Sober leven

De afgelopen maand moest ik in zeer korte tijd een paar flinke financiële tegenvallers incasseren. Het nare is dat ik ze allemaal niet heb zien aankomen omdat ik er van overtuigd was dat het allemaal klopte. Alle tegenvallers bij mekaar opgeteld leveren een bedrag van zo'n 2000 euro op dat ik terug moet betalen aan de verschillende instanties.

Iedereen die weet hoe netjes ik met mijn geld ben, snapt dat dit pittige kost is voor mij. En omdat ik niet geloof in toeval, vat ik het geheel maar als een leerpunt op. 

Het komt er op neer dat ik op het moment veel minder inkomsten heb dan in de maanden dat ik nog werkte en dat ik ook nog eens die flinke kostenpost terug te betalen heb. Gisteren zag ik die kloosterfilm en dacht: Hoeveel heeft een mens nodig? Niet veel.

Ik heb een kast vol kleding, genoeg voor het komende jaar. "Less is more" is mijn lijfspreuk en ik ben niet iemand die vast zit aan dure gewoontes als shoppen, roken, drinken, reizen, uitgaan, etc. etc. 

Kortom: Is er iets ergs aan het handje? Nee. 

We hebben de goedkope vakantie al vastgelegd: Een superleuke natuurcamping in de buurt van Zwolle waar we aan de rand van een gigantisch vliegerveld een plekje gereserveerd hebben voor onze tent. Ik merk dat het me heel veel rust geeft dat dit geregeld is en we hebben er allemaal heel veel zin in.

Verder hoef ik niets te kopen, dat is ook fijn. Geen kleding, geen schoenen, geen spullen. Het hoeft echt niet. Waar ik wel blij van word en wat ik ook zal blijven doen is naar Broodnodig gaan aan de Mariaplaats voor de lekkerste kop koffie van Utrecht met een Zweeds kaneelbroodje erbij. 

En het fijnste is nog wel dat alle dingen waar ik blij van word (bijna) gratis zijn: het contact met alle mensen waar ik van hou, het bloggen, mediteren, wandelen, gedichtjes schrijven, de manier waarop ik mijn kunst maak, fijne boeken en d.v.d.'s lenen bij de bieb en nu vergeet ik vast nog een aantal dingen.

Tot slot nog de tip van een leuk (engelstalig) blog over (onder andere) dit onderwerp: www.zenhabits.net

Enjoy!

No greater love

 Ik bekijk de film "No greater love" over een klooster in Notting Hill. De toewijding van de zusters raakt me diep. Ik benijd hen om hun duidelijke keuze, om de regelmaat in hun leven, de stilte die hen omgeeft, de rust waarmee ze hun taken vervullen en de eenvoud en schoonheid van de omgeving waarin ze leven.

Dat wil ik ook.

Ik wil met toewijding mijn taken kunnen doen. In alle rust. Niet af? Niet af. Geen probleem. 

Moest laatst weer denken aan de keren dat ik ontslagen ben omdat ik mijn werk niet snel genoeg deed. 

Ik wil een kamertje in dat klooster. Een kamertje met een bed en een bureau. Het bureau staat voor een openslaand raam dat uitkijkt op de kloostertuin. Dit beeld heb ik net gezien in de film. Prachtig. 

Ik help de zusters mee met ramen wassen, in de tuin werken, hosties bakken en de kerkvloer aanvegen. Ik laat me wiegen in hun ritme en kom helemaal tot rust. 

In de rij bij de Lidl

Vanochtend stond ik al in alle vroegte, toch nog in de rij, bij de Lidl. Het bij elkaar sprokkelen van mijn boodschappen in die vreemde winkel had bij mij een licht gevoel in mijn hoofd veroorzaakt.
Voor mij legde een, onmiskenbaar volks en heel Utregs, echtpaar hun boodschappen op de band. De man zwaaide naar een kennis die twee kassa's verderop in de rij stond. Ze riepen wat flauwekuldingetjes over en weer en hadden duidelijk veel lol.
"Wat is hier nu eigenlijk mis mee?" flitste het door me heen. Deze man heeft nooit van mindfulness gehoord en lacht zich vast een rotje als ik hem vertel dat ik de dingen met aandacht probeer te doen. Je zou hem bij de 'onbewusten' van Tolle kunnen rekenen.
Toch staat hij heel ontspannen zijn boodschappen te doen. Hij heeft veel lol.
En ik?
Ik sla hem met veel interesse gade. Ik begrijp dat hij niets verkeerd doet. Ik begrijp dat het erop neer komt de dingen vanuit rust en ontspanning te doen. En dat het dan heel gezellig kan zijn in de rij bij de Lidl.

De zon

je weet wel, de zon

achter het bladergordijn 

hartverwarmend licht

Loslaten - dl 2

"Is het volgen van die spirituele weg nu het volgende wat ik moet van mezelf?" flitste het door me heen, terwijl ik de badkamer aan het poetsen was. Wat probeer ik nu weer te bewijzen?

Stel dat ik helemaal geen spirituele weg hoef te volgen? Van mezelf (!) 

Stel dat ik gewoon lekker mag leven? Van mezelf (!)

Stel dat ik gewoon zo nu en dan onaardig, egoïstisch en lui mag zijn? Van mezelf (!)

Ja. Wat dan???

Volgens mij zou ik dan gewoon een lekker leventje leiden. 

(Wat dan stiekem weer heel erg volgens de Boeddha-natuur zou zijn omdat alles er mag zijn zoals het is. Neeeee, Joyce, dat spirituele laten we er voorlopig even buiten, okee? Okee. Maar het mediteren hou ik erin! Dat is prima.)

Ik wil het, ik wil het, ik wil het!

De afgelopen dagen hebben weer eens duidelijk gemaakt hoezeer ik op mijzelf geconcentreerd ben.

Ik ben me hyperbewust van alles in en om mij heen en wat het met me doet. Vroeger zou ik me daarnaast nog heel erg druk maken over de oorzaak van e.e.a. Dat doe ik niet meer. Gelukkig. 

Ik ben uit angst zo bewust geworden. Ik wil overal op tijd bij kunnen zijn om de boel onder controle te kunnen houden. Tegenwoordig noem ik dat hyperbewustzijn 'mindful', is dat niet komisch? 

Volgens Trungpa is dat wat het ego doet. Vanalles aanwenden om wat pijnlijk is toe te dekken en liefst nog naar iets positiefs om te buigen. Ik zie heel goed hoe dat bij mij werkt. En nu wijs ik mijn angstige stuk dus af en wil ik het anders. Ik wil leven vanuit vertrouwen, vanuit openheid. Maar volgens Trungpa blijf ik opgesloten zitten in het verlangen om mezelf te verbeteren, het verlangen om ingebeelde doelen te bereiken.

Het is om wanhopig van te worden. Maar niet wanhopig genoeg, blijkbaar, want ik sta nog niet met mijn neus voor die blinde muur.

Ik wil het zo ontzettend graag. 

Loslaten.

Open zijn.

Me overgeven.

Leven vanuit vertrouwen.

Leven met wat er is.

Ik wil het zo ontzettend graag, dat ik mijzelf op mijn kop blijf geven dat ik het nog steeds niet kan. Vooral doordat ik zo vaak lees dat het gewoon allemaal in mij zit. Ik hoef me alleen maar van al die lagen te ontdoen. Alleen maar. 

Ik las een oud artikel over Hans de Booij en bij hem werkt het zo: "De waardering wordt groter, de afkeer steeds minder. Ik ga niet meer mee in emoties en maak geen keuzes. Ik zeg gewoon: dit voelt niet goed aan en ik wil niet weten waarom. Daardoor blijft er meer tijd en aandacht over voor zaken die wel goed gaan."

Het lege midden

Gisteren leende ik het tijdschrift Bres (nr 265) in de bibliotheek. Er staat een artikel in over Boele P. Ytsma. De goeie man schijnt theoloog en schrijver te zijn en, na een periode van intensief bloggen, twitteren en netwerken, nu in zelfgekozen anonimiteit te leven als digitale kluizenaar.
In het artikel, dat gebaseerd is op zijn boek Authentiek. De zoeker en het verlangen, stelt Ytsma dat er behoefte is aan een nieuw verhaal dat ons helpt om tot een nieuwe omgang te komen met God. Hij concludeert dat de enige plek waar de ontmoeting met de afwezige God kan plaatsvinden 'het lege midden' is.
"'Het lege midden' maakt vrij omdat de geest van God er waaien kan. Een afwezige God maakt van mensen volwassenen, vrije mensen omdat zij op eigen benen moeten staan. De afwezige God is een tochtgenoot die meetrekt en zo nabij is, geen pakezel waarop wij ons leven kunnen leggen. De afwezige God doet een appél op mijn leven zonder mijn vrijheid te schenden."
Ook in dit artikel lees ik dat het gevaar bestaat dat we die lege ruimte gaan volstoppen met sybolen en rituelen om zo religie voor ons karretje te spannen. Het zal ons afhankelijk maken, onvrij en onmachtig. De werkelijke ontmoeting met God zal niet plaatsvinden, stelt Ytsma.
Mooi vind ik dat, hoe alles in elkaar grijpt wat ik lees.
Het heeft me niet losgelaten. Die harde weg, zoals Trungpa het spirituele pad noemt.
Wat is er mis mee dat ik de verhalen, de rituelen en de mooie ervaringen gebruik om mezelf te troosten in moeilijke momenten? Ik ben een mens en ik voel me af en toe uit mijn centrum zwaaien. Dan heb ik wat 'tools' bij de hand om de rust te herstellen. Mooi toch?
Dat is dus maar hoe je het bekijkt.
Als ik echt het spirituele pad wil gaan, dan zal ik die 'tools' weg moeten gooien. Dan zal ik alles wat zich voordoet recht in de ogen moeten kijken. Niks geen afzwakken, niks geen toedekken, niks geen troost.
Wil ik dat pad niet gaan, dan is er niets mis mee om een hele wand vol gereedschap tot mijn beschikking te hebben. Maar dan moet ik niet denken dat ik het spirituele pad aan het bewandelen ben.
Aan mij de keus.

In de totale bereidheid je te laten raken,

je hart zelfs te laten breken,

kan ontdekt worden dat de pijn

die je zo vreesde niet je vijand is,

maar het voertuig terug naar huis.

Erik van Zuydam

(uit: De Ontdekking van het Nu –  uitg. Ankh Hermes)

Spiritueel materialisme doorsnijden

Ik lees Spiritueel materialisme doorsnijden van Chögyam Trungpa en ben erg onder de indruk.
"We kunnen ons wijsmaken dat we ons geestelijk ontwikkelen, terwijl we in feite bezig zijn door middel van spirituele technieken ons ego te versterken," zegt de flaptekst.
"We moeten ons echt overgeven, iets geven, iets opgeven op een heel pijnlijke manier. We moeten beginnen het grondpatroon te ontmantelen van dit ego dat we hebben weten te creëren. Het proces van ontmanteling, teniet doen, openen, overgeven, is het echte leerproces. Hoeveel situaties van innerlijk vastgeroest zijn hebben we opgegeven? Hoogstwaarschijnlijk zijn we er niet in geslaagd ook maar iets op te geven. We hebben alleen maar verzameld, opgebouwd, laag na laag toegevoegd. Het vooruitzicht van de harde weg is dus heel bedreigend."
Wat is dat religieus zijn van mij nu eigenlijk?
Is het een manier om mezelf van verdedigingsmechanismes te voorzien? Een verzameling van mooie ervaringen, mooie wijsheden die mij tot troost kunnen zijn in zware tijden?
Hoe zit het met de woede, de angst? Het echte leven is lang niet altijd mooi. Vaak ruw, rauw en pijnlijk. Durf ik op mijn eigen benen te gaan staan en alles wat op mijn pad komt in de ogen te kijken, of wil ik dat er iemand is (God, de kosmos, Kwan Yin) die voor mij zorgt?
Het vergt enorme inspanning om je een weg te banen door de moeilijkheden op het pad en werkelijk volledig en op de goede manier op je levenssituaties in te gaan, zegt Chögyam Trungpa.
Ik weet dat hij gelijk heeft. Ik weet dat ik nog een dikke laag betonnen kleding draag. Ik weet dat ik leef met hoop.
Pittige kost. Kan ik nog lekker lang op herkauwen.

Spiritueel materialisme doorsnijden
Chögyam Trungpa
Uitgeverij Felix Uitgeverij B.V.
ISBN 978 90 215 1363 8

Schaamte en De vier inzichten

En toen had ik in mijn boosheid een venijnig gedicht gemaakt en onder mijn blogtekst geplakt.
(En nu dus weer weggehaald).
Niet bepaald wat ik in gedachten had toen ik schreef dat ik iets positiefs wilde gaan doen met die energie.
Blijkbaar was het voor mij heel moeilijk om de boosheid puur die energie te laten zijn. Er waren teveel woorden aan gekoppeld die ik niet los kon laten. En aan die woorden heeft mijn ego zich tegoed gedaan. Het leverde wel een misselijkmakend gevoel op, wat me aan het denken zette.
Ook in mij zit een pijnlichaam dat gevoed wil worden. Ik probeer het uit te hongeren, maar dat is me nog niet helemaal gelukt. De afgelopen dagen heeft het gesmuld van het deel van mij dat zich slachtoffer voelde en behoefte had aan wraak in de vorm van een gedicht.
Toen ik vanochtend las wat ik geschreven had, merkte ik dat ik me schaamde. Ik haalde het gedicht weg, maar daarmee was het schaamtegevoel niet verdwenen.
Ik vind dat een moeilijk gevoel, schaamte. Het confronteert me met mijn eigen feilbaarheid. Het is een soort gevoel dat me omgeeft op een lichte manier. Ik zou in een naïeve bui kunnen denken dat ik er zo aan voorbij zou kunnen, maar dat lukt dus niet. Schaamte is nadrukkelijk aanwezig, niet te negeren. En daarmee is schaamte een heel duidelijk signaal. Het heeft mij met zachte hand op mijn plek gezet.
Ik moest meteen denken aan de vier wijsheden van de Tolteken uit het boek van Don Miguel Ruiz en neem ze mee op mijn pad vandaag (en alle dagen, Amen).

• Wees onberispelijk in je woorden
• Vat niets persoonlijk op
• Ga niet uit van veronderstellingen
• Doe altijd je best

De vier inzichten

Don Miguel Ruiz

Uitgeverij Ankh-Hermes

ISBN 978-90-202-8198-9

Geduld betrachten

Stel ik zou in een supermarkt een minuut mogen winkelen. Dat zou mij vermoedelijk totaal in paniek brengen. Ik stel me zo voor hoe ik van hot naar her zou rennen en maar wat duurs in mijn winkelwagentje zou gooien. Thuis gekomen zou de opbrengst me dan toch teleurstellen omdat ik bijvoorbeeld die hoeveelheid geitenkaas nooit binnen de houdbaarheidsdatum op zou kunnen eten.

Tijdens de meditatie van vanochtend realiseerde ik me dat ik me soms voel als vlak voor dat minuutje winkelen. Totaal overwhelmed door de combinatie van de eindigheid van mijn aardse tijd en het grote aanbod, neig ik ernaar als een kip zonder kop iets te gaan doen. Ik besefte weer hoe belangrijk het is dat ik mijzelf op die drempel weet te houden. Dat ik durf te blijven in het 'niet weten'. Dat ik geduld betracht. 

Gisteren sprak ik een van mijn lieve, wijze vriendinnen en zij vertelde mij hoe de dingen voor haar ten goede gekeerd waren doordat zij geduldig had weten te zijn. Terwijl zij mij haar verhaal vertelde, voelde ik al hoe dit inderdaad mijn uitdaging is op het moment. 

Tegelijkertijd (ja, daar gaan we weer) besef ik ook dat ik het allemaal zwaarder kan maken dan het is. In een eerder gesprek bracht een andere lieve, wijze vriendin, naar voren dat er nooit één goede keuze is. Kiezen voor iets wat goed voelt en van daaruit weer verder gaan, maakt het lichter. Leven is oneindig vaak kiezen, dus als je die keuzes heel veel macht toekent, dan blokkeer je. 

En daarmee ben ik weer terug bij het toverwoord 'vertrouwen'. Het is ontzettend belangrijk dat ik mezelf weer durf te vertrouwen. Dat ik mijn waarheid vind. Ik heb mijzelf, uit lijfbehoud, zo lang voor de gek gehouden, dat ik argwanend ben geworden ten opzichte van mezelf. Elke keer dat ik dat besef, kan ik daar weer heel verdrietig van worden. Dat gebrek aan vertrouwen heeft mij vleugellam gemaakt.

De weg terug naar mezelf is het pad van aandacht, mededogen, liefde en... 

geduld.

Hij die zich aan de Tao houdt, wil niet vol zijn.

Maar juist omdat hij nooit vol is,

kan hij toeven als een verborgen scheut

en haast hij zich niet naar een voortijdige rijping.

Slotstrofe van vers 15 uit de Tao Te Ching

In de baarmoeder

Het onophoudelijke lawaai in mijn hoofd doet me denken aan de eerste helft van de meditatieweek met Miek Pot waar ik twee jaar geleden aan meedeed.
Mijn ego schreeuwt zich zijn longen uit zijn lijf. Mijn pijnlichaam vindt dat het voedertijd is. Honger!
Het is nu de bedoeling dat ik mij ga identificeren met al die verbale negativiteit in mijn hoofd en er doodongelukkig van ga worden, zodat ik zo snel mogelijk de stap terug zet naar 'de oude schijnveiligheid' (zie de reactie van Marrit op mijn blog van gisteren).
Volgens Eckhart Tolle is het de uitdaging om als een onpartijdige waarnemer deze gedachtenstroom gade te slaan en het liefst ook nog om te glimlachen TERWIJL ik mijn diepere zelf onder de gedachte voel.
Ik hou ermee op me met deze saboterende gedachten te identificeren en stem af op die diepere laag in mijzelf.
Vanmorgen was ik me er tijdens het mediteren weer van bewust hoe mijn 'diepere zelf', mijn 'aardse zelf' omgeeft. Alsof ik weer terug in de baarmoeder ben, omgeven door vruchtwater. Dit keer in de schoot van mijn Goddelijke Moeder, omgeven door 'het tijd- en vormeloze Ene Leven waaraan al het gemanifesteerde zijn bestaan ontleent' (Eckhart Tolle).

In mijn aardse baarmoeder ontwikkelde ik me als vanzelf in de goede richting, daar kwam geen denken aan te pas. In deze Goddelijke baarmoeder is dat ook het geval. Al die gedachten laat ik voor wat ze zijn: stuiptrekkingen van een ego dat in nauw zit.

Vannacht droomde ik dat ik zwanger was. Dat klopt dus. Zwanger van een nieuw leven.

Erbij blijven

Ik heb het allemaal netjes opgeslagen in mijn slimme hoofdje en weet precies wat mij te doen staat. Mijn boekenplank bezwijkt bij wijze van spreken onder de inspirerende boeken: Als je wereld instort (Pema Chödrön),  Radicale aanvaarding (Tara Brach), De weg naar verandering (Wayne Dyer), De kracht van het nu (Eckhart Tolle), Waar je ook gaat, daar ben je (Jon Kabat-Zinn), Minder moeten, meer flow (Jan Bommerez) etc. etc.
Van alle wijsheden uit deze boeken heb ik een helende zieledrank gebrouwen en die neem ik regelmatig in. Hartstikke goed, maar de dagelijkse praktijk blijkt vaak weerbarstiger dan me lief is.
Nadat ik in volle overtuiging de beslissing nam dat ik wilde stoppen met mijn werk tussen de kleuters, heeft er zich sluipend een onrustig gevoel van mijn meester gemaakt. Ik voel het door mijn hele lichaam. Het lijkt alsof ik een beetje onder stroom sta. In mijn lijf borrelt het. In mijn darmen vooral. Er is heel wat aan de gang. Dat alles gewoon voelen lukt me wel. Het verwelkomen ook. Vooral de meditatie is daar heel geschikt voor.
Waar ik het echt zwaar mee heb zijn mijn gedachten. Volgens mij zijn dit de veroorzakers van de onrust. Ze zijn heel confronterend, want ze spelen feilloos in op mijn zwakke plekken, praten me een schuldgevoel aan en zorgen ervoor dat ik, als ik niet uitkijk, ernstig aan mezelf ga twijfelen.
Om die zware jongens de mond te snoeren, ben ik maar iets gaan doen. Afleiding is de beste remedie. Vanochtend heb ik mijn stuk van de kledingkast leeggehaald en besloten wat weg kon en daarna meteen de hele slaapkamer gepoetst. Vanmiddag heb ik in een poging structuur in de komende weken te krijgen, een eenvoudig, maar prachtig tijdschema gemaakt. Orde scheppen als tegenhanger van de onrust.
Het zij zo. Dit heb ik nu nodig.

Was will das weib - dl. 2

Eindelijk is de kogel door de kerk. De directrice gaat mijn ontslag aanvragen en ik ga morgen naar de huisarts om alle bio-feedback van de afgelopen weken nog eens op een rijtje te zetten.
Ik vertelde mijn schoonzusje gisteren dat ik ging stoppen met mijn werk in het onderwijs en ze schoot meteen in de lach omdat ik deze stap al een paar keer eerder heb gezet. Iedere keer viel ik weer terug in mijn oude patroon.
Ook dit keer spoken gedachten door mijn hoofd die mij naar dat onderwijs terug willen zien gaan. En als ik dan maar twee dagen ga werken? Of één? Ook wordt er op verschillende manieren verwoord dat ik een slappeling of een luilak ben.
Hoewel ik deze stortvloed aan negativiteit in mijn denken herken van eerdere keren, merk nu ook een wezenlijk verschil. En dat verschil zit 'em in de kriebel ik diep van binnen bespeur. Ik heb ergens zin in. Ik heb zin om met woorden te spelen en daar gedichtjes mee te maken. Ik heb zin om gekke ideetjes te noteren en te kijken of ik er ooit iets mee kan doen. Ik heb zin om mijn leven te leven en ben nieuwsgierig waar het me heen gaat leiden.
Toen mijn vader stierf vond ik er niets meer aan. Doordat ik niet op zijn dood voorbereid was, heb ik geleerd dat het opeens voorbij kan zijn. In mijn persoonlijke geval had dit tot gevolg dat ik nergens energie in stak. Dat had toch geen zin. Over andere mensen lees ik dat ze juist heel erg in het moment gaan leven door zo'n ingrijpende gebeurtenis. Bij mij pakte dat dus anders uit.
Die zin in het leven is lang weggeweest. Nu voel ik dat er iets van levensvreugde aan het doorsijpelen is. Dat is het cruciale verschil met eerdere pogingen om in dat diepe te blijven. Iedere keer zwom ik uit angst als een speer terug naar het trappetje om er weer uit te komen. Die neiging voel ik nu ook, maar ik neem het waar en blijf watertrappelen in het diepe. Neem de tijd om te wennen en om me heen te kijken.
Er valt vanalles te zien.