Pasen 2013

Eerste Paasdag ging ik naar de Oud-Katholieke kerk en luisterde naar de preek van Joris Vercammen. Het ging over mij. Over de toekomst die nog maar al te vaak verduisterd wordt door het verleden dat mij nog zo in zijn greep heeft.
Vercammen vergeleek het met 'dolen in een vreemd land waar het onmogelijk is je thuis en je rust te vinden'. Is er een routekaart uit dit gebied? Een procedure, een therapie? Alsof je je door je aan regeltjes en geboden te houden van die zonnige toekomst kunt verzekeren.
Je kunt jezelf niet vrijkopen, je hebt het niet allemaal zelf in de hand. Je wórdt vrijgekocht, je ontvángt de toekomst, je wórdt opnieuw geschapen, klonk het in de preek. Dat is de boodschap van Pasen. Het enige wat mij te doen staat is goed luisteren. Want vanuit de toekomst klinkt mijn naam. Dan weet ik wat mij te doen staat en zal ik handelen uit vrijheid.
We horen onze naam als we ons verlangen naar liefde ernstig nemen, zei Vercammen. Want in dat verlangen klinkt onze naam als een uitnodiging om ons open te stellen voor hen die ons levenspad kruisen. "Verlangen naar de vrijheid om lief te kunnen hebben: dat is je omkeren weg van je verleden om je blik naar de toekomst te richten."
Pasen is het feest van een frisse start. Ik kies voor het avontuur van de ontmoeting en geeft mijn verlangen naar liefhebben alle ruimte. Ik hoef alleen maar goed te luisteren.

Poetry

And I said to him
Are there answers to all of this?
And he said
The answer is in a story
and the story is being told

And I said
But there is so much pain
And she answered, plainly,
Pain will happen.

Then I said
Will I ever find meaning?
And they said
You will find meaning
Where you give meaning

The answer is in the story
and the story isn't finished.

Pádraig Ó Tuama

Samenvallen met mezelf

Afgelopen weekend was ik op de Hezenberg om gastvrouw te zijn voor de aanwezige retraitegasten. Het weekend bleek in het teken te staan van mijn eigen verlangen. Niet zo vreemd natuurlijk, want dat is wat er gebeurt als je je uit het dagelijkse terugtrekt; dan kom je terug bij je verlangen.
Uit mijn dagboek.
Zaterdag: "Ik wil weer samenvallen met mezelf. Kreeg een beeld van mijzelf alsof ik dubbel zag. Twee beelden die niet naadloos aansloten. Ik wil weer precies samenvallen met mezelf."
Ik las Thomas Merton: "Onze echte reis in het leven is innerlijk: het is een zaak van groei, van verdieping en van een steeds grotere overgave aan de scheppende werking van de liefde en de genade in ons hart. Nooit was het voor ons meer noodzakelijk om aan die werking te beantwoorden." En: "... vraag me af waarom ik leef, in detail, en vraag me af wat ik denk dat me ervan weerhoudt om voluit te leven voor datgene waarvoor ik leef."
En prompt zongen we in de kapel Ubi caritas et amor, Deus ibi est. Dat is een Taizé-lied. Het betekent: waar liefde heerst en barmhartigheid, daar is God. Ik had het nota bene zelf uitgezocht de dag ervoor.
Overgave. Alweer. Overgave aan de scheppende werking van de liefde en genade in ons hart, want daar is Gods stem te horen.
Zondagochtend scharrrelde ik als een egeltje in de eerste zonnestralen in het bos om rondom de kapel en maakte mooie foto's. 's Avonds in bed maakte het beeld me droevig. Het leek vooral eenzaamheid uit te stralen. Toch was er toen overgave. Ik was wel degelijk gelukkig daar op dat moment in dat stille ochtenduurtje. Ik voelde de verbondenheid met de schepping en met God.
Nu de mensen om me heen nog toelaten in dat egelhartje van me. Dat gebeurt vanzelf als ik steeds meer ga samenvallen met mezelf.

De omgeving van De Hezenberg in Hattem

Ik kan overal gelukkig zijn

Gisteren overkwam mij weer eens iets bijzonders. Ik wilde vanuit de stad rechtstreeks naar het station fietsen, maar werd halverwege omgeleid. Weg van de bouwput die daar ontstaan is omdat Utrecht een nieuw station krijgt.
Het was een korte omleiding en hij voerde mij door zo'n typisch stads achterafstraatje. Het maakte een wat rommelige, afgeleefde indruk. Er liep een oudere man met een plastic tas zware boodschappen. 'Hier wonen ook mensen,' schoot het door me heen. Ik zag verwaarloosde appartementen en opeens stelde ik me voor dat de man met de boodschappen mijn buurman was en dat ik daar in één van die appartementen zou moeten gaan wonen. Stel.
En toen gebeurde het. Ik voelde met heel mijn weten dat overal schoonheid te vinden is. Dat ik overal gelukkig kan zijn als ik lekker in mijn vel zit. Dat ik nergens bang voor hoef te zijn.
Ik ervaarde een enorme ruimte en openheid op dat moment. Met heel mijn hebben en houden WIST ik dat dit is waar de verlichte leermeesters en -meesteressen op doelen. Als je in staat bent je vooroordelen los te laten en de wereld tegemoet te treden met die ruimte en openheid in je hart, dan kun je alles aan en zelfs overal gelukkig zijn. Overal.

Vooroordelen hebben geen vat op mij.
Er is ruimte en openheid in mijn hart.
Ik kan overal gelukkig zijn.

poster te bestellen bij www.notsalmon.com

The summons

Will you come and follow me if I but call your name?
Will you go where you don't know and never be the same?
Will you let my love be shown? Will you let my name be known,
will you let my life be grown in you and you in me?

Will you leave yourself behind if I but call your name?
Will you care for cruel and kind and never be the same?
Will you risk the hostile stare should your life attract or scare?
Will you let me answer prayer in you and you in me?

Will you let the blinded see if I but call your name?
Will you set the prisoners free and never be the same?
Will you kiss the leper clean and do such as this unseen,
and admit to what I mean in you and you in me?

Will you love the "you" you hide if I but call your name?
Will you quell the fear inside and never be the same?
Will you use the faith you've found to reshape the world around,
through my sight and touch and sound in you and you in me?

Lord your summons echoes true when you but call my name.
Let me turn and follow you and never be the same.
In Your company I'll go where Your love and footsteps show.
Thus I'll move and live and grow in you and you in me.

Vanochtend in ons prachtige kerkje overviel me de tekst van deze hymne. 
Het is een duidelijke oproep om hier op aarde Jezus' handen, ogen, oren en spraak te zijn. Ik schreef er al eerder over, want Théresia van Ávila zei het ook al. Toen maakte het ook al zo'n indruk.
Tegelijkertijd voelde het als een liefdesverklaring, toen ik daar stond te zingen tussen al die lieve mensen. Alsof ik Gods bruidje was en mij ter plekke gevraagd werd 'ja' te zeggen tegen zijn liefde: 'Will you let me answer prayer in you and you in me?'

Het is niet zomaar iets wat mij gevraagd wordt. Het is geen vrijblijvend verbond. Er wordt van mij gevraagd dat ik het onbekende tegemoet durf te treden, dat ik zekerheden overboord gooi, niets terug verwacht voor wat ik doe. Dat ik bovendien besef dat het mij zal veranderen en daarmee de wereld. Maar dat zal slechts ten goede zijn. 

Voor de melodie van de hymne:
http://www.youtube.com/watch?v=V0aAkOe87mo&feature=related

Life's challenge

Ik word weer eens uitgedaagd. Door het leven, door God? Ach, dat zijn maar woorden. Het enige wat telt is dat ik uitgedaagd word om stelling te nemen. Of nee, ik moet zeggen dat ik voor de zoveelste keer uitgedaagd word om stelling te nemen. Blijkbaar ben ik niet opgegeven.

Het moment lijkt nooit goed, maar als ik ga zitten en stil word, begrijp ik dat ieder moment even goed is. Het gaat hier om vertrouwen hebben, om overgave aan het leven. En wat dat aangaat is ieder moment even goed. 

Vertrouwen

Tijdens mijn meditatie bleef ik maar bezig met wat er allemaal speelt in mijn leven. Het wilde niet stil worden in mijn hoofd. Ik realiseerde me dat ik me met dit denken afsloot voor God. Het leuke was dat ik daarna ook besefte dat God dat he-le-maal niets uitmaakt. Ik voelde haarscherp aan dat De Oneindige geen weerstand kent en al helemaal geen oordeel.

Oordelen doe ik zelf. En dat is ook goed tot op zekere hoogte. Ik kan me er van bewust zijn dat ik een fout heb gemaakt en zet het daarmee in het licht. Ik denk ook dat dat de functie zou moeten zijn van de biecht. Zo was het, zo heb ik het gedaan, maar ik zou willen dat ik het anders had kunnen doen. Niks geen reeks weesgegroetjes bidden na afloop. Gewoon mezelf zien zoals ik ben en handel en erkennen dat ik lang niet altijd 'goed doe'. 

Als mij dat lukt, dán komt God pas om de hoek kijken. Pas op het moment dat ik in alle nederigheid en liefde naar mezelf kan kijken. Dan wordt het stil in mij en vang ik iets op van De Oneindige. Ik besefte weer eens dat ik op zo'n helder moment opnieuw word geboren en vol verwondering verder mag gaan.

Ik zat daar zo op mijn bankje en was even heel gelukkig. Dankbaar. Terwijl er ook zorgen zijn. Grote zorgen. En ik verwonderde me over die diepe laag waar ik tegenwoordig toegang tot heb. De laag van vertrouwen dat alles gebeurt zoals het gebeurt. En dat dat goed is. 

nest mereltjes in het appelboompje van mijn lieve vriendin S.

Jupiter rules!

"Vanaf juni zal Tweelingen de prettige invloed merken van geluksplaneet Jupiter: een mooier verjaardagscadeau is nauwelijks denkbaar. Het is de planeet die positief en optimistisch maakt. Daardoor zal Tweelingen vanaf die tijd alles van de zonnige kant zien. Ook kan hij nu echt geloven in zichzelf, waardoor hij dingen realiseert die hij vorig jaar misschien nog voor onmogelijk had gehouden." Zo begint de tekst over het sterrenbeeld Tweelingen in de Happinez die nu te koop is.
Zelf dacht ik dat mijn Silva-training in het eerste weekend van juni de veroorzaker was van mijn positiviteit, maar nu blijkt de planeet Jupiter er achter te zitten... Ik lees ook dat ik de afgelopen jaren onder invloed ben geweest van Saturnus en dat een pittige tijd geweest is, maar de komende jaren mag ik de vruchten plukken van mijn sloop- en graafwerkzaamheden, want er is een steviger fundament gelegd volgens de astrologen van Happinez.
Ik weet te weinig van astrologie om er een mening over te mogen hebben, vind ik, maar dit is toch echt frappant.
Ik realiseer me dat het me zo ontzettend goed doet dat ik vorm aan het krijgen ben. Alsof ik me vroeger geen goed beeld kon vormen van mezelf. Ik heb ontdekt wat ik interessant en leuk vind. Zo ga ik tegenwoordig als het kan op zondag naar de mis. Dat vind ik fijn, het doet me goed. Niemand om mij heen heeft daar behoefte aan, maar ik wel. En dat vind ik helemaal niet erg. Ik ben hierin weer terug bij de eigen-wijze Joyce die ik ooit was. De 3-jarige Joyce die haar oom, die in haar ogen teveel hagelslag op zijn boterham deed, een snoeperd noemde en daarbij bleef ondanks het aanlokkelijke aanbod van diezelfde oom dat ze in de draaimolen mocht als ze het terug nam.
Doordat ik mezelf nu positief benader merk ik dat ik mijn energie kan gebruiken op het moment dat de dingen spelen. Ik ben hem niet meer van tevoren al kwijt aan het dealen met al die beren die ik op mijn weg zag staan.
Overmorgen krijg ik een consult van Agnes Holvast. Zij verdiept zich in de Maya-astrologie en ik mag als proefkonijn dienen. Heb heel sterk het gevoel dat deze week er een is waarin ik nog lekker achterover kan leunen, maar dat ik komende week al een doel voor ogen heb.
Ben erg benieuwd!

bron foto: internet

Silva

Het afgelopen weekend ben ik beide dagen naar Rotterdam afgereisd om deel te nemen aan de eerste module van de Silvatraining.
De Silva Methode is de door José Silva ontwikkelde techniek om je te helpen meer van je brein te gebruiken en de creatieve vermogens van je bewustzijn te vergroten, vertelt de site.
Het was me al langer duidelijk dat ik mijn brein tegenstrijdige opdrachten gaf. Ik besefte verdomd goed dat positief praten tegen mezelf geen enkele zin had zolang die stem diep van binnen daar een opdracht doorheen schreeuwde die alle hersencellen weer de tegengestelde richting uit dirigeerde.
In de Silvatraining leerde ik dat mijn brein juist op alfaniveau bevattelijk is voor informatie. Als je 'in alfa' bent, dan produceren je hersenen minder hersengolven per seconde dan wanneer je (in het dagelijkse leven) op bétaniveau functioneert. Ik heb geleerd om naar dit niveau van bewustzijn af te dalen en mijn brein van daaruit specifieke boodschappen te geven.
Sinds de training concentreer ik me vooral op het rechtzetten van een aantal negatieve overtuigingen die ik over mezelf in het leven geroepen heb. Daarmee heb ik mezelf tenslotte jarenlang onderuit geschopt.
Net als na de week mediteren met Miek Pot, heb ik na dit weekend het gevoel dat er een basis gelegd is waar ik mee vooruit kan. De technieken zijn eenvoudig en je zou ze jezelf ook zelfstandig eigen kunnen maken. Maar net als bij mediteren is het toch wel heel erg fijn als iemand je een paar dagen aan de hand neemt. Door de deskundige begeleiding heb ik me er compleet aan over kunnen geven en dat heeft die basis gelegd waar ik nu profijt van heb.
Het mooiste vind ik nog wel dat ik al zo doordrongen geraakt ben van al die positieve dingen dat ik mezelf nog maar af en toe betrap op negativiteit. "Ik heb nu eenmaal geen richtingsgevoel," dat soort uitspraken bijvoorbeeld. Ik stop ze meteen en buig ze om in een positief geformuleerde constatering.
De tijd van negativiteit en pessimisme is voorbij. Het heeft me geen goed gedaan.
Ik ben goed zoals ik ben, doe mijn best en stel me in op een positief resultaat. En verder ga ik relaxed met de dingen om: Kun je er niets aan veranderen? Maak je niet druk. Kun je er wél iets aan veranderen? Maak je niet druk. Moet Lao Tse wel geweest zijn die deze wijze woorden sprak.

- kunstenaar onbekend -

Pinksteren: binnenstebuiten-feest!

De afgelopen week van het liturgische jaar stond in het teken van 'verwachten'. Ik lees het terug op de prachtige site van Marianne Vonkeman.
"Inspiratie kan niet afgedwongen worden. Werkelijk creatief leven kent wachttijden waarin er nog niets lijkt te gebeuren. Herken je dit verschijnsel? Je kunt er ongeduldig van worden, of moedeloos. Toch horen zulke periodes erbij en ze doen ook wat. Iets dat nog aan je bewustzijn is onttrokken, is bezig te rijpen. De kunst is om het uit te houden en actief te blijven verwachten."
Op het moment voelt het bij mij zo. Ik ben in actieve verwachting. In dezelfde woorden heb ik eens een zuster horen spreken over haar leven in het klooster. Het was alsof ze op de bus stond te wachten, vertelde ze. Het is het gevoel dat voorheen vooral bij mijn mediteren hoorde, maar tegenwoordig ook doorsijpelt in mijn dagelijks leven.
Morgen is het Pinksteren: "Het feest van de vurige liefde van God die harten in vlam zet en alle grenzen doorbreekt," zegt Marianne Vonkeman. "Pinksteren is een soort binnenstebuiten-feest. Alles wat de leerlingen in huis hebben, komt naar buiten. Alles wat ze te geven hebben aan de wereld, komt aan het licht. Alles is taal en communicatie geworden. Dat kenmerkt het leven in de vrijheid van de Geest van God. Kun je bij jezelf merken dat die vrijheid ook bij jou aan het groeien is?"
Deze tijd van het jaar sluit heel mooi aan bij wat er in mij leeft. De kunst van het uithouden, de actieve verwachting en mijn hart dat zo graag in vlam zou staan maar nog niet zover is.
De komende maand staat er veel moois gepland voor mij. Heel veel in vergelijking met de eerdere maanden van het jaar. Bovendien hebben al die dingen te maken met mijn rijpingsproces. Ik ga naar trainingen, naar workshops en krijg ook nog twee consulten van interessante mensen. Bovendien word ik 44 komende maand. Een stroomversnelling in de rivier die mijn leven verbeeldt.
"Na Pinksteren gaan we de zomer in, de wereld in, in alle vrijheid, grensoverschrijdend en gedreven door vurige liefde," voorspelt Vonkeman. Mooi, daar ga ik voor!
Jij ook?

Verlangen naar een adres

Ik lees op de blog van Jan Greven een boekbespreking: Vader & zoon krijgen de geest, een briefwisseling tussen Henk en Pieter van Os. Zoon Pieter constateert naar aanleiding van een documentaire over zijn vader dat diens fascinatie voor kunst voorkomt uit een 'drang naar godsdienst.' Dit intrigerende uitgangspunt is voor Henk aanleiding tot het starten van een briefwisseling met zijn zoon.
"Pieters grootvader, Henks vader, sprak aan het einde van zijn leven vaak over de suizende stilte waarin de profeet Elia God ontmoette. Het was, schrijft Henk, de vervulling van het verlangen naar een adres. Een adres voor je dankbaarheid. Voor het kortstondige en tegelijk tijdloze besef van volledigheid dat een gelovig mens soms kan overkomen. Henk beschrijft een paar ervaringen die hem zelf overkwamen en concludeert: Ik vermoed dat het verlangen naar een adres de kern is van mijn geloof."
Mooi, mooi, vind ik dat. Ik word er altijd erg blij van als iemand precies blijkt te verwoorden wat ik zelf ook voel of (zelfs) weet.
Tot mijn vaders dood wist ik mij verbonden met de bron en leefde ik vanuit een oervertrouwen. Daarna bleek mijn fundament aan gruzelementen te liggen en lag de bron verborgen onder een laag puin. Ik had geen adres meer, besef ik nu. Dacht lange tijd onbewust dat het mogelijk was om de aandacht van dit diepe gemis af te leiden.
Door stil te worden en de pijn er te laten zijn, krijg ik toegang tot de bron. Dat is geen maniertje. Het is gewoon hoe het gaat als ik oprechte aandacht heb voor mijzelf. Als alles er mag zijn, gewoon zoals het er is op dat moment, maar dan ook écht, dan is er geen weerstand en blijkt het gewoon okee te zijn. Steeds vaker ervaar ik dat slechts mijn eigen oordeel de boel in de war stuurt.
Vanochtend kwam er een emotie bij me op die ik onmiddellijk afkeurde van mezelf. Meteen daarna drong glashelder tot me door dat ik er niets aan kon doen dat ik dat gevoel kreeg, het was er gewoon opeens, en dat het dus nergens op sloeg om mezelf daarvoor op m'n kop te geven.
Ook míjn 'drang naar godsdienst' komt voort uit het verlangen naar een adres. Niet alleen een adres voor mijn dankbaarheid, maar ook voor mijn twijfel, mijn verdriet, mijn wanhoop en mijn boosheid. Alles mag er zijn op dat adres. Niks is te gek. Het is allemaal welkom en wordt als een homeopathisch medicijn verdund in een eindeloze oceaan van onvoorwaardelijke liefde.

- ad parnassum, Paul Klee, 1932 - 

Stagnatie als kans

Gisteren was ik weer in Hattem voor de jaartraining Start vanuit je hart van Patrick Roozemond. Ik liep bij aankomst meteen op hem af om hem alvast te vertellen dat het er op leek dat ik een soortement van probleemgeval aan het worden was.
"Ah. Mooi zo, daar hou ik van."
Deze derde bijeenkomst had van Patrick de prachtige titel Creatie vanuit stagnatie meegekregen.
Stagnatie is niet gemakkelijk op te lossen anders was je dat al lang gelukt. Er is iets nieuws nodig. Iets wat je vanuit je ratio dus niet kan gaan zitten bedenken. Het kan je alleen toevallen vanuit de acceptatie dat de stagnatie er is, vanuit ontvankelijkheid dus.
Afgelopen donderdag besloot ik te stoppen met de workshops van het IMK. Aan alles merkte ik dat ik vanuit de verkeerde energie bezig was. Ik werd er gedwongen keuzes te maken en mijn plan tot in de puntjes concreet te maken terwijl ik me in een periode van stagnatie bevind. Gisteren ontdekte ik dat ik intuïtief een goed besluit genomen had, want het is nu nodig dat ik in die stagnatie blijf sudderen zonder hem meteen te willen oplossen. Er is namelijk iets nieuws nodig dat nog geboren moet worden.
Ik sta dus weer op die drempel en merk dat ik vertrouwd begin te raken met het schurende, ongemakkelijke gevoel van het Niet Weten.
De komende twee maanden staan in het teken van Totale Vrijheid. Okee, ik sta weer op die drempel, maar, en dat is veel belangrijker: ik ben terug bij mijn vonk en dat voelt goed.

Loslaten doet leven

Do what you love and do it often

If you do not like something, change it

If you cannot change it, live it

If you cannot love it, leave it

Travel often, getting lost will help you find yourself

Some opportunities only come once, seize them

Life is about the people you meet and the things you create with them

so go out and start creating

Live your dream and share your passion

Life is short

- www.irishannema.com - 

Het is er weer ingeslopen: het gevoel dat ik van alles moet en daardoor niet leef. Als ik iets moet van mezelf verander ik namelijk onmiddellijk in een levende dode. Het is jammer dat er nog steeds een paar dagen voor nodig zijn eer ik dit in de gaten heb, maar goed, dat zij zo. Vandaag was er weer een aha-erlebnis. 

Het grappige is dat ik meteen na bovenstaande reminder van Iris Hannema het lijstje met tien geboden voor innerlijke rust van Lisette Thooft las. Op de eerste en tweede plek staan:

1. Gij zult niet kiezen
2. Streef niet naar groei

Alweer wordt een poging gedaan om tot mij door te laten dringen dat ik alleen maar hoef te doen wat ik graag doe en dat liefst zo vaak mogelijk. Ik hoef daarbij niet te streven naar succes of groei. Trek erop uit, wees avontuurlijk! 

Ik denk aan de avontuurlijke Joyce die zich verheugde op de "Ver van mijn bed-show" waarin Aad van den Heuvel en Han van der Meer met hun 'tutti-frutti' aan onderwerpen de (derde) wereld bij mij thuis brachten. De avontuurlijke Joyce die culturele antropologie ging studeren omdat het haar zo leuk leek om in Afrika veldonderzoek te gaan doen. De avontuurlijke Joyce die inderdaad een jaar in Burkina Faso ging wonen en werken, maar dan als onderwijzeres. 

Het is tijd om los te laten. Controle is een illusie. 

Lekker avontuurlijk zijn zit in je hoofd, zeg ik tegen mezelf. Het kan gewoon hier en nu meteen. 

Let go en let God.

Over geluk

In de serie Literair Limburg verscheen het afgelopen jaar een deeltje van de hand van Twan Huys: Over geluk. Ik vond het bij mijn moeder in de boekenkast en heb het in één ruk uitgelezen. Door die titel schreeuwde het boekje erom gelezen te worden door mij, maar daarnaast heb ik simpelweg een zwak voor Twan Huys (het lijkt mij een uitermate sympathieke man en hij spreekt thuis hetzelfde Venlose dialect als ik, wat een band schept: in mijn fantasie breng ik een gezellige middag door met Twan Huys en Jolande Sap. Geert Wilders zeggen we lekker niks van dit onderonsje).
In het boekje verwijst Twan Huys naar Rousseau. Dat lijkt opmerkelijk, want Rousseau moet een somber man geweest zijn: een hypochonder, gespannen en overgevoelig. Het is op het Zwitsere eiland Sankt Petersinsel, dat Rousseau de gelukkigste twee maanden van zijn leven doorbrengt. Hij geniet van het dolce far niente en mijmert over het leven terwijl hij in een roeiboot op het meer dobbert. "Het verleden verdampt, de toekomst speelt geen rol, de tijd is verstild. Over dat moment schrijft hij de volgende buitengewoon mooie passage over geluk:

Als er een toestand bestaat waarin de ziel een basis vindt die sterk genoeg is om zich er geheel op te verlaten en er tot zichzelf te komen zonder dat het nodig is het verleden terug te roepen of vooruit te lopen op de toekomst, een toestand waarin de tijd voor de ziel geen betekenis heeft, waarin het heden immer voortduurt zonder enige uitdrukking van duur en zonder iets van opeenvolging, zonder enig ander gevoel van gemis of genot, van plezier of verdriet, van verlangen of angst dan alleen dat van ons bestaan en als dat gevoel op zich het bestaan als geheel kan vullen, mag zolang deze toestand duurt, degene die erin verkeert zich gelukkig prijzen. Dat is dan geen onvolmaakt, schamel en beperkt geluk, zoals men het in genoegens van het leven vindt, maar een toereikend, volmaakt en volledig geluk dat in onze ziel geen enkele leegte laat die gevuld moet worden."

Mooi verwoord, inderdaad. Ook mijn gelukkigste momenten zijn de momenten waarop de tijd geen rol speelt. De angst is opgelost, geen restje van terug te vinden. Op dergelijke momenten is er slechts het blij zijn met het leven. Niet door iets specifieks, maar gewoon doordat alles in evenwicht is, nergens iets schuurt of wringt, alles is precies zoals het moet zijn.
Of zoals Rousseau het verwoordt: "Zolang deze toestand voortduurt heeft men, net als God, genoeg aan zichzelf." Net als Twan Huys heb ik hier niets aan toe te voegen, want ook hij eindigt er zijn tekst mee.

Een krachtig visioen

Op mijn facebookpagina heb ik heel lang geleden al ingevuld dat ik schrijfster, schilderes en dichteres ben. Thuis in mijn atelier. Het gaf me vaak een ongemakkelijk gevoel als ik het las: zo pretentieus.
Nu besef ik dat het goed is dat ik dat gewoon opgeschreven heb. Ook al was het nog niet echt zo dat ik me er vol overgave aan durfde te wijden. Ik merk namelijk dat het ongemakkelijke gevoel aan het verdwijnen is.
Ik schrijf veel blogteksten. Ik schrijf gedichten. En die kunst komt ook nog wel, zeker nu de bron waaruit mijn gedichten opwellen dieper aangeboord is door de publicatie van één van die gedichten in Querido's Poëziespektakel 5. De combinatie kunst en gedicht is heel erg mooi. Wat dat betreft zijn Ted van Lieshout, Joke van Leeuwen en Wim Hofman mijn grote voorbeelden.
Gisteren overviel het me weer. Dat hopeloze gevoel dat te maken heeft met werkgevers, geld verdienen en dingen moeten doen die ik diep van binnen niet wil doen.
Ik wil vrijheid. Is dat verwend? Misschien wel. In wezen doet het er niet toe. Ik wil vrijheid. Punt. Hoe die vrijheid er gaat komen, dat is niet aan mij om me druk over te maken. Ik hoef alleen maar te voelen waar ik naar verlang en daarnaast vol overgave de dingen te blijven doen waar ik blij van word. Meer hoeft niet.
"It will come, it will come, and not too late," hangt er nog steeds midden op mijn prikbord.
Geloof het nou maar.

- tekst en illustratie: Wim Hofman - 

Zomaar een gesprekje

En toen zaten daar opeens twee kinderen in een bakfiets. Moeder was in de winkel waar ik net uitgekomen was en had de kinderen voor het gemak maar buiten gelaten.

Ze moeten een jaar of drie geweest zijn. Een jongen en een meisje met ieder een een dvd van Dora in de handen. Ze zaten naast elkaar te keuvelen in het lentezonnetje.

"Jullie zitten daar gezellig," zei ik tegen hen terwijl ik mijn fiets van het slot deed. Dat vonden ze zelf ook. Ze waren naar de bibliotheek geweest en mochten strakjes naar een Dorafilmpje kijken. 

En toen keek het meisje me even recht aan terwijl ze verder vertelde. Haar ogen helder en glanzend.
"Dit kind is helemaal ontspannen en vol vertrouwen in de mensen en het leven," schoot het door me heen. 

Ons gesprekje kabbelde lekker door. Het was zo leuk hoe deze jonge kinderen nog gewoon antwoord gaven op mijn vragen. Vanuit een ooghoek zag ik een voorbijganger stoppen om er van mee te genieten. 

Van deze peuters mocht ik binnenkomen en zij mochten dat ook bij mij. En daarmee werden ze een heel bijzonder stukje van mijn woensdag. Hoewel... het was tegelijkertijd zó gewoon dat ik er heel gemakkelijk aan voorbij zou gaan. Maar dat deed ik gelukkig niet. En die voorbijganger ook niet. 

afbeelding: www.jakima.nl

Blijdschap

En toen gebeurden er deze week twee dingen die mijn wereld een soort van roze kleurden.
Het begon ermee dat ik een telefoontje kreeg van The House of Books. Ik had voor hen een proeftekst geredigeerd en dat bleek ik heel goed gedaan te hebben. Gewoon zonder opleiding, op mijn eigen taalgevoel. Ik had het zelfs zo goed gedaan, dat ze mij op wilden nemen in het bestand van te benaderen freelancers!
Dit leuke nieuws bleek de opmaat te zijn voor dat van gisteren: het door mij ingezonden gedicht voor Querido's Poëziespektal 5 is door de selectieronde gekomen en wordt dus in de bundel opgenomen! In augustus van dit jaar komt het boek uit en mijn gedicht zal erin staan, tussen een heleboel Grote Jeugdpoëzieschrijvers van Nederland en Vlaanderen!
Ik ben al heel lang niet meer zo ontzettend blij geweest. Het voelt alsof ik de hoofdprijs gewonnen heb. En dat is in wezen ook zo. Voor het eerst gaat er iets van mijn hand gepubliceerd worden! Wat een erkenning!
En wat een energie kwam er vrij in mij, zeg. Voelde het vooral rond mijn keel gieren. Ik wilde het uitschreeuwen, maar daar was ik dus toch te geremd voor. Ik heb alleen maar rondgelopen, van boven naar beneden, de tuin in, weer terug, even gebeld, getwitterd: ook blijdschap kan je volledig in zijn greep hebben.
Vannacht droomde ik dat ik zwanger was. Het was mij meteen duidelijk dat ik niet zwanger was van manlief, want ik riep alleen maar dat het niet kon dat ik zwanger was. Het ongeloof overheerste. Nog nooit eerder heb ik een droom zo goed kunnen plaatsen.
En wat heb ik ernaar verlangd met heel mijn hebben en houwen te voelen dat ik op de goede weg ben!
Joy!

Wanhoop

Heb niet meteen durven gaan schrijven. Het roert zich vanbinnen.
Afgelopen weekend bleek erg confronterend uit te pakken voor mij. Een weekend vol uitersten. Aan de ene kant momenten van ontroering en verwondering, aan de andere kant de angst en de wanhoop.
Mooi toch, zou je denken. Ik leef. Dat is toch wat ik wil? Leven?
Het begon al tijdens de Vespers (en eucharistieviering) op de vrijdagavond. "Ik ben vrijwel altijd bang," schoot het door me heen. Het was alsof met die gedachte een sluis werd opengezet. Een grote golf angst sloeg over me heen. Ik voelde hem aan komen rollen, geen ontkomen aan.
Alsof zuster Paula het aangevoelde, liet ze me ervaren dat ik Gods geliefde dochter ben en eindigde ze haar meditaties steevast in een voorovergebogen houding, de handpalmen geopend voor ons hoofd: de houding van overgave.
De zaterdag stond voor mij persoonlijk in het teken van 'ik moet'. Altijd. Teveel. Mijn best doen om de angst de baas te blijven? Het besef was niet genoeg om het los te kunnen laten. De angst en 'het moeten' hadden me totaal in hun greep.
Er is geen vertrouwen, realiseerde ik me vanochtend tijdens mijn meditatie. En weer voelde ik de zuigende kracht van de eenzaamheid. Me verbonden voelen met mensen is voor mij heel erg moeilijk. Er is een wantrouwen gegroeid. Wie is wezenlijk met mij begaan? Met wie ben IK wezenlijk begaan?
Wanhoop staat dus weer eens op de stoep. Rumi zegt me haar binnen te laten. Ook zij heeft mij waardevolle dingen te vertellen. Ik haal eens diep adem en ga opendoen.

- kwan yin - 

Naderhand: 

Overgave blijft het sleutelwoord. 'Ik ga...' in plaats van 'Ik moet...', raadde zuster Paula me gisteren al aan. Uit het oordeel en daarmee uit het verzet stappen.

Gods zaden aanvaarden

"Als ik mijn blik op God gericht houd, dan zal iedere gebeurtenis en ieder ogenblik, in mijn wil, zaden van Zijn leven uitstrooien, die op een dag tot een enorme oogst zullen ontkiemen," zegt Thomas Merton.
Zijn tekst kwam binnen op een moment dat ik me op mijn kamer had teruggetrokken, de realiteit van de gezinsdrukte ontvlucht. Een week krokusvakantie speelde me gisterenmiddag parten: te weinig structuur en teveel prikkels.
Ieder moment, in elke gebeurtenis, wordt mij de wil van God aangezegd, zegt Merton. In ieder situatie zoekt Gods liefde mij en dus heeft ook iedere situatie het goede met mij voor.
"De zaden die ieder ogenblik door Gods wil in de tuin van mijn vrijheid worden geplant, zijn de zaden van mijn eigen identiteit en werkelijkheid, van mijn geluk en mijn heiligheid.
Als wij die zaden weigeren, weigeren we alles. Dit betekent de weigering van mijn eigen wezen en bestaan, van mijn eigen identiteit en ware ik. Gods wil niet aanvaarden, beminnen en volbrengen houdt in dat ik de volheid van mijn bestaan weiger in te gaan," zegt Merton.
Ik voel hoe waar deze woorden zijn. Al terwijl ik ze lees neemt de helderheid in mij toe. Deze woorden geven nauwkeurig weer waarom het zo nodig is dat ik dat lijntje met God open hou. Waarom ik me daar zo graag op wil concentreren. Hij spreekt tot mij. Niet af en toe, nee, in iedere stituatie, in ieder moment.
Ik heb mezelf weer een weekendje in een klooster kado gedaan. Even fine-tunen.

- Thomas Merton - 

Verlangen

De wijze woorden van Taitetsu Unno resoneren binnenin mij.
Alles is 'precies goed' voor mij. Voor mij, zegt hij. Dat maakt het heel persoonlijk en daardoor kan ik niet voorbij gaan aan de boodschap. Daardoor trilt hij zo mooi na.
"Als ik dat eens kon geloven," klinkt het verlangend van binnenuit. Alles zou zoveel eenvoudiger worden. Ik zou verlost zijn van al die dingen die ik mezelf opleg.
Gisteren sprak ik met manlief over mijn gevoel klem te zitten. Het is er de hele tijd, maar soms zwelt het aan tot een golf die me meesleurt en ergens op een verlaten eilandje kwakt. Daar zit ik me dan hopeloos te voelen. Tot ik erover begin te praten, dat scheelt wel iets, maar een oplossing is zomaar niet gevonden, want het gaat over geld, vaste lasten, kinderen die zich thuis voelen op deze plek, etc.
Ik verlang naar eenvoud en helderheid.
Waar ik van geniet zijn de kleine dingen en van handelingen die ik begrijp en zorgvuldig, zonder twijfel over mijn eigen kunnen kan doen. Ik heb totaal geen behoefte aan uitdagingen, geen zin om problemen op te lossen.
Gisteren tekende ik een nieuw prietplaatje. Ik weet hoe ik ze wil tekenen, ik weet hoe ik ze in de computer krijg, moet bewerken en opslaan. Ik weet ook hoe ik ze op de site krijg. Dat hele proces van het maken van een prietplaatje en het publiceren op de site doet mij veel goed.
Waar andere mensen zichzelf graag op de proef stellen, geniet ik van het uitvoeren van eenvoudige handelingen met een concreet resultaat. De was die netjes, schoon en fris geurend aan het wasrek hangt, een foto maken in de natuur, kaarsjes aansteken.
"Je wil leven als een bejaarde," klinkt het dan in mij. Nee, dat is niet waar. Ik wil terug naar de eenvoud om in die rust en stilte contact te kunnen maken met 'de Trouwe'. Net als de zusters in een klooster dat doen, wil ik dat in mijn dagelijkse leven buiten een klooster.
Tijd voor de meditatie. Alles is precies goed. Daar blijf ik op mediteren. Zodat dat vertrouwen zich kan ontvouwen.

afbeelding uit Happinez