Een heel gelukkig, gezond, creatief en inspirerend 2012 gewenst allemaal!
zaterdag 31 december 2011
vrijdag 30 december 2011
Hebben en houden?
En dan nu even iets heel anders. Ik las daarnet in de NRC.next over een kunstenares die in een loods haar hele huisraad uitgestald, geteld en vervolgens gefotografeerd had. We spraken er hier thuis even over. Die gigantische hoeveelheid spullen die ook wij in huis verzameld hebben in de loop der tijd. En dan zijn wij nog helemaal geen grote kopers.
Manlief liet mij vervolgens de foto's van de Chinees Huang Qingjun zien. Qingjun fotografeerde Chinese families voor hun huizen tussen hun huisraad. Het zijn stuk voor stuk prachtige foto's en ze zetten je wel aan het denken.
Hoeveel heeft een mens nodig? Wat is het effect van een sobere inrichting van je huis op je welbevinden? Wij Nederlanders zouden het je niet kunnen vertellen. We hebben allemaal Heel Veel spullen.
Een onderwerp om je gedachten over te laten gaan tijdens het wachten op het nieuwe jaar?
foto gemaakt door Huang Qingjun
Ps. Het is nu kwart over zes en ik zit met een chippie en wijntje op de bank. Lees mijn blogtekst nog eens over en wil mijn goede voornemen voor het komende jaar even met jullie delen:
Uitkijken voor teveel gemoraliseer op deze plek.
Weer wat later: En toen bleek het hele idee achter de fotografie van mensen met hun huisraad voor hun huis, van Peter Menzel te zijn. Hij is er de hele wereld mee overgetrokken en de foto's zijn vastgelegd in een boek: Material world - A global family Portrait.
Weer wat later: En toen bleek het hele idee achter de fotografie van mensen met hun huisraad voor hun huis, van Peter Menzel te zijn. Hij is er de hele wereld mee overgetrokken en de foto's zijn vastgelegd in een boek: Material world - A global family Portrait.
foto gemaakt door Peter Menzel
donderdag 29 december 2011
Verdwaald
Ik wil weer van alles gaan schrijven, want er leeft zoveel vanbinnen wat er uit wil.
Misschien bied ik maar eens weerstand aan die impuls.
Schrijf ik vandaag gewoon eens niets.
Het prachtige gedicht dat Hella mij deed toekomen nodigt daar toe uit.
Ik wil stilstaan en luisteren naar deze plek die HIER is.
Ja, dat is wat ik wil.
Luisteren naar wat het woud mij te vertellen heeft, precies hier op deze plek.
Luisteren en gevonden worden, is er iets mooiers denkbaar?
Sta stil. De bomen voor je
en de struiken naast je zijn niet verdwaald.
Waar je ook bent is de plek die 'hier' heet
en je moet ermee omgaan als met een machtige vreemdeling
die je vraagt hem te leren kennen en jezelf te laten kennen.
Luister. Het woud fluistert:
'Ik heb deze plek gemaakt,
je kunt weggaan en weer terugkomen
en zeggen: hier.'
Geen twee bomen zijn hetzelfde voor Raaf.
Geen twee takken zijn hetzelfde voor Winterkoning.
Als de bomen en de takken jou niets zeggen,
ben je werkelijk verdwaald.
Sta stil. Luister.
Het woud weet waar je bent.
Misschien bied ik maar eens weerstand aan die impuls.
Schrijf ik vandaag gewoon eens niets.
Het prachtige gedicht dat Hella mij deed toekomen nodigt daar toe uit.
Ik wil stilstaan en luisteren naar deze plek die HIER is.
Ja, dat is wat ik wil.
Luisteren naar wat het woud mij te vertellen heeft, precies hier op deze plek.
Luisteren en gevonden worden, is er iets mooiers denkbaar?
VERDWAALD
Sta stil. De bomen voor je
en de struiken naast je zijn niet verdwaald.
Waar je ook bent is de plek die 'hier' heet
en je moet ermee omgaan als met een machtige vreemdeling
die je vraagt hem te leren kennen en jezelf te laten kennen.
Luister. Het woud fluistert:
'Ik heb deze plek gemaakt,
je kunt weggaan en weer terugkomen
en zeggen: hier.'
Geen twee bomen zijn hetzelfde voor Raaf.
Geen twee takken zijn hetzelfde voor Winterkoning.
Als de bomen en de takken jou niets zeggen,
ben je werkelijk verdwaald.
Sta stil. Luister.
Het woud weet waar je bent.
Laat het jou vinden.
Lost - David Wagoner
(vertaald door Hella Kuipers)
woensdag 28 december 2011
Een pleidooi voor oppervlakkigheid
"Hoe zuiver onze ideeën soms ook lijken, ze kunnen nergens anders opkomen dan in het hoofd van een mens die zich niet kan losmaken van de toevallige omstandigheden waarin hij leeft," lees ik in het boek En toen wisten we alles - Een pleidooi voor oppervlakkigheid van Coen Simon.
Simon pleit voor een oefening van onze oppervlakkige blik. "... een blik die in het verlengde ligt van de wijze waarop de mens in de wereld staat. Met het bewustzijn van de menselijke tekortkoming dat we moeten handelen en beslissen zonder alle consequenties van dat handelen te kunnen overzien, zonder te kunnen ontkomen aan het eigen perspectief, de eigen horizon in tijd en ruimte."
Ik vind dit interessant, want het doet me denken aan mezelf als ik keuzes wil maken. Ik raak dan lamgeslagen van het idee dat er één beste optie zou zijn. Ik heb er al vaker over geschreven. Ik gedraag me "alsof alles geweten kan worden," zegt Coen Simon.
Maar... wat ik even vergeet is dat ik, net als de voetballer tijdens een wedstrijd, geen overzicht heb. Dat ik het moet doen met wat ik zie. Achteraf kun je over de wedstrijd napraten en zien dat sommige acties niet slim waren en anderen briljant.
Gisteren had ik het met manlief over de keuzes die gemaakt zullen moeten gaan worden. Waaraan zou ik het liefst mijn tijd besteden? Is daar een opleiding voor nodig en zo ja, welke? Ondertussen voel ik me bij tijd en wijlen wat ongelukkig daar op die drempel.
Ik zou graag geloven dat ik mij terecht oefen in geduld zodat ik straks in volle overtuiging ergens voor kan kiezen, maar af en toe ben ik bang dat ik me toch gedraag alsof alles (vooraf) geweten kan worden...
Simon pleit voor een oefening van onze oppervlakkige blik. "... een blik die in het verlengde ligt van de wijze waarop de mens in de wereld staat. Met het bewustzijn van de menselijke tekortkoming dat we moeten handelen en beslissen zonder alle consequenties van dat handelen te kunnen overzien, zonder te kunnen ontkomen aan het eigen perspectief, de eigen horizon in tijd en ruimte."
Ik vind dit interessant, want het doet me denken aan mezelf als ik keuzes wil maken. Ik raak dan lamgeslagen van het idee dat er één beste optie zou zijn. Ik heb er al vaker over geschreven. Ik gedraag me "alsof alles geweten kan worden," zegt Coen Simon.
Maar... wat ik even vergeet is dat ik, net als de voetballer tijdens een wedstrijd, geen overzicht heb. Dat ik het moet doen met wat ik zie. Achteraf kun je over de wedstrijd napraten en zien dat sommige acties niet slim waren en anderen briljant.
Gisteren had ik het met manlief over de keuzes die gemaakt zullen moeten gaan worden. Waaraan zou ik het liefst mijn tijd besteden? Is daar een opleiding voor nodig en zo ja, welke? Ondertussen voel ik me bij tijd en wijlen wat ongelukkig daar op die drempel.
Ik zou graag geloven dat ik mij terecht oefen in geduld zodat ik straks in volle overtuiging ergens voor kan kiezen, maar af en toe ben ik bang dat ik me toch gedraag alsof alles (vooraf) geweten kan worden...
dinsdag 27 december 2011
Zitten, Zijn en Zwijgen
Het voornemen is om vanaf nu niet één keer, maar twee keer per dag een half uurtje te gaan zitten. Met zitten bedoel ik mediteren. Zitten en zwijgen. Zijn. Open staan voor wat er is. Loskomen van mijn ego en alle identificaties die ermee samenhangen. Uit mijn eigen verhaal stappen.
Tot mijn grote vreugde heb ik steeds meer de ervaring dat ik in die stilte, op mijn tocht, in dat zwijgen, ook daadwerkelijk voorwaarden-scheppend bezig ben. Meer dan dat ik ergens vandaan aan het vluchten ben: weg van het lawaai, het gedoe, de verwachtingen en verantwoordelijkheden.
Het wordt me steeds helderder dat die stille ruimte de plek is waar vandaan gestart moet worden. Als ik vanuit het rumoer, de onrust en de angst vertrek, dan blijf ik naderhand zitten met een gevoel van vervreemding en dus van eenzaamheid.
Hoe doe ik dat in het dagelijks leven? Hoe stap ik uit mijn verhaal en blijf ik in verbinding met die bron diep in mij? Door stil te zijn, te zwijgen en te mediteren leer ik mezelf kennen en wordt duidelijk waar het grote geluk te vinden is, hoe ik mezelf kan geven wat ik nodig heb. Ik stap twee keer per dag doelbewust uit mijn verhaal en ervaar wie ik ben: "een deel licht en een deel duisternis", zegt Miek Pot. "Dat is de grote uitdaging gedurende de contemplatie. Het zijn geen tegengestelden maar delen van dezelfde medaille: jij."
Ik voel heel sterk dat zitten, zijn en zwijgen in mij de ruimte en de vrijheid scheppen die nodig zijn om te weten waar ik naar toe wil.
2012 draagt de belofte in zich een heel bijzonder jaar te worden.
Tot mijn grote vreugde heb ik steeds meer de ervaring dat ik in die stilte, op mijn tocht, in dat zwijgen, ook daadwerkelijk voorwaarden-scheppend bezig ben. Meer dan dat ik ergens vandaan aan het vluchten ben: weg van het lawaai, het gedoe, de verwachtingen en verantwoordelijkheden.
Het wordt me steeds helderder dat die stille ruimte de plek is waar vandaan gestart moet worden. Als ik vanuit het rumoer, de onrust en de angst vertrek, dan blijf ik naderhand zitten met een gevoel van vervreemding en dus van eenzaamheid.
Hoe doe ik dat in het dagelijks leven? Hoe stap ik uit mijn verhaal en blijf ik in verbinding met die bron diep in mij? Door stil te zijn, te zwijgen en te mediteren leer ik mezelf kennen en wordt duidelijk waar het grote geluk te vinden is, hoe ik mezelf kan geven wat ik nodig heb. Ik stap twee keer per dag doelbewust uit mijn verhaal en ervaar wie ik ben: "een deel licht en een deel duisternis", zegt Miek Pot. "Dat is de grote uitdaging gedurende de contemplatie. Het zijn geen tegengestelden maar delen van dezelfde medaille: jij."
Ik voel heel sterk dat zitten, zijn en zwijgen in mij de ruimte en de vrijheid scheppen die nodig zijn om te weten waar ik naar toe wil.
2012 draagt de belofte in zich een heel bijzonder jaar te worden.
illustratie: Barbara Tammes
zondag 25 december 2011
Kerstgedachte
Hella Kuipers maakte mij op haar blog attent op deze mooie kerstgedachte. Omdat ik hem zo ontzettend mooi vind aansluiten op waar ik mee bezig ben, heb ik hem gewoon even gejat en ook op mijn blog gezet. Dank je wel, Hella, voor je speurwerk!
geschreven door Rhonda E. McCulloch in 1920
Gelukkig kerstfeest!
Vandaag is het kerstmis en wij zijn voor het eerst gewoon thuis met ons gezinnetje.
Ik merk op een dag als deze hoezeer ik toch hecht aan tradities. In elk geval meer dan manlief, die er he-le-maal niets mee lijkt te hebben. Voor hem is deze dag een rustdag en in wezen een dag als alle anderen.
Omdat niemand mee wilde naar de kerk, ben ik alleen naar het centrum gefietst. Ik heb voor het eerst van mijn leven een dienst meegemaakt in een protestants-christelijke kerk: de Domkerk.
Het was echt anders dan ik gewend was vanuit de katholieke missen. Vooraf werd de gang van zaken tijdens de dienst doorgesproken en zelfs werden de liederen even geoefend. De dirigent was niet erg tevreden, deed nog even voor hoe wij stonden te zingen en vergeleek ons met pinguïns die hun eieren kwijt waren. Het was eigenlijk heel grappig, maar ik was eerlijk gezegd tegelijkertijd te verbouwereerd om er om te kunnen lachen. Heel vreemde start van de dienst vond ik het.
De dienst verliep verder goed en het koor zong prachig. Helaas maar één Bach-cantate waar wij naar mochten luisteren. Dat hadden er van mij meer mogen zijn.
Al met al een bijzondere ervaring. Ik sprak er achteraf met manlief over en zei dat het toch goed doet om ééns per week geïnspireerd te worden tot goed leven. De dominee sprak vanochtend bijvoorbeeld over Het Woord als begin van alles en over woorden / spreken in het algemeen. Hoe woorden vaak bij iedereen iets anders oproepen en voor verwarring kunnen zorgen. De boodschap van een preek is vaak een open deur, maar ik vind het dan toch wel fijn om het weer eens te horen en wellicht met een positief voornemen de kerk uit te lopen.
Ik wens ik jullie allemaal een heel gezellig kerstfeest toe!
donderdag 22 december 2011
Die verraderlijke onderstroom
Het zit er bijna op. Zometeen nemen we afscheid van elkaar en duiken we het leven van alledag weer in.
Tijdens het ontbijt mocht er weer gepraat worden en dat had een heel bevreemdend effect op mij. Ik heb me nog een hele tijd stil gehouden, maar toen ging ik toch ook praten. Het was duidelijk dat ik dacht dat het nodig was dat ik een geïnteresseerde vraag stelde. Zo klinkt het wel heel bot, maar in wezen was dat waar het op neer kwam. De sociale en geïnteresseerde Joyce kwam bovendrijven.
Nu zit ik weer lekker in m'n eentje op m'n kamer.
Van Theresia van Ávila en Thomas Merton heb ik deze dagen geleerd dat 'de waarheid' het allerbelangrijkst is.
"Innerlijke stilte is de positieve rust van de geest in de waarheid.
De eerste stap tot het vinden van God, die Waarheid is, is het ontdekken van de waarheid over mijzelf. En als ik gedwaald heb dan zal de eerste stap de ontdekking van mijn dwaling zijn. Een onwaarachtige en misleidende 'ervaring' van wat Gods werk in de ziel schijnt te zijn, brengt voor een moment een soort van innerlijke stilte met zich mee. Het is de stilte van een ziel die steunt op een illusie. Deze stilte wordt echter spoedig verstoord door een diepe onderstroom van onrust en rumoer," zegt Merton, nietsontzienend als altijd.
Ik las deze passage gisterenavond en voelde me enorm aangesproken. Ik was me er namelijk al van bewust dat ik mezelf op een bepaalde manier een rad voor de ogen draaide de afgelopen dagen.
Het lukte mij heel goed om zonder gedachten te zitten. O, wat kon ik dat toch goed. Die andere mensen konden dat vast minder goed. Dat gevoel, dat stroomde als een ondergrondse rivier. Precies zoals Merton het verwoordt.
Waar ik dan wel weer blij mee ben is het feit dat ik mij dit bewust was. Ik had het herkend. Dat Merton het me gisteren nog eens flink inpeperde, is alleen maar mooi. Het is mijn les van deze dagen.
Hoogmoed voor de val. Maar ik sta weer op en laat mij niet ontmoedigen. Het is een pad met weerstanden en uitdagingen. Hou je blik naar God gericht, meer is niet nodig, zegt Theresia.
Tijdens het ontbijt mocht er weer gepraat worden en dat had een heel bevreemdend effect op mij. Ik heb me nog een hele tijd stil gehouden, maar toen ging ik toch ook praten. Het was duidelijk dat ik dacht dat het nodig was dat ik een geïnteresseerde vraag stelde. Zo klinkt het wel heel bot, maar in wezen was dat waar het op neer kwam. De sociale en geïnteresseerde Joyce kwam bovendrijven.
Nu zit ik weer lekker in m'n eentje op m'n kamer.
Van Theresia van Ávila en Thomas Merton heb ik deze dagen geleerd dat 'de waarheid' het allerbelangrijkst is.
"Innerlijke stilte is de positieve rust van de geest in de waarheid.
De eerste stap tot het vinden van God, die Waarheid is, is het ontdekken van de waarheid over mijzelf. En als ik gedwaald heb dan zal de eerste stap de ontdekking van mijn dwaling zijn. Een onwaarachtige en misleidende 'ervaring' van wat Gods werk in de ziel schijnt te zijn, brengt voor een moment een soort van innerlijke stilte met zich mee. Het is de stilte van een ziel die steunt op een illusie. Deze stilte wordt echter spoedig verstoord door een diepe onderstroom van onrust en rumoer," zegt Merton, nietsontzienend als altijd.
Ik las deze passage gisterenavond en voelde me enorm aangesproken. Ik was me er namelijk al van bewust dat ik mezelf op een bepaalde manier een rad voor de ogen draaide de afgelopen dagen.
Het lukte mij heel goed om zonder gedachten te zitten. O, wat kon ik dat toch goed. Die andere mensen konden dat vast minder goed. Dat gevoel, dat stroomde als een ondergrondse rivier. Precies zoals Merton het verwoordt.
Waar ik dan wel weer blij mee ben is het feit dat ik mij dit bewust was. Ik had het herkend. Dat Merton het me gisteren nog eens flink inpeperde, is alleen maar mooi. Het is mijn les van deze dagen.
Hoogmoed voor de val. Maar ik sta weer op en laat mij niet ontmoedigen. Het is een pad met weerstanden en uitdagingen. Hou je blik naar God gericht, meer is niet nodig, zegt Theresia.
woensdag 21 december 2011
Hooglied 2
Wat krijg ik mooie vragen aangereikt van Theresia van Ávila. Allereerst was daar gisteren de vraag naar de stem van God: Welke stem is hier de stem van God?
Vandaag verblijven we in de kamer van de zelfkennis en komen er twee mooie vragen bij.
Waar ligt mijn ware geborgenheid?
en: Wat is mijn eigen unieke pad?
Als oude overtuigingen ontmanteld worden, kan twijfel ontstaan, zelfs paniek. Theresia moedigt mij aan om vooruit te blijven kijken en niet gericht te blijven op wat ik opgeef / verlies. Als je in contact komt met je angsten, keer dan terug naar de stilte. Alleen daar vind je het vertrouwen terug. Jij hebt je eigen wijsheid, dus blijf bij jezelf en kijk naar jezelf, zegt Theresia.
Tijdens de meditatie besefte ik hoe vaak ik mezelf negatief benader. Hoe vaak ik kijk naar wat er beter kan, in plaats van te zien hoe ik gegroeid ben.
Tussen de middag is er hier in het klooster een middagmeditatie. Vandaag werd daarbij de tekst van Hooglied 2 voorgelezen. Het is een liefdeslied en ik had het gevoel alsof ik persoonlijk aangesproken werd:
"Sta op, vriendin!
Mooi meisje, kom!
Kijk! De winter is voorbij,
voorbij zijn de regens, weggegaan.
De bloemen zijn verschenen op het veld,
nu breekt de zangtijd aan,
het koeren van de duif klinkt op het land.
De vijgenboom is al vol vruchten,
de wijnstok rankt en geurt.
Sta op, vriendin!
Mooi meisje, kom!
Mijn duif in de rotskloof,
verscholen in de bergwand,
laat mij je gezicht zien,
laat mij luisteren naar je stem,
want je stem is zo lieflijk,
je gezicht zo bekoorlijk."
Het wordt tijd dat ik me laat zien. Zonder terughoudendheid. Gewoon zoals ik ben. Het raakte me diep.
Nu ben ik net terug van een persoonlijk gesprek met Miek. Zij was onder de indruk van de ontwikkeling die ik doorgemaakt had. Ze kon zich mij nog herinneren van tweeëneenhalf jaar geleden en van de contemplatiedagen in Amsterdam. Van tevoren vroeg ik me even af wat ik daar ging doen bij haar, maar nu ben ik blij dat ik gegaan ben. Het is geen lineair proces, maar een circulair. Ik ben nooit klaar, het gaat maar door, dieper en dieper, steeds stervend aan mijn non-identiteit, aan die belemmerende overtuigingen en angsten.
Ik ben op de goede weg.
dinsdag 20 december 2011
De kristallen burcht van Theresia van Ávila
Volgens Theresia van Ávila is de ziel als een kristallen burcht met vele vertrekken. In het centrum van de burcht ligt het hoofdkwartier waar vanuit jouw innerlijke zon schijnt en het meest directe contact met God plaatsvindt.
Theresia zegt dat je alle kamers moet willen betreden. Ook de kamer van de kwetsuren of de kamer van de weerstand.
Soms bevind je je ver van het centrum en is van jouw innerlijke zon niets te zien of te merken of is de kamer wel erg confronterend. Laat je dan niet ontmoedigen, zegt ze, want deze kamer is niet de enige in de burcht en weet dat je iedere kamer vaker zult bezoeken.
Haar woorden doen me denken aan de looproute van het labyrinth. Ook als je een labyrinth loopt ben je op weg naar de kern. Een ook deze weg kronkelt zich dan weer verder van de kern af, dan weer heel dicht naar de kern toe. Ook hier gaat het er om je niet te laten ontmoedigen en in vertrouwen je weg te vervolgen, je stappen te blijven zetten. Uiteindelijk zul je je doel bereiken.
Vanochtend leerde ik over het vertrek van de weerstanden.
Er zijn allerlei redenen om niet aan de roep gehoor te geven, zegt Theresia. Alle argumenten die aangedragen worden vanuit jezelf of je omgeving komen voort uit angst. Je zal een innerlijk besluit moeten nemen en beseffen dat de weerstanden zullen blijven, ze zullen slechts afwisselend van sterkte zijn.
Om weerstanden te overwinnen nam Theresia iedere avond de tijd om afstand te nemen van de stemmen die haar probeerden te beïnvloeden. De stemmetjes van het ego zijn dwingend en gaan gepaard met heftige emoties, de stem van God is daarentegen uitnodigend, helder en duidelijk.
"Wat is hier de stem van God?" vroeg ze zich dan ook af. Net als voor Thomas Merton, draaide het voor Theresia van Ávila om haar relatie met God. Het is daarvoor nodig dat je jezelf in alle eerlijkheid leert kennen. Alleen dan vind je de weg naar huis en kun je je eigen beste vriend worden. In alle nederigheid, want teveel ernst en perfectionisme liggen op de loer, lijkt ze speciaal voor mij te zeggen.
Mijn mantra voor vandaag luidt dan ook:
Ik ben goed genoeg om de weg naar huis te vinden. Mijn herberg is in orde om de belangrijkste gast te ontvangen.
Theresia zegt dat je alle kamers moet willen betreden. Ook de kamer van de kwetsuren of de kamer van de weerstand.
Soms bevind je je ver van het centrum en is van jouw innerlijke zon niets te zien of te merken of is de kamer wel erg confronterend. Laat je dan niet ontmoedigen, zegt ze, want deze kamer is niet de enige in de burcht en weet dat je iedere kamer vaker zult bezoeken.
Haar woorden doen me denken aan de looproute van het labyrinth. Ook als je een labyrinth loopt ben je op weg naar de kern. Een ook deze weg kronkelt zich dan weer verder van de kern af, dan weer heel dicht naar de kern toe. Ook hier gaat het er om je niet te laten ontmoedigen en in vertrouwen je weg te vervolgen, je stappen te blijven zetten. Uiteindelijk zul je je doel bereiken.
Vanochtend leerde ik over het vertrek van de weerstanden.
Er zijn allerlei redenen om niet aan de roep gehoor te geven, zegt Theresia. Alle argumenten die aangedragen worden vanuit jezelf of je omgeving komen voort uit angst. Je zal een innerlijk besluit moeten nemen en beseffen dat de weerstanden zullen blijven, ze zullen slechts afwisselend van sterkte zijn.
Om weerstanden te overwinnen nam Theresia iedere avond de tijd om afstand te nemen van de stemmen die haar probeerden te beïnvloeden. De stemmetjes van het ego zijn dwingend en gaan gepaard met heftige emoties, de stem van God is daarentegen uitnodigend, helder en duidelijk.
"Wat is hier de stem van God?" vroeg ze zich dan ook af. Net als voor Thomas Merton, draaide het voor Theresia van Ávila om haar relatie met God. Het is daarvoor nodig dat je jezelf in alle eerlijkheid leert kennen. Alleen dan vind je de weg naar huis en kun je je eigen beste vriend worden. In alle nederigheid, want teveel ernst en perfectionisme liggen op de loer, lijkt ze speciaal voor mij te zeggen.
Mijn mantra voor vandaag luidt dan ook:
Ik ben goed genoeg om de weg naar huis te vinden. Mijn herberg is in orde om de belangrijkste gast te ontvangen.
Theresia van Ávila
Stille dagen
Ik hou van deze stille dagen. Ik praat niet, ik communiceer vrijwel niet. De beweging is naar binnen.
Er vallen me, net als op 'gewone' dagen, mooie dingen toe. In deze stille context krijgen ze meer ruimte. Het kan langer nagalmen en daar geniet ik van.
Niet alleen ik, maar alles, krijgt de ruimte er te zijn.
Er vallen me, net als op 'gewone' dagen, mooie dingen toe. In deze stille context krijgen ze meer ruimte. Het kan langer nagalmen en daar geniet ik van.
Niet alleen ik, maar alles, krijgt de ruimte er te zijn.
maandag 19 december 2011
Ontwaakt verlangen
Het is nu bijna half 12 en ik ben alweer vijf uur op. Heb er al vier meditatiesessies op zitten, ben in de kerk geweest voor het Lauden en heb Miek allerlei inspirerends horen vertellen over Theresia van Ávila.
Ik ben aan het wennen. Wil me graag overgeven aan het ritme, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Praktisch gezien speelt vooral mijn gipsen pootje me parten; ik zit niet lekker op m'n meditatiebankje, heb al een stoel uitgeprobeerd, maar dat is het toch echt niet voor mij. Nu heb ik een zeer bijzondere meditatiehouding verzonnen: ik zit nu met één been onder het meditatiebankje, het andere staat gewoon gebogen voor me. Beetje vreemd, maar het lijkt toch te werken.
Ik lees Thomas Merton en hoor dus over Therersia van Ávila en haar kristallen burcht, waarover morgen meer. Heel inspirerend allemaal. Ze sluiten mooi op elkaar aan. Het gaat hen allebei om het meest directe contact met God.
"Wij zijn maar al te zeer bereid om te geloven dat het 'ik' dat wij geschapen hebben in onze min of meer waarachtige pogingen om ons authentiek te doen schijnen in de ogen van anderen, ons werkelijke zelf is. We nemen het zelfs als identiteit aan," zegt Merton. "Trouw aan dergelijke non-identiteit is vanzelfsprekend ontrouw aan onze werkelijke persoonlijkheid, die in mysterie gedompeld blijft. Wie heeft geloof en respect genoeg om aan dat mysterie aandacht te geven en zichzelf als 'de onbekende' te aanvaarden? God helpe de mens die veronderstelt alles over zichzelf te weten."
Ik denk dat hij hier precies aangeeft wat ik vaak nog zo moeilijk vind: nieuwsgierig zijn naar mezelf. Terug gaan naar mijn innerlijk kind. Dat kind dat zich nog laat leiden door het leven. Dat zich laat leiden door Zijn mysterie, zou Merton zeggen. Ik op mijn beurt kan mij weer laten leiden door dat kind in mij.
En ja hoor, daar is het verlangen: mij te herinneren wie ik ten diepste ben.
Ik ben aan het wennen. Wil me graag overgeven aan het ritme, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Praktisch gezien speelt vooral mijn gipsen pootje me parten; ik zit niet lekker op m'n meditatiebankje, heb al een stoel uitgeprobeerd, maar dat is het toch echt niet voor mij. Nu heb ik een zeer bijzondere meditatiehouding verzonnen: ik zit nu met één been onder het meditatiebankje, het andere staat gewoon gebogen voor me. Beetje vreemd, maar het lijkt toch te werken.
Ik lees Thomas Merton en hoor dus over Therersia van Ávila en haar kristallen burcht, waarover morgen meer. Heel inspirerend allemaal. Ze sluiten mooi op elkaar aan. Het gaat hen allebei om het meest directe contact met God.
"Wij zijn maar al te zeer bereid om te geloven dat het 'ik' dat wij geschapen hebben in onze min of meer waarachtige pogingen om ons authentiek te doen schijnen in de ogen van anderen, ons werkelijke zelf is. We nemen het zelfs als identiteit aan," zegt Merton. "Trouw aan dergelijke non-identiteit is vanzelfsprekend ontrouw aan onze werkelijke persoonlijkheid, die in mysterie gedompeld blijft. Wie heeft geloof en respect genoeg om aan dat mysterie aandacht te geven en zichzelf als 'de onbekende' te aanvaarden? God helpe de mens die veronderstelt alles over zichzelf te weten."
Ik denk dat hij hier precies aangeeft wat ik vaak nog zo moeilijk vind: nieuwsgierig zijn naar mezelf. Terug gaan naar mijn innerlijk kind. Dat kind dat zich nog laat leiden door het leven. Dat zich laat leiden door Zijn mysterie, zou Merton zeggen. Ik op mijn beurt kan mij weer laten leiden door dat kind in mij.
En ja hoor, daar is het verlangen: mij te herinneren wie ik ten diepste ben.
zondag 18 december 2011
Van angst naar overgave
Zo vlak voor mijn vertrek naar de meditatiedagen met Miek Pot, kruipt de spanning omhoog. Ik schreef het al in een reactie op het berichtje van Marrit van gisteren: het voelt toch een beetje als een 'tour de force' die ik aanga.
Hoeveel verzet ga ik tegenkomen? Ik ben niet meer onbevooroordeeld, als de vorige keer. Toen stapte ik er met een open vizier in. Nu weet ik dat ik toen halverwege de week het gevoel had compleet gek te worden van het al maar toenemende lawaai in mijn hoofd.
Het voelt toch een beetje als de uren voordat je een prestatie gaat leveren, terwijl mediteren dat juist niet is. Als ik een berg ga beklimmen weet ik ook van tevoren dat het vooral in het begin afzien zal zijn. Dat het even duurt voordat ik me over kan geven aan wat ik aan het doen ben. Dat ik me juist in het begin af zal vragen waarom ik dit ook alweer wilde.
Deze retraite voelt ook aan als een lange tocht, een marathon. Het zal niet de hele tijd feest zijn, dat besef ik zo vlak voor vertrek heel goed. Maar ik weet ook dat de beloning groot zal zijn. Ik ga mezelf een aantal dagen onderdompelen in het blijven bij wat er is. Ik ga mijn tijd steken in het trainen van mijn meditatiespieren en daarvan weet ik dat ik er nog heel lang plezier van zal hebben.
Okee. Daar gaan we.
Hoeveel verzet ga ik tegenkomen? Ik ben niet meer onbevooroordeeld, als de vorige keer. Toen stapte ik er met een open vizier in. Nu weet ik dat ik toen halverwege de week het gevoel had compleet gek te worden van het al maar toenemende lawaai in mijn hoofd.
Het voelt toch een beetje als de uren voordat je een prestatie gaat leveren, terwijl mediteren dat juist niet is. Als ik een berg ga beklimmen weet ik ook van tevoren dat het vooral in het begin afzien zal zijn. Dat het even duurt voordat ik me over kan geven aan wat ik aan het doen ben. Dat ik me juist in het begin af zal vragen waarom ik dit ook alweer wilde.
Deze retraite voelt ook aan als een lange tocht, een marathon. Het zal niet de hele tijd feest zijn, dat besef ik zo vlak voor vertrek heel goed. Maar ik weet ook dat de beloning groot zal zijn. Ik ga mezelf een aantal dagen onderdompelen in het blijven bij wat er is. Ik ga mijn tijd steken in het trainen van mijn meditatiespieren en daarvan weet ik dat ik er nog heel lang plezier van zal hebben.
Okee. Daar gaan we.
Vilt voor hart en ziel- meditatie
vrijdag 16 december 2011
Meditatie en de stilte
Dat verlangen van mij, die weemoed. Ik heb er een dubbel gevoel over. Het is zo duidelijk tweeledig, dat ik me er wat gespleten door voel.
Aan de ene kant lijkt het alsof er op die momenten van weemoedigheid iets mis met mijn leven zoals het nu is. Het is niet goed zo, want ik heb heimwee. Wil thuiskomen.
Aan de andere kant besef ik dat het een universeel gevoel is, want wij mensen zijn door ons mens-zijn afgesneden van ons thuis, de Bron, onze goddelijke Oorsprong. Weemoed en heimwee dekken de lading wat dat betreft heel mooi, want ze vertellen mij heel kernachtig over een verlangen naar een 'ooit'.
Ooit. Het is eens zo geweest. Het zal weer zo zijn. God is begin en einde, stond er op mijn vaders bidprentje.
Meditatie is mijn poort naar huis. Als ik ga zitten stel ik mij open, want op die momenten is het helemaal veilig om dat te doen. In het dagelijks leven merkt ik maar al te vaak dat het moeilijk is om open te zijn. Verwarrend ook. Ik heb dan te maken met mensen en mensen laten, net als ik, maar al te vaak hun ego spreken. Tijdens een meditatie heb ik te maken met die stille, liefdevolle ruimte. Er is niets om bang voor te zijn. Het is helemaal veilig om me open te stellen en te voelen hoe de vlag erbij hangt. Ik zie mezelf zoals ik ben op dat moment. Okee, dat is vaak confronterend, maar het is niet zo dat ik daar dan negatief of depri van word. Op de een of andere manier liggen deze dingen liefdevol ingebed en ben ik me er diep van binnen van bewust dat dit alles gewoon één van de mogelijkheden is waarop een mens er kan zijn hier op aarde. Het kan anders, maar het kan net zo goed zo en dat is ook goed.
Ik ben verliefd op de stilte, zei ik gisteren al, maar de poort er naar toe is me net zo dierbaar.
Aan de ene kant lijkt het alsof er op die momenten van weemoedigheid iets mis met mijn leven zoals het nu is. Het is niet goed zo, want ik heb heimwee. Wil thuiskomen.
Aan de andere kant besef ik dat het een universeel gevoel is, want wij mensen zijn door ons mens-zijn afgesneden van ons thuis, de Bron, onze goddelijke Oorsprong. Weemoed en heimwee dekken de lading wat dat betreft heel mooi, want ze vertellen mij heel kernachtig over een verlangen naar een 'ooit'.
Ooit. Het is eens zo geweest. Het zal weer zo zijn. God is begin en einde, stond er op mijn vaders bidprentje.
Meditatie is mijn poort naar huis. Als ik ga zitten stel ik mij open, want op die momenten is het helemaal veilig om dat te doen. In het dagelijks leven merkt ik maar al te vaak dat het moeilijk is om open te zijn. Verwarrend ook. Ik heb dan te maken met mensen en mensen laten, net als ik, maar al te vaak hun ego spreken. Tijdens een meditatie heb ik te maken met die stille, liefdevolle ruimte. Er is niets om bang voor te zijn. Het is helemaal veilig om me open te stellen en te voelen hoe de vlag erbij hangt. Ik zie mezelf zoals ik ben op dat moment. Okee, dat is vaak confronterend, maar het is niet zo dat ik daar dan negatief of depri van word. Op de een of andere manier liggen deze dingen liefdevol ingebed en ben ik me er diep van binnen van bewust dat dit alles gewoon één van de mogelijkheden is waarop een mens er kan zijn hier op aarde. Het kan anders, maar het kan net zo goed zo en dat is ook goed.
Ik ben verliefd op de stilte, zei ik gisteren al, maar de poort er naar toe is me net zo dierbaar.
donderdag 15 december 2011
Ik heb de stilte lief
Heb de stilte lief boven alle dingen: zij zal je een vrucht aandragen
die in woorden onmogelijk beschreven kan worden.
In het begin zijn wij het, die onszelf dwingen te zwijgen.
Maar vervolgens groeit er uit ons zwijgen iets wat
ons tot het zwijgen aantrekt.
Isaac van Ninivé
(Syrische woestijnmonnik, 7e eeuw)
In aanloop naar de retraite met Miek Pot die aanstaande zondag start, lees ik nog eens in De grote stilte. Het boek is één groot pleidooi voor stil worden, stil zijn, maar vooral: verliefd worden op de stilte. Volgens Miek Pot is stil worden synoniem met thuiskomen bij jezelf.
"Het is in de meditatie zo klaar als een klontje, zonder moreel oordeel maar met duidelijkheid en aanvaarding. Het is wat het is. In de stilte weten we. Dat wil zeggen dat we in contact komen met de kennis van het hart. En het hart weet."
In de stilte weet je. "Je hoeft geen doelen meer te formuleren, want dat wordt voor jou gedaan." Dit sluit heel mooi aan bij de les van Tara Brach over 'the backward step'. Ook Miek Pot is er van overtuigd dat ze niet ondanks, maar dankzij dit loslaten van doelen, zal bereiken wat goed voor haar is.
Ik heb ontzettend veel zin om zondag naar het dominicaner klooster in Huissen te gaan voor een korte meditatieweek. Mijn laptop gaat mee, dus ik kan ook tussendoor schrijven over mijn ervaringen daar.
Mocht je er enthousiast van worden, dan kun je zelf ook een retraite met Miek Pot meemaken, want ze geeft er nog twee in de eerste helft van het nieuwe jaar.
woensdag 14 december 2011
Pleidooi voor een sober leven
Vanochtend was ik in het winkelcentrum van de naburige wijk. Ik realiseerde me dat ik al heel lang niet meer in winkels geweest was. Boodschappen die doe ik wel (hoewel... met dat pootje heeft manlief die veelal gedaan de afgelopen tijd), maar ik loop niet meer zomaar een winkel binnen.
Dat heeft alles te maken met het feit dat ik tegenwoordig een persoonlijk besteedbaar inkomen van 70 euro per maand heb. Dit is mijn zak- en kleedgeld. En omdat ik het niet fijn vind om mijn spaargeld te besteden aan allerlei kleine maandelijkse dingen, is dit waar ik het mee doe. Kleding en schoenen heb ik vooralsnog helemaal niet nodig, dus dat is gemakkelijk. Mijn spaargeld spreek ik dat alleen aan als ik, net als komende week, op een retraite wil of een workshop wil volgen.
Ik ben dus helemaal niet zielig. Het is zelfs wel rustig zo. Ik ga niet meer zomaar naar 'de stad' en vlucht dus ook niet zo gauw weg van mijn onrust. De impuls om naar 'de stad' te fietsen is snel weg als ik me afvraag wat ik daar ga doen.
"O, nee, dat doe ik niet meer," zeg ik gewoon tegen mezelf. Ik kreeg daarnet een mailtje van de Hema binnen en las dat ze vandaag kortingen gaven op het hele assortiment. Voorheen zou ik zeker even binnengelopen zijn, maar dat doe ik dus niet meer. Ik heb niets echt nodig. Punt.
Het is even afkicken, maar daarna is het helemaal niet erg meer. Ik besef heel goed dat ik gemakkelijk praten heb met die spaarrekening achter de hand, maar toch. Het is het overwegen waard om jezelf eens bewust op rantsoen te zetten en met het gespaarde geld iets écht leuks te doen of het gewoon te doneren aan een goed doel.
Hé, dat lijkt wel een kerstgedachte ;-)
Dat heeft alles te maken met het feit dat ik tegenwoordig een persoonlijk besteedbaar inkomen van 70 euro per maand heb. Dit is mijn zak- en kleedgeld. En omdat ik het niet fijn vind om mijn spaargeld te besteden aan allerlei kleine maandelijkse dingen, is dit waar ik het mee doe. Kleding en schoenen heb ik vooralsnog helemaal niet nodig, dus dat is gemakkelijk. Mijn spaargeld spreek ik dat alleen aan als ik, net als komende week, op een retraite wil of een workshop wil volgen.
Ik ben dus helemaal niet zielig. Het is zelfs wel rustig zo. Ik ga niet meer zomaar naar 'de stad' en vlucht dus ook niet zo gauw weg van mijn onrust. De impuls om naar 'de stad' te fietsen is snel weg als ik me afvraag wat ik daar ga doen.
"O, nee, dat doe ik niet meer," zeg ik gewoon tegen mezelf. Ik kreeg daarnet een mailtje van de Hema binnen en las dat ze vandaag kortingen gaven op het hele assortiment. Voorheen zou ik zeker even binnengelopen zijn, maar dat doe ik dus niet meer. Ik heb niets echt nodig. Punt.
Het is even afkicken, maar daarna is het helemaal niet erg meer. Ik besef heel goed dat ik gemakkelijk praten heb met die spaarrekening achter de hand, maar toch. Het is het overwegen waard om jezelf eens bewust op rantsoen te zetten en met het gespaarde geld iets écht leuks te doen of het gewoon te doneren aan een goed doel.
Hé, dat lijkt wel een kerstgedachte ;-)
dinsdag 13 december 2011
The backward step
Vanmiddag zag ik op de site van Tara Brach een van haar lezingen en wat sluit die mooi aan bij wat ik aan het lezen en leren ben! Het is een vrij lange opname, maar erg de moeite waard.
Tara Brach vertelt onder andere over De backward step, een term uit het Zenboeddhisme. Het komt er op neer dat hoe meer je probeert iets te bereiken, hoe minder het je lukt. "We're not moving forward on this spiritual path trying to get somewhere, we're actually relaxing back wakefully into what is already right here."
Nee, niet nieuw, ik weet het, maar ik kan het niet vaak genoeg op een inspirerende manier horen.
Ook Tara Brach heeft het hier over 'a limited sense of self' dat we er maar al te vaak op na houden. Dat we geloven in verhaaltjes over onszelf. Dat we die verhaaltjes verzinnen om onszelf te beschermen tegen nog meer pijn. Het sluit allemaal naadloos aan bij wat ik lees in het boek van Kristin Neff.
Even kijken dus, dit filmpje is jouw bron van inspiratie voor van vandaag. Enjoy it.
Tara Brach vertelt onder andere over De backward step, een term uit het Zenboeddhisme. Het komt er op neer dat hoe meer je probeert iets te bereiken, hoe minder het je lukt. "We're not moving forward on this spiritual path trying to get somewhere, we're actually relaxing back wakefully into what is already right here."
Nee, niet nieuw, ik weet het, maar ik kan het niet vaak genoeg op een inspirerende manier horen.
Ook Tara Brach heeft het hier over 'a limited sense of self' dat we er maar al te vaak op na houden. Dat we geloven in verhaaltjes over onszelf. Dat we die verhaaltjes verzinnen om onszelf te beschermen tegen nog meer pijn. Het sluit allemaal naadloos aan bij wat ik lees in het boek van Kristin Neff.
Even kijken dus, dit filmpje is jouw bron van inspiratie voor van vandaag. Enjoy it.
maandag 12 december 2011
Zelfcompassie - dl 2
Ik lees verder in Zelfcompassie - stop jezelf te veroordelen, het laatste boek van Kristin Neff.
"Wanneer we erkennen dat we het product zijn van talloze factoren waarmee we ons normaal gesproken niet per se identificeren, hoeven we onze 'persoonlijke gevoelens' niet zo persoonlijk op te vatten. Wanneer we het ingewikkelde weefsel van oorzaken en omstandigheden erkennen, waarin we allemaal zijn ingebed, kunnen we veel minder kritisch tegenover onszelf en anderen staan. Als we dat 'interzijn' [uitdrukking van Thich Nhat Hahn waarmee hij al die dingen bedoelt die een voorname rol hebben gespeeld bij het creëren van de persoon die we nu zijn] werkelijk door en door begrijpen, zijn we in staat compassie te voelen voor het feit dat we ons best doen met de middelen die het leven ons ter beschikking heeft gegeven."
Daarna deed ik een oefening die uit vijf vragen bestond. Ik moest een karaktertrek kiezen waar ik mezelf vaak voor veroordeel en daarna vijf vragen beantwoorden. Ik neem ze even heel verkort over:
1) Hoe vaak vertoon je die karaktertrek?
2) Zijn er bepaalde omstandigheden waarbij die karaktertrek naar voren komt?
3) Wat zijn zoal de oorzaken en achtergronden van deze karaktertrek?
4) Heb je deze trek opzettelijk ontwikkeld en heb je er veel over te zeggen of je deze karaktertrek vertoont?
5) Wat gebeurt er als je de beschrijving van jezelf nu eens anders formuleert waardoor je jezelf niet meer definieert als iemand die die bepaalde karaktertrek vertoont? Je er dus niet meer zo mee indentificeert?
"Ik ben een kwaad type" wordt dan "Er zijn omstandigheden waarin ik af en toe heel kwaad kan worden".
Het zijn geen opzienbarende dingen die ik lees, maar het doet me wel heel veel goed om alles wat met jezelf veroordelen te maken heeft eens duidelijk op een rijtje gepresenteerd te krijgen. En vooral nog eens te lezen hoe het anders, veel beter, kan.
"Wanneer we erkennen dat we het product zijn van talloze factoren waarmee we ons normaal gesproken niet per se identificeren, hoeven we onze 'persoonlijke gevoelens' niet zo persoonlijk op te vatten. Wanneer we het ingewikkelde weefsel van oorzaken en omstandigheden erkennen, waarin we allemaal zijn ingebed, kunnen we veel minder kritisch tegenover onszelf en anderen staan. Als we dat 'interzijn' [uitdrukking van Thich Nhat Hahn waarmee hij al die dingen bedoelt die een voorname rol hebben gespeeld bij het creëren van de persoon die we nu zijn] werkelijk door en door begrijpen, zijn we in staat compassie te voelen voor het feit dat we ons best doen met de middelen die het leven ons ter beschikking heeft gegeven."
Daarna deed ik een oefening die uit vijf vragen bestond. Ik moest een karaktertrek kiezen waar ik mezelf vaak voor veroordeel en daarna vijf vragen beantwoorden. Ik neem ze even heel verkort over:
1) Hoe vaak vertoon je die karaktertrek?
2) Zijn er bepaalde omstandigheden waarbij die karaktertrek naar voren komt?
3) Wat zijn zoal de oorzaken en achtergronden van deze karaktertrek?
4) Heb je deze trek opzettelijk ontwikkeld en heb je er veel over te zeggen of je deze karaktertrek vertoont?
5) Wat gebeurt er als je de beschrijving van jezelf nu eens anders formuleert waardoor je jezelf niet meer definieert als iemand die die bepaalde karaktertrek vertoont? Je er dus niet meer zo mee indentificeert?
"Ik ben een kwaad type" wordt dan "Er zijn omstandigheden waarin ik af en toe heel kwaad kan worden".
Het zijn geen opzienbarende dingen die ik lees, maar het doet me wel heel veel goed om alles wat met jezelf veroordelen te maken heeft eens duidelijk op een rijtje gepresenteerd te krijgen. En vooral nog eens te lezen hoe het anders, veel beter, kan.
zondag 11 december 2011
Zelfcompassie
"Als je voortdurend jezelf beoordeelt en bekritiseert, terwijl je tegelijkertijd probeert aardig voor anderen te zijn, trek je kunstmatige grenzen die er alleen maar voor zorgen dat je je van anderen afgescheiden en geïsoleerd voelt."
"Het vergt inzet om af te komen van die levenslange gewoonte om jezelf te bekritiseren, maar welbeschouwd is het enige wat er van je wordt verlangd dat je je ontspant, het leven voor lief neemt, en je hart voor jezelf openstelt."
Deze twee quotes komen uit het boek Zelfcompassie - stop jezelf te veroordelen van Kristin Neff. Ik had het een tijd geleden gereserveerd bij de bieb en eergisteren kon ik het ophalen. Wat een mooie timing!
Ik heb het eerste deel gelezen. Ik ben verrast te lezen dat ik het al zo bij het rechte eind heb. Ook Kristin Neff zegt dat het destructieve gedrag van extreme zelfkritiek niet meer dan een poging is om jezelf veiligheid te bieden en jezelf in het gareel te houden. Ik voel dat heel sterk.
"The great thing about self-compasion is that you are always there, you're there 24/7, to give yourself help when you need it most," zegt Kristin Neff tot slot op het eerste filmpje van haar website. Zo. Die kwam binnen en daar ben ik haar heel dankbaar voor.
Ik heb heel veel zin om die hang naar veiligheid en het gareel losser te laten en het avontuur weer aan te gaan. Ben dan ook benieuwd wat dit boek mij te bieden heeft. Kom er zeker op terug.
Nog een fijne zondag gewenst!
"Het vergt inzet om af te komen van die levenslange gewoonte om jezelf te bekritiseren, maar welbeschouwd is het enige wat er van je wordt verlangd dat je je ontspant, het leven voor lief neemt, en je hart voor jezelf openstelt."
Deze twee quotes komen uit het boek Zelfcompassie - stop jezelf te veroordelen van Kristin Neff. Ik had het een tijd geleden gereserveerd bij de bieb en eergisteren kon ik het ophalen. Wat een mooie timing!
Ik heb het eerste deel gelezen. Ik ben verrast te lezen dat ik het al zo bij het rechte eind heb. Ook Kristin Neff zegt dat het destructieve gedrag van extreme zelfkritiek niet meer dan een poging is om jezelf veiligheid te bieden en jezelf in het gareel te houden. Ik voel dat heel sterk.
"The great thing about self-compasion is that you are always there, you're there 24/7, to give yourself help when you need it most," zegt Kristin Neff tot slot op het eerste filmpje van haar website. Zo. Die kwam binnen en daar ben ik haar heel dankbaar voor.
Ik heb heel veel zin om die hang naar veiligheid en het gareel losser te laten en het avontuur weer aan te gaan. Ben dan ook benieuwd wat dit boek mij te bieden heeft. Kom er zeker op terug.
Nog een fijne zondag gewenst!
vrijdag 9 december 2011
Terug op honk
Terug op honk
De frisse geur van schone was
komt de trap af naar beneden
en vanuit de tuin komt brutaal
vogelgekwetter
onaangekondigd binnen
gevangen in stralen zonlicht
ongegeneerd en op het a-sociale af
schoppen ze mij eensgezind
onderuit
Het verwondert me
omdat het overduidelijk
niet zo bedoeld was
Mijn woestijn - dl 2
Ik loop door mijn woestijn en vraag me af wat wijsheid is. Wat te doen? Moet ik überhaupt wel iets dóén?
Ik word niet goed van al die mensen die een passie hebben en daar ook nog iets mee gedaan hebben. Ik kan niet meer blij zijn voor mensen die succes hebben in hun werk. Kortom: ik ben heel negatief over mijn eigen kansen en zie niet hoe het ooit nog iets kan worden met mij.
Daarnet stond ik bij het koffie-apparaat te wachten tot de koffie doorgelopen was. "Ik wil niets meer doen, dan kan er ook niets misgaan," schoot het door me heen. Ah. Blijkbaar is dat belangrijk. Mijn onderbewuste beschermt mij tegen nog meer negatieve ervaringen. Als ik iets moet doen gaat het mis. Ik kan het niet en dan kun je maar beter helemaal niets nieuws beginnen. Hang jij maar de was op, dat doe je netjes en goed, zegt mijn onderbewuste. Maak jij het maar gezellig in huis, dat kun je goed. Geniet jij maar van de natuur en de kleine dingen in het leven, dat kun je goed.
In mijn woestijn vraag ik me af wat wijsheid is. Ik heb heel veel behoefte aan een helder inzicht. Denken aan alles wat ik moeilijk vind en misschien wel gewoon niet kan, maakt me heel verdrietig.
Ik voel aan ene kant dat ik die geldingsdrang heel graag los wil laten en tegelijkertijd ben ik me enorm bewust van die schat die daar in de diepte van mijn wezen verborgen ligt. Dat is zo'n krachtig potentieel, het zou zo zonde zijn om die ongebruikt te laten. Ik kom er maar niet bij. Er staat een reusachtig monster bovenop te brullen dat ik de was moet gaan doen, moet gaan mediteren of desnoods kaarsjes aan moet steken omdat ik me daar zo fijn bij voel.
Wie het weet mag het zeggen.
Ik word niet goed van al die mensen die een passie hebben en daar ook nog iets mee gedaan hebben. Ik kan niet meer blij zijn voor mensen die succes hebben in hun werk. Kortom: ik ben heel negatief over mijn eigen kansen en zie niet hoe het ooit nog iets kan worden met mij.
Daarnet stond ik bij het koffie-apparaat te wachten tot de koffie doorgelopen was. "Ik wil niets meer doen, dan kan er ook niets misgaan," schoot het door me heen. Ah. Blijkbaar is dat belangrijk. Mijn onderbewuste beschermt mij tegen nog meer negatieve ervaringen. Als ik iets moet doen gaat het mis. Ik kan het niet en dan kun je maar beter helemaal niets nieuws beginnen. Hang jij maar de was op, dat doe je netjes en goed, zegt mijn onderbewuste. Maak jij het maar gezellig in huis, dat kun je goed. Geniet jij maar van de natuur en de kleine dingen in het leven, dat kun je goed.
In mijn woestijn vraag ik me af wat wijsheid is. Ik heb heel veel behoefte aan een helder inzicht. Denken aan alles wat ik moeilijk vind en misschien wel gewoon niet kan, maakt me heel verdrietig.
Ik voel aan ene kant dat ik die geldingsdrang heel graag los wil laten en tegelijkertijd ben ik me enorm bewust van die schat die daar in de diepte van mijn wezen verborgen ligt. Dat is zo'n krachtig potentieel, het zou zo zonde zijn om die ongebruikt te laten. Ik kom er maar niet bij. Er staat een reusachtig monster bovenop te brullen dat ik de was moet gaan doen, moet gaan mediteren of desnoods kaarsjes aan moet steken omdat ik me daar zo fijn bij voel.
Wie het weet mag het zeggen.
donderdag 8 december 2011
Het verlangen
Ik lees Zweven op de vleugels van de ziel van Oriah Mountain Dreamer. De kracht van creativiteit, daar gaat het boek over. Ik lees dat wat ik tegenwoordig zo graag doe, niets met creativiteit te maken heeft: "Hoewel routinematige bezigheden zoals afwassen of sneeuwruimen, mits met aandacht gedaan, inzicht en vreugde kunnen schenken, laat de voorspelbaarheid van het verlangde resultaat weinig ruimte voor creativiteit, oftewel de impuls van de taak zelf is voldoende om hem te volbrengen."
Het is waar wat ze zegt. Daarom ben ik diep van binnen zo treurig. Creatief werk vereist moed en een open geest. Het vraag erom dat ik iedere keer weer opnieuw begin alsof het de eerste keer is. Het vraagt van mij dat ik het onvoorspelbare, het onbekende instap. "Het idee dat we slechts één keer hoeven te beginnen, dat als we eenmaal zijn begonnen het vanzelf makkelijker zal worden om de tijd, de energie, de inspiratie of de lijn erin te vinden, kan het werk tot een abrupt einde brengen," zegt Oriah.
Heel goed, want dat is één van de mythes waarmee ik af te rekenen heb. Ik ga samen met Oriah de kunstenares in mij verleiden, tot leven te wekken. Vandaag wordt een studie/werkdag. Mijn diepste verlangen is weer eens blootgelegd. Ik voel weer wat stromen.
Vanochtend zaten er twee opmerkelijke boodschappen in mijn mailbox. Eén van Pema Chödrön en één van mijn nichtje A. die een prachtige surprise had gemaakt voor school. Beide berichten maakten mij bewust van wat er leeft in mij: allelei opstakels en muren die ik met een onbevooroordeelde nieuwsgierigheid kan benaderen, maar ook een diep verlangen om mooie dingen te maken.
"Om ons te verbinden met het creatieve proces, om elke dag ten volle te leven, moeten we de weg terug zien te vinden naar onze bereidheid om steeds opnieuw te beginnen." (blz. 43 Zweven op de vleugels van de ziel)
Het is waar wat ze zegt. Daarom ben ik diep van binnen zo treurig. Creatief werk vereist moed en een open geest. Het vraag erom dat ik iedere keer weer opnieuw begin alsof het de eerste keer is. Het vraagt van mij dat ik het onvoorspelbare, het onbekende instap. "Het idee dat we slechts één keer hoeven te beginnen, dat als we eenmaal zijn begonnen het vanzelf makkelijker zal worden om de tijd, de energie, de inspiratie of de lijn erin te vinden, kan het werk tot een abrupt einde brengen," zegt Oriah.
Heel goed, want dat is één van de mythes waarmee ik af te rekenen heb. Ik ga samen met Oriah de kunstenares in mij verleiden, tot leven te wekken. Vandaag wordt een studie/werkdag. Mijn diepste verlangen is weer eens blootgelegd. Ik voel weer wat stromen.
Vanochtend zaten er twee opmerkelijke boodschappen in mijn mailbox. Eén van Pema Chödrön en één van mijn nichtje A. die een prachtige surprise had gemaakt voor school. Beide berichten maakten mij bewust van wat er leeft in mij: allelei opstakels en muren die ik met een onbevooroordeelde nieuwsgierigheid kan benaderen, maar ook een diep verlangen om mooie dingen te maken.
"Om ons te verbinden met het creatieve proces, om elke dag ten volle te leven, moeten we de weg terug zien te vinden naar onze bereidheid om steeds opnieuw te beginnen." (blz. 43 Zweven op de vleugels van de ziel)
kunstwerk van mijn nichtje A.
woensdag 7 december 2011
Lieve kosmos
En wéér vraag ik me af hoe het zit bij mij. Ik heb er al vaker over geschreven, maar het blijft een issue.
Gisteren had ik het weer eens moeilijk. Overal resten van het Sinterklaasfeest om me heen, boven mijn hoofd de slingers van manliefs verjaardagsfeest en in mijn hoofd één stem die riep dat ik nu toch echt die baan moet zien te vinden en een andere stem die daar meteen overheen kwam met de mededeling dat ik dat niet kan, zo'n baan.
Het lijkt of die overtuiging dat het me niet zal lukken in een reguliere baan begint steeds steviger wortel begint te schieten. Waar komt dat vandaan?
Er lijken twee opties te zijn.
De eerste optie heeft ermee te maken dat dit werken voor een werkgever niet is wat ik zou moeten doen, dat ik me daar dus ongelukkig bij zou gaan voelen. Het lijkt alsof mijn hele lijf dit weet en in de weerstand schiet waardoor ik de dingen niet meer naar behoren kan doen. Deze optie klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
In de tweede optie zou ik namelijk moeten bekennen dat ik enorm veel last heb van faalangst. Dat het zo is dat ik totaal blokkeer op het moment dat er iets van mij verwacht wordt. Door een ander. Want als ik mezelf tegenwoordig iets opleg, dan zijn dat dingen waarvan ik van te voren weet dat ik ze tot een goed eind ga brengen: een blogtekst schrijven, de was ophangen (op een ordentelijke manier), boodschappen doen (op een verstandige manier), een half uurtje mediteren, de kamer gezellig maken, etc.
Ik vrees dat ik jaren lang geprobeerd heb aan verwachtingen te voldoen waar ik niet aan kon, of diep van binnen helemaal niet aan wilde voldoen. Ik heb mijzelf al die jaren overvraagd en nu raakt alles bij het minste of geringste geblokkeerd. Ik vrees dat dit het geval is.
En nu hou ik HET het liefst zo klein en overzichtelijk mogelijk en doe ik de dingen het liefst op mijn manier. Hoe minder ruis en verwachtingen hoe beter. Er gewoon zijn en voelen dat ik leef.
Lieve kosmos, er is vast iets wat ik kan doen waarmee ik financieel bij kan dragen aan ons huishouden en waarbij ik dit alles niet overboord hoef te gooien.
Gisteren had ik het weer eens moeilijk. Overal resten van het Sinterklaasfeest om me heen, boven mijn hoofd de slingers van manliefs verjaardagsfeest en in mijn hoofd één stem die riep dat ik nu toch echt die baan moet zien te vinden en een andere stem die daar meteen overheen kwam met de mededeling dat ik dat niet kan, zo'n baan.
Het lijkt of die overtuiging dat het me niet zal lukken in een reguliere baan begint steeds steviger wortel begint te schieten. Waar komt dat vandaan?
Er lijken twee opties te zijn.
De eerste optie heeft ermee te maken dat dit werken voor een werkgever niet is wat ik zou moeten doen, dat ik me daar dus ongelukkig bij zou gaan voelen. Het lijkt alsof mijn hele lijf dit weet en in de weerstand schiet waardoor ik de dingen niet meer naar behoren kan doen. Deze optie klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
In de tweede optie zou ik namelijk moeten bekennen dat ik enorm veel last heb van faalangst. Dat het zo is dat ik totaal blokkeer op het moment dat er iets van mij verwacht wordt. Door een ander. Want als ik mezelf tegenwoordig iets opleg, dan zijn dat dingen waarvan ik van te voren weet dat ik ze tot een goed eind ga brengen: een blogtekst schrijven, de was ophangen (op een ordentelijke manier), boodschappen doen (op een verstandige manier), een half uurtje mediteren, de kamer gezellig maken, etc.
Ik vrees dat ik jaren lang geprobeerd heb aan verwachtingen te voldoen waar ik niet aan kon, of diep van binnen helemaal niet aan wilde voldoen. Ik heb mijzelf al die jaren overvraagd en nu raakt alles bij het minste of geringste geblokkeerd. Ik vrees dat dit het geval is.
En nu hou ik HET het liefst zo klein en overzichtelijk mogelijk en doe ik de dingen het liefst op mijn manier. Hoe minder ruis en verwachtingen hoe beter. Er gewoon zijn en voelen dat ik leef.
Lieve kosmos, er is vast iets wat ik kan doen waarmee ik financieel bij kan dragen aan ons huishouden en waarbij ik dit alles niet overboord hoef te gooien.
dinsdag 6 december 2011
Kerstballen breien
En toen stuitte ik op dit boek. Meteen gekeken of ik het bij de bieb kon lenen, maar nu blijkt helaas dat ik nog even geduld moet hebben voordat ik het kan lenen.
Wat een prachtige foto hebben deze twee Scandinavische mannen op de cover gezet. Ik ben helemaal verkocht, nog voordat ik begonnen ben. Ik vrees alleen dat het Heel Moeilijk is om een kerstbal te breien en dat het boek vooral Frustrerend zal uitpakken, maar goed, dan kan het nog inspirerend zijn om de verschillende Scandinavische motieven te bekijken en eventueel na te tekenen. Kan ik ze nog eens in een borduurwerkje verwerken.
Maar wat vind ik ze leuk, deze mannen met hun breiwerkjes!
maandag 5 december 2011
We can do it!
En toen kon ik me heel even vastgrijpen aan de waterkant.
Met of zonder gipsen pootje, de afgelopen dagen waren erg enerverend. Manlief moet dit gevoel in nog sterkere mate hebben, want die heeft zich drie slagen in de rondte gerend om al het lekkers (verjaardagsfeest, hij werd 40) en de kadootjes (Sint komt vandaag bij ons langs) in huis te halen.
Met of zonder gipsen pootje, de afgelopen dagen waren erg enerverend. Manlief moet dit gevoel in nog sterkere mate hebben, want die heeft zich drie slagen in de rondte gerend om al het lekkers (verjaardagsfeest, hij werd 40) en de kadootjes (Sint komt vandaag bij ons langs) in huis te halen.
Daar tussendoor kwam er eindelijk nieuws van het werkfront: er komt een doorstart van het failliete bedrijf en manlief mag blijven. Dat klinkt heel mooi, we zijn er ook blij mee, maar manlief is nog erg sceptisch. De mankracht is met de helft uitgedund ook in allerlei andere zaken is drastisch gesnoeid. Hoe nu verder is de grote vraag. Maar goed, dat is de nieuwe uitdaging waarvoor hij in elk geval voorlopig betaald blijft.
Ik zit hier in een atelier dat eruit ziet alsof er zojuist een bom is ontploft, In ons huis is (met uitzondering van de vaat die we net uit de vaatwasser halen) alles vies, er ligt een berg was en overal is het rommelig.
Maar... ik tel mijn zegeningen, want wat zijn het een paar spannende weken geweest. Zowel wat betreft de gezondheid van oma M. als het werk van manlief heeft alles relatief goed uitgepakt. En: ik heb loopgips om mijn pootje en als ik vooral op mijn hak loop, kan ik (sinds gisteren) daadwerkelijk zonder krukken door het huis scharrelen. Wat een genot! Ik merk dat het mij heel veel energie geeft en ik heb Ontzettend Veel Zin om alles weer op orde te krijgen. De komende week staat in het teken van Grote Schoonmaak c.q. Grote Opruiming.
Ja, ja, ik doe het rustig aan, maar ik ga het wél doen. Stap voor stap. Van boven naar beneden. Heerlijk.
Waar blijft dat voorjaar?
dinsdag 29 november 2011
Michingo, onze logeerkat
Michingo is afgelopen weekend, na een logeerpartij van ruim acht weken, opgehaald door zijn bazinnetje, ons nichtje A. Ik mis hem, maar ook weer niet zo erg als ik verwachtte. Wat ik mis is zijn aanwezigheid, want ik heb veel hardop tegen hem gepraat. Dat was gezellig, net als de vele uren die hij op mijn schoot doorbracht. Ook mis ik zijn inspirerende kijk op het leven: het jezelf gemakkelijk maken en het ongegeneerd uit zijn op genot.
Dank je wel Michi!
Dank je wel Michi!
maandag 28 november 2011
The Call
En toen keek en luisterde ik naar Eckhart Tolle. Hij heeft een retraite geleid in het Schotse Findhorn. Vandaag sluit wat hij zegt prachtig aan bij het gedicht van Oriah. Hun woorden vallen als zaadjes in vruchtbare bodem.
"En je ziet jezelf door de sluier van het denken," zegt Eckhart Tolle. "Want je wordt zelf ook een conceptuele entiteit die gebaseerd is op gedachten." ... "Een ik met een onvervulde persoonlijke geschiedenis. Met verlangens, angsten en frustraties. En met de hoop uiteindelijk vervulling te vinden van het onbevredigende zelfbesef dat berust op een verhaal in de toekomst."
"There is no waiting for someting to happen,
no point in de future to get to.
All you have ever longed for is here in this moment, right now.
You are wearing yourself out with all this searching.
Come home and rest."
Ik herhaal het gewoon nog maar eens, want ik heb het weer eens goed gevoeld. Die angst voor mislukking, al dat geploeter, al die verwachtingen waar ik aan wil voldoen. "All this trying, give it up!" (En hier hoor ik Pema Chödröns liefdevolle stem).
Ik ben dankbaar voor dit moment van thuiskomst.
zondag 27 november 2011
Verzet
In wezen komt het er iedere keer op neer dat ik het gevoel heb dat 'het' me boven het hoofd groeit. Het. Dat ik het gevoel heb dat er teveel is waar ik aandacht aan zou moeten schenken.
Ik heb het nu niet specifiek over mijn huidige situatie, maar over het leven in het algemeen. Het grappige is dat ik verwacht dat 'men' mijn leven helemaal niet onoverzichtelijk vindt. Het merendeel van de mensen heeft nog veel meer om rekening mee te houden, uit te kiezen, mee te dealen, denk ik.
Ik worstel met de vraag of ik niet gewoon krampachtig op zoek ben naar een leven dat zo eenvoudig is dat ik het kan behappen en dus kan controleren. Ik voel de laatste tijd enorm veel verzet. Ik wil ontzettend veel dingen niet en maar een paar dingen wel.
Ik wil bijvoorbeeld niet uitzoeken of ik bij de zorgverzekering wil blijven waarmee mijn oude zorgverzekering onlangs gefuseerd is.
Ik wil geen baan zoeken tussen vacatures waar ik alleen maar gedeprimeerd van raak als ik ze alleen al lees.
Ik wil geen leven dat beheerst wordt door geld verdienen om de hypotheek te kunnen betalen.
Ik wil niet geconfronteerd worden met lelijke tv-shows, realityprogramma's, reclamefolders en tijdschriften die hun materialistische levensvisie uitdragen.
Af en toe vraag ik me af of ik niet gewoon een beetje depressief ben van het feit dat ik nog steeds geen concreter doel heb in mijn leven dan 'er bewust zijn'. En ik merk dat dat laatste ook nog eens enorm moeilijk is in mijn dagelijks leven in deze maatschappij.
Ik wil natuur en rust. Back to the basics. Ik ben jaloers op mensen die op een zorgboerderij of een zelfvoorzienend klooster mogen leven en werken. Zijn, in contact met jeZelf en daardoor met alles om je heen.
Wat zegt dit over mij? Dat het mij inderdaad over het hoofd groeit? Dat ik last heb van een depressie? Of moet ik het niet zo negatief benaderen en mijzelf erkennen als iemand die op zoek is naar een inspirerend alternatief voor onze veelal materialistische manier van leven?
vrijdag 25 november 2011
De grote oostelijke zon
Vanochtend las ik (toevallig ?) op een site een fragment uit het boek De grote oostelijke zon van Chögyam Trungpa. Hij legt daarin het verschil uit tussen 'de opgaande zon' en 'de ondergaande zon':
Deze drie categorieën [groot, oostelijk en zon] bepalen de aard van de grote oostelijke zon. Je zou kunnen zeggen dat ze erop uit zijn ons op te doen bloeien en de kosmische elegantie bloot te leggen die huist in onze levens en onze kunst.
Het idee van ondergaande zon daarentegen is de neiging om te gaan slapen. Het spreekt vanzelf dat je gaat slapen wanneer de zon ondergaat. Je wilt teruggaan naar de moederschoot, je wilt naar een vroeger stadium terugkeren, en je stelt het op prijs dat je je kunt verschuilen achter donkere wolken. Dat wil zeggen dat er geen sprake is van moed, maar van absolute lafheid. Tegelijkertijd ben je aan ’t vechten: je wilt niet helemaal uit deze wereld stappen. Je probeert nog steeds te overleven, de dood te slim af te zijn. De ondergaande zon-wereld is dus gebaseerd op een psychische houding van angst. Er is sprake van voortdurende angst.
Iedere keer als ik een tekst van Trungpa lees, word ik getroffen door zijn eerlijkheid. Hij ontziet niemand en probeert niets te verbloemen.
Deze drie categorieën [groot, oostelijk en zon] bepalen de aard van de grote oostelijke zon. Je zou kunnen zeggen dat ze erop uit zijn ons op te doen bloeien en de kosmische elegantie bloot te leggen die huist in onze levens en onze kunst.
Het idee van ondergaande zon daarentegen is de neiging om te gaan slapen. Het spreekt vanzelf dat je gaat slapen wanneer de zon ondergaat. Je wilt teruggaan naar de moederschoot, je wilt naar een vroeger stadium terugkeren, en je stelt het op prijs dat je je kunt verschuilen achter donkere wolken. Dat wil zeggen dat er geen sprake is van moed, maar van absolute lafheid. Tegelijkertijd ben je aan ’t vechten: je wilt niet helemaal uit deze wereld stappen. Je probeert nog steeds te overleven, de dood te slim af te zijn. De ondergaande zon-wereld is dus gebaseerd op een psychische houding van angst. Er is sprake van voortdurende angst.
Iedere keer als ik een tekst van Trungpa lees, word ik getroffen door zijn eerlijkheid. Hij ontziet niemand en probeert niets te verbloemen.
Dit stuk tekst wat mij vandaag onder ogen kwam gaat over mij. Ik heb heel sterk de neiging om me terug te trekken in de moederschoot en ben de meeste tijd in gevecht met de dood in al zijn diverse verschijningsvormen.
Gisterenavond in bed vroeg ik het mezelf nog af: ik denk zo graag dat ik op mijn 43e ga leven, terwijl mijn vader op zijn 43e dood ging, maar hoe doe ik dat? Hoe ziet dat er concreet uit, dat 'gaan leven'?
Volgens Trungpa is het belangrijk dat ik stop met vechten en bang zijn:
De afwezigheid van angst is dus onbevreesdheid, die zich ontwikkelt uit vreugde. We zijn zo verheugd, dat we spontaan dat soort kracht en energie ontwikkelen. Dan kunnen we ons vrij door onze wereld bewegen, zonder te proberen haar te veranderen, maar gewoon uitdrukken wat uitgedrukt moet worden of blootleggen wat blootgelegd moet worden door middel van onze kunst.
Ook zegt hij dat ik wakker moet worden:
Het [oost] betekent hier eenvoudigweg wat je ziet wanneer je in staat bent je ogen te openen en onbevreesd naar voren te kijken.
En tenslotte is het nodig dat ik me bewust blijf van de zon in mijn leven:
Het is de goedheid die in een bepaalde situatie, in jezelf en in je wereld bestaat, en die zonder twijfel, aarzeling of terughoudendheid tot uitdrukking gebracht wordt. De zon staat voor het idee ‘zonder luiheid’. Het zon-principe slaat ook op zegeningen die op ons neerdalen en een heilige wereld scheppen. De zon staat ook voor helderheid zonder aarzeling.
En als ik zijn wijsheid eens goed tot me door laat dringen, besef ik dat ik die neiging tot slapen welliswaar heb, maar dat ik mezelf toch echt in de goede richting aan het trainen ben. Ik kijk dapper naar voren, kijk mijn angsten zo lang mogelijk in de ogen en mijn zintuigen zijn er op gericht het de goedheid, de heiligheid, van het leven waar te nemen.
Wat ik zo mooi vind aan het stuk is dat Trungpa het expliciet heeft over 'onze kunst'. Blootleggen wat blootgelegd moet worden door middel van onze kunst. Inspirerender kan ik het niet krijgen.
donderdag 24 november 2011
Ooit
En daar zit ik dan met m'n pootje in het gips. Twee krukken (die iedere keer wegglijden of omvallen) binnen handbereik.
Lekker rustig, zou je denken.
Lekker mediteren, schrijven, lezen, 'Six feet under' kijken, prietplaatjes tekenen.
Lekker overzichtelijk zo'n situatie waarin heel veel gewoon niet kan en de benedenverdieping mijn leefwereld vormt.
Het gaat er bij mij dan ook niet in dat dit alles op mij tot nu toe niet dit effect heeft. Lekker.
Het is niet lekker. Ik heb last van van alles, behalve van mijn voet: onrust, frustratie (hoe krijg ik die hete kop thee naar de bank?) pijnlijke rug(spieren), gebrek aan beweging en frisse lucht.
Waar is mijn relativeringsvermogen gebleven? Zo vlak na mijn weken van zorgen om oma M. zou het toch kristalhelder voor mij moeten zijn dat dit 'peanuts' is? Volgende week krijg ik al LOOPgips.
Verstandelijk weet ik het ook allemaal heel erg goed, maar mijn onderbewuste protesteert. Ik kan alleen maar concluderen dat ik in mijn dagelijks leven "blijf slenteren binnen het bereik van gewoonten en behoeften van eigen aard," zoals Richard Byrd zegt in het boek Stilte als antwoord van Sara Maitland. En als je dat doet, zegt hij, "moet je je niet inbeelden vrij te kunnen handelen."
Zucht.
Hoe kom ik los van die gewoonten en behoeften van eigen aard zodat ik wél vrij kan handelen? Ik vind dat een hele lastige. Ik denk dat ik het dan inderdaad in het extreme moet zoeken en net als Sara Maitland ergens in een huis in the middle of nowhere moet gaan bivakkeren.
Dat plan stel ik bij deze uit tot de kinderen het huis uit zijn. Ik zou graag ervaren wat de uitwerking van afzondering en stilte op mij zijn. Ooit.
Lekker rustig, zou je denken.
Lekker mediteren, schrijven, lezen, 'Six feet under' kijken, prietplaatjes tekenen.
Lekker overzichtelijk zo'n situatie waarin heel veel gewoon niet kan en de benedenverdieping mijn leefwereld vormt.
Het gaat er bij mij dan ook niet in dat dit alles op mij tot nu toe niet dit effect heeft. Lekker.
Het is niet lekker. Ik heb last van van alles, behalve van mijn voet: onrust, frustratie (hoe krijg ik die hete kop thee naar de bank?) pijnlijke rug(spieren), gebrek aan beweging en frisse lucht.
Waar is mijn relativeringsvermogen gebleven? Zo vlak na mijn weken van zorgen om oma M. zou het toch kristalhelder voor mij moeten zijn dat dit 'peanuts' is? Volgende week krijg ik al LOOPgips.
Verstandelijk weet ik het ook allemaal heel erg goed, maar mijn onderbewuste protesteert. Ik kan alleen maar concluderen dat ik in mijn dagelijks leven "blijf slenteren binnen het bereik van gewoonten en behoeften van eigen aard," zoals Richard Byrd zegt in het boek Stilte als antwoord van Sara Maitland. En als je dat doet, zegt hij, "moet je je niet inbeelden vrij te kunnen handelen."
Zucht.
Hoe kom ik los van die gewoonten en behoeften van eigen aard zodat ik wél vrij kan handelen? Ik vind dat een hele lastige. Ik denk dat ik het dan inderdaad in het extreme moet zoeken en net als Sara Maitland ergens in een huis in the middle of nowhere moet gaan bivakkeren.
Dat plan stel ik bij deze uit tot de kinderen het huis uit zijn. Ik zou graag ervaren wat de uitwerking van afzondering en stilte op mij zijn. Ooit.
woensdag 23 november 2011
Optimisme vs bezorgdheid
Vanochtend las ik over vertwijfeling, wanhoop en bezorgdheid. Thomas Merton schrijft er over in zijn boek Een leven lang om geboren te worden. Hij stelt dat we in een tijd leven waarin een optimistische kijk op het leven als een deugd gezien wordt en dat bezorgdheid bijvoorbeeld maar al te vaak opgevat lijkt te worden als een teken van geestelijke onzekerheid.
Ik merkte het bij mezelf de afgelopen twee weken. Ik wilde mijn angsten niet wegwuiven, maar ik wilde ook niet de negatieveling zijn, de persoon zonder een greintje vertrouwen. Het was een precair evenwicht dat ik zocht. Nu de uitslagen van de kweek van oma M.'s tumor relatief positief zijn, lijkt het toch alsof ik me teveel heb laten meeslepen door die mogelijkheid dat er onmiddellijk met grof geschut ingegrepen zou moeten worden. Vreemd hoe dat werkt achteraf.
Merton stelt dat mensen behoefte hebben zichzelf te beschermen tegen "angstaanjagende wolkenluchten. Zulk een optimisme mag dan plezierig lijken, maar is het ook veilig?" vraagt hij zich af. "Zij [bezorgdheid] is de vrucht van onbeantwoorde vragen. Maar onbeantwoorde vragen bestaan niet tenzij ze eerst gesteld worden. Er is bovendien een reden tot grotere bezorgdheid en onveiligheid, die veroorzaakt wordt door de angst om de juíste vragen te stellen. Stel je voor dat zou blijken dat er geen antwoorden op die vragen te geven zouden zijn!" Het gevolg is dat wij "bij elkaar kruipen in het fletse licht van ontoereikende antwoorden op vragen die wij niet durven stellen," schrijft Merton.
Ik merk dat het mij dat niet meer lukt om die essentiële vragen níet te stellen. Ze dringen zich aan me op en ik moet er wat mee. Ze tot me door laten dringen, hun effect doorvoelen en daarna eventueel in een kluisje opbergen als ik er verder niets mee kan op dat moment. Zo weet ik in elk geval wat mij angst inboezemt en hoe die angstbeelden eruit zien. Pas daarna kan ik ze opsluiten en hopen dat ik ze niet meer tevoorschijn hoef te halen.
Bezorgdheid is niet per definitie teken van geestelijke onzekerheid. Het is ook vaak reëel en heel menselijk.
Ik merkte het bij mezelf de afgelopen twee weken. Ik wilde mijn angsten niet wegwuiven, maar ik wilde ook niet de negatieveling zijn, de persoon zonder een greintje vertrouwen. Het was een precair evenwicht dat ik zocht. Nu de uitslagen van de kweek van oma M.'s tumor relatief positief zijn, lijkt het toch alsof ik me teveel heb laten meeslepen door die mogelijkheid dat er onmiddellijk met grof geschut ingegrepen zou moeten worden. Vreemd hoe dat werkt achteraf.
Merton stelt dat mensen behoefte hebben zichzelf te beschermen tegen "angstaanjagende wolkenluchten. Zulk een optimisme mag dan plezierig lijken, maar is het ook veilig?" vraagt hij zich af. "Zij [bezorgdheid] is de vrucht van onbeantwoorde vragen. Maar onbeantwoorde vragen bestaan niet tenzij ze eerst gesteld worden. Er is bovendien een reden tot grotere bezorgdheid en onveiligheid, die veroorzaakt wordt door de angst om de juíste vragen te stellen. Stel je voor dat zou blijken dat er geen antwoorden op die vragen te geven zouden zijn!" Het gevolg is dat wij "bij elkaar kruipen in het fletse licht van ontoereikende antwoorden op vragen die wij niet durven stellen," schrijft Merton.
Ik merk dat het mij dat niet meer lukt om die essentiële vragen níet te stellen. Ze dringen zich aan me op en ik moet er wat mee. Ze tot me door laten dringen, hun effect doorvoelen en daarna eventueel in een kluisje opbergen als ik er verder niets mee kan op dat moment. Zo weet ik in elk geval wat mij angst inboezemt en hoe die angstbeelden eruit zien. Pas daarna kan ik ze opsluiten en hopen dat ik ze niet meer tevoorschijn hoef te halen.
Bezorgdheid is niet per definitie teken van geestelijke onzekerheid. Het is ook vaak reëel en heel menselijk.
dinsdag 22 november 2011
Dankbaarheid
En toen brak ik gisteren ook nog mijn voet. Ik zit aan huis gekluisterd met de krukken binnen handbereik.
MAAR... het belangrijkste nieuws is dat onze lieve oma M. gisteren naar omstandigheden de beste uitslag heeft kunnen krijgen die maar mogelijk was. Een tumor die niet snel groeit kun je laten zitten, zeker als er verder geen klachten zijn. Ze komt nu onder controle te staan en we gaan er gewoon van uit dat ze nog heel wat jaartjes mee kan.
Toen manlief belde met dit goede nieuws voelde ik hoe het mogelijke toekomstbeeld van chemokuren, aftakeling en zelfs de dood, van mijn schouders gleed.
In bed realiseerde ik me nog hoe snel dit goede nieuws weer gewoon is. Ik heb gewoon diep ademgehaald en alle hoop en vrees van de afgelopen weken van me afgeschud. Vervolgens heb ik er op geproost met manlief en onze andere oma en vandaag loop ik me alweer druk te maken over hoe dat hier nu praktisch allemaal moet met een moeder met een gebroken voet die geen kant uit kan de komende week.
En wat die andere tornado betreft; die is er nog steeds, maar manlief zei gisteren nog dat hij het gevoel had dat het sowieso goed was wat er zou gaan gebeuren. Dat is mooi.
Ik merk dat het me sterkt dat ik niet uit mijn loodje geraakt ben. Dat ik blijkbaar een fundament heb opgebouwd de afgelopen jaren. En dat fundament is er heel lang niet geweest. Ik heb het weer eens ervaren: leven is groeien, meebewegen en je durven overgeven aan wat is. En vooral ook kunnen genieten van al het goede wat er wél is. De afgelopen weken heb ik gemerkt dat ons gezin een heel fijne uitvalsbasis is en daar ben ik heel dankbaar voor. Net als voor de jaren die ons met oma M. vermoedelijk nog gegund zijn.
MAAR... het belangrijkste nieuws is dat onze lieve oma M. gisteren naar omstandigheden de beste uitslag heeft kunnen krijgen die maar mogelijk was. Een tumor die niet snel groeit kun je laten zitten, zeker als er verder geen klachten zijn. Ze komt nu onder controle te staan en we gaan er gewoon van uit dat ze nog heel wat jaartjes mee kan.
Toen manlief belde met dit goede nieuws voelde ik hoe het mogelijke toekomstbeeld van chemokuren, aftakeling en zelfs de dood, van mijn schouders gleed.
In bed realiseerde ik me nog hoe snel dit goede nieuws weer gewoon is. Ik heb gewoon diep ademgehaald en alle hoop en vrees van de afgelopen weken van me afgeschud. Vervolgens heb ik er op geproost met manlief en onze andere oma en vandaag loop ik me alweer druk te maken over hoe dat hier nu praktisch allemaal moet met een moeder met een gebroken voet die geen kant uit kan de komende week.
En wat die andere tornado betreft; die is er nog steeds, maar manlief zei gisteren nog dat hij het gevoel had dat het sowieso goed was wat er zou gaan gebeuren. Dat is mooi.
Ik merk dat het me sterkt dat ik niet uit mijn loodje geraakt ben. Dat ik blijkbaar een fundament heb opgebouwd de afgelopen jaren. En dat fundament is er heel lang niet geweest. Ik heb het weer eens ervaren: leven is groeien, meebewegen en je durven overgeven aan wat is. En vooral ook kunnen genieten van al het goede wat er wél is. De afgelopen weken heb ik gemerkt dat ons gezin een heel fijne uitvalsbasis is en daar ben ik heel dankbaar voor. Net als voor de jaren die ons met oma M. vermoedelijk nog gegund zijn.
cocooning - Cécile Veilhan
zondag 20 november 2011
zaterdag 19 november 2011
Kali
Vandaag trok ik weer eens een kaart uit het Godinnenorakel van Amy Sophia Marashinsky.
Het bleek de kaart van de hindoeïstische godin Kali te zijn. Godin van schepping, behoud en destructie. Ze staat voor 'angst'. Hoewel ik haar vandaag uit een stapel van 52 godinnen trok, was het geen verrassing haar te zien.
Laat mij je de dood in dansen
Laat mij je het leven in dansen
"Kali komt je vertellen dat jouw dans een essentieel onderdeel is van de hele Dans de Schepping. De heelheid wordt gevoed als je de stukken van jezelf terugeist die je aan angst hebt weggegeven. De meeste angsten zijn vormeloos. Je wint aan kracht door te getuigen van de angst en deze te benoemen. Heelheid wordt geschapen als je je angsten leert erkennen en overwint."
Nog steeds bevinden de twee tornado's zich dichtbij. Nog steeds is er geen duidelijkheid over hun route en hun kracht. Maandag lijkt een doorslaggevende dag te gaan worden.
Nog steeds bevinden de twee tornado's zich dichtbij. Nog steeds is er geen duidelijkheid over hun route en hun kracht. Maandag lijkt een doorslaggevende dag te gaan worden.
vrijdag 18 november 2011
Gehoorzaamheid
Ik heb gewoon de hele kloosterserie bij de bibliotheek aangevraagd. Deze week zag ik de aflevering met Loek Bosch, Franciscaan in Assisi. En weer raakte een kloosterling mij recht in mijn hart.
Hij vertelt over zijn zoektocht. Zijn rusteloosheid. "We leven in een wereld waarin mij dag in dag uit verteld wordt dat ik het middelpunt van deze wereld ben. Dat ik mezelf moet verwezenlijken. En ik heb gemerkt dat hoe meer ik dat heb getracht, des te minder het lukte."
Hij vertelt over gehoorzaamheid. Dat dat niets te maken heeft met 'befehl ist befehl,' maar in alle vrijheid gebeurt: "Gehoorzaamheid betekent gehoor willen geven aan de stem van God. Uit vrije wil. En eigenlijk mezelf los willen laten, mijn eigen regie uit handen geven, mijn eigen toekomstvorming uit handen geven en me uitleveren aan de handen van de Eeuwige, de Allerhoogste." Ik moet meteen denken aan abdis Theresa Brenninkmeijer, die me iets vergelijkbaars leerde. Ze zegt dat het haar zoveel goed doet te kiezen voor wat ze niet zelf wenst, maar wel als goed ziet.
Het komt vaker terug in deze kloosterserie. Dat te kunnen zeggen: Hier ben ik. Ik geef mij over. Ik laat mezelf los, ik durf te vallen, want ik word opgevangen. Ik leg de regie in de handen van de Eeuwige om opnieuw geboren te kunnen worden. Het ontroert mij diep en ik zie mezelf daar staan aan de afgrond.
Ik zeg het nog maar eens. Hier ben ik. Ik leef en mag deel uit maken van deze schepping. Het is een schepping die ook lijden kent, zegt Franciscus. Ook het lijden mag in zijn volheid aanwezig zijn en heeft zijn eigen waarde.
Hij vertelt over zijn zoektocht. Zijn rusteloosheid. "We leven in een wereld waarin mij dag in dag uit verteld wordt dat ik het middelpunt van deze wereld ben. Dat ik mezelf moet verwezenlijken. En ik heb gemerkt dat hoe meer ik dat heb getracht, des te minder het lukte."
Hij vertelt over gehoorzaamheid. Dat dat niets te maken heeft met 'befehl ist befehl,' maar in alle vrijheid gebeurt: "Gehoorzaamheid betekent gehoor willen geven aan de stem van God. Uit vrije wil. En eigenlijk mezelf los willen laten, mijn eigen regie uit handen geven, mijn eigen toekomstvorming uit handen geven en me uitleveren aan de handen van de Eeuwige, de Allerhoogste." Ik moet meteen denken aan abdis Theresa Brenninkmeijer, die me iets vergelijkbaars leerde. Ze zegt dat het haar zoveel goed doet te kiezen voor wat ze niet zelf wenst, maar wel als goed ziet.
Het komt vaker terug in deze kloosterserie. Dat te kunnen zeggen: Hier ben ik. Ik geef mij over. Ik laat mezelf los, ik durf te vallen, want ik word opgevangen. Ik leg de regie in de handen van de Eeuwige om opnieuw geboren te kunnen worden. Het ontroert mij diep en ik zie mezelf daar staan aan de afgrond.
Ik zeg het nog maar eens. Hier ben ik. Ik leef en mag deel uit maken van deze schepping. Het is een schepping die ook lijden kent, zegt Franciscus. Ook het lijden mag in zijn volheid aanwezig zijn en heeft zijn eigen waarde.
donderdag 17 november 2011
Het taboe van de sudoku
Ik heb meer behoefte aan structuur dan op het moment voor handen is. Nu er in mijn hoofd zoveel dingen om aandacht schreeuwen merk ik dat heel sterk. Ik doe tegenwoordig dan ook het liefst dingen die om een gestructureerde aanpak vragen.
Iedere dag maak ik de sudoku van het NRC.next. Als die voor me op tafel ligt, komt er al een rust over me. Ik ga zitten met m'n kop koffie, potlood en gummetje en ontspan alleen al bij het idee dat ik me het komende half uurtje alleen maar met dat gestructureerde werkje hoef bezig te houden.
Er zijn maar een paar regels. Ik werk netjes en secuur. Als een cijfer op meer dan twee plekjes kan staan, schrijf ik het niet op. Als ik weet welk cijfer er in een hokje moet komen, gum ik de 'hulpcijfertjes' uit. Als het klaar is, is het klaar. Ik kijk er even in volle tevredenheid naar, maar daarna gaat het meteen bij het oud papier.
Gisteren liep ik vast. Even te snel geoordeeld en het kwaad is geschied. Zie er dan maar eens achter te komen waar het misging. Dat lukt me vrijwel nooit en dat is uitermate teleurstellend.
Mijn schoonmoeder vindt het ook zo leuk om te doen. Maar ze mag maar één sudoku per dag oplossen, daar is ze heel streng in. Het is namelijk een werkje van niks. De tijd gaat voorbij en wat heb je dan werkelijk gedaan? Dat gevoel herken ik. Alsof het iets is waar je je toch een beetje voor schaamt.
Voor iedereen die vandaag, net als ik, behoefte heeft aan een fijn gestructureerd werkje, heb ik de sudoku van vanochtend ingescand. Veel plezier!
Iedere dag maak ik de sudoku van het NRC.next. Als die voor me op tafel ligt, komt er al een rust over me. Ik ga zitten met m'n kop koffie, potlood en gummetje en ontspan alleen al bij het idee dat ik me het komende half uurtje alleen maar met dat gestructureerde werkje hoef bezig te houden.
Er zijn maar een paar regels. Ik werk netjes en secuur. Als een cijfer op meer dan twee plekjes kan staan, schrijf ik het niet op. Als ik weet welk cijfer er in een hokje moet komen, gum ik de 'hulpcijfertjes' uit. Als het klaar is, is het klaar. Ik kijk er even in volle tevredenheid naar, maar daarna gaat het meteen bij het oud papier.
Gisteren liep ik vast. Even te snel geoordeeld en het kwaad is geschied. Zie er dan maar eens achter te komen waar het misging. Dat lukt me vrijwel nooit en dat is uitermate teleurstellend.
Mijn schoonmoeder vindt het ook zo leuk om te doen. Maar ze mag maar één sudoku per dag oplossen, daar is ze heel streng in. Het is namelijk een werkje van niks. De tijd gaat voorbij en wat heb je dan werkelijk gedaan? Dat gevoel herken ik. Alsof het iets is waar je je toch een beetje voor schaamt.
Voor iedereen die vandaag, net als ik, behoefte heeft aan een fijn gestructureerd werkje, heb ik de sudoku van vanochtend ingescand. Veel plezier!
woensdag 16 november 2011
Zijn wie je bent
Vanochtend nam ik het boekje Zijn wie je bent van Cheri Huber er weer eens bij. Iedere keer raakt het me in zijn directheid en eenvoud:
"Hoe meer ik probeer een beter mens te worden, des te meer verzet ik me tegen wie ik ben, des te meer zet ik mezelf klem."
"Altijd juist, goed, sterk, slim, succesvol, liefdevol of rijk willen zijn is net zoiets als willen dat het altijd zomer, altijd dag is, dat de zon altijd schijnt, dat het altijd lekker warm is."
Je hoeft het boekje maar op een willekeurige bladzijde open te slaan en er staat een eenvoudige, onweerlegbare, wijsheid in een hapklaar brokje gepresenteerd.
Ik pakte het boekje weer van de plank omdat ik zin had om te gaan schrijven. Echt schrijven met een vulpen. Cheri Huber heeft tal van inspirerende schrijfopdrachtjes door haar teksten verweven.
Wie doet er mee?
dinsdag 15 november 2011
Het Mariakapelletje in de St. Catharinakathedraal
Vanochtend heb ik een tijdje in de Mariakapel van de Sint Catharinakathedraal aan de Lange Nieuwstraat gezeten. Ik heb er twee kaarsjes gebrand.
Het doet wat met me, zo'n kapelletje met een Mariabeeld dat me echt lijkt te zien. Ook de energie die er hing was verwarmend en geruststellend. Ik kon voelen dat alles echt gewoon okee is zoals het is en dat is een hele vreemde gewaarwording als er vanalles lijkt te gaan gebeuren waar je niet op zit te wachten.
maandag 14 november 2011
Tussentijds
Het is merkwaardig rustig in mij. Geen idee of dit nu de spreekwoordelijke stilte voor de storm is, of het aangeeft hoe goed ik de dingen weggestopt heb of dat de dingen nu gewoon neergedaald zijn.
Dat wegstoppen is wel wat ik deed, wat ik goed kan en wat ik ook nog eens mag van mezelf deze dagen. Er is nog geen helderheid en dus heeft het totaal geen zin om me al druk te gaan maken. Ondertussen stop ik het al een week weg en het lijkt me steeds beter af te gaan.
Gisterenavond in bed probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn als M. (niet dochterlief !) inderdaad zo doodziek is als ik vrees. Er kwam niets. Ik voelde he-le-maal niets. Ik heb mezelf blijkbaar afgelopen week 'uit' gezet. Ik wéét dat het mij heel veel verdriet zal doen als de volgende week onverhoopt mocht blijken dat het helemaal mis is. Ik weet het zo goed, dat ik het idee niet toelaat voordat het nodig is.
Gisterenavond zond de VPRO een documentaire uit over kankerpatiënten en hun artsen. Hoe deze patiënten met hun ziekte omgingen. Ze zijn mondiger geworden, willen zelf aan het stuur zitten.
Het was een confronterende uitzending. Al die moedige mensen die hun ziekte onder ogen willen zien, de consequenties ervan, willen vechten, maar niet ten koste van alles. Al die moedige partners die weten dat hun geliefde ernstig ziek is, er voor hun lief willen zijn, maar zo wellicht hun eigen verdriet wegstoppen of vergeten. De moedige kinderen rond de etenstafel, die de ernst van de zaak best beseffen, maar vast ook niet weten wat ze er mee moeten en ieder hun eigen overlevingsstrategie kiezen.
We zullen zien. Over een week weten we meer. Ondertussen geniet ik van het heldere, zonnige herfstweer en onze logeerkat die weer thuisgekomen is en lekker in de vensterbank ligt te soezen.
Dat wegstoppen is wel wat ik deed, wat ik goed kan en wat ik ook nog eens mag van mezelf deze dagen. Er is nog geen helderheid en dus heeft het totaal geen zin om me al druk te gaan maken. Ondertussen stop ik het al een week weg en het lijkt me steeds beter af te gaan.
Gisterenavond in bed probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn als M. (niet dochterlief !) inderdaad zo doodziek is als ik vrees. Er kwam niets. Ik voelde he-le-maal niets. Ik heb mezelf blijkbaar afgelopen week 'uit' gezet. Ik wéét dat het mij heel veel verdriet zal doen als de volgende week onverhoopt mocht blijken dat het helemaal mis is. Ik weet het zo goed, dat ik het idee niet toelaat voordat het nodig is.
Gisterenavond zond de VPRO een documentaire uit over kankerpatiënten en hun artsen. Hoe deze patiënten met hun ziekte omgingen. Ze zijn mondiger geworden, willen zelf aan het stuur zitten.
Het was een confronterende uitzending. Al die moedige mensen die hun ziekte onder ogen willen zien, de consequenties ervan, willen vechten, maar niet ten koste van alles. Al die moedige partners die weten dat hun geliefde ernstig ziek is, er voor hun lief willen zijn, maar zo wellicht hun eigen verdriet wegstoppen of vergeten. De moedige kinderen rond de etenstafel, die de ernst van de zaak best beseffen, maar vast ook niet weten wat ze er mee moeten en ieder hun eigen overlevingsstrategie kiezen.
We zullen zien. Over een week weten we meer. Ondertussen geniet ik van het heldere, zonnige herfstweer en onze logeerkat die weer thuisgekomen is en lekker in de vensterbank ligt te soezen.
zaterdag 12 november 2011
Lelijk tenuetje
And now for something completely different.
Vanochtend ging om half zeven de wekker, want zoonlief moest (of nee, ik moet zeggen 'mocht') zijn eerste voetbalwedstrijd spelen. We hebben het een jaar of twee weten uit te stellen, maar hij bleef volhouden dat hij het liefst zou gaan voetballen. In ieder vriendenboekje vulde hij in dat hij later voetballer wilde worden. Tja, uiteindelijk ga je je dan toch afvragen hoe zwaar jouw eigen argumenten wegen en kom je onvermijdelijk tot de conclusie dat het jong toch gewoon moet kunnen gaan voetballen als hij dat wil.
Maar.
Vanaf de eerste keer dat ik bij de club naar binnen stapte merkte ik al dat er een hele vriendelijke sfeer heerst. De trainers gaan heel goed met de kinderen om en zoonlief was meteen Heel Erg Blij.
Na twee weken alleen maar getraind te hebben, mocht hij dus vandaag met de wedstrijd meedoen. Het viel me op hoe sierlijk hij zich om die bal beweegt. Alsof hij aan het dansen is. Heel mooi.
Er kwamen twee moeders het veld op lopen. "Wat een lelijke tenuetjes hebben die kinderen aan, zeg!" Ik keek op en zag hen naar onze kinderen wijzen. Het waren twee hippe moeders. Grachtengordel-bakfietsen-types.
"Lekker belangrijk!" had ik ze toe willen roepen, maar zo ad rem was ik natuurlijk niet. Ik keek om me heen naar de ouders van onze club en zag een heel divers, maar ook heel ontspannen groepje mensen en was opeens heel blij dat zoonlief bij deze club voetbalt.
Ook al heeft hij dan misschien wel een lelijk tenuetje.
Vanochtend ging om half zeven de wekker, want zoonlief moest (of nee, ik moet zeggen 'mocht') zijn eerste voetbalwedstrijd spelen. We hebben het een jaar of twee weten uit te stellen, maar hij bleef volhouden dat hij het liefst zou gaan voetballen. In ieder vriendenboekje vulde hij in dat hij later voetballer wilde worden. Tja, uiteindelijk ga je je dan toch afvragen hoe zwaar jouw eigen argumenten wegen en kom je onvermijdelijk tot de conclusie dat het jong toch gewoon moet kunnen gaan voetballen als hij dat wil.
Maar.
Vanaf de eerste keer dat ik bij de club naar binnen stapte merkte ik al dat er een hele vriendelijke sfeer heerst. De trainers gaan heel goed met de kinderen om en zoonlief was meteen Heel Erg Blij.
Na twee weken alleen maar getraind te hebben, mocht hij dus vandaag met de wedstrijd meedoen. Het viel me op hoe sierlijk hij zich om die bal beweegt. Alsof hij aan het dansen is. Heel mooi.
Er kwamen twee moeders het veld op lopen. "Wat een lelijke tenuetjes hebben die kinderen aan, zeg!" Ik keek op en zag hen naar onze kinderen wijzen. Het waren twee hippe moeders. Grachtengordel-bakfietsen-types.
"Lekker belangrijk!" had ik ze toe willen roepen, maar zo ad rem was ik natuurlijk niet. Ik keek om me heen naar de ouders van onze club en zag een heel divers, maar ook heel ontspannen groepje mensen en was opeens heel blij dat zoonlief bij deze club voetbalt.
Ook al heeft hij dan misschien wel een lelijk tenuetje.
vrijdag 11 november 2011
Ik laat los en laat God
We spenderen een enorme hoeveelheid energie in een poging de vergankelijkheid en dood buiten de deur te houden, zegt Pema Chödrön. Op haar grijp ik graag terug 'when the going gets tough.'
Ik ben er nog niet uit of ik nu juist altijd beducht ben geweest voor dit zware weer of dat ik mezelf onbewust toch altijd heb voorgehouden dat dit anderen overkomt, maar mij niet. Vreemd.
Het lijkt wel of de impact van de dingen niet tot mij door wil dringen. Daar is het wellicht ook nog net te vroeg voor en daarvoor zijn er nog teveel onduidelijkheden.
Rond mijn keelgebied voel ik een soort bol van energie. Ik weet niet veel van chakra's, maar wel dat het keelchakra met het uiten van emoties te maken heeft. Ik hou rekening met het allerergste en voor dat allerergste ben ik heel bang.
Ik probeer erbij te blijven. "Door eenvoudigweg hier te blijven, ontspannen we ons steeds meer zodat we bij de open dimensie van ons wezen terechtkomen. Het voelt aan als uit een fantasie stappen en je ontspannen bij de waarheid," zegt Pema. Dat herken ik en het helpt me.
De situatie is spannend en onzeker. Er is angst. Tegelijkertijd kan ik af en toe voelen dat me niets anders te doen staat dan hier bij te blijven en mijn ene voet voor de andere te zetten.
Ik laat los en laat God.
Ik ben er nog niet uit of ik nu juist altijd beducht ben geweest voor dit zware weer of dat ik mezelf onbewust toch altijd heb voorgehouden dat dit anderen overkomt, maar mij niet. Vreemd.
Het lijkt wel of de impact van de dingen niet tot mij door wil dringen. Daar is het wellicht ook nog net te vroeg voor en daarvoor zijn er nog teveel onduidelijkheden.
Rond mijn keelgebied voel ik een soort bol van energie. Ik weet niet veel van chakra's, maar wel dat het keelchakra met het uiten van emoties te maken heeft. Ik hou rekening met het allerergste en voor dat allerergste ben ik heel bang.
Ik probeer erbij te blijven. "Door eenvoudigweg hier te blijven, ontspannen we ons steeds meer zodat we bij de open dimensie van ons wezen terechtkomen. Het voelt aan als uit een fantasie stappen en je ontspannen bij de waarheid," zegt Pema. Dat herken ik en het helpt me.
De situatie is spannend en onzeker. Er is angst. Tegelijkertijd kan ik af en toe voelen dat me niets anders te doen staat dan hier bij te blijven en mijn ene voet voor de andere te zetten.
Ik laat los en laat God.
wilde rozemarijn in het Zuid-Limburgse heuvelland
donderdag 10 november 2011
Twijfel
Ik weet het even niet meer. Wat ik met mijn blog wil.
Gisteren kwam ook nog de dood met de deur in huis vallen middels een zeer verontrustend bericht door de telefoon. Ik voel van alles en wil er over schrijven, maar voel een enorme weerstand dat hier te doen.
Voor wie, buiten mezelf, schrijf ik eigenlijk, vraag ik me af. Er wordt slechts sporadisch gereageerd op mijn stukjes, terwijl er genoeg gelezen wordt.
Ik vraag het mij af omdat dit andere koek is waar ik nu mee te dealen heb. Dit zijn niet meer gewoon mijn eigen twijfels. Dit gaat verder dan mijn persoonlijke zoektocht. Dit gaat over hoogstpersoonlijk verdriet.
De berichten van afgelopen week zetten alles op scherp. Natuurlijk blijf ik schrijven, want ik heb het nu meer dan ooit nodig om verslag te doen van alles wat ik nu ervaar, maar of ik dat nog publiekelijk zal doen is maar de vraag. Ik blijk namelijk heel veel behoefte te hebben aan ondersteunende en meelevende reacties op mijn stukjes, merkte ik vanochtend. Dat maakt mij nog kwetsbaarder dan ik me toch al voel en dat lijkt me geen goeie zaak.
We zullen zien. Ik laat het nog even los.
Gisteren kwam ook nog de dood met de deur in huis vallen middels een zeer verontrustend bericht door de telefoon. Ik voel van alles en wil er over schrijven, maar voel een enorme weerstand dat hier te doen.
Voor wie, buiten mezelf, schrijf ik eigenlijk, vraag ik me af. Er wordt slechts sporadisch gereageerd op mijn stukjes, terwijl er genoeg gelezen wordt.
Ik vraag het mij af omdat dit andere koek is waar ik nu mee te dealen heb. Dit zijn niet meer gewoon mijn eigen twijfels. Dit gaat verder dan mijn persoonlijke zoektocht. Dit gaat over hoogstpersoonlijk verdriet.
De berichten van afgelopen week zetten alles op scherp. Natuurlijk blijf ik schrijven, want ik heb het nu meer dan ooit nodig om verslag te doen van alles wat ik nu ervaar, maar of ik dat nog publiekelijk zal doen is maar de vraag. Ik blijk namelijk heel veel behoefte te hebben aan ondersteunende en meelevende reacties op mijn stukjes, merkte ik vanochtend. Dat maakt mij nog kwetsbaarder dan ik me toch al voel en dat lijkt me geen goeie zaak.
We zullen zien. Ik laat het nog even los.
foto van foto uit de Happinez van deze maand
woensdag 9 november 2011
Barre tijden
Ik probeer me nu al een paar dagen overeind te houden met lijstjes. Heb geen rust in mijn lijf en kan me nauwelijks concentreren. Mediteren is enorm confronterend.
Het komt allemaal doordat afgelopen week gebleken is dat de financiële crisis ook ons gezin hard kan gaan treffen. Ik zeg 'kan', want het is nog geen bekeken zaak. En tot die tijd wil ik er niet mee bezig zijn.
Het is alsof ik een tornado op ons af zie komen. Als hij in dezelfde richting doorraast, zal hij de boel danig ontwrichten. Maar het kan ook zijn dat hij van richting verandert of afzwakt en dan is er niets aan de hand.
Ik begrijp dat ik me niet druk moet maken. Zeker niet nu al, nu er nog geen zekerheid is. Iedere keer als het onderwerp in mijn hoofd opkomt roep ik mezelf een halt toe. Dat lijkt aardig te lukken. Lijkt. Want mijn lijf laat zich niet voor de gek houden en reageert met spanning en stress.
Het gevolg is dat ik me rare dingen ga afvragen. Of ik dit onheil niet zelf over mijn gezin afgeroepen heb met mijn hang naar eenvoud. Of dit nu mijn straf is voor dat geringe vertrouwen dat ik in mezelf heb. Was ik positiever en daadkrachtiger geweest, dan had ik nu een leuke baan gehad. Ook dit soort gedachten kap ik meteen af, maar dan hebben ze hun verwoestende werk al gedaan.
Opeens erger ik me aan opbeurende reacties. Mocht die tornado onverhoopt toch overrazen, dan overzie ik de gevolgen niet. Een opbeurende reactie doet geen recht aan mijn gevoel. Ik zie iets op me afkomen en kan me er niet op voorbereiden. Ik heb geen antwoord. En onmiddellijk hoor ik die stem zeggen dat dat misschien juist is wat ik nodig heb om los te kunnen laten. Heel akelig, want daardoor lijkt de kans erop nog groter.
Waar is dat oervertrouwen gebleven? Blijkbaar vind ik die bron gemakkelijker vanuit de 'comfort-zone'. Hoe ironisch...
Er over schrijven helpt niet, merk ik al. Maar goed, het is wel zoals het is. Tot er duidelijkheid komt in de situatie ga ik gewoon wat dingetjes doen die ik fijn vind om te doen en hoef ik verder niet zoveel van mezelf. Ik vond bijvoorbeeld een leuk borduurpatroon van twee vogels in mijn rommellaadjes afgelopen weekend. Dat ga ik maken. Zo'n werkje past goed bij deze barre tijden.
Het komt allemaal doordat afgelopen week gebleken is dat de financiële crisis ook ons gezin hard kan gaan treffen. Ik zeg 'kan', want het is nog geen bekeken zaak. En tot die tijd wil ik er niet mee bezig zijn.
Het is alsof ik een tornado op ons af zie komen. Als hij in dezelfde richting doorraast, zal hij de boel danig ontwrichten. Maar het kan ook zijn dat hij van richting verandert of afzwakt en dan is er niets aan de hand.
Ik begrijp dat ik me niet druk moet maken. Zeker niet nu al, nu er nog geen zekerheid is. Iedere keer als het onderwerp in mijn hoofd opkomt roep ik mezelf een halt toe. Dat lijkt aardig te lukken. Lijkt. Want mijn lijf laat zich niet voor de gek houden en reageert met spanning en stress.
Het gevolg is dat ik me rare dingen ga afvragen. Of ik dit onheil niet zelf over mijn gezin afgeroepen heb met mijn hang naar eenvoud. Of dit nu mijn straf is voor dat geringe vertrouwen dat ik in mezelf heb. Was ik positiever en daadkrachtiger geweest, dan had ik nu een leuke baan gehad. Ook dit soort gedachten kap ik meteen af, maar dan hebben ze hun verwoestende werk al gedaan.
Opeens erger ik me aan opbeurende reacties. Mocht die tornado onverhoopt toch overrazen, dan overzie ik de gevolgen niet. Een opbeurende reactie doet geen recht aan mijn gevoel. Ik zie iets op me afkomen en kan me er niet op voorbereiden. Ik heb geen antwoord. En onmiddellijk hoor ik die stem zeggen dat dat misschien juist is wat ik nodig heb om los te kunnen laten. Heel akelig, want daardoor lijkt de kans erop nog groter.
Waar is dat oervertrouwen gebleven? Blijkbaar vind ik die bron gemakkelijker vanuit de 'comfort-zone'. Hoe ironisch...
Er over schrijven helpt niet, merk ik al. Maar goed, het is wel zoals het is. Tot er duidelijkheid komt in de situatie ga ik gewoon wat dingetjes doen die ik fijn vind om te doen en hoef ik verder niet zoveel van mezelf. Ik vond bijvoorbeeld een leuk borduurpatroon van twee vogels in mijn rommellaadjes afgelopen weekend. Dat ga ik maken. Zo'n werkje past goed bij deze barre tijden.
borduurpatroon uit een oude Flow
Abonneren op:
Posts (Atom)