Afgelopen maandag bracht ik mijn kinderen naar het station waar ze door oma opgehaald werden voor logeerpartij. Vandaag ga ik hen weer ophalen. In de afgelopen dagen is het mij niet gelukt om iets anders dan mijn blog te schrijven. Deze blog zit mij als gegoten en ik voel me er erg op mijn gemak. Geen last van wat voor druk dan ook. Ik mag hier immers zijn wie ik ben en giet mijn overdenkingen, angsten, frustraties en mooie en minder mooie ervaringen in de vorm van een tekst.
Met mijn verstand kan ik niet beredeneren hoe die faalangst werkt bij mij. Dat ik niet in staat ben gebleken om dat patroon te doorbreken. Onvoorstelbaar lijkt dat nu. Toch is het zo. Ik zat helemaal klem.
Natuurlijk heb ik mezelf verteld dat ik gewoon lekker wat zou gaan uitproberen. Voor de lol. Even zien wat eruit zou komen. Het is me niet eens gelukt een nieuw document te openen.
Vast staat dat ik meestal iets moet van mezelf. Dat is vaak lijflijk voelbaar. Als mijn hart er nu mee op zou houden zou me dat niets verbazen, denk ik dan. Het is alsof ik uit mijn centrum naar voren getrokken word. Vooruit! Het is blijkbaar niet goed op die plek waar ik op dat moment ben, want ik zou eigenlijk... Ik ben het opgejaagde wild en de jager tegelijk. Dat is pas verscheurend.
Mensen die nog maar kort te leven hebben vertellen vaak hoe dat allerslechtste nieuws hen ook de bevrijding gebracht heeft van het los kunnen laten van alles wat ze voorheen moesten van zichzelf.
Eergisteren zat ik in de regen op de fiets en baalde daarvan. Toen stelde ik me voor dat dit de laatste dagen van mijn leven zouden zijn en inderdaad deed dit me ontspannen. Ik voelde de regen op mijn gezicht, de wind in mijn haar, rook de natte geuren en zag mensen ineengedoken iets harder gaan fietsen.
Het is me op zo'n moment heel duidelijk dat alles goed is zoals het is. Ik hoef ontzettend veel minder dan ik denk. It's all in the mind. Bij mij vormt de zintuiglijke ervaring de sleutel tot openen en aanvaarden.
De volgende keer dat er in me opkomt dat ik wil gaan schrijven ga ik daar beginnen. Bij die zintuiglijke ervaring. Meer hoef ik niet te doen.
Ik dacht wat is het stil bij Joyce, blijkt dat jouw berichten niet meer in mijn blogger-update verschijnen, een kijkje hier brengt me wederom bij herkenbare gevoelens.
BeantwoordenVerwijderenFaalangst en moeten versus stromen, als je moet stroomt het niet en als het stroomt moet je niets (wat soms ook niet heel productief werkt, maar wel prettig). Gewoon lekker op je blog richten denk ik dan, dan zal de rest vanzelf wel volgen, stap voor stap.
Ja, dat blog dat is een goeie bron. Toch denk ik dat het goed is als ik mezelf kan motiveren om wel aan de slag te gaan met dat schrijven bijvoorbeeld. Wat jij ook al zei in je mail: je hoeft niet neer te leggen bij iets waar je verandering in kunt brengen.
BeantwoordenVerwijderenHet gaat dan niet om dwang, maar om motivatie. Gevoelsmatig zit daar een groot verschil in.
Dank je wel voor het meedenken!
Ja, dat is waar, het is heel belangrijk om de motivatie uit te diepen en de blokkades van angst die zich ervoor geworpen hebben uit de weg te ruimen, inderdaad zonder dwang. Schrijfse!
BeantwoordenVerwijderen