De verloren zonen

Ik lees het hoofdstuk over de oudste zoon uit Henri Nouwens Eindelijk thuis, het boek waarin hij tijdloze lessen trekt uit Rembrandts schilderij Terugkeer van de verloren zoon.
De verloren zoon, de jongste, keert naar jaren van losbandigheid en 'zonde' terug naar zijn ouderlijk huis, berouwvol, en wordt door zijn vader liefdevol ontvangen. Wie kent het verhaal niet?
Nouwen betoogt dat ook de oudste zoon een verloren zoon genoemd had kunnen worden. Deze oudste zoon, die het zo graag allemaal goed heeft willen doen, thuis gebleven is, hard gewerkt heeft, zijn verplichtingen nakwam, deze zoon trok innerlijk steeds verder weg van zijn vader, werd steeds ongelukkiger en steeds minder vrij. Deze zoon had niet de moed weg te lopen en was diep vanbinnen jaloers op zijn jongere broer. Hij raakte verloren in wrok en zijn boosheid en afgunst hielden hem gevangen.
Nouwen herkent zichzelf maar al te goed in deze oudste verloren zoon. 'Het werd voor mij steeds moeilijker me thuis te voelen in het huis van mijn vader. Ik werd steeds minder vrij, minder spontaan, minder vrolijk, en de anderen gingen mij steeds mee zien als iemand die wat 'zwaar op de hand' was."
Ik heb nooit ontvangen wat ik verdiende, is de klacht van de oudste zoon. Hij kan niet meer delen in de vreugde van anderen. Vreugde en wrok kunnen niet naast elkaar bestaan.
"Hoe meer ik over de oudste zoon in mij nadenk, des te meer realiseer ik me hoe diep geworteld deze vorm van verlorenheid werkelijk is en hoe moeilijk het is vanuit zo'n houding terug te keren naar huis. Het lijkt zoveel makkelijker om terug te keren van een leven vol wellustige uitspattingen dan van de kille woede, die in de diepste schuilhoeken van mijn hart genesteld is."
"Er is een enorme, duistere kracht die mij tot dit innerlijk beklag brengt. Het veroordelen van anderen en van mezelf, mijn eigendunk en het afwijzen van mezelf versterken elkaar en hebben een steeds destructievere uitwerking," schrijft Nouwen.
Natuurlijk herken ik persoonlijk ook heel veel en is het hoofdstuk enorm confronterend. Inderdaad, waar mijn deugdzame ik is, is ook mijn van wrok gevulde aanklager aanwezig. Om treurig van te worden.
En dan staat er in de slotalinea iets wat naadloos aansluit op de Paaspreek van een paar weken geleden. Nouwen vraagt zich natuurlijk af hoe hij kan terugkeren naar zijn liefdevolle vader als hij zichzelf verloren heeft in wrok en overweldigd wordt door jaloezie, gevangen zit in gehoorzaamheid.
Hij beseft dat hij zichzelf niet aan zijn eigen haren uit het moeras kan trekken.
Hij beseft dat hij zichzelf niet kan genezen.
Er moet iets gebeuren wat hij zelf niet tot stand kan brengen: "Ik kan alleen van bovenaf genezen worden, als God van boven tot mij komt," schrijft Nouwen. Als voorbeeld haalt hij Jezus' woorden tot Nicodemus aan: "Wees dus niet verwonderd als ik jullie zeg: jullie moeten opnieuw geboren worden; van bovenaf."
Net als Joris Vercammen het verwoordde in zijn preek: "Je kunt jezelf niet vrijkopen, je wordt vrijgekocht, je ontvangt je toekomst, je wordt opnieuw geschapen."
Mooi is dit toch.

Rembrandt - de terugkeer van de verloren zoon

Being the Beloved

Tijdens mijn retraite kreeg ik voor het eerst iets van Henri Nouwen mee. Natuurlijk kende ik zijn naam, maar had nog nooit iets van hem gelezen of hem zien (s)preken. Meteen op de eerste dag keken we naar Being the Beloved, een preek die Nouwen hield in de Christal Cathedral in de V.S.
Het gegeven dat ik Gods geliefde dochter ben houdt me al langer bezig. Ik schreef er op 5 maart en 5 oktober van het afgelopen jaar ook al over. Nu kwam het weer eens extra binnen, want Nouwen vertelt ons dat dit het enige is dat telt. Het gaat niet over 'wat ik doe' of 'wat de mensen over mij vertellen' of 'wat ik heb', maar het gaat erom je ten allen tijden te blijven realiseren dat je Gods geliefde kind bent. Dat dit de enige constante waarheid in je leven is. De rest komt en gaat.
Hij geeft het voorbeeld van Jezus in de woestijn. Hij is zich daar enorm bewust van, dat hij Gods geliefde zoon is. De duivel probeert hem te verleiden tot het uitvoeren van wonderen zodat de mensen hem op handen zullen dragen en roem en faam zijn deel zal zijn. Nee, zegt Jezus, nee, nee, nee! Daar gaat het niet om. Ik ben God geliefde zoon. Dat is wie ik ben.
Kijk alsjeblieft naar deze mooie video (link op de homepage) zeker als je hem nog nooit gezien hebt. Het is zo mooi hoe Nouwen het met zijn heldere taalgebruik voor mekaar krijgt dat ik weer helemaal begrijp dat al dat materialisme en ego-centrisch denken en handelen mij afhoudt van het wezenlijke:
Ik ben Gods geliefde dochter.

Henri Nouwen

Gods geliefde dochter

Ik heb gemerkt dat het me onmiddellijk helpt om de zaken in perspectief te zien: uitzoomen tot in het hiernamaals.
Zodra ik voel dat ik aan het 'dazen' ga, en daarmee bedoel ik dat ik op de automatische piloot maar wat aan het doen ben en verbinding totaal weg is, stel ik me voor dat ik vanuit de hemel naar mezelf kijk. Ik stel me voor dat ik dood ben en vanuit die wereld van grenzeloze liefde naar mezelf hier op de aarde kijk.
Ik zie dan hoe ik aan het redderen ben. Op dat moment voel ik mijn goddelijke hart overstromen van liefde en mededogen voor die ploeterende mens daar beneden op aarde en ik voel ook hoe ontzettend jammer het is dat ik niet begrijp dat ik mezelf en mijn omgeving zo ontzettend tekort doe door op deze manier te leven. Door zo bang te zijn om teleur te stellen.
"Je stelt niet teleur!" roep ik naar beneden. "Je bent precies goed zoals je bent! Je bent Gods geliefde dochter! Je mag fouten maken bij de vleet! Leef lekker je leven en geniet van alles wat er te genieten valt!" Dat soort dingen roep ik dan naar beneden.
Ik zoom weer in en ik stop.
Ik ga zitten en word stil. Ik laat alles maar weer eens goed tot me doordringen.
Ik ben Gods geliefde dochter. Het is de bedoeling dat ik de dingen zoveel mogelijk vanuit een innerlijke zin doe en er vervolgens van geniet.
Het is zo ontzettend verhelderend. Probeer het maar eens!

foto: I love sufism (Facebook)

Samenvallen met mezelf

Afgelopen weekend was ik op de Hezenberg om gastvrouw te zijn voor de aanwezige retraitegasten. Het weekend bleek in het teken te staan van mijn eigen verlangen. Niet zo vreemd natuurlijk, want dat is wat er gebeurt als je je uit het dagelijkse terugtrekt; dan kom je terug bij je verlangen.
Uit mijn dagboek.
Zaterdag: "Ik wil weer samenvallen met mezelf. Kreeg een beeld van mijzelf alsof ik dubbel zag. Twee beelden die niet naadloos aansloten. Ik wil weer precies samenvallen met mezelf."
Ik las Thomas Merton: "Onze echte reis in het leven is innerlijk: het is een zaak van groei, van verdieping en van een steeds grotere overgave aan de scheppende werking van de liefde en de genade in ons hart. Nooit was het voor ons meer noodzakelijk om aan die werking te beantwoorden." En: "... vraag me af waarom ik leef, in detail, en vraag me af wat ik denk dat me ervan weerhoudt om voluit te leven voor datgene waarvoor ik leef."
En prompt zongen we in de kapel Ubi caritas et amor, Deus ibi est. Dat is een Taizé-lied. Het betekent: waar liefde heerst en barmhartigheid, daar is God. Ik had het nota bene zelf uitgezocht de dag ervoor.
Overgave. Alweer. Overgave aan de scheppende werking van de liefde en genade in ons hart, want daar is Gods stem te horen.
Zondagochtend scharrrelde ik als een egeltje in de eerste zonnestralen in het bos om rondom de kapel en maakte mooie foto's. 's Avonds in bed maakte het beeld me droevig. Het leek vooral eenzaamheid uit te stralen. Toch was er toen overgave. Ik was wel degelijk gelukkig daar op dat moment in dat stille ochtenduurtje. Ik voelde de verbondenheid met de schepping en met God.
Nu de mensen om me heen nog toelaten in dat egelhartje van me. Dat gebeurt vanzelf als ik steeds meer ga samenvallen met mezelf.

De omgeving van De Hezenberg in Hattem

Ben ik soms Jezus?!

Vanochtend las ik op het bankje voor mijn favoriete koffietentje over Dorothee Sölle. Ze is één van de inspirerende mensen die aan bod komen in het boek God als u er bent van Anselm Grün. Ze vertellen allemaal over hun persoonlijk zoektocht naar God en dat vind ik enorm inspirerend.
Sölle vertelt dat ze ooit op straat iemand naar de tijd vroeg. Deze man rageerde wat spottend: "Ben ik soms Jezus?!" Dit antwoord heeft indruk op haar gemaakt. Ze concludeert dat De Kerk van Jezus een onbereikbare superman gemaakt heeft.
Op de volgende bladzijde vervolgt ze: "Nu zou ik die arbeider op de bouwplaats iets opener en offensiever antwoorden: "Natuurlijk bent u Jezus," zou ik zeggen. "Wat zou u anders van uw leven willen maken?! Dat het niet genoeg is om alleen Piet Jansen te zijn, dat weet u toch ook wel?! Ook u bent toch geboren en op de wereld gekomen om van de waarheid te getuigen. Maak uzelf niet kleiner dan u bent. Meelopers hebben we al genoeg. Stelt u zich dat eens voor: u en ik en uw schoonmoeder en uw baas - zijn Jezus. Wat zou er dan veranderen? In ons zit toch iets... van God".
Het stukje dat ik las past mooi bij het prachtige filmpje dat ik gisteren zag op de blog van Jan Bommerez. Een man is blind voor alles om hem heen en kan niet verder kijken dan zijn eigen negatieve interpretaties. Halverwege het filmpje krijgt hij echter een wonderbril aangereikt waardoor hij er een dimensie bij krijgt: de persoonlijke verhalen achter al die verschillende mensen die hij ziet.
Ik denk dat dit precies het verschil is tussen ''alleen Piet Jansen zijn" en "vrij worden van vooroordelen en aanmatiging". Je voor kunnen stellen dat jijzelf en de mensen om je heen Goddelijk zijn.
Allemaal dragen we ons eigen kruis met ons mee. En allemaal kunnen we Jezus zijn.

Ik geloof in Jezus Christus

die opstaat in ons leven,

opdat wij vrij worden

van vooroordelen en aanmatiging,

van angst en haat,

en zijn revolutie voortzetten

tot zijn Rijk aanbreekt.

Dorothee Sölle in Tegenwind p. 65 e.v.

beeld: Daniëlle Orelio

The summons

Will you come and follow me if I but call your name?
Will you go where you don't know and never be the same?
Will you let my love be shown? Will you let my name be known,
will you let my life be grown in you and you in me?

Will you leave yourself behind if I but call your name?
Will you care for cruel and kind and never be the same?
Will you risk the hostile stare should your life attract or scare?
Will you let me answer prayer in you and you in me?

Will you let the blinded see if I but call your name?
Will you set the prisoners free and never be the same?
Will you kiss the leper clean and do such as this unseen,
and admit to what I mean in you and you in me?

Will you love the "you" you hide if I but call your name?
Will you quell the fear inside and never be the same?
Will you use the faith you've found to reshape the world around,
through my sight and touch and sound in you and you in me?

Lord your summons echoes true when you but call my name.
Let me turn and follow you and never be the same.
In Your company I'll go where Your love and footsteps show.
Thus I'll move and live and grow in you and you in me.

Vanochtend in ons prachtige kerkje overviel me de tekst van deze hymne. 
Het is een duidelijke oproep om hier op aarde Jezus' handen, ogen, oren en spraak te zijn. Ik schreef er al eerder over, want Théresia van Ávila zei het ook al. Toen maakte het ook al zo'n indruk.
Tegelijkertijd voelde het als een liefdesverklaring, toen ik daar stond te zingen tussen al die lieve mensen. Alsof ik Gods bruidje was en mij ter plekke gevraagd werd 'ja' te zeggen tegen zijn liefde: 'Will you let me answer prayer in you and you in me?'

Het is niet zomaar iets wat mij gevraagd wordt. Het is geen vrijblijvend verbond. Er wordt van mij gevraagd dat ik het onbekende tegemoet durf te treden, dat ik zekerheden overboord gooi, niets terug verwacht voor wat ik doe. Dat ik bovendien besef dat het mij zal veranderen en daarmee de wereld. Maar dat zal slechts ten goede zijn. 

Voor de melodie van de hymne:
http://www.youtube.com/watch?v=V0aAkOe87mo&feature=related

In memoriam

Lieve papa

voor eeuwig en altijd

in mijn herinnering

1975 - 2012

Verlangen naar een adres

Ik lees op de blog van Jan Greven een boekbespreking: Vader & zoon krijgen de geest, een briefwisseling tussen Henk en Pieter van Os. Zoon Pieter constateert naar aanleiding van een documentaire over zijn vader dat diens fascinatie voor kunst voorkomt uit een 'drang naar godsdienst.' Dit intrigerende uitgangspunt is voor Henk aanleiding tot het starten van een briefwisseling met zijn zoon.
"Pieters grootvader, Henks vader, sprak aan het einde van zijn leven vaak over de suizende stilte waarin de profeet Elia God ontmoette. Het was, schrijft Henk, de vervulling van het verlangen naar een adres. Een adres voor je dankbaarheid. Voor het kortstondige en tegelijk tijdloze besef van volledigheid dat een gelovig mens soms kan overkomen. Henk beschrijft een paar ervaringen die hem zelf overkwamen en concludeert: Ik vermoed dat het verlangen naar een adres de kern is van mijn geloof."
Mooi, mooi, vind ik dat. Ik word er altijd erg blij van als iemand precies blijkt te verwoorden wat ik zelf ook voel of (zelfs) weet.
Tot mijn vaders dood wist ik mij verbonden met de bron en leefde ik vanuit een oervertrouwen. Daarna bleek mijn fundament aan gruzelementen te liggen en lag de bron verborgen onder een laag puin. Ik had geen adres meer, besef ik nu. Dacht lange tijd onbewust dat het mogelijk was om de aandacht van dit diepe gemis af te leiden.
Door stil te worden en de pijn er te laten zijn, krijg ik toegang tot de bron. Dat is geen maniertje. Het is gewoon hoe het gaat als ik oprechte aandacht heb voor mijzelf. Als alles er mag zijn, gewoon zoals het er is op dat moment, maar dan ook écht, dan is er geen weerstand en blijkt het gewoon okee te zijn. Steeds vaker ervaar ik dat slechts mijn eigen oordeel de boel in de war stuurt.
Vanochtend kwam er een emotie bij me op die ik onmiddellijk afkeurde van mezelf. Meteen daarna drong glashelder tot me door dat ik er niets aan kon doen dat ik dat gevoel kreeg, het was er gewoon opeens, en dat het dus nergens op sloeg om mezelf daarvoor op m'n kop te geven.
Ook míjn 'drang naar godsdienst' komt voort uit het verlangen naar een adres. Niet alleen een adres voor mijn dankbaarheid, maar ook voor mijn twijfel, mijn verdriet, mijn wanhoop en mijn boosheid. Alles mag er zijn op dat adres. Niks is te gek. Het is allemaal welkom en wordt als een homeopathisch medicijn verdund in een eindeloze oceaan van onvoorwaardelijke liefde.

- ad parnassum, Paul Klee, 1932 - 

Precies goed

Jij, zoals je bent, bent precies goed.

Je gelaat, lichaam, naam, achternaam,

voor jou zijn ze 'precies goed'.

Je ouders, je kinderen,

je schoondochter, je kleinkinderen,

ze zijn voor jou allemaal 'precies goed'.

Geluk, ongeluk, vreugde en zelfs verdriet,

rijkdom en armoede,

voor jou zijn ze 'precies goed'.

Het leven dat je geleid hebt is goed noch slecht.

Voor jou is het 'precies goed'. 

Of je nu naar verwarring gaat of vrede,

waar je ook gaat, het is 'precies goed'.

Niets om over op te scheppen,

niets om zich schuldig te voelen,

niets boven, niets beneden.

Zelfs de dag en de maand waarop je sterft,

zelfs dat is 'precies goed'.

Het leven waarin je wandelt met de Trouwe,

het kan op geen enkele manier niet 'precies goed' zijn.

Wanneer je je leven aanvaardt als 'precies goed'

dan begint zich een diep vertrouwen te openen.

- naar Taitetsu Unno, uit: Twee rivieren - 

calligrafie van Chögyam Trungpa

Vreugde

"Ik wil helemaal beschikbaar zijn," zegt Joke Litjens in De weg naar binnen. "Alles wat in de kamers van mijn ziel verborgen zit kan zichtbaar worden.
We verbergen ons allemaal omdat het jaren duurt voordat je jezelf kent. Je leert jezelf kennen door anderen, maar ook door stil te worden." Niet alleen naar buiten gericht zijn. Het is ook nodig om stil te worden zodat je de stem van je eigen hart kunt horen.
Dit zegt ze heel goed. Ik heb mezelf ook jaren verborgen gehouden. Onbereikbaar was ik. Mijn 'Zelf' lag onder een dikke puinlaag en kon de roep van mijn hart niet horen.
Ik vind het heel bijzonder dat je lijf zich dan gaat roeren. Mijn lichaam pikte het niet langer en ik begon te zien hoe ik alleen maar oor had voor de stem van anderen. De stem van mijn hart was mij onbekend.
Die bewustwording was genoeg om het verlangen naar waarachtigheid laten groeide. Hoe zit dat nu eigenlijk met mij? Hoe zit dat met die pijn van alles en iedereen belangrijker vinden dan mijzelf, met het niet-willen-weten, hoe zit het met dat onvervulde verlangen er te mogen zijn?
Hoe meer ik over mezelf en het leven leer, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat het er om draait dat ik mezelf liefheb, dat ik mijzelf vergeef, om zo ook anderen de ruimte te geven te zijn zoals ze zijn.
Dat vraagt om een zekere lichtheid en humor. De boeddhisten wijzen daar vaak op en ook Joke Litjens haalt het aan: "Van nature ben ik zwaarmoedig en ernstig en ik heb dus een zware kar getrokken. Nu verlang ik naar meer licht. Dat zit op me te wachten. Dat komt er aan. Er mag meer gelachen worden. Ook door mij en in mijn werk. Dat wacht nog en vraagt van mij dat ik de zwaarte nog meer loslaat."
Ik besef dat ik slechts mijn naam als koers hoef te kiezen.

JOY

Live in joy,
In love,
Even among those who hate.

Live in joy,
In health,
Even among the afflicted.

Live in joy,
In peace,
Even among the troubled.

Look within.
Be still.
Free from fear and attachment,
Know the sweet joy of the way


-teachings of the Buddha- 

Zelfcompassie

"Als je voortdurend jezelf beoordeelt en bekritiseert, terwijl je tegelijkertijd probeert aardig voor anderen te zijn, trek je kunstmatige grenzen die er alleen maar voor zorgen dat je je van anderen afgescheiden en geïsoleerd voelt."

"Het vergt inzet om af te komen van die levenslange gewoonte om jezelf te bekritiseren, maar welbeschouwd is het enige wat er van je wordt verlangd dat je je ontspant, het leven voor lief neemt, en je hart voor jezelf openstelt."

Deze twee quotes komen uit het boek Zelfcompassie - stop jezelf te veroordelen van Kristin Neff. Ik had het een tijd geleden gereserveerd bij de bieb en eergisteren kon ik het ophalen. Wat een mooie timing!
Ik heb het eerste deel gelezen. Ik ben verrast te lezen dat ik het al zo bij het rechte eind heb. Ook Kristin Neff zegt dat het destructieve gedrag van extreme zelfkritiek niet meer dan een poging is om jezelf veiligheid te bieden en jezelf in het gareel te houden. Ik voel dat heel sterk.
"The great thing about self-compasion is that you are always there, you're there 24/7, to give yourself help when you need it most," zegt Kristin Neff tot slot op het eerste filmpje van haar website. Zo. Die kwam binnen en daar ben ik haar heel dankbaar voor.
Ik heb heel veel zin om die hang naar veiligheid en het gareel losser te laten en het avontuur weer aan te gaan. Ben dan ook benieuwd wat dit boek mij te bieden heeft. Kom er zeker op terug.
Nog een fijne zondag gewenst!

The Call

En toen keek en luisterde ik naar Eckhart Tolle. Hij heeft een retraite geleid in het Schotse Findhorn. Vandaag sluit wat hij zegt prachtig aan bij het gedicht van Oriah. Hun woorden vallen als zaadjes in vruchtbare bodem. 

"En je ziet jezelf door de sluier van het denken," zegt Eckhart Tolle. "Want je wordt zelf ook een conceptuele entiteit die gebaseerd is op gedachten." ... "Een ik met een onvervulde persoonlijke geschiedenis. Met verlangens, angsten en frustraties. En met de hoop uiteindelijk vervulling te vinden van het onbevredigende zelfbesef dat berust op een verhaal in de toekomst."

"There is no waiting for someting to happen,

no point in de future to get to.

All you have ever longed for is here in this moment, right now.

You are wearing yourself out with all this searching.

Come home and rest."

Ik herhaal het gewoon nog maar eens, want ik heb het weer eens goed gevoeld. Die angst voor mislukking, al dat geploeter, al die verwachtingen waar ik aan wil voldoen. "All this trying, give it up!" (En hier hoor ik Pema Chödröns liefdevolle stem).

Ik ben dankbaar voor dit moment van thuiskomst.

De regels van abdis Theresa Brenninkmeijer

"Voor mij is de sleutel tot echt leven, tot geluk: te doen wat ik niet wens, maar wat ik wel als goed zie." ... "Wat moet ik doen? Beide handelingen zijn goed: de een was mijn plan, de andere komt op mijn pad. Volg ik mijn agenda of sta ik open voor het onverwachte? Geef ik gehoor aan mijn eigen wil of heb ik ruimte voor wat mij gegeven wordt?" ...  "Ik heb geleerd in het leven dat de sleutel tot geluk is: om niet mijn eigen plan te volgen, maar open te staan voor wat God mij geeft. Het is de enige manier om in het nu te leven, om niet te vluchten. Iedere keer als ik me overgeef aan het nu, voel ik blijdschap en voldoening. Iedere keer als ik mijn wil probeer door te zetten, vind ik mezelf smakeloos."
Dit zijn de openingswoorden van Theresa Brenninkmeijer, abdis van 'Maria Hjerte Abbedi' in Sostrup-Jutland, in het derde hoofdstuk van het boek Ik wil dat je leeft van Leo Fijen. God is haar tegenstem, zegt ze zelf. Laat los en laat God, zou Wayne Dyer zeggen.
Doen wat je niet wil doen, maar wel als juist ervaart. Het maakt op mij diepe indruk en toen ik het las wilde ik meteen naar mijn laptop rennen om erover te schrijven. Ik voel dat zij hier een heel sterk punt heeft.
Als ik altijd kies voor mijn eigen optie, mijn eigen agenda, dan ben ik uit op voldoening, op vervulling van mijn wensen. Het is een heel ik-gerichte manier van kiezen en leven. Als ik me daarentegen openstel voor wat er op mijn pad komt en me daar door durf te laten leiden, dan geef ik mijn ego minder ruimte en doe ik iets wat ook goed is, maar niet iets wat ik zelf vantevoren bedacht had. En dat geeft volgens zuster Theresa veel meer voldoening.
Het grappige was dat ik vanochtend geheel volgens ritueel rond half 10 achter de computer zat om dit stuk te gaan schrijven toen er een mailtje binnenkwam van een vriendin die vroeg of ik zin had om een wandeling te gaan maken. Ja, dat wil ik wel, maar ik had eigenlijk bedacht om... En toen ben ik natuurlijk die wandeling gaan maken met haar. Heerlijk. En die blogtekst is er nu dus toch nog.

"Voor mij staat de liefde boven de regel," zegt zuster Theresa,

 "want een regel die gebroken wordt is een levende regel."

Ik zal mezelf dragen

Ik zal mezelf dragen

in de eenzame dagen

waar niemand wezenlijk

mij kan zien

Ik zal bij mij zijn

in de uren van pijn

behoedend dat mijn hart

niet zal breken

Daar waar nimmer

mijn huid geraakt wordt

zal ik beminnen mijn lichaam

de tempel van mijn ziel

Geen streling

zal een grotere zachtheid kennen

dat de liefdevolle warmte

van mijn eigen hand

Geen ogen zullen mij

dieper ontmoeten

dan mijn eigen ogen

die alziend in mildheid

mijn geest in openheid verkennen

Ik zal zijn

waar water en vuur

samenkomen

en aarde en lucht zich verbinden

Marieke de Vrij

Sporen van God

Op de inspirerende site Sporen van God schrijft Marianne Vonkeman over de veertiende-eeuwse mystieke tekst Wolk van niet weten:
"Gunstig voor het beschouwende leven is droefheid: namelijk de kwellende ‘volmaakte’ droefheid dat men is." ...  "Het diepe besef dat je God zou willen bereiken maar door het bestaan zelf onoverbrugbaar gescheiden bent, veroorzaakt een scheurende en ondraaglijke droefheid. Altijd maar weer dat ik dat ertussen schuift.. om gek van te worden. Het is onmogelijk voor een mens om zichzelf te vergeten en juist dat is de bron van deze alles verterende droefheid. Dat is precies haar nut: het doordringende verlangen dat met deze volmaakte droefheid gepaard gaat, maakt de ziel klaar voor de grote vreugde die een mens vrij maakt van alle kennis en ervaring omtrent zichzelf."
Ik schreef al eerder op deze blog over eenzaamheid. Die fundamentele eenzaamheid die ieder mens kent, staat rechtstreeks in verband met deze droefheid. Deze volmaakte droefheid. Het afgescheiden zijn van mijn oorsprong, van God, is heel pijnlijk. Het voelt als een afgescheiden zijn van pure, onbaatzuchtige, liefde.
Meister Eckhart zegt in Over God wil ik zwijgen dat "waarlijk bezitten van God berust op een juiste gemoedsgesteldheid en op een geestelijk, innerlijk gericht en geconcentreerd zijn op God." ... "Wie God zo in zijn wezen heeft, ervaart Hem als goddelijk en God straalt voor hem in alle dingen, want in alles proeft hij het goddelijke en uit alle dingen verschijnt hem Gods beeld. In zijn binnenste ziet God hem altijd aan, en in zijn onthechting en inkeer wordt hem zijn geliefde aanwezige God ingeprent." Je moet dus van goddelijke tegenwoordigheid doordrongen zijn, zegt Meister Eckhart.
Ik kan er heel erg van genieten als wijze mensen onder woorden weten te brengen waar ik ten diepste mee worstel. Het is het afgescheiden zijn van die echte liefde, die in mij die 'volmaakte droefheid' veroorzaakt.
Het lijkt erop dat ik van de liefde van God, van mijn vader, maar ook van mijn moeder afgescheiden ben geraakt. Daar kan ik soms diep verdriet van hebben. Gelukkig zijn er steeds meer momenten waarop ik besef dat die verbindingen er echt nog wel zijn en ervaar ik regelmatig die goddelijke tegenwoordigheid in mensen om me heen, de natuur en, last but not least, in mezelf.
Ik word gedragen en ben geliefd.

Omdat ik het waard ben

Ik ging mediteren en bleek weer eens in mijn eigen woestenij terechtgekomen te zijn.
Wat wil ik nu weer allemaal bewijzen? Al die goede voornemens. Pfff.
Ik wil het graag opgeven.
Ik wil dat er iemand voor mij gaat zorgen.
Lieve Kwan Yin, zorg voor mij.
Dat dacht ik toen ik daar voor mijn altaartje zat.
Het is niet zo vreemd dat dit alles opkomt. Gisteren kwam ze weer eens op bezoek. Wat gebeurt er dan met mij? Ik ga op een bepaalde manier op de gevoelloze stand en tegelijkertijd word ik heel gedienstig. Ik bel op om te checken of de reis goed gaat (die had dit keer een andere route), ik ben heel hartelijk, geïnteresseerd en meelevend als zij iets vertelt en ik zorg ervoor dat het haar aan niets ontbreekt.
Toch blijf ik met een rotgevoel achter. Het lukt me niet om haar en haar gedrag met mededogen te bezien. Ik sluit me af en zit het uit. Wat zou het fijn zijn als ik liefdevol kon constateren dat zij het op dit moment niet anders kan.
En mijzelf? Kan ik mijzelf met diezelfde mededogende blik bezien? Dat lijkt me nog veel belangrijker.
Daar zat ik dan. In die pijnlijke woestenij. Ik zal het echt moeten gaan doen. Liefdevol zijn voor mezelf. Eerlijk en liefdevol, daar gaat het om. En ondertussen mag de deur naar de mensen die mij liefhebben best een stukje verder open zodat ik me kan koesteren in de warmte van hun liefde.
Omdat ik het waard ben.

Kwan Yin in China

Het wegwassen van de zonden

Tijdens mijn meditaties krijg ik soms hele verhelderende en bevrijdende inzichten.
Vanmorgen ervaarde ik net als gisteren de handen van beschermengelen op mijn schouders. Aan ieder kant stond één engel die zijn/haar hand op mijn schouder had. Er ging een lichte druk vanuit, alsof ze me hielpen te blijven waar ik was: daar op mijn meditatiebankje. Vooral gisteren was dat fijn, want toen was de neiging om weg te lopen erg groot.
Vandaag kon ik goed blijven zitten en ik liet me zakken in het moment. Voelde de stroom van pure liefde weer over me neerdalen. Ik noemde dit eerder al de liefdesdouche. Vanochtend voelde ik weer eens dat er in wezen alleen liefde is en dat angst, spijt en schuld zich alleen in ons aardse leven voordoen. Ik bleef zitten en koesterde me in de warmte van de liefdevolle handdrukken op mijn schouders en de stroom van liefde die over mij uitgegoten werd.
"Ik word schoongewassen," flitste het door me heen. "Deze stroom is er altijd en wast mij ieder moment schoon." Het effect van dit inzicht was groot. Ieder moment is schoon. Ieder moment is als een geboorte. Net zo schoon en puur. Er zijn geen zonden, want die worden onmiddellijk weggewassen en je hoeft er al helemaal geen boete voor te doen.
Inhoudelijk is dit alles niet nieuw voor mij. Ik besefte al langer dat mijn denken mijn besef van heelheid vertroebelt. Dat ik goed ben zoals ik ben. En toch schijnt dit inzicht op zo'n mooie, concrete, manier zijn licht op de zaak, dat ik er heel blij van word. Het doet mij namelijk beseffen dat alles wat gebeurd, gezegd en gedaan is ook echt voorbij is. Het is mijn brein dat het verleden zoveel macht geeft. Zou het dat niet doen, dan startte ik ieder nieuw moment met een schoongeveegde lei.
Lieve schat, je bent schoon. Smetteloos, als een pasgeboren baby. Ieder moment, tot in de eeuwigheid. Amen.

"In de nijvere conste"

Vandaag fietste ik terug in de tijd en belandde in het handwerkwinkeltje van mevrouw J. Vos - van Wijk. Ik was er binnengestapt omdat ik een ontwerp voor een linosnede wil gaan borduren. 

Mevrouw Vos is de pensioengerechtigde leeftijd al lang gepasseerd en runt het zaakje al 47 jaar met veel plezier. 

De rust die er in de ruimte hing was vergelijkbaar met die van een klooster. Heel bijzonder. Hier werd de tijd genomen voor de dingen, dat voelde ik meteen.

Ik kreeg heel vriendelijk alle benodigde uitleg en merkte dat deze mevrouw ook het beste in mij naar boven haalde. Hoewel ik op tijd thuis moest zijn voor de kinderen was heel helder dat het gelijk stond aan heiligschennis als ik mevrouw Vos in de rede zou vallen, laat staan op zou jutten.

Toen alles helder was en ik wilde betalen, zag ik pas dat er geen pin-automaat op de toonbank stond. Natuurlijk niet. Ik stelde voor dat ik later op de dag terug zou komen om alles af te handelen, maar daar wilde mevrouw Vos niets van weten. Ze kon mij ook een factuur meegeven. 

Ik ging erbij zitten en zag haar schrijven in dat prachtige regelmatige oude-mensen-handschrift. Haar schone hand met de met zorg geknipte nagels die op het papier lag. De rust die uit haar bewegingen sprak, ook toen ze mijn aankopen inpakte. Ik wilde gewoon blijven zitten en naar haar blijven kijken. Niet naar huis gaan, gewoon daar blijven zitten. Alleen maar zitten en kijken en voelen hoe mijn hart zou overlopen van liefde voor dit vriendelijke, oude mensje.

De liefdesdouche

Nee, ik heb geen revolutionaire uitvinding gedaan waar ik patent op aan kan vragen (helaas), maar het was wel weer een bijzondere meditatiesessie vanochtend.

Ik zat lekker en vroeg spontaan of ik niet nog eens onder de liefdesdouche mocht staan. En ja hoor, onmiddellijk voelde ik hoe de onvoorwaardelijke liefde over mij heen stroomde. Een continue stroom. Heerlijk. Deze stroom is er niet alleen als ik er om vraag, schoot het door me heen. Deze liefde wordt altijd over mij uitgegoten, wat ik ook doe. Het maakt niet uit of ik (het) goed of slecht doe, deze stroom is er en ik kan er altijd op afstemmen om hem te voelen. Dat was een mooie gedachte die me heel gelukkig maakte.

Dat moment van realiseren was genoeg om het radarwerk van mijn 'ik' in gang te zetten. Opeens was ik blogger, schrijfster, communicator. Het liefst was ik meteen opgesprongen om deze ervaring op papier te gaan zetten, maar dat heb ik niet gedaan. Mediteren is ook blijven bij wat er is, bij alle aandrang die je voelt. Dus verwonderde ik me er over hoe deze blog mijn 'zelf' en mijn 'ik' verbindt. Hoe de beweging naar binnen feilloos wordt omzet in de beweging naar buiten. Hoe ik door het schrijven van deze stukjes continu in beweging blijf.
Ik ben dan fysiek wel geen elastieke dame, maar van binnen ben ik soepel als een pasgeboren baby. En dat is ook wat waard.

foto gemaakt door Joyce

Wat te doen als je niets hoeft te doen?

Gisteren was een vermoeiende dag. Ik was totaal gesloopt tegen de tijd dat de kinderen erin lagen. En dat lag niet aan hen.
Ik merkte het 's ochtends al een de meditatiesessie. Dat ook het mediteren aan allerlei regels gebonden was. Ik moest stil blijven zitten, mocht nergens aan denken, moest vanbinnen die zachte wijde blijk hebben waarbij al mijn zintuigen open staan en vooral mocht ik niet ongeduldig worden toen het me allemaal te lang duurde.
Daarna ging ik schrijven. Wat volgde was een afgeknepen blogje. Ik was tegen de tijd dat dit klaar was al zo onrustig, dat ik maar ben gaan wandelen. Dat bleek een goede beslissing.
Ik liep de kortere ronde en kwam net op tijd op school aan om mijn kinderen op te halen. We zijn door de regen naar huis gerend terwijl we elkaar tegen natte buxushaagjes en struiken probeerden te duwen. Spelen, schoot het door me heen, dit is spelen, loslaten, gek doen. Hiervan gaat de boel weer stromen.
Toen ik 's middags een vissenwerk afmaakte, merkte ik dat er toch weer een soort van verbetenheid in mijn werken sloop. Het moet, het moet, het moet en het zal (om De Dijk er maar weer eens bij te halen). Gelukkig heeft dit aan het resultaat niets afgedaan, want ik ben er erg content mee.
Vandaag hoef ik helemaal niets, was het eerste wat ik vanochtend dacht toen ik wakker werd. Dat gaf meteen een enorm licht en vrij gevoel. En wat doe ik als ik niets hoef te doen? Eigenlijk dezelfde dingen die ik altijd doe, alleen vanuit een andere energie. Ik mag er ieder moment mee stoppen van mezelf en daarmee stap ik in een liefdevolle, mededogende energiestroom. De stroom van moederliefde voor haar kind.
Lukt het niet? Dan stop je toch? Misschien gaat het strakjes beter.
Ik geniet van mijn eigen moederlijke liefde voor mezelf en ontspan. he, he, zo kan het ook.

Linosnedes gemaakt door Joyce