Vooroordelen

Vanochtend stond ik met mijn kinderen op de bus te wachten toen een wat oudere man op het bankje in het bushokje ging zitten. Hij was omgeven door een indringende alcoholgeur en onwillekeurig deed ik een paar stappen bij hem vandaan. Toen hij mijn kinderen aansprak, merkte ik dat ik dat niet prettig vond en dus hield ik hem goed in de gaten.
Toen de bus kwam, bleek de roze strippenkaart voor de kinderen niet in mijn portemonnee te zitten en tot overmaat van ramp had ik geen contant geld bij me. Als we terug naar huis moesten voor geld zouden we zeker te laat bij oma op het station zijn. Ik sprak deze toch wel kleine rampspoed hardop uit en hoorde vervolgens achter me de meneer uit het bushokje vragen of ik een paar strippen tekort kwam. Ja dus. Nou, dan mochten de kinderen wel op zijn strippenkaart reizen.
We gingen zitten, ik bedankte de man nog eens voor zijn hulp en vroeg of hij in de buurt woonde. Daar ging hij niet eens op in. Hij vertelde me dat hij twee jaar geleden nog op straat had geleefd, maar dat het nu veel beter met hem ging. Hij had in de tijd dat hij dakloos was veel mensen ontmoet die goed voor hem waren geweest en nu kon hij zelf iets geven. En als ik iets terug wilde doen, dan hoefde dat niet voor hem te zijn, dat kon ik voor wie dan ook doen.
Dat was een inspirerend gesprek. Deze meneer rook dan wel naar alcohol, maar had alles prima op een rijtje.
Natuurlijk schaam ik me voor mijn afwijzende gedrag in het bushokje. Nu besef ik ook dat zo'n man niet van de ene op de andere dag alle destructieve gewoontes kwijt is als hij uit het 'straatleven' stapt. (Ahum: Hoezo? Moet dat dan?)
En dat was alweer een mooie ervaring, die ook goed aansluit bij de vraag "Hoe staat het met het geven in mijn leven?" die ik in maart de kosmos in stuurde.
Mooi, mooi. Ik ben weer eens dankbaar.

De vreugde - the joy! - van het geven

Gisteren zat er een hele vrolijke envelop tussen de gewone, saaie, enveloppen bij de post. Hij kwam van Gertie Jaquet, die zich heeft voorgenomen dit jaar iedere dag een stempeltje uit een gum te gutsen.
Toen ik afgelopen week bij toeval bij haar blog uitkwam, werd ik meteen blij van de eenvoud van haar stempels. Zo'n gum is niet groot, dus erg veel plek voor detail is er niet. Het moet heerlijk zijn om in zo'n zacht materiaal te gutsen. Een gouden tip.
Ik bleek haar 100e volger. Ik heb toen een berichtje gepost waarin ik haar dat even vertelde en zelfs heb ik, heel vrijpostig, om een prijs gevraagd. Daar kreeg ik een heel enthousiaste reactie op van Gertie. Of ik even mijn adresgegevens door wilde geven, dan kwam de prijs er aan.
Ik was hier erg van onder de indruk. Haar reactie maakte me blij, maar tegelijkertijd realiseerde ik me hoe anders ik zelf kan reageren. Negatiever. Niet vanuit een energie van geven en delen, maar defensief, alsof iedereen iets van me wil en ik voor de mensen op moet passen. Wat een leuk mens, dacht ik meteen, die heeft daar geen last van.
Toen ik gisteren dat leuke pakketje bij de post vond, werd ik meteen al blij van de envelop. Dat versieren van een envelop vind ik zelf ook zo leuk om te doen. Er zat onder andere een prachtig stempeltje van een visje in.
Gertie heeft er duidelijk plezier gehad mij dit te sturen. Kleine verrassingen kunnen zoveel goed doen, dat heb ik weer eens ondervonden.
Afgelopen voorjaar nam ik me tijdens een schrijfworkshop voor om meer te gaan geven. We schreven een reminder aan ons zelf op een kaart en kregen een kaart van een ander mee naar huis om op een later tijdstip te posten. Mijn kaart kwam pas geleden met de post. En nu dus het pakketje van Gertie.
Ik weet het weer. Het maakt het allemaal veel leuker. Door te geven en te delen kun je anderen blij maken en dat is weer hartstikke leuk om te doen!