Life's challenge

Ik word weer eens uitgedaagd. Door het leven, door God? Ach, dat zijn maar woorden. Het enige wat telt is dat ik uitgedaagd word om stelling te nemen. Of nee, ik moet zeggen dat ik voor de zoveelste keer uitgedaagd word om stelling te nemen. Blijkbaar ben ik niet opgegeven.

Het moment lijkt nooit goed, maar als ik ga zitten en stil word, begrijp ik dat ieder moment even goed is. Het gaat hier om vertrouwen hebben, om overgave aan het leven. En wat dat aangaat is ieder moment even goed. 

Zo ben ik nu eenmaal

Het lied van Brigitte heeft me wel aan het denken gezet. Dat nadenken, dat observeren, het lijkt soms vooral vooroordelen ten opzichte van mezelf op te leveren.

Ik raak snel overprikkeld. Ik heb voldoende rust nodig. Ik moet me af en toe terug kunnen trekken. Kermissen, pretparken en binnenspeeltuinen veroorzaken stress bij mij.

Deze uitspraken gaan over mij en dat is niet voor niets zo, want ik ben door schade en schande wijs geworden. Heel legitiem en goed dat ik mezelf zo goed ken ondertussen, want dan kan ik rekening met mijzelf houden, goed voor mezelf zorgen. 

En toch voel ik ook dat het best eens zo zou kunnen zijn dat dit helemaal niet de manier is waarop ik met mezelf om zou moeten gaan. Dat al dat etiketjes plakken best wel eens een averechts effect zou kunnen hebben.

"Live your day as if it's your first," zei Coelho. Bekijk de wereld door de ogen van een nieuweling. Nieuwsgierig, vol verwondering. Deze uitspraak had ook van Tolle kunnen zijn. Ook de boeddhisten houden niet van dat oordelen. Neem het hoe het komt, ga niet van tevoren al verwoorden hoe moeilijk het vast allemaal voor je gaat worden. Open blik, voeten stevig op de grond en gaan met de geit.

Ja, ik geloof dat ik graag af wil van die doos met ideeën die ik de afgelopen jaren over mezelf heb verzameld. Ik wil hem ritueel verbranden en een frisse start maken. Vanaf nu stap ik met nieuwsgierigheid, verwondering en zelfvertrouwen op de dingen af. Alles gaat zoals het gaat en ik deal er ter plekke wel mee.

Ook zo'n doos met ideeën waar je van af wil? Iedereen mag met me meedoen!

(En dan te bedenken dat ik niet eens een verzamelaar ben. Hoort niet eens bij mij, altijd al een hekel aan gehad!)

De zorg voor mezelf

Ik vind dat lastig: goed voor mezelf zorgen. Het lijkt ook wel of alles daar om draait. En dan blijkt keer op keer óók nog dat die intentie goed voor mezelf te zorgen niet genoeg is om dat proces ook goed te laten verlopen.

Waar ik ook zo moe van word, zijn mijn oordelen over een dag (of week) nog voordat die begonnen is. Deze week bijvoorbeeld, is de laatste week dat de kinderen vrij zijn. Ik weet dus nog niet wanneer en hoe lang ik ongestoord alleen kan zijn op een dag. Dat is meer dan genoeg om te wensen dat deze week maar alvast voorbij was. Ik weet het, ik verzet me tegen wat is en ik denk bij voorbaat te weten wat mij wel en niet goed af gaat. Niet bepaald een open opstelling. "Don't live as if it is your last day, but as if it is your first," zegt Paulo Coelho heel treffend.

Vanochtend vroeg M. of we konden gaan zwemmen. Na wat afwegingen leek mij dat nog niet zo'n slecht plan. Ze mocht een vriendinnetje meenemen en ik zou niet mee gaan zwemmen, maar in de restauratie gaan zitten met een paar boeken. Ik vond dat ik prima voor mezelf aan het zorgen was. Toch merkte ik later op de dag in de supermarkt opeens hoe ontzettend 'op' ik was. Wat ik wilde kopen was er niet en ik had een totale black out toen ik een alternatief wilde bedenken. Liep maar wat rond en kwam tot geen enkele keuze. (Op dit moment neem ik me voor om op een dergelijk moment vanaf nu ALTIJD voor een paar pizza's te kiezen.)
Weer thuis wilde ik nog even een stukje lezen voordat ik zou gaan koken. De meisjes waren enthousiast een computerspelletje aan het spelen. Ze waren echt niet te druk, maar hun stemmen kwamen zo hard en schel bij mij binnen dat ik met mijn handen voor mijn oren heb zitten lezen. Toen het vriendinnetje naar huis was, M. zat te lezen en ik aan het koken was keerde de rust weer terug. 

Achteraf snap ik dat vooral de radio die aanstond in de restauratie me ongemerkt gesloopt heeft. Ik kan niet goed lezen bij achtergrondgeluid en een radio is wel het ergste van het ergste. Het gevolg was dat ik twee uur lang heel hapsnap zowel in een paar tijdschriften als in mijn meegebrachte boeken heb zitten lezen. 

Waar ik mezelf vandaag ook weer eens op betrapte is het voeren van gezellige gesprekjes met vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen, terwijl ik normaal gesproken veel vaker stil ben. Ik ben dan bezig de aardige, grappige, geïnteresseerde moeder uit te hangen. Waarom doe ik mezelf dat aan? Ik vind het überhaupt een pijnlijke constatering. Ook wat dit betreft neem ik me voor om me niet anders te gaan gedragen als er iemand bij is. 

DUS:

• Ik ga kwalitatief goede oordoppen kopen (snap niet hoe het kan dat ik die nog niet heb. Ze zijn onmisbaar, net als een fijne zonnebril)
• Ik koop in noodgevallen ALTIJD een paar pizza's
• Ik ga me niet anders meer voordoen dan ik ben of me voel ("If everybody loves you, there is something wrong." (alweer van Coelho) Lijkt me ook een hele bruikbare om in gedachten te houden.)
• Voor de broodnodige reflectie en relativering luister ik zo nu en dan naar dit nummer van Brigitte Kaandorp:

Die andere mensen

Het is zondagochtend en ik ben naar boven gegaan om te schrijven. Nu zit ik hier alweer zo'n drie kwartier heb van alles gedaan, maar nu pas met een nieuwe blog begonnen.
Het is duidelijk niet hetzelfde. Thuis zijn en in mijn atelier zitten met nog een gezin beneden waarvan ik niet weet of zich af vragen wanneer ma klaar is, of thuis zitten en aan een blog schrijven terwijl ik weet dat manlief op zijn werk en de kinderen op school zijn. Het is voor mij lastig om me los te maken van anderen. Dat is niet nieuw, maar ik merk het weer eens op.

"What other people think of you is none of your business," zegt Paulo Coelho op zijn Facebookpagina.

Die onthou ik. Lijkt me een hele bruikbare om mezelf in m'n centrum te houden.

foto gemaakt door Joyce