mijzelf daarin. Het is mogelijk om die ideeën aan de kant te schuiven en er een positief idee voor in de plaats te zetten. Zo kun je opnieuw beginnen en blijk je al na een paar weken gegroeid te zijn naar een mens dat geniet van het contact met een ander en zich moeiteloos inzet voor wie of wat dan ook.

bron foto: internet

Mooi is dat

de bus staat zuchtend stil

onvoorzichtig rent ze

met wapperende haren

als ik haar ontwijk

 zie ik in een flits

de dame

met bloemen

op haar schort

ze knipt de haag

en daar
is ook haar lach

en zo is alles

als het zijn moet

 loopt het zo

en echt niet anders

mooi is dat

bron foto: internet

Jupiter rules!

"Vanaf juni zal Tweelingen de prettige invloed merken van geluksplaneet Jupiter: een mooier verjaardagscadeau is nauwelijks denkbaar. Het is de planeet die positief en optimistisch maakt. Daardoor zal Tweelingen vanaf die tijd alles van de zonnige kant zien. Ook kan hij nu echt geloven in zichzelf, waardoor hij dingen realiseert die hij vorig jaar misschien nog voor onmogelijk had gehouden." Zo begint de tekst over het sterrenbeeld Tweelingen in de Happinez die nu te koop is.
Zelf dacht ik dat mijn Silva-training in het eerste weekend van juni de veroorzaker was van mijn positiviteit, maar nu blijkt de planeet Jupiter er achter te zitten... Ik lees ook dat ik de afgelopen jaren onder invloed ben geweest van Saturnus en dat een pittige tijd geweest is, maar de komende jaren mag ik de vruchten plukken van mijn sloop- en graafwerkzaamheden, want er is een steviger fundament gelegd volgens de astrologen van Happinez.
Ik weet te weinig van astrologie om er een mening over te mogen hebben, vind ik, maar dit is toch echt frappant.
Ik realiseer me dat het me zo ontzettend goed doet dat ik vorm aan het krijgen ben. Alsof ik me vroeger geen goed beeld kon vormen van mezelf. Ik heb ontdekt wat ik interessant en leuk vind. Zo ga ik tegenwoordig als het kan op zondag naar de mis. Dat vind ik fijn, het doet me goed. Niemand om mij heen heeft daar behoefte aan, maar ik wel. En dat vind ik helemaal niet erg. Ik ben hierin weer terug bij de eigen-wijze Joyce die ik ooit was. De 3-jarige Joyce die haar oom, die in haar ogen teveel hagelslag op zijn boterham deed, een snoeperd noemde en daarbij bleef ondanks het aanlokkelijke aanbod van diezelfde oom dat ze in de draaimolen mocht als ze het terug nam.
Doordat ik mezelf nu positief benader merk ik dat ik mijn energie kan gebruiken op het moment dat de dingen spelen. Ik ben hem niet meer van tevoren al kwijt aan het dealen met al die beren die ik op mijn weg zag staan.
Overmorgen krijg ik een consult van Agnes Holvast. Zij verdiept zich in de Maya-astrologie en ik mag als proefkonijn dienen. Heb heel sterk het gevoel dat deze week er een is waarin ik nog lekker achterover kan leunen, maar dat ik komende week al een doel voor ogen heb.
Ben erg benieuwd!

bron foto: internet

Pinksteren: binnenstebuiten-feest!

De afgelopen week van het liturgische jaar stond in het teken van 'verwachten'. Ik lees het terug op de prachtige site van Marianne Vonkeman.
"Inspiratie kan niet afgedwongen worden. Werkelijk creatief leven kent wachttijden waarin er nog niets lijkt te gebeuren. Herken je dit verschijnsel? Je kunt er ongeduldig van worden, of moedeloos. Toch horen zulke periodes erbij en ze doen ook wat. Iets dat nog aan je bewustzijn is onttrokken, is bezig te rijpen. De kunst is om het uit te houden en actief te blijven verwachten."
Op het moment voelt het bij mij zo. Ik ben in actieve verwachting. In dezelfde woorden heb ik eens een zuster horen spreken over haar leven in het klooster. Het was alsof ze op de bus stond te wachten, vertelde ze. Het is het gevoel dat voorheen vooral bij mijn mediteren hoorde, maar tegenwoordig ook doorsijpelt in mijn dagelijks leven.
Morgen is het Pinksteren: "Het feest van de vurige liefde van God die harten in vlam zet en alle grenzen doorbreekt," zegt Marianne Vonkeman. "Pinksteren is een soort binnenstebuiten-feest. Alles wat de leerlingen in huis hebben, komt naar buiten. Alles wat ze te geven hebben aan de wereld, komt aan het licht. Alles is taal en communicatie geworden. Dat kenmerkt het leven in de vrijheid van de Geest van God. Kun je bij jezelf merken dat die vrijheid ook bij jou aan het groeien is?"
Deze tijd van het jaar sluit heel mooi aan bij wat er in mij leeft. De kunst van het uithouden, de actieve verwachting en mijn hart dat zo graag in vlam zou staan maar nog niet zover is.
De komende maand staat er veel moois gepland voor mij. Heel veel in vergelijking met de eerdere maanden van het jaar. Bovendien hebben al die dingen te maken met mijn rijpingsproces. Ik ga naar trainingen, naar workshops en krijg ook nog twee consulten van interessante mensen. Bovendien word ik 44 komende maand. Een stroomversnelling in de rivier die mijn leven verbeeldt.
"Na Pinksteren gaan we de zomer in, de wereld in, in alle vrijheid, grensoverschrijdend en gedreven door vurige liefde," voorspelt Vonkeman. Mooi, daar ga ik voor!
Jij ook?

Over geluk

In de serie Literair Limburg verscheen het afgelopen jaar een deeltje van de hand van Twan Huys: Over geluk. Ik vond het bij mijn moeder in de boekenkast en heb het in één ruk uitgelezen. Door die titel schreeuwde het boekje erom gelezen te worden door mij, maar daarnaast heb ik simpelweg een zwak voor Twan Huys (het lijkt mij een uitermate sympathieke man en hij spreekt thuis hetzelfde Venlose dialect als ik, wat een band schept: in mijn fantasie breng ik een gezellige middag door met Twan Huys en Jolande Sap. Geert Wilders zeggen we lekker niks van dit onderonsje).
In het boekje verwijst Twan Huys naar Rousseau. Dat lijkt opmerkelijk, want Rousseau moet een somber man geweest zijn: een hypochonder, gespannen en overgevoelig. Het is op het Zwitsere eiland Sankt Petersinsel, dat Rousseau de gelukkigste twee maanden van zijn leven doorbrengt. Hij geniet van het dolce far niente en mijmert over het leven terwijl hij in een roeiboot op het meer dobbert. "Het verleden verdampt, de toekomst speelt geen rol, de tijd is verstild. Over dat moment schrijft hij de volgende buitengewoon mooie passage over geluk:

Als er een toestand bestaat waarin de ziel een basis vindt die sterk genoeg is om zich er geheel op te verlaten en er tot zichzelf te komen zonder dat het nodig is het verleden terug te roepen of vooruit te lopen op de toekomst, een toestand waarin de tijd voor de ziel geen betekenis heeft, waarin het heden immer voortduurt zonder enige uitdrukking van duur en zonder iets van opeenvolging, zonder enig ander gevoel van gemis of genot, van plezier of verdriet, van verlangen of angst dan alleen dat van ons bestaan en als dat gevoel op zich het bestaan als geheel kan vullen, mag zolang deze toestand duurt, degene die erin verkeert zich gelukkig prijzen. Dat is dan geen onvolmaakt, schamel en beperkt geluk, zoals men het in genoegens van het leven vindt, maar een toereikend, volmaakt en volledig geluk dat in onze ziel geen enkele leegte laat die gevuld moet worden."

Mooi verwoord, inderdaad. Ook mijn gelukkigste momenten zijn de momenten waarop de tijd geen rol speelt. De angst is opgelost, geen restje van terug te vinden. Op dergelijke momenten is er slechts het blij zijn met het leven. Niet door iets specifieks, maar gewoon doordat alles in evenwicht is, nergens iets schuurt of wringt, alles is precies zoals het moet zijn.
Of zoals Rousseau het verwoordt: "Zolang deze toestand voortduurt heeft men, net als God, genoeg aan zichzelf." Net als Twan Huys heb ik hier niets aan toe te voegen, want ook hij eindigt er zijn tekst mee.

Hoe word ik een vroege vogel?

Vandaag, of moet ik zeggen vannacht, werd ik weer eens om 5.00 uur wakker. Het gebeurt me vrij vaak de laatste tijd. Klaarwakker was ik. De gedachte kwam bij me op dat ik net zo goed op zou kunnen staan. Dat deed ik niet, ik sliep meteen weer in. Ik ben Malle Pietje niet.
En toch.
Voor vandaag had ik bedacht mijn dagritme weer eens onder de loep te nemen. Vroeg opstaan vind ik toch wel heel stoer. Ik benijd die vroege vogels. Wayne Dyer bijvoorbeeld. Die heeft al gemediteerd en geschreven voordat ik mijn bed uit kom.
Na wat rondstruinen op het internet, ben ik tot de volgende aanpak gekomen:

• Simpelweg mijn slaaptijd twee uur naar voren schuiven blijkt niet te werken
• Ik ga naar bed als ik moe ben en doe 's avonds geen actieve dingen meer (deed ik toch al niet)
• Ik sta iedere dag om 5.00 uur op
• Na verloop van tijd zal blijken dat ik minder uren slaap (van 8 naar gemiddeld 6.5)
• Ik heb iedere ochtend twee uur meer levenstijd te pakken waarin ik kan mediteren en schrijven

Het schijnt dat mijn lichaam zich op deze manier het beste aanpast aan mijn slaapbehoefte. Ben ik een keer later naar bed gegaan, dan zal ik de volgende dag wellicht eerder moe zijn en vroeger gaan slapen. 

Nu nog gemotiveerd blijven. Het plaatje is heel helder en wat ik zie bevalt me.  

vroege vogels - National Geographic.nl

Een pleidooi voor oppervlakkigheid

"Hoe zuiver onze ideeën soms ook lijken, ze kunnen nergens anders opkomen dan in het hoofd van een mens die zich niet kan losmaken van de toevallige omstandigheden waarin hij leeft," lees ik in het boek En toen wisten we alles - Een pleidooi voor oppervlakkigheid van Coen Simon.
Simon pleit voor een oefening van onze oppervlakkige blik. "... een blik die in het verlengde ligt van de wijze waarop de mens in de wereld staat. Met het bewustzijn van de menselijke tekortkoming dat we moeten handelen en beslissen zonder alle consequenties van dat handelen te kunnen overzien, zonder te kunnen ontkomen aan het eigen perspectief, de eigen horizon in tijd en ruimte."
Ik vind dit interessant, want het doet me denken aan mezelf als ik keuzes wil maken. Ik raak dan lamgeslagen van het idee dat er één beste optie zou zijn. Ik heb er al vaker over geschreven. Ik gedraag me "alsof alles geweten kan worden," zegt Coen Simon.
Maar... wat ik even vergeet is dat ik, net als de voetballer tijdens een wedstrijd, geen overzicht heb. Dat ik het moet doen met wat ik zie. Achteraf kun je over de wedstrijd napraten en zien dat sommige acties niet slim waren en anderen briljant.
Gisteren had ik het met manlief over de keuzes die gemaakt zullen moeten gaan worden. Waaraan zou ik het liefst mijn tijd besteden? Is daar een opleiding voor nodig en zo ja, welke? Ondertussen voel ik me bij tijd en wijlen wat ongelukkig daar op die drempel.
Ik zou graag geloven dat ik mij terecht oefen in geduld zodat ik straks in volle overtuiging ergens voor kan kiezen, maar af en toe ben ik bang dat ik me toch gedraag alsof alles (vooraf) geweten kan worden...

Allerzielen

Allerzielen. We gedenken de doden. In mijn geval gedenk ik de dood van mijn vader, nu ruim 36 jaar geleden.
Hoewel bijna 10% van de mensen op jonge leeftijd een ouder verliest, is het vrijwel nooit onderwerp van gesprek. Gelukkig is er wel een aantal mooie boeken geschreven over het zo'n ingrijpend verlies op jonge leeftijd.
"Elk kind dat een ouder verliest, of dat nu een vader of een moeder is, voelt zich anders en alleen. In de gedachten van dat kind wordt op een geheim plekje een verhaal geschreven, een verhaal van verlies en pijn en van de overwinning op die pijn. Omdat het verhaal nergens kan worden gedeeld, blijft het heel ver weggestopt, soms zo ver dat het kind het zelf niet meer weet," zegt Maxine Harris in haar boek Een verlies voor altijd - De levenslange invloed van de vroege dood van een ouder. Dit boek kwam voor mij als een geschenk uit de hemel. Er werd verwoord wat ik meegemaakt had en voelde. De enormiteit van de ramp die had plaatsgevonden toen ik net zeven jaar was geworden.
"Alles in het leven van het kind wordt anders, de ramp is absoluut. Na de ramp moet het kind zij of haar weg zien te vinden in een veranderde wereld. Deze nieuwe wereldorde wordt gekenmerkt door een volledige breuk met het verleden. Alles voelt anders, ook al zien sommige dingen in de buitenwereld - het huis, de school, de vriendjes - er nog hetzelfde uit." ...  "Als een ouder waarvan je houdt en die je nodig hebt, zomaar voor altijd kan verdwijnen, dan is niets meer veilig, voorspelbaar of zeker. Afgezien van het directe persoonlijke verlies moet het kind nu zijn eigen weg zien te vinden in een wereld die zelf wordt gekenmerkt door een onmetelijke leegte. Het gevoel van verlies sijpelt naar buiten en overspoelt alles."
Ik schrijf dit niet op uit zelfmedelijden. Ik schrijf het op voor de mensen die hetzelfde meegemaakt hebben, maar nog niet op zoek gegaan zijn naar hun eigen verhaal.
Heel aangrijpend is het boek Meer dan verdriet - een boek voor jonge mensen die rouwen, van Claire vanden Abbeele. Wat had ik vroeger graag zo'n boek gehad! Je kunt op lege pagina's schrijven en tekenen naar aanleiding van vragen over het voorafgaande hoofdstuk. Overal komen kinderen aan het woord. Zij drukken heel eerlijk en moedig uit wat er in hen omgaat. Confronterend, maar vooral inspirerend:

Ik groei erin

Sterven is voor mij niet langer verliezen. Ik heb al veel mooie dingen geleerd.

Sterven is een andere wending krijgen - voor mij is dat zo - en voelen dat het anders wordt...

Altijd doet het pijn, maar ik kan het nu zelfs al toelaten - ook al doet het zo'n pijn.

Ik groei erin.

Pieter

tekening uit mijn eigen herdenkingsboekje

God

Nog steeds verbaas ik me er over hoe gemakkelijk ik tegenwoordig het woord 'God' gebruik voor 'het Onnoembare', 'de Bron', 'het Eeuwige'. En dat terwijl het woord 'God' in mijn opvoeding verbonden was aan 'Onze Vader in de hemel', een mannelijk figuur die de aarde geschapen had en oordeelde over ons.
Tegenwoordig is die oude definitie van God helemaal vervaagd en komt het niet meer in me op om op die manier te denken als ik over God lees. Automatisch interpreteer ik wat ik lees op mijn eigen manier en dan blijkt wat ik lees vaak heel mooi en inspirerend. Soms ook niet, want dan blijkt al snel dat de schrijver de bijbelteksten heel letterlijk interpreteert of God inderdaad ziet als een macht die je zou moeten vrezen.
Was ik een blog als deze tegengekomen, dan vrees ik dat ik er nog geen minuut van mijn aandacht aan had besteed, gewoonweg omdat het woord 'God' erin voorkomt. Zo bevooroordeeld was ik wel. Dat dat nu anders is, vind ik heel bijzonder. Ik heb nieuwe ervaringen opgedaan, zie de dingen in een ander perspectief. Mijn Waarheid is veranderd in de loop der tijd en zal dat vermoedelijk ook blijven doen tot aan mijn dood toe.
Amen.

Bezieling

Vanochtend in bed lag ik het verschil tussen 'levende' en 'dode' materie te overdenken en kwam opeens uit bij wonder van de conceptie. Twee cellen smelten samen en er ontstaat een nieuw leven. Met een nieuwe ziel, dacht ik er achter aan. 

Maar wat is de ziel eigenlijk? Ik moet eerlijk zeggen dat ik het wel vreemd vind dat ik een weblog met de naam Zielekruid heb en me in deze hele blog nog nooit afgevraagd heb wat ik eigenlijk onder die ziel versta. Het leek me blijkbaar een begrip waar voldoende consensus over bestaat. Een begrip wat niet nader onderzocht zou hoeven te worden. Toch blijkt dat nu wat voorbarig want het roept allerlei vragen bij me op.

Mijn eigen beleving van het begrip ziel komt denk ik voort uit mijn Katholieke opvoeding. Ik denk dan aan het deel van mij dat onsterfelijk is. Aan dat deel wat mij ten diepste mij maakt, los van het ego. Maar als ik even verder nadenk, lig ik al gauw in de knoop met mij eigen gedachten hier over.

Afgelopen voorjaar kreeg ik van een vriendin het boekje Windstilte van de ziel van Joke Hermsen kado. Ik had het al wel ingekeken, maar het (om allerlei niet relevante redenen) nog niet gelezen. Dat ben ik vandaag gaan doen en ik werd meteen verrast door haar manier van schrijven (met veel gevoel voor detail). Ze schrijft in dagboekvorm en meteen op de tweede dag dat ze van zich laat horen, maak ik kennis met de vroegtwintigste-eeuwse Franse denker Henri Bergson. 

Bergson maakt onderscheid tussen mijn handelende ik dat in kloktijd opereert en mijn dieper gelegen zelf dat ingebed is in de tijd als duur. Met het laatste bedoelt hij dat de tijd niet geabstraheerd wordt in kleine stukjes, maar dat alle momenten onderling verbonden zijn. Deze innerlijke tijd rolt ononderbroken voort en neemt alles wat we meemaken met zich mee (het zgn. sneeuwbaleffect). Je bent dus op geen enkel moment dezelfde, want je blijft ervaringen verzamelen. 

Joke Hermsen merkt op dat zij in de dagen dat zij zich over kan geven aan dagdromen en mijmeren, haar dieper gelegen zelf (dat dus ingebed ligt in de tijd als duur) dichter nadert. Hoe meer ze van de kloktijd af raakt, hoe meer ze met dit zelf lijkt samen te vallen. "De grenzen tussen mij en de omringende wereld lijken minder scherp getrokken," schrijft ze. "Dat kan alleen omdat het zelf dat ik mijmerend nader, geen scherp afgebakende identiteit is - zoals mijn bewuste, handelende ik - maar grenzeloos en onbepaald." en "Alleen na zo'n duik in die onderaardse stroom van de tijd kan ik tot iets als een bezielde ervaring komen en lijk ik met mijn zelf én met de wereld om mij heen samen te vallen."

Ik vind dat prachtig gezegd. Het komt voor mij overeen met mijn meditatie-ervaringen. Dat zijn ook onderdompelingen in een diepere stroom van zijn. Inderdaad maak ik dan ook gemakkelijk contact met mijn diepere zelf, lijk ook één te worden met alles en kom ik tot de waardevolle inzichten die ik vaak 'mijn waarheid' noem. 

Wellicht is het dan mijn ziel die spreekt.

Onze fanatieke bewerking van de buitenwereld
zou veel bescheidener moeten zijn,
alsof wij gasten zijn in andermans huis.
Ons echte werkterrein is onze ziel.
Dat is ons huis en dat is onze tuin,
waarin we aan het werk moeten zijn.

- Dr. Hans Moolenburgh - 

Herdenkingsdag

Vandaag is het precies 36 jaar geleden dat mijn lieve pappa stierf.
Hij was 43 en een half jaar oud en ik was net 7 geworden.
Ik heb mijn herinneringsboekje er weer eens bij gepakt en zie mezelf als kind in dat nog complete gezin. Eén foto is een paar maanden voor mijn vaders dood genomen op de receptie van een bruiloft. Geen uiterlijk spoor van zijn ziekte; niets doet vermoeden dat dit gezin twee maanden later door een catastrofe getroffen zou worden.
Mijn vaders dood sloeg de bodem onder mijn voeten weg.
Hoe leef je met zoiets verbijsterends, zegt Leon de Winter (die op 11-jarige leeftijd zijn vader verloor) in gesprek met Abdelkader Benali. Hij vertelt ons dat hij verhalen moest vertellen om niet aan dit verdriet ten onder te gaan. Verhalen over de ondergang, want er was iets ten onder gegaan. Er was iets catastrofaals gebeurd wat niet meer goed te krijgen was.
Nog een half jaar en ik heb mijn vaders leeftijd toen hij stierf. "Mijn vader ging dood op zijn 43e en ik ga leven," denk ik op momenten dat ik me vol vertrouwen voel. Maar gisterenavond joeg het me angst aan. Ik besefte weer eens hoe wankel het hervonden evenwicht is. 's Ochtends één en al levensvreugd en nog dezelfde avond bekruipt me de angst om, net als mijn vader, te vroeg te moeten sterven. Niet zozeer voor mezelf, maar vooral voor wat het voor mijn kinderen zou betekenen.
En zo overschaduwen de consequenties van mijn vaders dood, die immers voelbaar blijven, meestal mijn mooie herinneringen aan hem.
Toen mijn dochter leerde schaken vertelde ik haar dat opa T. ook graag schaakte. Dat hij het vast heel leuk had gevonden dat zij dat nu aan het leren was. En zo ontstond er een geprekje en kon ik nog meer over hem vertellen.
Ik heb het gevoel dat met zijn dood een liefdesstroom afgesneden is, die op dit soort zeldzame momenten weer even tot leven komt. Daarom is ook zo belangrijk dat ik hem blijf herdenken. Als vader, maar ook als de ongekende opa.
Lieve pappa, ik zal je nooit vergeten. Je was de liefste pappa van de hele wereld.

22 juni 1975 - 22 juni 2011

Leven is bewegen

"Als je niet weet wat je moet schrijven, is dat het beste begin," zei Martin Bril.
Ik weet het vandaag allemaal niet meer zo goed. Dat ik niet weet wat ik moet schrijven is daarvan nog het minst verontrustend. Op dit soort dagen mediteer ik met hoop op verbetering van mijn 'toestand'. Not done, in wezen, dat snap ik goed.
Natuurlijk weet ik dat het niet erg is om het allemaal niet meer zo goed te weten. Natuurlijk. Ik ken de wijsheid van Pema Chödrön uit mijn hoofd. Uit mijn hoofd. Daar heb je het al.
Om kort te gaan staan mijn ervaringen van deze ochtend haaks op die van gisteren, toen ik de weidsheid van de tao ervaarde.
Wat ik dan ga doen is opruimen, een was in de wasmachine doen, thee zetten, internetten, de was ophangen. En terwijl ik mezelf zo bezig hou blijft er een vervelende brom die mij wil laten weten dat dit toch zonde is van de lege ochtend. Of ik wel weet wat ik allemaal met die drie lege uren had kunnen doen. In die tijd had ik een gedicht kunnen schrijven, een begin van een boek of een prietplaatje kunnen maken.
Tot ik de qoute van Martin Bril las. Tuurlijk. Gewoon beginnen, schrijf maar iets op. Kom in beweging. "Leven is bewegen," zegt Samuel L. Lewis, "in wat voor richting dan ook. Alleen degene die niet beweegt, komt niet aan."
En nu hoor ik de kinderen thuiskomen. De ochtend is voorbij. Met op de valreep nog een schrijfbeweging.

De tijd laten verstrijken

"Ik heb nooit iets anders gedaan, dan de tijd laten verstrijken."
Miroslav Tichy (fotograaf)

Deze uitspraak raakte een snaar bij mij. Ik vond hem op het blog "Molly schrijft wat." 
De tijd laten verstrijken. Hier is iemand die hardop durft te zeggen dat hij nooit iets anders heeft gedaan. Je hoort toch actief te zijn? Doelen te hebben? Ik durf te stellen dat het in onze maatschappij niet de bedoeling is dat teveel mensen nooit iets anders doen dan de tijd laten verstrijken. Dat is slecht voor onze economie. En alles wat slecht is voor onze economie schijnt slecht te zijn voor ons. Althans, dat is wat ze ons willen doen geloven.

Het is bij mij heel lang zo geweest dat ik dacht dat ik slechts de tijd liet verstrijken. Dat mijn leven voorbij gleed. Aan een toekomstvisie ontbrak het mij al helemaal. Opeens was ik moeder. Opeens had ik met al mijn spaargeld de verbouwing van ons koophuis gefinancierd. Alsof het niks was. Alternatieven hebben we niet eens serieus overwogen. Huren en dan van mijn geld mooie reizen maken, dat is toch ook een optie?

Nu besef ik dat dit niet is waar Tichy over spreekt. Tichy heeft het vermoedelijk over er gewoon zijn. Zijn, als de leliën des velds. Het leven wordt wel degelijk geleefd, de fotocamera bij de hand, maar wordt genomen zoals het komt.

De laatste tijd ondervind ik steeds meer de waarde van het laten verstrijken van de tijd. Leven vanuit rust. Wetende dat de dingen nooit alleen maar 'goed' of 'slecht' voor me zijn. Het gaat zoals het gaat. Ik laat los, weet dat de uitkomst zich niet vast laat pinnen.

Ik ben wakker geworden, hou mijn dromen op mijn netvlies en... laat de tijd verstrijken.

De afgelopen maand overleden fotograaf Miroslav Tichy, gebruikte zelfgemaakte camera's en legde de poëzie van het dagelijks leven vast (Wikipedia).

lente!

Vanochtend waren mijn fototoestel en ik op zoek naar bloesem. Prachtig, hoeveel bomen er dik in de bloemen zitten. 

Nu komen de kinderen alweer bijna thuis om te eten en daarna heb ik nog twee uur. Ik blijf de tijd onderverdelen in tijd voor het gezin en huishouden, tijd waarin ik moet werken en tijd die ik naar hartelust zelf mag invullen. Omdat die laatste categorie gevoelsmatig nogal onder druk staat, lijkt die tijd voorbij te vliegen. Dat beangstigt me. 

Sowieso ben ik de laatste weken erg onder de indruk van de snelheid waarmee er weer een week voorbij gegaan is. Ik ben me er erg van bewust dat mijn tijd hier op aarde eindig is en dat ik dus maar beter zoveel mogelijk kan genieten. Dat is goed, want lange tijd leefde ik mijn leven als of ik het eeuwige leven had en dat is nu eenmaal niet bevorderlijk voor de bewustwording. 

De zonnige lentedagen doen mij tegelijk met de natuur ontwaken. 

Ik kijk om me heen en zie dat alles perfect is.

Ze zeggen

ze zeggen

schrijf het op

hoe was het?

hun monden bewegen

hun ogen dwingen

doe iets, doe iets,

maar ik wil niets

ik vind er niets meer aan

ben bang

zo zonder houvast

bungel aan een draadje

in een lappenpoppenlijf

een speeltje ben ik, van de wind

ach, laat maar waaien, laat maar waaien

wat maakt het allemaal ook uit

maar ze grijpen me bij mijn benen

trekken me naar benee

en zeggen

dat het helpt

schrijf, praat

over hoe het was, mijn kind

goed idee, zeg ik

en: okee dat doe ik

ik hoor ze zuchten

de zucht van eindelijk

maar in mijn lappenpoppenlijf

gaat het nergens kriebelen

geen energie die stromen gaat

daarbinnen blijft het stil

mijn hoofd heeft iets bedacht

maar mijn lichaam dat hangt slap

bungelt in de wind en wacht