Schrijven helpt

Vandaag is zo'n dag dat ik de wereld als ingewikkeld, gecompliceerd en onrustig ervaar. Ik wil me op dit soort dagen opsluiten in mijn atelier. Kaarsjes aan en dan gewoon wat rommelen aan mijn bureau, beetje opruimen, beetje schrijven, mediteren, lezen.
Ik merkte het toen ik in de kantoorboekhandel stond te wachten op mijn beurt. Er lagen verschillende soorten administratieve notitieblokjes op het schap.
Meteen was ik terug in mijn jeugd toen ik zo graag 'postkantoortje' speelde. Wat vond ik het heerlijk om aan een soort van bureautje te zitten met stempeltjes, kleine kaartjes, enveloppen, pennen, potloden, opschrijfboekjes, kleine doosjes en meer van dat soort dingen. Dat was even mijn hele wereldje. Die vierkante meter die zo heerlijk overzichtelijk was en daarbij ook nog helemaal gericht was op het scheppen van orde in de chaos. Kolommetjes, hokjes, lijntjes... heerlijk.
Soms is het nu eenmaal zo dat ik niet zo blij word van het veranderlijke en chaotische dat het leven kenmerkt. Dat ik er tegen in opstand kom en alleen maar wil dat alles in hokjes en kolommetjes past. Dat alles één op één optelbaar en vergelijkbaar is en dat alles te sorteren is. En als dat klusje dan geklaard is, dat ik dan met een diepe zucht heerlijk onderuit kan.
Nu is het in het echie gewoon zo dat ik gelukkig word van de dagen dat ik merk dat ik mee kan bewegen met al die chaos en onvergelijkbaarheid. Dat het me geen angst aanjaagt, maar dat ik er nieuwsgierig en alert van word. En het mooie van dit geluksgevoel is dat het nog veel meer omvat dan alleen mijn kleine wereldje. Het is van een oneindige wijdsheid en raakt het goddelijke.
Goed dat ik me lekker in mijn atelier teruggetrokken heb en ben gaan schrijven.
Schrijven helpt.

-in de kantoorboekhandel-

Hoe word ik een vroege vogel?

Vandaag, of moet ik zeggen vannacht, werd ik weer eens om 5.00 uur wakker. Het gebeurt me vrij vaak de laatste tijd. Klaarwakker was ik. De gedachte kwam bij me op dat ik net zo goed op zou kunnen staan. Dat deed ik niet, ik sliep meteen weer in. Ik ben Malle Pietje niet.
En toch.
Voor vandaag had ik bedacht mijn dagritme weer eens onder de loep te nemen. Vroeg opstaan vind ik toch wel heel stoer. Ik benijd die vroege vogels. Wayne Dyer bijvoorbeeld. Die heeft al gemediteerd en geschreven voordat ik mijn bed uit kom.
Na wat rondstruinen op het internet, ben ik tot de volgende aanpak gekomen:

• Simpelweg mijn slaaptijd twee uur naar voren schuiven blijkt niet te werken
• Ik ga naar bed als ik moe ben en doe 's avonds geen actieve dingen meer (deed ik toch al niet)
• Ik sta iedere dag om 5.00 uur op
• Na verloop van tijd zal blijken dat ik minder uren slaap (van 8 naar gemiddeld 6.5)
• Ik heb iedere ochtend twee uur meer levenstijd te pakken waarin ik kan mediteren en schrijven

Het schijnt dat mijn lichaam zich op deze manier het beste aanpast aan mijn slaapbehoefte. Ben ik een keer later naar bed gegaan, dan zal ik de volgende dag wellicht eerder moe zijn en vroeger gaan slapen. 

Nu nog gemotiveerd blijven. Het plaatje is heel helder en wat ik zie bevalt me.  

vroege vogels - National Geographic.nl

We can do it!

En toen kon ik me heel even vastgrijpen aan de waterkant.
Met of zonder gipsen pootje, de afgelopen dagen waren erg enerverend. Manlief moet dit gevoel in nog sterkere mate hebben, want die heeft zich drie slagen in de rondte gerend om al het lekkers (verjaardagsfeest, hij werd 40) en de kadootjes (Sint komt vandaag bij ons langs) in huis te halen.

Daar tussendoor kwam er eindelijk nieuws van het werkfront: er komt een doorstart van het failliete bedrijf en manlief mag blijven. Dat klinkt heel mooi, we zijn er ook blij mee, maar manlief is nog erg sceptisch. De mankracht is met de helft uitgedund ook in allerlei andere zaken is drastisch gesnoeid. Hoe nu verder is de grote vraag. Maar goed, dat is de nieuwe uitdaging waarvoor hij in elk geval voorlopig betaald blijft.

Ik zit hier in een atelier dat eruit ziet alsof er zojuist een bom is ontploft, In ons huis is (met uitzondering van de vaat die we net uit de vaatwasser halen) alles vies, er ligt een berg was en overal is het rommelig.

Maar... ik tel mijn zegeningen, want wat zijn het een paar spannende weken geweest. Zowel wat betreft de gezondheid van oma M. als het werk van manlief heeft alles relatief goed uitgepakt. En: ik heb loopgips om mijn pootje en als ik vooral op mijn hak loop, kan ik (sinds gisteren) daadwerkelijk zonder krukken door het huis scharrelen. Wat een genot! Ik merk dat het mij heel veel energie geeft en ik heb Ontzettend Veel Zin om alles weer op orde te krijgen. De komende week staat in het teken van Grote Schoonmaak c.q. Grote Opruiming. 

Ja, ja, ik doe het rustig aan, maar ik ga het wél doen. Stap voor stap. Van boven naar beneden. Heerlijk. 

Waar blijft dat voorjaar?

Het taboe van de sudoku

Ik heb meer behoefte aan structuur dan op het moment voor handen is. Nu er in mijn hoofd zoveel dingen om aandacht schreeuwen merk ik dat heel sterk. Ik doe tegenwoordig dan ook het liefst dingen die om een gestructureerde aanpak vragen.
Iedere dag maak ik de sudoku van het NRC.next. Als die voor me op tafel ligt, komt er al een rust over me. Ik ga zitten met m'n kop koffie, potlood en gummetje en ontspan alleen al bij het idee dat ik me het komende half uurtje alleen maar met dat gestructureerde werkje hoef bezig te houden.
Er zijn maar een paar regels. Ik werk netjes en secuur. Als een cijfer op meer dan twee plekjes kan staan, schrijf ik het niet op. Als ik weet welk cijfer er in een hokje moet komen, gum ik de 'hulpcijfertjes' uit. Als het klaar is, is het klaar. Ik kijk er even in volle tevredenheid naar, maar daarna gaat het meteen bij het oud papier.
Gisteren liep ik vast. Even te snel geoordeeld en het kwaad is geschied. Zie er dan maar eens achter te komen waar het misging. Dat lukt me vrijwel nooit en dat is uitermate teleurstellend.
Mijn schoonmoeder vindt het ook zo leuk om te doen. Maar ze mag maar één sudoku per dag oplossen, daar is ze heel streng in. Het is namelijk een werkje van niks. De tijd gaat voorbij en wat heb je dan werkelijk gedaan? Dat gevoel herken ik. Alsof het iets is waar je je toch een beetje voor schaamt.
Voor iedereen die vandaag, net als ik, behoefte heeft aan een fijn gestructureerd werkje, heb ik de sudoku van vanochtend ingescand. Veel plezier!

Top 10

Naar aanleiding van de leefregels van gisteren, heb ik vanochtend maar eens een persoonlijk lijstje samengesteld. Heel leuk om te doen, want de prioriteiten zijn weer helder.
Nou, hier komtie:

1. Mediteer dagelijks / denk niet teveel na
2. Leef minder vanuit je eigen wil en meer vanuit vertrouwen 
3. Deel al het goede wat je te geven hebt met anderen
4. Creëer routines / rituelen in je leven
5. Zoek de natuur op 
6. Breng tijd alleen door
7. Wees consequent liefdevol voor jezelf
8. Waarmee voed je je? (Zowel lichamelijk als geestelijk) 
9. Verzoen je met je eigen tekorten en pijn
10. Doe regelmatig nieuwe zintuiglijke indrukken op

Voor dit moment staat het er dus zo voor.

Ben eigenlijk wel heel benieuwd naar jullie lijstjes. Mocht je die willen delen of een waardevolle aanvulling hebben: graag!

foto van een foto uit de Happinez van deze maand

Leefregels

Zoals gezegd ruimde ik gisteren wat overvolle laadjes op. Ik vond er ook de tien leefregels die ik heb overgeschreven van Leo Fijens boek Ik wil dat je leeft. Hij heeft ze samen met de abt van Abdij Koninghoeven in Tilburg opgesteld. Het is een mooi lijstje:

1. Trek je terug uit het dagelijks leven
2. Kijk minder tv, luister minder naar de radio en lees minder de krant
3. Maak gebruik van eeuwenoude rituelen
4. Bid regelmatig
5. Deel je tijd strikt in en hou je er aan
6. Wees er alert op dat je telkens moet kiezen
7. Neem de tijd om in het verborgene te wachten
8. Verzoen je met je eigen tekorten en pijn
9. Kies vaker voor het nutteloze leven
10. Verlang naar God

Het is in elk geval een lijstje dat tot nadenken stemt. De eerste regel alleen al lokt vaak discussie uit. Hoewel ik het er grondig mee eens ben, vinden veel mensen dat het grote flauwekul is je terug te trekken. 'Je zal het toch hier op deze plek moeten kunnen,' is vaak het argument, 'dus dan kun je er maar beter op deze plek aan werken.' Het punt is alleen dat je in je dagelijkse situatie veel teveel wordt afgeleid door allerlei zaken die heel belangrijk lijken. Daardoor wordt het heel moeilijk om tot de kern van je ziel en dus ook tot je diepste verlangen door te dringen. Afzondering kan nodig zijn om jezelf in alle eerlijkheid in de ogen te kunnen zien.

Ook het vierde punt vind ik fascinerend. Bid regelmatig. 'Hier ben ik, ontsteek Uw licht in mij,' is al genoeg. Die ontvankelijkheid die uit dit korte zinnetje spreekt, vind ik heel mooi. 

In het verlengde van het bidden liggen de regels zeven en negen. In beiden ligt de rust van het zijn besloten, maar ook weer die ontvankelijkheid die nodig is voor groei.

Tja, en dan die nummer vijf. Dat is mijn ding. Is het een gebrek aan motivatie of een gebrek aan discipline dat me parten speelt, schreef ik al op mijn Prietplaatje van gisteren. En net toen ik me daar een beetje treurig over ging voelen, vond ik een ander papiertje met aantekeningen. Gemaakt tijdens een workshop met Pieter Frijters. Hij vertelde dat je niet moet doen alsof je slechts één doel hebt. Er spelen meerdere doelen tegelijkertijd en die zijn soms in strijd met elkaar. Het is dan zaak om in alle redelijkheid je wens bij te stellen. Kijk, daar kan ik weer wat mee.

Uit de oude doos

Vandaag ruim ik laadjes op waarin zich van alles en nog wat verzamelt in de loop der tijd. Dat levert inspirerende vondsten op:

Wilskracht

Gisteren stond er een heel interessant artikel in het NRC.next over wilskracht. Dit gaat over mij, dacht ik halverwege.

John Tierney en Roy Baumeister, schrijvers van het boek Willpower. Rediscovering the greatest human strength, stellen dat wilskrachtige mensen vooral superieur blijken in het automatiseren van hun gedrag ten behoeve van hun doel. Je kunt wilskracht namelijk verspillen. Je kunt door je voorraad heen zijn voordat je het voor belangrijkere zaken kunt gebruiken. En: het idee dat wilskracht en doorzettingsvermogen ontstaan uit de diepte van de ziel is helemaal verdwenen, zeggen de onderzoekers. Wilskracht ontstaat uit ordelijkheid en routine.

Ik merk dagelijks hoe moeilijk ik het vind om mijn wilskracht goed te managen. Ik heb teveel keuzes en er is een overvloed aan afleiding; heel vermoeiend vind ik dat. Ik lees in het artikel dat er in onze huidige maatschappij een gebrek is aan rituelen waardoor aan alles wat we doen een beslissingsmoment vooraf gaat. Dat kost heel veel wilskracht die we veel beter anders zou kunnen gebruiken. Rituelen zijn noodzakelijk om de boel te structureren en dus het aantal keuzemomenten terug te brengen. 

Terwijl ik het lees begrijp ik mijn eigen hang naar die structuur. Mijn huis bijvoorbeeld, was opgeruimder en schoner in de tijd dat ik werkte, dan nu het geval is. Dat komt gewoon doordat er teveel poetsmomenten zijn om uit te kiezen. Zal ik nu de badkamer doen of doe ik dat juist als de kinderen thuis zijn? Vervolgens gebeurt dit poetsen vaker niet dan wel en blijf ik achter met een ontevreden gevoel.
Hetzelfde geldt voor boodschappen doen. Toen ik nog werkte stelden we ieder weekend een weekmenu samen en haalden alvast flink wat boodschappen in huis. Nu ben ik vrijwel iedere dag even in de weer met de boodschappen.

"Het verlies van zelfcontrole door 'overbelasting' van de wil gebeurt ongemerkt," zeggen de onderzoekers. Overbelasting van de wil. Dat is wat er gebeurt, ook bij mij. Wat een eye-opener!
"Er hoort geen bijzonder gevoel bij, de mens heeft geen speciaal bewustzijn voor wilszwakte. En helaas: behalve de zwakkere zelfregulatie is het enige merkbare bijeffect van het opgebruiken van de wilskracht, dat je intensiever je gevoelens ervaart, zo ontdekte Baumeister. Dat is dubbele pech: minder controle én sterkere verleidingen. Dus adviseren Tierney en Baumeister: "Beleef je ineens het leven intenser? Pas dan maar op!" Alleen routine en gewoonte kunnen je dan nog redden." 

Poeh. Ze hebben gelijk. Ik weet het. Als ik mijn leven op een gestructureerde manier inricht, met flink wat routines, dan lekt mijn wilskracht niet weg. Dat is ook waarom ik zo geniet van de routine van het schrijven in de ochtenden. Ik hoef daar niet meer over na te denken. Ik ga dat gewoon doen.
Hier ga ik in het weekend met manlief nog een boompje over opzetten. Volgens mij valt er op dit punt nog veel te halen voor mij en dat is dan weer mooi.

Tijd voor een reset

Gisteren was ik op De Kinderboekenmarkt in Den Haag, waar een groot aantal kinderboekenschrijvers en -illustratoren aanwezig was om hun lezers te ontmoeten. Dat klinkt heel erg leuk en ik verheugde me erop. Had ook een paar dierbare boeken meegenomen. Uiteindelijk heb ik deze mensen ook gesproken en dat was leuk, maar het geheel was zo druk, teveel mensen in te kleine ruimtes, lawaaierig en chaotisch, dat ik er compleet van over mijn grenzen gegaan ben. 's Avonds kwam de hoofdpijn opzetten en die heeft mijn hoofd nog steeds in de houdgreep.
Tja, en als ik dan de teksten van Thomas Merton lees, waarin hij zo prachtig schrijft over die roeping tot eenzaamheid, dan wil ik niets liever dan naar een landelijk gelegen klooster verhuizen.
"De roeping tot eenzaamheid houdt in: zich volkomen toevertrouwen, zich overleveren aan de stilte van weids panorama van bossen en heuvels, van zee of woestijn, stil zijn als de zon opgaat over het land en zijn stilte vervult met licht. Bidden en werken in de ochtend, zwoegen en rusten en in de avond weer stil worden in meditatie, wanneer de nacht valt over dat land en de stilte zich vervult met duisternis en sterren. Dit is een waarachtige en bijzondere roeping. Slechts weinig mensen zullen in zo'n stilte volkomen opgenomen willen worden, zo'n stilte laten doordringen in merg en been en niets dan de stilte ademen en zich voeden met de stilte. Slechts weinig mensen willen de ware aard van hun leven veranderen in een echte levende en waakzame stilte."
Als ik dan terugdenk aan de dag van gisteren, dan wordt het me zwaar te moede. Dan wil ik alleen maar roepen: "Ja hoor, ik wil dat wel! Ik wil graag de aard van mijn leven veranderen in een levende en waakzame stilte. Niets liever!"
Er komt een gevoel van schaamte in me op. Het heeft ermee te maken dat ik het blijkbaar nog steeds zo moeilijk vind om zuiver te leven. Wat deed ik daar in die drukte, die herrie en het lawaai? Waarom zijn we niet naar zee gegaan? Ik weet het niet, het gebeurt gewoon, ik krijg er geen speld tussen op zo'n moment.
Vandaag verlang ik weer eens heel sterk naar een leven van rust, eenvoud en regelmaat. Wil ik nergens aan meedoen en me terugtrekken in mijn coconnetje.
Ik ga mijn gepijnigde hoofd te ruste leggen. Voor een reset.

Mandala van Jannah Brown

Goede voornemens

Het is vreemd, maar ik merk dat er de afgelopen week steeds nieuwe goede voornemens blijven opkomen. En dat midden in het jaar.
Het begon bij het voornemen om weer consequent iedere dag te gaan zitten voor een meditatie. Vervolgens besefte ik dat ik beter mijn best wil doen voor de Zweedse les. Daarna merkte ik dat ik toch echt op mijn eet- en slaapgewoonten wil letten: minder alcohol en suiker, meer water en fruit en uiterlijk om half elf erin. Als klap op de vuurpijl kwam er dit weekend het verlangen om weer te gaan sporten bij.
Zou het door het weer komen? De zon stemt mij optimistischer en wellicht raak ik daar wat overmoedig van en zie ik mezelf als een soort superwoman die alles kan. Én iedere dag mediteren, bloggen, gezond eten en drinken en op tijd naar bed, én drie keer in de week (pak 'em beet) Zweeds studeren en sporten.
Het zou in principe moeten kunnen, maar ik ben bang dat ik teveel tegelijk vraag van mezelf.
Ik bombardeer de komende week als testweek. Daarna evalueer ik de boel.
Kijk, van dit soort daadkrachtig geformuleerde plannetjes die aan alle kanten goed zijn voor mezelf word ik meteen blij.
Het komende half uurtje ga ik besteden aan de Zweedse les. Een goed begin is het halve werk!

Oja, en dan vergeet ik er nog één: weer meer prietplaatjes gaan maken!

Monnikenwerk

Vandaag raakte ik op de site van Jonathan Bréchignac verzeild. Hij werkt al ruim een jaar aan een getekend bidtapijt. Door dit soort projecten raak ik onmiddellijk geïnspireerd.

Mensen die met een grenzeloze toewijding aan iets werken hebben meteen mijn sympathie. Om die toewijding gaat het. Ik benijd hen daar om. Hoe heerlijk moet het zijn om iets te starten waarvan je weet dat het je veel tijd zal gaan kosten, maar waarvan je tegelijkertijd weet dat het de moeite meer dan waard zal zijn. Een soort van pelgrimage op papier in het geval van Jonathan Bréchignac. 

Dat wil ik ook. Een project waarvan ik weet dat ik er graag mijn uren in zal steken en waar ik met voldoening de laatste hand aan zal leggen. 

En deze blog dan? Daar steek ik toch ook vrijwel dagelijks mijn tijd in? Klopt, maar het is nooit klaar en bovendien zou ik blij zijn met iets kunstzinnigers, want die kant wil ook iets.

Ik roep het gewoon de kosmos in: Lieve God, ik wil ook iets waar ik als een monnik geconcentreerd en toegewijd aan doorwerk. En wat respect afdwingt, denk ik er achteraan. Oei.

Dank je wel. We zijn weer thuis. En ik zit niet eens te mediteren. 

Okee, mijn project zal gaan over respect voor mezelf zonder dat anderen mij meteen ook moeten respecteren. Hoe ik een en ander vorm ga geven weet ik nog niet. Wellicht komt dat in mijn meditatie bovendrijven.

Verstoorde patronen

Wat ga ik toch graag mijn eigen gang... Gewoon de dingen op mijn tijdstip en mijn manier doen zonder commentaar van iemand anders. Als een oud besje rustig de dingen doen die ik wil doen.
Gisterenavond werd de toon al gezet. Manlief, die maanden heel hard gewerkt heeft, kondigde aan dat hij weekend had. Heel goed voor hem, maar ik zei nogal pesterig: Ah, dus jij komt mij de komende dagen voor de voeten lopen.
Vanochtend merkte ik het al. De wekker ging en ik vroeg of hij uit wilde slapen. Nee, dat hoefde niet. Of nou, kwam het even later, het zou toch wel fijn zijn als ik alvast met de kinderen zou ontbijten, dan bracht hij ze wel naar school. Prima, zou je zeggen, maar zo werkt dat bij mij dus niet. Voor mijn gevoel wordt mij dan iets opgedrongen en dan schiet ik helemaal in de weerstand. Het kost mij heel veel energie om mij er in zo'n geval toch toe te zetten om het op zijn manier te doen. Had hij meteen gezegd dat hij het inderdaad erg fijn zou vinden om even uit te slapen, dan was het okee geweest.
Beneden zag ik dat er geen geitenmelk meer was en ik wilde toch echt heel graag mijn muesli-ontbijtje eten dus ik stond om acht uur in de supermarkt. Thuis bleek het stel al naar school vertrokken, maar ik zag meteen dat er nog een beker sap en een bakje druiven van één van de twee kinderen op tafel stond. Op de fiets naar school, spullen afgeleverd en thuis zat manlief met een kopje koffie en de krant aan tafel. Dat doe ik ook altijd zo, maar vandaag dus even niet.
Ik ben gewoon naar boven vertrokken met mijn kopje koffie en laat de wereld even weten dat ik blijkbaar iemand ben die ontzettend hecht aan haar eigen keuzes en patronen. Het is een eigenschap die ik niet zo graag beken, want het is in wezen natuurlijk enorm inflexibel en a-sociaal. Bovendien vraag ik me af in hoeverre het bij mijn karakter hoort of dat het een manier is om greep te houden op het leven.
Ach ja, het hoort op het moment gewoon bij me. Ik geniet namelijk ook heel erg van die patronen en vaste maniertjes om de dingen te doen en zolang ik niet compleet in de stress schiet bij die verstoring van mijn patronen valt het allemaal nog wel mee.
Op zoek naar een afbeelding van een patroon vind ik dit borduurwerkje en opeens krijg ik heel veel zin om ook zoiets moois te gaan borduren. Oei, het moet niet gekker worden... Nah... komt vast ook door het regenachtige weer.

In het reine

Tijdens de meditatie voelde ik hoe onrustig mijn lijf aanvoelt vanochtend. Een wat snelle hartslag en dat gevoel onder stroom te staan. De neiging om op te staan en iets te gaan doen is dan heel sterk.
Ik ben blijven zitten, zoals een 'leerling' van Pema Chödrön betaamt. Besefte dat die onrust mij wilde doen opstaan en bewegen om mij te beschermen. Door dat inzicht werd het gevoel erger en kwam er ook angst omhoog, waardoor de wens om op te staan nog groter werd. Ook de angst heb ik verteld dat ik begrijp dat het allemaal goed bedoeld is, maar dat ik niet meer op die manier ga reageren. Ik vertelde dat ik een stille ruimte ontdekt had, diep van binnen. En dat ik niet meer weg ga lopen als ik het gevoel heb overspoeld te worden, maar in plaats daarvan naar deze stille ruimte ga. Dat heb ik dus gedaan. Het voelde alsof ik onderdook, met boven mij de golfslag van de onrust. Het mooie was dat ik me van beiden tegelijk bewust was.
In die stilte begreep ik dat ik twee dingen nodig heb. Het eerste is 'vertrouwen'. In het leven en daarmee in mezelf. Het tweede is 'het vermogen te vergeven'.
Iedere zaterdag lees ik de rubriek "Het laatste woord" op de laaste bladzijde van het NRC. Hierin praten mensen over hun laatste levensfase. Afgelopen weekend vertelde een moeder hoe ze achterbleef met drie jonge kinderen nadat haar man een einde aan zijn leven maakte. "Ik ging maar door met normaal doen," staat er boven het artikel. Ze vertelt hoe de dingen gegaan zijn en ook mis gingen, maar ook hoe ze er nu mee omgaat. "Door ons verleden samen op te ruimen, kom ik met mezelf in het reine - zo ervaar ik dat," zegt ze op het eind. Zo mooi, hoe eerlijk en duidelijk ze vertelt over haar leven en hoe ze er op terug kijkt.
We kunnen ons huis opruimen, en dat is ook goed, maar dat is triviaal vergeleken met restjes troep in de kelder van onze psyche die om actie schreeuwen. De deur is goed gesloten, de rest van het huis is aardig op orde, maar hoe dicht die deur ook is, we weten dat er daar beneden nog iets ligt wat opgeruimd moet worden.
Ik heb Kwan Yin gevraagd me te helpen. Niet te denken dat ik klaar ben als ik dit fysieke huis op orde heb, maar door te pakken tot ik me helemaal bevrijd heb.

Stel niet uit tot morgen...

... wat gij heden kunt doen, luidt het prachtige spreekwoord. Van uitstel komt afstel. Nog zo'n mooie.
Nu ik de bovenste woonlaag op orde heb, wil ik dat ook graag zo houden. Ik moet zeggen dat ik mezelf daarin (op het moment) heel gedisciplineerd gedraag. Het leuke is dat ik er een trots gevoel aan over hou.
Een voorbeeldje. Ik zag dat de was die ik te drogen had hangen op de overloop, opvouwen kon worden. Dat heb ik toen meteen gedaan en daarna alles op de goede plekken opgeborgen. Voorheen verzamelde de schone handdoeken zich in stapels op de wasmachine en lagen er stapeltjes met kleding van de kinderen op de grond. Er hing daar ook een groot schilderij van mij waar ik niet zo blij mee was en dat heb ik gisteren weggehaald. Het was gewoon niet goed en dan moet ik het ook niet ophangen. Zelfs niet boven het wasrek.
Als ik nu boven kom, word ik iedere keer weer blij van die opgeruimde en lege aanblik.
Gewoontes zijn zo gek nog niet. Het kost even wat discipline om ze te creëren, maar dan heb je ook wat. Dan doe je de dingen gewoon omdat je weet dat het goed is dat je ze (op die manier) doet. Dan stel je ze niet iedere keer ter discussie en gaat het gewoon zo. Ik drink bijvoorbeeld 's ochtends als eerste een groot glas heet water met een halve uitgeperste citroen. Dat doe ik al jaren en dat bevalt me uitstekend. Het schijnt een zuiverende werking te hebben op je gehemelte en goed te zijn voor je lever.
Zo heb ik ook geprobeerd van het mediteren een gewoonte te maken. Dat lukte me minder goed. Het blijkt dat ik af en toe gewoon geen zin heb en als ik het dan toch doe, dan zit ik daar mijn tijd uit te zitten en gaat het zijn doel voorbij. Ik ben er dus flexibeler in geworden. Mediteren als ik er behoefte aan heb. Ben er nog niet uit of ik dit een goede ontwikkeling mag noemen. Daar kom ik vast nog eens op terug.
Vandaag, heden, ga ik in de woonkamer wat opgehoopte spullen wegwerken. Ja, ik weet het, je kunt alles overdrijven, maar dat is echt nog niet aan de orde. Geen zorgen dus daarover.

Ruimte scheppen

Er ligt hier al een week een oude Happinez op tafel. Gisteren zag en las ik pas het artikel over opruimen. Je huis als spiegel.

Sinds ik gestopt ben met werken, voel ik die enorme behoefte helderheid te creëren. Van binnen, maar dus ook in mijn huis. Al die jaren van overvraagd zijn eisen hun tol. Ik zie al gauw door de bomen het bos niet meer. En zodra dat gebeurt ruiken die negatieve overtuigingen hun kans. "Zie je wel, je kunt het niet. Zie je wel, het wordt niks met jou." Dat soort narigheid. 

Door mijn omgeving zo helder en transparant mogelijk te maken creëer ik de broodnodige rust, want er komen gedachten op die mij sterken. "Goh, wat goed dat ik even doorgepakt heb op de overloop. Ziet er fijn uit zo." 

In het artikel zegt Nina Elshof, deskundige op het gebied van de Chinese feng shui, dat wanorde in huis voor chaotische chi en daarmee voor chaos en verwarring in je leven zorgt. "Voorwerpen die in de weg staan, waar je nog een besluit over moet nemen of die kapot zijn, liggen niet gewoon in je huis, maar zenden voortdurend signalen uit. Elke keer dat je ze ziet, is er iets in je dat ze registreert, zich irriteert en voelt: Oja, daar moet ik nog iets mee! Als die aandachtvragende stoorzenders kosten energie. Ze zijn een vorm van stress, waardoor je levenslust en je vermogen te groeien afnemen, want ze houden je van de zaken af waar het werkelijk om gaat in het leven."

Dat herken ik. Wat ze verderop in het artikel zegt herken ik ook, namelijk dat troep een stille getuige kan zijn van het onvermogen om te kiezen. Dat al die rondslingerende voorwerpen vragen: wat wil je met mij?

Ik voel mij gesterkt door wat ik gisteren gepresteerd heb, maar ook door dit artikel. Er staat namelijk nog een schuurtje in onze tuin. Het is voor de helft gevuld met spullen die er geheel gerechtvaardigd liggen (tuinspullen, gereedschap e.d.) maar daarnaast staat het vol met dingen die we niet meer nodig hebben, niet meer willen of gewoon kapot zijn en naar de sloop moeten.

Volgens mevrouw Elshof is dit opruimen "waar het begrip 'onthechten' echt over gaat: over het op orde brengen en houden van je leven, zodat je altijd in het hier en nu kunt zijn. Er is geen -emotionele- rommel die je verbindt met het verleden of de weg naar de toekomst blokkeert, maar vrijheid en ruimte om te zijn wie je bent." 

Hartstikke goed gezegd. 

Vandaag gaat al het oude speelgoed uit onze schuur naar de speelgoedbank in Nieuwegein. Stap 1 in het leegruimen van de schuur. 

(NB. Mijn nieuwe Kronan schijnt 'een roestbak' te zijn, hoor ik van alle kanten, dus die krijgt t.z.t. een plekje in de schuur, weg van de fietsen van het gepeupel onder het afdak).

Time out

Vanochtend heb ik onze kast op de overloop leeg gehaald, uitgesopt en bepaald wat er weer terug in mocht. Daar ben ik nog steeds niet mee klaar. Er moest namelijk gegeten worden en daarna wilden de kinderen naar de speeltuin in de wijk. Okee dan.
Maar dat bleek echt heerlijk. Nadat ik gezien had welke levensgevaarlijke kunsten die twee van mij uit kunnen halen aan de verschillende klimrekken, ben ik languit in het gras gaan liggen. Boven mijn hoofd trokken de wolken voorbij. In wel vier verschillende lagen. Ik zag grote witte wolken, zoals kinderen ze tekenen, plukken grijze watten en onheilspellend donkere wolken die barstensvol regen leken te zitten. Het was een machtig schouwspel waar ik al heel lang niet meer zo intens van genoten heb.
Er stond ook een lekker, niet te negeren, windje. Af en toe brak de zon door. Daar lag ik. Op het gras. Met om mij heen de geluiden van spelende kinderen en fluitende vogels.
Een heerlijke time out.
En nu effe doorpakken op die overloop!

Orde scheppen

Vanmiddag dacht ik het weer: Het moet veel en veel simpeler allemaal. Veel eenvoudiger.
Na een ochtend werken met 28 kleuters liep ik met mijn vriendin S. in stilte door de ontluikende natuur. Heerlijk. Katjes plukken, de zon op mijn gezicht en overal geluiden van fluitende vogels. Dit is goed, dit is genoeg om geluk te ervaren. In de eenvoud schuilt het geluk.
En dus wil ik het weer eens kleiner, overzichtelijker, eenvoudiger en simpeler. Daar word ik rustig en blij van. Ik merk dat ook aan klusjes waarbij ik maar op één ding hoef te letten. Het ophangen van schoon wasgoed bijvoorbeeld. Of het wegknippen van de uitgedroogde bloemen uit de hortensia. Sorteren en orde scheppen, daar word ik blij van. Ha, het klopt weer, ziet er fijn uit zo, alles is okee.
Tja en dan dringt zich onmiddellijk de gedachte op, dat dit alles het gevolg zou kunnen zijn van een overbelast zenuwstelsel. Zintuiglijke prikkels adequaat verwerken laat bij mij namelijk nogal eens te wensen over.
Afgelopen maandag had ik het onzalige plan opgevat om met mijn twee kinderen schoenen te gaan kopen in een winkel waar 25% korting gegeven werd op elk paar schoenen dat die dag gekocht werd. De drukte, een onvriendelijke verkoopster, het tegenvallende aanbod aan schoenen en twee kinderen die toch echt allebei nieuwe schoenen wilden en wel het liefst zo snel mogelijk, waren de perfecte combinatie om mij over de grens te helpen. Mijn blik vernauwt zich tot een kokervisie met als gevolg dat ik totaal geen overzicht meer heb en iedere zintuiglijke prikkel en één teveel is.
Wat doet iemand als ik in een kleuterklas? Orde scheppen. Jonge kinderen zijn heel gevoelig voor structuur en regelmaat, daar houden ze van. Net als ik dus. Wat dat betreft ben ik daar dus prima op mijn plek. Als het lekker loopt en de kinderen gaan zelfstandig hun weg, dan kan ik daar enorm van genieten. Maar goed, soms is dat dus niet zo en dan hakt dat er bij mij wel in. Erbij blijven, Joyce, blijven ervaren wat het met je doet. De weg van de krijger.
Het is dus eigenlijk heel simpel. Ik doe de dingen in alle rust en na elkaar. Mindfulness is voor mij uitgevonden. Ik doe het zo en niet anders. Mocht dat, bijvoorbeeld op school, niet gewaardeerd worden, dan is deze baan niet goed voor mij. Ik doe het niet meer. Dat jagen en stressen. No more.
Ik deed vandaag wat laat boodschappen en voelde me opgejaagd omdat "we om half zeven moeten eten". In navolging van mijn voornemen van gisteren vroeg ik mij af of dat echt zo was. Nee dus. En de stress verdween als sneeuw voor de zon.
May there be peace in your heart, my darling.

Schoonmaakkriebels

Vandaag stond ik op met de voorjaarsschoonmaakkriebels. Dat was om 7.00 uur. Tegenwoordig sta ik op als ik wakker ben en me ook wakker voel. Dat was gisteren al om 06.00 uur, vanochtend dus een uurtje later. Ik ga me er niet meer over verbazen, maar sta gewoon op. Tot nu toe bevalt me dit prima.

Ik merk dat het heel goed is om vooropgezette ideeën los te laten. Voor zover het dit vroege opstaan betreft, sla ik zelfs twee vliegen in één klap. De eerste vlieg betreft het idee dat het moeilijk is om vroeg op te staan en de tweede heeft te maken met het idee dat het zo fijn is om uit te slapen. Blijkbaar zijn beide aannames niet (altijd) waar. Ik neem me dan ook voor om me vaker af te vragen of iets wel echt zo is. Volgens mij is dat een idee van Katie Byron. "Is dit echt waar?" Briljant in zijn eenvoud.

Vandaag realiseerde ik me dat ik ook uit ga van de aanname dat ik voldoende rust nodig heb. Lijkt het erop dat ik die niet ga krijgen, dan raak ik bij wijze van spreken in paniek. Nu vind ik dit een hele lastige. Ik weet namelijk uit ervaring dat ik gauw overprikkeld raak en dat het mij goed doet me op de dag even terug te trekken op een rustige plek. Heb ik die mogelijkheid niet, dan word ik bang dat ik overspoeld raak. Tegelijkertijd denk ik ook dat dit alles wel eens erg mee zou kunnen vallen als ik meer bij het moment zou kunnen leven. In dat geval zou ik gewoon van de ene tijdsbesteding in de andere overgaan. 

Had iemand mij vanochtend verteld hoeveel huishoudelijk werk ik vandaag zou moeten doen, dan was ik daar ondanks mijn schoonmaakkriebels niet blij mee geweest. Nu ben ik gewoon lekker begonnen en heb stap voor stap doorgewerkt. Van het een kwam het ander. Zonder plan, zonder lijst van dingen die ik af wilde krijgen. Dat was het fijne eraan. Ik mocht in principe na ieder klusje stoppen, maar dat heb ik dus niet gedaan. Tijdens de laatste klus heb ik mezelf wel een koud witbiertje in het vooruitzicht gesteld. Daar heb ik heerlijk van genoten in mijn ligstoel in het zonnetje. Op mijn lauweren.