Poetry

And I said to him
Are there answers to all of this?
And he said
The answer is in a story
and the story is being told

And I said
But there is so much pain
And she answered, plainly,
Pain will happen.

Then I said
Will I ever find meaning?
And they said
You will find meaning
Where you give meaning

The answer is in the story
and the story isn't finished.

Pádraig Ó Tuama

God boven de ikken

Afgelopen weekend las ik in Trouw een heel interessant artikel van Antoine Bodar. Heb het wel drie keer gelezen omdat het me op vele fronten raakte en aan het denken zette.
Bodar stelt dat de mensen tegenwoordig zo op zichzelf gericht zijn en geeft als voorbeeld de populariteit van Henri Nouwens boeken, die ook zo met zichzelf in de weer was. Heel herkenbaar voor velen, ook voor mij.
"In de huidige ervaringswereld is menigeen meer dan ooit ervan overtuigd dat hij zelf goddelijk is." ... "Dit stemt hem tot dikke tevredenheid." Deze overtuiging verwijdert de mens van God, stelt Bodar. "Hij [de mens] ontwaart God in zichzelf, in de ogen van de medemens, mogelijk ook in de natuur en in de kunst, maar kent hij nog de Heer als de volledig Andere, Die boven ons is," ... "voor wie wij in ontzag huiveren - niet omdat Hij streng en oordelend of veroordelend zou zijn, maar omdat hij huiveringwekkend is in Zijn, ons overrompelende eigenheid, verte en grootheid."
Kortom, de zin voor het Heilige wordt ontbeerd.
Wij zijn vergeten dat het sacrale tegenover het profane staat. "Vermenging van beide profaniseert het sacrale en doet het ten ondergaan," schrijft Bodar. "Het Godshuis echter is geen mensenhuis. Het is een sacrale ruimte, geen profane. En liturgie moge een ritueel zijn, maar elk ritueel is nog geen liturgie. Sacrale rituelen zijn andere dan profane rituelen. De scheiding tussen beide dient terug te keren. Alleen zo kan het sacrale het profane weer echt bevruchten."
Daarnaast pleit Bodar voor herwaardering van het "dagelijks herhalen van rituelen in praktijken binnen de eigen wereld." ... "Elke christelijke spiritualiteit is ten minste Bijbels en elk bidden vangt eerst recht aan in stilte. Niet het schietgebed, dat velen bezigen, maar wel meditatie die kan voeren tot comtemplatie." Wat dit onderwerp betreft citeert hij Nouwen, die het zo mooi zegt: "Het woord van God voert ons de stilte binnen en de stilte maakt ons aandachtig voor Gods woord. Het woord wordt in de stilte geboren en stilte is de diepste weerklank van het woord."
Dit artikel zet alles weer eens op scherp. Het is goed om inspirerende avonden te organiseren op het gebied van geloof en samenleven. Heel goed zelfs. Maar daarnaast, en dat ben ik met Bodar eens, is het nodig ruimte te scheppen voor het Heilige.
Ik ben zelf ook iemand die "zijn eigen lantaarnopsteker" is geworden, maar toch ga ik graag regelmatig naar de kerk, waar ik word opgenomen in het Heilige en me even klein voel. Niet minder waardig, maar gewoon klein. In het niets vallen tegenover al die grootsheid en oneindigheid van Die Ene. Ik neem deel aan de sacrale rituelen en weet weer wat me te doen staat. Bodar formuleert het als volgt:
"God beminnen is het eerste gebod. Geven we ons daarvan voldoende rekenschap?"

afb.

Lofzang op het leven

Jan Simoen is overleden. Hij was een Belgische jeugdboekenschrijver. Ik ken zijn werk niet, maar daar gaat verandering in komen. Las daarnet een prachtig interview met hem en wil jullie zijn ode aan het leven niet onthouden. 

Simoens woorden ontroerden me. Wil weer slechts bezig zijn met het wezenlijke: mijn leven leven. Vroeg me gisteren nog af hoe goed ik mezelf tot nu toe heb leren kennen. Ik mezelf? Moest natuurlijk aan Tolle denken en voelde ook heel sterk dat er een 'hemels' Ik is, een goddelijke ziel, en een 'aardse' Joyce die door de berm ploetert en waar met mededogen naar gekeken dient te worden. 

Vanochtend wordt de aardse Joyce geïnspireerd door de mooie woorden van Jan Simoen:

Ik voel me uitgeprocedeerd, als een asielzoeker die heel erg gehecht is geraakt aan het land waar hij zich de laatste jaren zo goed thuis voelde, maar binnen een paar maanden op het vliegtuig wordt gezet. Mijn land heet niet België of Nederland of Zweden, het heet Leven, en boy o boy, wat heb ik me hier thuis gevoeld, de laatste 59 jaar. Het is zo'n mooi land, dat leven. Ik hou van de mensen die erin rondlopen, ik hou van zijn muziek, zijn landschappen, zijn gebouwen, zijn schilderijen, zijn foto's, zijn films, zijn wielrenners, zijn beeldhouwers, zijn beenhouwers, zijn straten, zijn pleinen, zijn treinen, zijn wijn, zijn huizen, zijn tuinen, zijn appels, zijn aardbeien, zijn Macbook Airs, zijn gezever, zijn getater, zijn gedichten, zijn stripverhalen, zijn gelach, zijn gekonkelfoes, zijn reclames, zijn continenten, zijn steden, zijn vriendschappen, zijn seizoenen, zijn kinderen die spelen in het park, zijn Moleskine opschrijfboekjes met de zwarte elastiekjes, zijn hoeden en sjaals van Paul Smith, zijn vergezichten over de Schelde, zijn wandelingen langs de Seine en zijn mistflarden boven de herfstige velden. Zijn Schotse landschappen en zijn witte klippen van Dover. Zijn zee, altijd weer. Zijn prachtige vrouwen die flaneren langs de Graslei, zijn concerten van Leonard Cohen en zijn zomerse ontbijten onder de appelboom. Zijn donkere dagen voor Kerstmis als je het licht 's ochtends al moet aandoen en de verwarming hoger draait en je geweldige vrouw binnenkomt van de bakker met verse broodjes en een superdikke krant, en je zet nog gauw ‘The Messiah' op voor ze de koffie uitschenkt. Nespresso volluto, met een dikke schuimende melkkraag en twee klontjes. De knalrode trui van Fabian Cancellara vanuit de helikopter gefilmd, met dat grote witte kruis van kampioen van Zwitserland op zijn brede rug. Het vijfde seizoen van ‘Mad Men'. De lange aperitiefsessies bij de vrienden, met heel veel cava en nog meer gelach. En ik spreek de taal van dat Leven zo goed. Natuurlijk is het niet eerlijk, dat leven, dat wisten we allang.

Foto: Marco Mertens

Being the Beloved

Tijdens mijn retraite kreeg ik voor het eerst iets van Henri Nouwen mee. Natuurlijk kende ik zijn naam, maar had nog nooit iets van hem gelezen of hem zien (s)preken. Meteen op de eerste dag keken we naar Being the Beloved, een preek die Nouwen hield in de Christal Cathedral in de V.S.
Het gegeven dat ik Gods geliefde dochter ben houdt me al langer bezig. Ik schreef er op 5 maart en 5 oktober van het afgelopen jaar ook al over. Nu kwam het weer eens extra binnen, want Nouwen vertelt ons dat dit het enige is dat telt. Het gaat niet over 'wat ik doe' of 'wat de mensen over mij vertellen' of 'wat ik heb', maar het gaat erom je ten allen tijden te blijven realiseren dat je Gods geliefde kind bent. Dat dit de enige constante waarheid in je leven is. De rest komt en gaat.
Hij geeft het voorbeeld van Jezus in de woestijn. Hij is zich daar enorm bewust van, dat hij Gods geliefde zoon is. De duivel probeert hem te verleiden tot het uitvoeren van wonderen zodat de mensen hem op handen zullen dragen en roem en faam zijn deel zal zijn. Nee, zegt Jezus, nee, nee, nee! Daar gaat het niet om. Ik ben God geliefde zoon. Dat is wie ik ben.
Kijk alsjeblieft naar deze mooie video (link op de homepage) zeker als je hem nog nooit gezien hebt. Het is zo mooi hoe Nouwen het met zijn heldere taalgebruik voor mekaar krijgt dat ik weer helemaal begrijp dat al dat materialisme en ego-centrisch denken en handelen mij afhoudt van het wezenlijke:
Ik ben Gods geliefde dochter.

Henri Nouwen

Toeval bestaat niet

Vanavond zette ik de tv aan om een detective op de Belg te gaan bekijken. Ik was nog wat vroeg en kwam midden in een informatief stukje over egels terecht. Omdat ik mezelf laatst nog met een egeltje vergeleken had, zette ik het geluid harder.
"Egels zijn fantastische diertjes, ze zullen je niet teleurstellen," zei de voice-over. Dat was alles wat ik over egels te horen kreeg, want er werd doorgegaan met een ander onderwerp.
Kijk, daar word ik dus blij van :-)

foto: www.quomagazine.nl

Een Heel Bijzondere Dag

Ik ben weer eens dankbaar. Gisteren was namelijk Een Heel Bijzondere Dag. Een dag van verrassing, verbinding en verwondering.
Het begon 's middags toen we bezoek kregen van de vorige baasjes van Arie, onze adoptiekater. Zij wilden wel eens met eigen ogen zien waar hun lieverd nu leeft. Al snel raakten we over allerlei interessante gespreksonderwerpen aan de praat en zaten we met een biertje en wijntje in de najaarszon.
Halverwege de middag belde dochterlief ons op met de uitnodiging om bij haar vriendinnetje thuis te komen eten, want zij waren aan het koken voor ons. Daar zaten we dus later op de dag gezellig met z'n achten aan tafel en genoten van een Italiaanse maaltijd.
's Avonds kwam onze logé. Ik had uit een re-tweet gelezen dat Boele Ytsma een slaapplaats zocht vlakbij Nieuwegein en daar spontaan op gereageerd. Het werd een heel inspirerend bezoek. Heb er zelfs een concreet plan aan overgehouden waar ik nog even op ga zitten broeden.
Gisteren in bed voelde ik de verwondering. Zo kan het dus ook! Er lopen daar in de wereld mensen rond waarmee ik gemakkelijk kan praten, waarbij ik me bij om mijn gemak voel en waarmee ik interesses deel. Contact met deze mensen is dus niet vooral vermoeiend, maar juist inspirerend.
Ik ben het liefst alleen, hoorde ik mezelf gisteren tegen Boele zeggen. Ja, ik ben graag alleen, maar gisteren bleek weer eens dat ik ook enorm geniet van contact met mensen die op dezelfde golflengte zitten.

Ik geniet van nieuwe, inspirerende contacten.
Ik geniet van uitwisseling van ideeën en dromen.
Ik ontmoet mensen die mij inspireren en waarvoor ik een inspiratiebron ben.

Ben ik soms Jezus?!

Vanochtend las ik op het bankje voor mijn favoriete koffietentje over Dorothee Sölle. Ze is één van de inspirerende mensen die aan bod komen in het boek God als u er bent van Anselm Grün. Ze vertellen allemaal over hun persoonlijk zoektocht naar God en dat vind ik enorm inspirerend.
Sölle vertelt dat ze ooit op straat iemand naar de tijd vroeg. Deze man rageerde wat spottend: "Ben ik soms Jezus?!" Dit antwoord heeft indruk op haar gemaakt. Ze concludeert dat De Kerk van Jezus een onbereikbare superman gemaakt heeft.
Op de volgende bladzijde vervolgt ze: "Nu zou ik die arbeider op de bouwplaats iets opener en offensiever antwoorden: "Natuurlijk bent u Jezus," zou ik zeggen. "Wat zou u anders van uw leven willen maken?! Dat het niet genoeg is om alleen Piet Jansen te zijn, dat weet u toch ook wel?! Ook u bent toch geboren en op de wereld gekomen om van de waarheid te getuigen. Maak uzelf niet kleiner dan u bent. Meelopers hebben we al genoeg. Stelt u zich dat eens voor: u en ik en uw schoonmoeder en uw baas - zijn Jezus. Wat zou er dan veranderen? In ons zit toch iets... van God".
Het stukje dat ik las past mooi bij het prachtige filmpje dat ik gisteren zag op de blog van Jan Bommerez. Een man is blind voor alles om hem heen en kan niet verder kijken dan zijn eigen negatieve interpretaties. Halverwege het filmpje krijgt hij echter een wonderbril aangereikt waardoor hij er een dimensie bij krijgt: de persoonlijke verhalen achter al die verschillende mensen die hij ziet.
Ik denk dat dit precies het verschil is tussen ''alleen Piet Jansen zijn" en "vrij worden van vooroordelen en aanmatiging". Je voor kunnen stellen dat jijzelf en de mensen om je heen Goddelijk zijn.
Allemaal dragen we ons eigen kruis met ons mee. En allemaal kunnen we Jezus zijn.

Ik geloof in Jezus Christus

die opstaat in ons leven,

opdat wij vrij worden

van vooroordelen en aanmatiging,

van angst en haat,

en zijn revolutie voortzetten

tot zijn Rijk aanbreekt.

Dorothee Sölle in Tegenwind p. 65 e.v.

beeld: Daniëlle Orelio

Delen of zijn?

Het lijkt wel alsof mijn radar voor inspirerende ervaringen of inzichten continu aanstaat. Dat is toch mooi? zou je denken. Ja en nee.

Ik vind het blijkbaar erg fijn om mijn ervaringen te delen en dus ben ik er alert op. Er zit helaas nog steeds iets van dat enthousiaste kind achter die "Kijk mij!" roept, maar gelukkig is er vooral het gedeelte in mij dat graag wil inspireren en geruststellen: "Kijk, zo ging het bij mij vandaag." 

Aan de andere kant kan ik dus niets meer beleven zonder dat ik me afvraag of het niet een prachtig onderwerp is om een stukje over te gaan schrijven. Mocht dat het geval zijn, dan is de drang dus heel groot om onmiddellijk te gaan schrijven en ben ik uit de ervaring geraakt. Tegenwoordig roep ik heel hard HO! en keer terug naar het moment. Als ik geluk heb, want soms lukt me dat niet meer en is 'the damage done'. 

Hier op Zielekruid heb ik nadrukkelijk oog voor het pijnlijke en schurende, maar op Facebook is alles wat ik post toch vooral positief. Het blijft een precair evenwicht dat ik zoek. Het is fijn om te delen, maar uiteindelijk gaat het er toch gewoon om dat ik mijn leven leef. Tenslotte is het leven een aaneenschakeling van ervaringen en momenten die ik niet abrupt moet gaan afbreken om ze te kunnen delen. 

Dus tegen dat stuk van mijzelf dat denkt dat er zonder al dat gedeel niets van mijn persoon overblijft, zeg ik: Ik ben. Ook zonder dat al die anderen weten waar ik allemaal aan meegedaan heb (Ik ben sociaal of actief), van genoten heb (Ik ben opmerkzaam of mindful), wat voor interessants mij allemaal te binnen geschoten is (Ik ben wijs). 

Ik ben. 

Daar hoeft dus niets achteraan geplakt te worden. Niet op een indirecte manier door middel van posts op het internet en nee, ook niet ondubbelzinnig door mijzelf in mijn hoofd.
En ondertussen mag mijn radartje gewoon blijven draaien, hoor. Ik geniet namelijk erg van die focus op het wezenlijke. Het voedt de dankbaarheid voor wat het leven allemaal te bieden heeft aan ervaringen en dat is alleen maar goed.

foto van internet, fotograaf onbekend

Zwolse stoeptegelwijsheden

Soms wordt wijsheid met voeten getreden  ;^)

The summons

Will you come and follow me if I but call your name?
Will you go where you don't know and never be the same?
Will you let my love be shown? Will you let my name be known,
will you let my life be grown in you and you in me?

Will you leave yourself behind if I but call your name?
Will you care for cruel and kind and never be the same?
Will you risk the hostile stare should your life attract or scare?
Will you let me answer prayer in you and you in me?

Will you let the blinded see if I but call your name?
Will you set the prisoners free and never be the same?
Will you kiss the leper clean and do such as this unseen,
and admit to what I mean in you and you in me?

Will you love the "you" you hide if I but call your name?
Will you quell the fear inside and never be the same?
Will you use the faith you've found to reshape the world around,
through my sight and touch and sound in you and you in me?

Lord your summons echoes true when you but call my name.
Let me turn and follow you and never be the same.
In Your company I'll go where Your love and footsteps show.
Thus I'll move and live and grow in you and you in me.

Vanochtend in ons prachtige kerkje overviel me de tekst van deze hymne. 
Het is een duidelijke oproep om hier op aarde Jezus' handen, ogen, oren en spraak te zijn. Ik schreef er al eerder over, want Théresia van Ávila zei het ook al. Toen maakte het ook al zo'n indruk.
Tegelijkertijd voelde het als een liefdesverklaring, toen ik daar stond te zingen tussen al die lieve mensen. Alsof ik Gods bruidje was en mij ter plekke gevraagd werd 'ja' te zeggen tegen zijn liefde: 'Will you let me answer prayer in you and you in me?'

Het is niet zomaar iets wat mij gevraagd wordt. Het is geen vrijblijvend verbond. Er wordt van mij gevraagd dat ik het onbekende tegemoet durf te treden, dat ik zekerheden overboord gooi, niets terug verwacht voor wat ik doe. Dat ik bovendien besef dat het mij zal veranderen en daarmee de wereld. Maar dat zal slechts ten goede zijn. 

Voor de melodie van de hymne:
http://www.youtube.com/watch?v=V0aAkOe87mo&feature=related

Thuis zijn

Ik kreeg de vraag wat mij nu precies aantrekt in de (Anglicaanse) kerk. Waarom ga ik er graag heen?
Allereerst blijk ik een helderder idee te hebben van mijn eigen religiositeit. Ik ben er in gegroeid, of afgedaald, en weet nu dat ik wortel, rust in de Ene, de Onnoembare, de Eeuwige. Ik heb ervaren dat meditatie of gewoon even stil worden mij helpt af te stemmen op die goddelijke bron diep vanbinnen. Ik weet dat dit afgestemd zijn mij helpt het goede te doen. Twijfelen is niet nodig, want als het resoneert met De Ene, dan is het goed.
Ik herken veel in Meister Eckharts godsbeeld wat er een was van een eeuwig uit zichzelf en naar zichzelf toestromende God. God als de oergrond die van al het bepaalbare vrijgehouden moet worden. Alle dingen zijn innerlijk aanwezig in God.
Ik zie God dus niet als een ambachtsman die alles geschapen heeft en oordeelt over mij. De kerk lijkt veelvuldig gebruik te maken van dit godsbeeld en daarom zou je je af kunnen vragen wat ik dan in die kerk te zoeken heb.
In de Anglicaanse kerk merk ik dat ik mijn eigen godsbeeld gemakkelijk als een filter over de mis kan leggen. En als ik dat doe, dan wordt het een heel indringend uurtje. Ik ben gericht op God en wat Hij (die hij, noch zij is) mij te vertellen heeft. Ik hoor er over Jezus en hoe hij mij kan inspireren tot 'goed' en ook 'eigen-zinnig' leven. Want dat is wat me iedere keer opvalt: de preek maakt altijd de vertaalslag naar het dagelijks leven.
Daarnaast ontroert het mij als alle mensen in het volle kerkje tegelijk gaan zingen over Gods liefde. Vaak gaat het over de onmetelijkheid en het onbeschrijflijke en dat is mooi. Daarnaast helpt de Engelse taal mij om los te komen van vooringenomenheid en beelden uit het verleden die met bepaalde teksten samenhangen.
Ik heb ervaren dat één keer per week samenkomen en gezamenlijk de blik op de Oneindige richten, toch heel goed voelt. Tussendoor zal ik zelf moeten zorgen dat ik thuis ben als ik God wil ontmoeten.
Want: God is altijd thuis, jij was het zelf die uit wandelen ging, schreef Meister Eckhart ooit.

... en ik geloof dat ik dat ten diepste ben ...

Routines en rituelen

Gisteren kwam mij een jonge vrouw tegemoet. Zij leek me iemand die naar huis fietste van een baan waar ze tevreden mee was. Ik vermoedde dat ze niet te kritisch was op haar uiterlijk of op wat dan ook en dat haar leven gekenmerkt werd door rust. In die paar tellen dat ik haar zag begreep ik even hoe het ook kan zijn. Ik werd teruggeworpen in de tijd en besefte dat het ergens misgegaan is, want als kind dacht ik ook dat alles helder en eenvoudig zou zijn.
Dat is het in wezen ook. Ik ben het zelf die in de loop der tijd is gaan geloven dat de dingen niet meer goed zijn zoals ze zijn.
De afgelopen weken heb ik als zeer druk ervaren. En dat terwijl het een tijd van vrijheid zou gaan worden. Een soort van vakantie. Maar juist dat niets meer hoeven van mezelf heeft me de das om gedaan. Vanochtend begreep ik dat het onder andere te maken had met het gebrek aan routine, aan rituelen. Ik kwam mijn werkkamer binnen en realiseerde me dat ik gestopt ben met het aansteken van de kaarsen bij binnenkomst. Voordat ik ging zitten deed ik dat. Altijd. Er ging een rust vanuit. Zo doe ik dat. Dit is mijn manier. Ook het mediteren is in het slop geraakt, net als het schrijven voor deze blog.
De afgelopen weken heb ik me te vaak afgevraagd of ik ergens zin in had en dat heeft mij geen goed gedaan. Voorheen ging ik gewoon zitten om een blogtekst te schrijven. Vroeg me nooit af of ik wel zin of inspiratie had. Er kwam vrijwel altijd iets opborrelen. Nu ik mezelf de keuze laat, ben ik weer terug in ratio-land en daar waait de wind van de inspiratie niet. Ik moet meteen denken aan zuster Paula, die mij al aanraadde om "Ik ga..." tegen mezelf te zeggen.
Komend weekend ga ik naar een training. Ik ga leren hoe ik kan leven vanuit een dieper niveau van ontspanning zodat mijn rechter en linker hersenhelft gemakkelijker samen kunnen werken. Ik stel me zo voor dat ik op die manier ontvankelijk ben voor de inspiratie van de Heilige Geest.
En die vrouw die jou straks tegemoet fietst? Dat ben ik. Blij met de manier waarop ik mijn geld verdien!

bron foto: internet

Pinksteren: binnenstebuiten-feest!

De afgelopen week van het liturgische jaar stond in het teken van 'verwachten'. Ik lees het terug op de prachtige site van Marianne Vonkeman.
"Inspiratie kan niet afgedwongen worden. Werkelijk creatief leven kent wachttijden waarin er nog niets lijkt te gebeuren. Herken je dit verschijnsel? Je kunt er ongeduldig van worden, of moedeloos. Toch horen zulke periodes erbij en ze doen ook wat. Iets dat nog aan je bewustzijn is onttrokken, is bezig te rijpen. De kunst is om het uit te houden en actief te blijven verwachten."
Op het moment voelt het bij mij zo. Ik ben in actieve verwachting. In dezelfde woorden heb ik eens een zuster horen spreken over haar leven in het klooster. Het was alsof ze op de bus stond te wachten, vertelde ze. Het is het gevoel dat voorheen vooral bij mijn mediteren hoorde, maar tegenwoordig ook doorsijpelt in mijn dagelijks leven.
Morgen is het Pinksteren: "Het feest van de vurige liefde van God die harten in vlam zet en alle grenzen doorbreekt," zegt Marianne Vonkeman. "Pinksteren is een soort binnenstebuiten-feest. Alles wat de leerlingen in huis hebben, komt naar buiten. Alles wat ze te geven hebben aan de wereld, komt aan het licht. Alles is taal en communicatie geworden. Dat kenmerkt het leven in de vrijheid van de Geest van God. Kun je bij jezelf merken dat die vrijheid ook bij jou aan het groeien is?"
Deze tijd van het jaar sluit heel mooi aan bij wat er in mij leeft. De kunst van het uithouden, de actieve verwachting en mijn hart dat zo graag in vlam zou staan maar nog niet zover is.
De komende maand staat er veel moois gepland voor mij. Heel veel in vergelijking met de eerdere maanden van het jaar. Bovendien hebben al die dingen te maken met mijn rijpingsproces. Ik ga naar trainingen, naar workshops en krijg ook nog twee consulten van interessante mensen. Bovendien word ik 44 komende maand. Een stroomversnelling in de rivier die mijn leven verbeeldt.
"Na Pinksteren gaan we de zomer in, de wereld in, in alle vrijheid, grensoverschrijdend en gedreven door vurige liefde," voorspelt Vonkeman. Mooi, daar ga ik voor!
Jij ook?

Stagnatie als kans

Gisteren was ik weer in Hattem voor de jaartraining Start vanuit je hart van Patrick Roozemond. Ik liep bij aankomst meteen op hem af om hem alvast te vertellen dat het er op leek dat ik een soortement van probleemgeval aan het worden was.
"Ah. Mooi zo, daar hou ik van."
Deze derde bijeenkomst had van Patrick de prachtige titel Creatie vanuit stagnatie meegekregen.
Stagnatie is niet gemakkelijk op te lossen anders was je dat al lang gelukt. Er is iets nieuws nodig. Iets wat je vanuit je ratio dus niet kan gaan zitten bedenken. Het kan je alleen toevallen vanuit de acceptatie dat de stagnatie er is, vanuit ontvankelijkheid dus.
Afgelopen donderdag besloot ik te stoppen met de workshops van het IMK. Aan alles merkte ik dat ik vanuit de verkeerde energie bezig was. Ik werd er gedwongen keuzes te maken en mijn plan tot in de puntjes concreet te maken terwijl ik me in een periode van stagnatie bevind. Gisteren ontdekte ik dat ik intuïtief een goed besluit genomen had, want het is nu nodig dat ik in die stagnatie blijf sudderen zonder hem meteen te willen oplossen. Er is namelijk iets nieuws nodig dat nog geboren moet worden.
Ik sta dus weer op die drempel en merk dat ik vertrouwd begin te raken met het schurende, ongemakkelijke gevoel van het Niet Weten.
De komende twee maanden staan in het teken van Totale Vrijheid. Okee, ik sta weer op die drempel, maar, en dat is veel belangrijker: ik ben terug bij mijn vonk en dat voelt goed.

Een krachtig visioen

Op mijn facebookpagina heb ik heel lang geleden al ingevuld dat ik schrijfster, schilderes en dichteres ben. Thuis in mijn atelier. Het gaf me vaak een ongemakkelijk gevoel als ik het las: zo pretentieus.
Nu besef ik dat het goed is dat ik dat gewoon opgeschreven heb. Ook al was het nog niet echt zo dat ik me er vol overgave aan durfde te wijden. Ik merk namelijk dat het ongemakkelijke gevoel aan het verdwijnen is.
Ik schrijf veel blogteksten. Ik schrijf gedichten. En die kunst komt ook nog wel, zeker nu de bron waaruit mijn gedichten opwellen dieper aangeboord is door de publicatie van één van die gedichten in Querido's Poëziespektakel 5. De combinatie kunst en gedicht is heel erg mooi. Wat dat betreft zijn Ted van Lieshout, Joke van Leeuwen en Wim Hofman mijn grote voorbeelden.
Gisteren overviel het me weer. Dat hopeloze gevoel dat te maken heeft met werkgevers, geld verdienen en dingen moeten doen die ik diep van binnen niet wil doen.
Ik wil vrijheid. Is dat verwend? Misschien wel. In wezen doet het er niet toe. Ik wil vrijheid. Punt. Hoe die vrijheid er gaat komen, dat is niet aan mij om me druk over te maken. Ik hoef alleen maar te voelen waar ik naar verlang en daarnaast vol overgave de dingen te blijven doen waar ik blij van word. Meer hoeft niet.
"It will come, it will come, and not too late," hangt er nog steeds midden op mijn prikbord.
Geloof het nou maar.

- tekst en illustratie: Wim Hofman - 

Leeg en ontruimd zijn

Leeg en ontruimd zijn.
Daar gaat het volgens Meister Eckhart om. Zodra God jou bereid vindt, kan hij zich in jou uitgieten.
"Zeker, het zou een heel groot gebrek zijn van God als Hij niet grote dingen in jou zou gieten, wanneer Hij je zo ontruimd en leeg aantrof."
Dit soort teksten ontroeren mij diep. Ze komen mij voor als heel wijs en waar.
Stop met je zorgen maken, zeg ik tegen mezelf. Tegelijk met het zorgen maken voel ik namelijk hoe ik volloop met woorden die weer emoties uitlokken.

Okee, ik ben vol. Zo voelt dat, vol zijn.
Dag zorgen, dag bijbehorende zinnen, dag angst, dag wanhoop, dag verdriet, dag teleurstelling en al die andere vriendjes die met jullie meegekomen zijn om een punt te maken. Ik zie jullie feestje wel. Jullie hebben het goed bij mij.
Ik begin nergens aan.
Ik doe geen gekke dingen.
Kijk wel tien keer uit
en dat van die zeven sloten
dat doe ik ook niet, hoor.

Het wonderlijke is dat al schrijvende wat ruimte ontstaan is. De dichter in mij is er wakker van geworden en die heeft gelukkig niet veel ruimte nodig om zich uit te kunnen drukken.

The One Deep Inside Your Chest

Step back and watch your body, being a body.

Watch an arm move through space, watch an ankle turn.

Watch your body, as it likes things or it doesn't,

as it gets scrapes and bruises

as the skin darkens and falls into folds.

Step back to the perimeter of the theater

and watch your body on the stage.

Recede to that quiet knowing:

For now, I am associated with this body - 

not inside it, or one with it -

just associated, for a time.

Casing. Only casing.

Be kind to the casing if you like - put oils

on it and nourish it and move it to keep it stronger, for a time.

Never become it. There, only suffering.

Can you feel the one deep inside your chest, who has existed forever?

Who has made a thousand journeys?

Who feels like a comet in the dark?

The inner filament?

I know, no one ever told you.

I know. It wasn't the name you learned to write at school,

but that one is you.

That one is the real you.

- Tara Sophia Mohr - 

Gods zaden aanvaarden

"Als ik mijn blik op God gericht houd, dan zal iedere gebeurtenis en ieder ogenblik, in mijn wil, zaden van Zijn leven uitstrooien, die op een dag tot een enorme oogst zullen ontkiemen," zegt Thomas Merton.
Zijn tekst kwam binnen op een moment dat ik me op mijn kamer had teruggetrokken, de realiteit van de gezinsdrukte ontvlucht. Een week krokusvakantie speelde me gisterenmiddag parten: te weinig structuur en teveel prikkels.
Ieder moment, in elke gebeurtenis, wordt mij de wil van God aangezegd, zegt Merton. In ieder situatie zoekt Gods liefde mij en dus heeft ook iedere situatie het goede met mij voor.
"De zaden die ieder ogenblik door Gods wil in de tuin van mijn vrijheid worden geplant, zijn de zaden van mijn eigen identiteit en werkelijkheid, van mijn geluk en mijn heiligheid.
Als wij die zaden weigeren, weigeren we alles. Dit betekent de weigering van mijn eigen wezen en bestaan, van mijn eigen identiteit en ware ik. Gods wil niet aanvaarden, beminnen en volbrengen houdt in dat ik de volheid van mijn bestaan weiger in te gaan," zegt Merton.
Ik voel hoe waar deze woorden zijn. Al terwijl ik ze lees neemt de helderheid in mij toe. Deze woorden geven nauwkeurig weer waarom het zo nodig is dat ik dat lijntje met God open hou. Waarom ik me daar zo graag op wil concentreren. Hij spreekt tot mij. Niet af en toe, nee, in iedere stituatie, in ieder moment.
Ik heb mezelf weer een weekendje in een klooster kado gedaan. Even fine-tunen.

- Thomas Merton - 

Ik mag gelukkig zijn

Het is algemeen bekend dat veel mensen op hun stervensuur de schellen van de ogen vallen. Opeens zien ze hun leven in perspectief en helaas roept dat bij menigeen gevoelens van spijt en berouw op.
Elisabeth Kübler-Ross en David Kessler hebben er in Levenslessen over geschreven. Het gegeven intrigeert me enorm. Waarom is het zo ontzettend moeilijk om me voor te stellen dat ik nog maar kort te leven zou hebben? Op de een of andere manier laat mijn geest zich niet voor dat karretje spannen als het niet daadwerkelijk onomstotelijk vaststaat dat ik gauw zal sterven.
Eergisteren kwam ik op de site van Broedgebied terecht. Daar staat, in een blogtekst van Wouter Nieuwenhuizen, de top 5 van dingen die mensen op hun sterfbed betreuren. Het lijstje is opgesteld door een Australische palliatief verpleegkundige:

1. I wish I'd had the courage to live a life true to myself, not the life others expected of me
2. I wish I hadn't worked so hard
3. I wish I'd had the courage to express my feelings
4. I wish I had stayed in touch with my friends
5. I wish that I had let myself be happier

Vooral het laatste punt raakt me. I wish that I had let myself be happier. De formulering is zo ondubbelzinnig: je doet het zelf, hoor, dat ongelukkig zijn. Als jij het wil, kun (je veel vaker) gelukkig zijn. Het woordje 'let' is nog het mooist. Laat het toe, het mag. Echt.

Ik mag gelukkig zijn. 

Precies goed

Jij, zoals je bent, bent precies goed.

Je gelaat, lichaam, naam, achternaam,

voor jou zijn ze 'precies goed'.

Je ouders, je kinderen,

je schoondochter, je kleinkinderen,

ze zijn voor jou allemaal 'precies goed'.

Geluk, ongeluk, vreugde en zelfs verdriet,

rijkdom en armoede,

voor jou zijn ze 'precies goed'.

Het leven dat je geleid hebt is goed noch slecht.

Voor jou is het 'precies goed'. 

Of je nu naar verwarring gaat of vrede,

waar je ook gaat, het is 'precies goed'.

Niets om over op te scheppen,

niets om zich schuldig te voelen,

niets boven, niets beneden.

Zelfs de dag en de maand waarop je sterft,

zelfs dat is 'precies goed'.

Het leven waarin je wandelt met de Trouwe,

het kan op geen enkele manier niet 'precies goed' zijn.

Wanneer je je leven aanvaardt als 'precies goed'

dan begint zich een diep vertrouwen te openen.

- naar Taitetsu Unno, uit: Twee rivieren - 

calligrafie van Chögyam Trungpa