The summons

Will you come and follow me if I but call your name?
Will you go where you don't know and never be the same?
Will you let my love be shown? Will you let my name be known,
will you let my life be grown in you and you in me?

Will you leave yourself behind if I but call your name?
Will you care for cruel and kind and never be the same?
Will you risk the hostile stare should your life attract or scare?
Will you let me answer prayer in you and you in me?

Will you let the blinded see if I but call your name?
Will you set the prisoners free and never be the same?
Will you kiss the leper clean and do such as this unseen,
and admit to what I mean in you and you in me?

Will you love the "you" you hide if I but call your name?
Will you quell the fear inside and never be the same?
Will you use the faith you've found to reshape the world around,
through my sight and touch and sound in you and you in me?

Lord your summons echoes true when you but call my name.
Let me turn and follow you and never be the same.
In Your company I'll go where Your love and footsteps show.
Thus I'll move and live and grow in you and you in me.

Vanochtend in ons prachtige kerkje overviel me de tekst van deze hymne. 
Het is een duidelijke oproep om hier op aarde Jezus' handen, ogen, oren en spraak te zijn. Ik schreef er al eerder over, want Théresia van Ávila zei het ook al. Toen maakte het ook al zo'n indruk.
Tegelijkertijd voelde het als een liefdesverklaring, toen ik daar stond te zingen tussen al die lieve mensen. Alsof ik Gods bruidje was en mij ter plekke gevraagd werd 'ja' te zeggen tegen zijn liefde: 'Will you let me answer prayer in you and you in me?'

Het is niet zomaar iets wat mij gevraagd wordt. Het is geen vrijblijvend verbond. Er wordt van mij gevraagd dat ik het onbekende tegemoet durf te treden, dat ik zekerheden overboord gooi, niets terug verwacht voor wat ik doe. Dat ik bovendien besef dat het mij zal veranderen en daarmee de wereld. Maar dat zal slechts ten goede zijn. 

Voor de melodie van de hymne:
http://www.youtube.com/watch?v=V0aAkOe87mo&feature=related

Zijn ogen, handen en voeten zijn

Christus heeft nu geen ander lichaam op aarde dan het jouwe,

    geen handen dan de jouwe,

    geen voeten dan de jouwe,

van jou zijn de ogen waardoor Christus met mededogen naar

de wereld kijkt;

van jou zijn de voeten waarmee Hij rond gaat goede daden ver-

richtend;

van jou zijn de handen waarmee Hij de mensen nu zegent.

Teresa van Ávila

Deze tekst van Theresa van Ávila draag ik nu een aantal dagen met me mee. Het laat me niet los. Christus heeft bij zijn dood alles uit handen gegeven, maar wij leven nu op deze aarde. Ik leef nu. Ik ben zijn ogen, zijn handen en zijn voeten.

Toen ik daarnet ging zitten voor de meditatie voelde ik weer hoe hard ik probeer ergens te komen. Het is pas goed als ik die onderneming op poten heb. Ik voelde haarfijn hoe ik in deze houding voorbij ga aan wat mij werkelijk te doen staat.

De tekst van Theresa van Ávila herinnert mij aan het wezenlijke van leven. Een Goed Leven is niet een succesvolle onderneming opgezet hebben. Een Goed Leven heeft er alles mee te maken hoe ik in staat ben te zien en te handelen met Christus ogen, handen en voeten. 

Ik heb het weer eens goed tot me door laten dringen en gevoeld hoeveel rust het me gaf. Niet doordat deze boodschap gemakkelijk zou zijn, alsof er niets van me gevraagd wordt, juist niet, maar wel doordat deze boodschap een hele duidelijke, indringende waarheid verwoordt voor mij.

Ik leef nu. Ik ben hier om deze waarheid uit te dragen en mijn onderneming gaat er deel van uitmaken.

Die verraderlijke onderstroom

Het zit er bijna op. Zometeen nemen we afscheid van elkaar en duiken we het leven van alledag weer in.
Tijdens het ontbijt mocht er weer gepraat worden en dat had een heel bevreemdend effect op mij. Ik heb me nog een hele tijd stil gehouden, maar toen ging ik toch ook praten. Het was duidelijk dat ik dacht dat het nodig was dat ik een geïnteresseerde vraag stelde. Zo klinkt het wel heel bot, maar in wezen was dat waar het op neer kwam. De sociale en geïnteresseerde Joyce kwam bovendrijven.
Nu zit ik weer lekker in m'n eentje op m'n kamer.
Van Theresia van Ávila en Thomas Merton heb ik deze dagen geleerd dat 'de waarheid' het allerbelangrijkst is.
"Innerlijke stilte is de positieve rust van de geest in de waarheid.
De eerste stap tot het vinden van God, die Waarheid is, is het ontdekken van de waarheid over mijzelf. En als ik gedwaald heb dan zal de eerste stap de ontdekking van mijn dwaling zijn. Een onwaarachtige en misleidende 'ervaring' van wat Gods werk in de ziel schijnt te zijn, brengt voor een moment een soort van innerlijke stilte met zich mee. Het is de stilte van een ziel die steunt op een illusie. Deze stilte wordt echter spoedig verstoord door een diepe onderstroom van onrust en rumoer," zegt Merton, nietsontzienend als altijd.
Ik las deze passage gisterenavond en voelde me enorm aangesproken. Ik was me er namelijk al van bewust dat ik mezelf op een bepaalde manier een rad voor de ogen draaide de afgelopen dagen.
Het lukte mij heel goed om zonder gedachten te zitten. O, wat kon ik dat toch goed. Die andere mensen konden dat vast minder goed. Dat gevoel, dat stroomde als een ondergrondse rivier. Precies zoals Merton het verwoordt.
Waar ik dan wel weer blij mee ben is het feit dat ik mij dit bewust was. Ik had het herkend. Dat Merton het me gisteren nog eens flink inpeperde, is alleen maar mooi. Het is mijn les van deze dagen.
Hoogmoed voor de val. Maar ik sta weer op en laat mij niet ontmoedigen. Het is een pad met weerstanden en uitdagingen. Hou je blik naar God gericht, meer is niet nodig, zegt Theresia.

Hooglied 2

Wat krijg ik mooie vragen aangereikt van Theresia van Ávila. Allereerst was daar gisteren de vraag naar de stem van God: Welke stem is hier de stem van God?

Vandaag verblijven we in de kamer van de zelfkennis en komen er twee mooie vragen bij.

Waar ligt mijn ware geborgenheid? 

en: Wat is mijn eigen unieke pad?

Als oude overtuigingen ontmanteld worden, kan twijfel ontstaan, zelfs paniek. Theresia moedigt mij aan om vooruit te blijven kijken en niet gericht te blijven op wat ik opgeef / verlies. Als je in contact komt met je angsten, keer dan terug naar de stilte. Alleen daar vind je het vertrouwen terug. Jij hebt je eigen wijsheid, dus blijf bij jezelf en kijk naar jezelf, zegt Theresia. 

Tijdens de meditatie besefte ik hoe vaak ik mezelf negatief benader. Hoe vaak ik kijk naar wat er beter kan, in plaats van te zien hoe ik gegroeid ben. 

Tussen de middag is er hier in het klooster een middagmeditatie. Vandaag werd daarbij de tekst van Hooglied 2 voorgelezen. Het is een liefdeslied en ik had het gevoel alsof ik persoonlijk aangesproken werd:

"Sta op, vriendin!

Mooi meisje, kom!

Kijk! De winter is voorbij,

voorbij zijn de regens, weggegaan.

De bloemen zijn verschenen op het veld,

nu breekt de zangtijd aan,

het koeren van de duif klinkt op het land.

De vijgenboom is al vol vruchten,

de wijnstok rankt en geurt.

Sta op, vriendin!

Mooi meisje, kom!

Mijn duif in de rotskloof,

verscholen in de bergwand, 

laat mij je gezicht zien,

laat mij luisteren naar je stem,

want je stem is zo lieflijk,

je gezicht zo bekoorlijk."

Het wordt tijd dat ik me laat zien. Zonder terughoudendheid. Gewoon zoals ik ben. Het raakte me diep.

Nu ben ik net terug van een persoonlijk gesprek met Miek. Zij was onder de indruk van de ontwikkeling die ik doorgemaakt had. Ze kon zich mij nog herinneren van tweeëneenhalf jaar geleden en van de contemplatiedagen in Amsterdam. Van tevoren vroeg ik me even af wat ik daar ging doen bij haar, maar nu ben ik blij dat ik gegaan ben. Het is geen lineair proces, maar een circulair. Ik ben nooit klaar, het gaat maar door, dieper en dieper, steeds stervend aan mijn non-identiteit, aan die belemmerende overtuigingen en angsten. 

Ik ben op de goede weg.

De kristallen burcht van Theresia van Ávila

Volgens Theresia van Ávila is de ziel als een kristallen burcht met vele vertrekken. In het centrum van de burcht ligt het hoofdkwartier waar vanuit jouw innerlijke zon schijnt en het meest directe contact met God plaatsvindt.
Theresia zegt dat je alle kamers moet willen betreden. Ook de kamer van de kwetsuren of de kamer van de weerstand.
Soms bevind je je ver van het centrum en is van jouw innerlijke zon niets te zien of te merken of is de kamer wel erg confronterend. Laat je dan niet ontmoedigen, zegt ze, want deze kamer is niet de enige in de burcht en weet dat je iedere kamer vaker zult bezoeken.
Haar woorden doen me denken aan de looproute van het labyrinth. Ook als je een labyrinth loopt ben je op weg naar de kern. Een ook deze weg kronkelt zich dan weer verder van de kern af, dan weer heel dicht naar de kern toe. Ook hier gaat het er om je niet te laten ontmoedigen en in vertrouwen je weg te vervolgen, je stappen te blijven zetten. Uiteindelijk zul je je doel bereiken.
Vanochtend leerde ik over het vertrek van de weerstanden.
Er zijn allerlei redenen om niet aan de roep gehoor te geven, zegt Theresia. Alle argumenten die aangedragen worden vanuit jezelf of je omgeving komen voort uit angst. Je zal een innerlijk besluit moeten nemen en beseffen dat de weerstanden zullen blijven, ze zullen slechts afwisselend van sterkte zijn.
Om weerstanden te overwinnen nam Theresia iedere avond de tijd om afstand te nemen van de stemmen die haar probeerden te beïnvloeden. De stemmetjes van het ego zijn dwingend en gaan gepaard met heftige emoties, de stem van God is daarentegen uitnodigend, helder en duidelijk.
"Wat is hier de stem van God?" vroeg ze zich dan ook af. Net als voor Thomas Merton, draaide het voor Theresia van Ávila om haar relatie met God. Het is daarvoor nodig dat je jezelf in alle eerlijkheid leert kennen. Alleen dan vind je de weg naar huis en kun je je eigen beste vriend worden. In alle nederigheid, want teveel ernst en perfectionisme liggen op de loer, lijkt ze speciaal voor mij te zeggen.
Mijn mantra voor vandaag luidt dan ook:

Ik ben goed genoeg om de weg naar huis te vinden. Mijn herberg is in orde om de belangrijkste gast te ontvangen.

Theresia van Ávila

Ontwaakt verlangen

Het is nu bijna half 12 en ik ben alweer vijf uur op. Heb er al vier meditatiesessies op zitten, ben in de kerk geweest voor het Lauden en heb Miek allerlei inspirerends horen vertellen over Theresia van Ávila.
Ik ben aan het wennen. Wil me graag overgeven aan het ritme, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Praktisch gezien speelt vooral mijn gipsen pootje me parten; ik zit niet lekker op m'n meditatiebankje, heb al een stoel uitgeprobeerd, maar dat is het toch echt niet voor mij. Nu heb ik een zeer bijzondere meditatiehouding verzonnen: ik zit nu met één been onder het meditatiebankje, het andere staat gewoon gebogen voor me. Beetje vreemd, maar het lijkt toch te werken.
Ik lees Thomas Merton en hoor dus over Therersia van Ávila en haar kristallen burcht, waarover morgen meer. Heel inspirerend allemaal. Ze sluiten mooi op elkaar aan. Het gaat hen allebei om het meest directe contact met God.
"Wij zijn maar al te zeer bereid om te geloven dat het 'ik' dat wij geschapen hebben in onze min of meer waarachtige pogingen om ons authentiek te doen schijnen in de ogen van anderen, ons werkelijke zelf is. We nemen het zelfs als identiteit aan," zegt Merton. "Trouw aan dergelijke non-identiteit is vanzelfsprekend ontrouw aan onze werkelijke persoonlijkheid, die in mysterie gedompeld blijft. Wie heeft geloof en respect genoeg om aan dat mysterie aandacht te geven en zichzelf als 'de onbekende' te aanvaarden? God helpe de mens die veronderstelt alles over zichzelf te weten."
Ik denk dat hij hier precies aangeeft wat ik vaak nog zo moeilijk vind: nieuwsgierig zijn naar mezelf. Terug gaan naar mijn innerlijk kind. Dat kind dat zich nog laat leiden door het leven. Dat zich laat leiden door Zijn mysterie, zou Merton zeggen. Ik op mijn beurt kan mij weer laten leiden door dat kind in mij.
En ja hoor, daar is het verlangen: mij te herinneren wie ik ten diepste ben.