Bidden tot jezelf?

Als ik ruzie met iemand heb, dan verschillen onze meningen flink. Lijkt me duidelijk, anders maak ik geen ruzie.
De laatste keer dat ik zo'n discussie had voelde me door het gedrag van de ander niet serieus genomen en ik vertelde hem dat. Wat het met me deed dat hij zich zo gedroeg. Het grappige was dat hij zei dat ik het mezelf erg moeilijk maakte door er op die manier tegenaan te kijken. Als ik het op zijn manier zou zien, dan was er niets aan het handje.
Ja, haha, als ik dat iedere keer zou doen als ik me aan iemands gedrag stoor, dan zou ik nooit meer met wie dan ook ruzie hoeven te maken, dat snapte ik ook wel. Pfff.
En toen las ik een interessant stuk van Peter Russell op de site van Eckhart Tolle. Hij schrijft over bidden. Maar dan niet over bidden tot God, maar tot jezelf. Hij blijkt iets soortgelijks te doen.
"If I catch myself feeling upset in some way, I find it helpful to remember that my annoyance might be coming from the way I am interpreting the situation. If so, it makes more sense to ask, not for a change in the world, but for a change in my perception. So that is what I pray for. I settle in to a quiet state, then ask, with an attitude of innocent curiosity: "Could there, perhaps, be another way of seeing this?" I don't try to answer the question myself, for that would doubless activate the ego-mind, which loves to try and work things out for me. So I simply pose the question. Let go and wait."
Ja, dit begrijp ik. Dat het goed is en dat het me veel goeds kan opleveren. Genpo Roshi zegt dat je je in zo'n geval richt tot het verlichte deel van je persoonlijkheid, the 'awakened mind', the 'Big Mind'. Persoonlijk geloof ik toch echt dat ik mij op zo'n moment volledig open stel voor God en dat ik zo toegang heb tot Goddelijke wijsheid.
Anyway. Ik wil gewoon ruzie mogen maken als ik daar heil in zie. Gewoon lekker die ander mogen confronteren met zijn gedrag en wat dat met mij doet.
En voor al die andere belangrijke, grote en verontrustende vragen richt ik mij tot de Allesomvattende.

www.creatov.nl

Stap uit je verhaal

Afgelopen weekend merkte ik tot twee keer toe hoe moeilijk het voor de mens is om uit zijn verhaal te stappen.
Ik heb de uitdrukking van Miek Pot, die ons er tijdens meditatiesessies herhaaldelijk aan herinnerde dat mediteren begint met 'uit je verhaal stappen'. Laat het denken voor wat het is en kom thuis in het hier en nu. In de onbevooroordeelde helderheid van het moment.
Maar hoe is het met die helderheid gesteld in onze contacten met anderen in het dagelijks leven? We kijken allemaal door onze eigen bril. Die ene werkelijkheid is er niet. We weten het vast wel, maar uit ons gedrag blijkt meestal niet dat we dit weten.
Ik raakte het afgelopen weekend dus op twee verschillende momenten in gesprek met mensen waarmee ik dacht contact te kunnen maken, maar waarbij mij dit niet lukte. Ik ontmoette beide keren een persoon die overduidelijk door zijn/haar eigen kokertje naar mij keek.
Het is voor iemand die zichzelf weggecijferd heeft in de beste jaren van haar leven heel moeilijk om geïnteresseerd te zijn als ze hoort dat ik een onderneming wil starten terwijl mijn kinderen nog relatief jong zijn.
Het is voor iemand die net bekeerd is tot het christendom heel moeilijk om te respecteren dat ik een ander bootje heb gekozen om diezelfde goddelijke bron in mezelf te ervaren. "God is jaloers!" schreeuwde de meneer op straat tegen mij. Hij had mij een minuutje eerder heel vriendelijk aangesproken. Nu zwaaide hij met zijn wijsvinger vlak voor mijn gezicht. "En van het boedhisme moet ik al helemaal niks hebben!" spetterde het uit zijn mond.
Tja.
Een mens kan zich niet bewuster gedragen dan hij is, zegt Eckhart Tolle dan heel laconiek. Hij heeft gelijk, maar ik vind het dan toch af en toe heel jammer dat er niet wat meer bewustzijn onder de mensen is. Met het bewustzijn ontstaan tegelijkertijd de tolerantie en het respect waar iedereen zoveel behoefte aan heeft.
Gelukkig merk ik dat ik van dit soort ervaringen steeds korter uit m'n loodje ben. Dagelijks mediteren helpt mij dus ook ook uit dit soort negatieve verhalen te stappen.

subjectieve waarneming

Simone Weil en het belang van het wachten

"In het wachten komen we tot een werkelijke aandacht voor de wereld, omdat we tijdens het wachten leeggemaakt worden van onze begrensde en van anderen afgescheiden ik-identiteit, die doorgaans als een obstakel tussen ons en de wereld in staat. In het wachten worden we als het ware veronpersoonlijkt, want ontdaan van de ego-gerichtheid van onze identiteit; daarom ervaren we dat wachten soms ook als bedreigend of onprettig, omdat we de belangen en ambities van ons ik moeten opgeven," zo vat Joke Hermsen de visie van Simone Weil op het belang van het wachten samen. Het is een voorwaarde om met aandacht naar de wereld, naar jezelf en naar de ander te kunnen kijken. Weil onderscheidt dus een 'ik' en een '(onpersoonlijk) zelf'.
Ik moest onmiddellijk aan Eckhart Tolle denken, die in zijn donkerste uren bedacht dat hij niet meer kon leven met zichzelf. Vervolgens drong glashelder tot hem door dat hij blijkbaar altijd met twee was.
Volgens Simone Weil betekent mens-zijn dat je 'het ik' van 'het (onpersoonlijke) zelf' kunt onderscheiden. Zij gaat uit van een ziel die verborgen blijft, zich niet laat kennen, maar diep in ieders hart huist. Wat vind ik dit mooi verwoord! Ik heb gevoelsmatig heel veel moeite met een persoonlijke en concrete invulling van het begrip ziel zoals onder andere Nietzsche het definieerde (De ziel is een ragfijn weefsel van driften en affecten dat zich in de loop van een leven onderhuids vormt).
Het wachten, in de zin van stilstaan, niets doen, aandachtig zijn (mediteren hoort daar voor mij ook bij) is nodig voor het evenwicht tussen 'ik' en 'zelf'. Blijf je je als mens slechts bezig houden met presteren, roem vergaren, dingen doen, rijker worden, dan wordt de ontwikkeling van je 'zelf' verwaarloosd en wellicht zelfs vergeten. Op die manier raak je uit evenwicht.
Ik schreef deze week dat ik na al dat gefilosofeer op mijn weblog, behoefte had aan wat aardsere zaken en de tuin in liep. Het was heerlijk om mijn volle aandacht op 'het kleine' te richten en er foto's van te maken. Ik kan ook intens verlangen naar rust en stilte. Dan ga ik mediteren of trek me terug in mijn atelier. Het doet mij goed deze verlangens serieus te nemen en er ruimte voor te maken.
Ik kom tegemoet aan mijn ziel die mij laat weten dat ik uit evenwicht dreig te raken.

  -Simone Weil -

Zo ben ik nu eenmaal

Het lied van Brigitte heeft me wel aan het denken gezet. Dat nadenken, dat observeren, het lijkt soms vooral vooroordelen ten opzichte van mezelf op te leveren.

Ik raak snel overprikkeld. Ik heb voldoende rust nodig. Ik moet me af en toe terug kunnen trekken. Kermissen, pretparken en binnenspeeltuinen veroorzaken stress bij mij.

Deze uitspraken gaan over mij en dat is niet voor niets zo, want ik ben door schade en schande wijs geworden. Heel legitiem en goed dat ik mezelf zo goed ken ondertussen, want dan kan ik rekening met mijzelf houden, goed voor mezelf zorgen. 

En toch voel ik ook dat het best eens zo zou kunnen zijn dat dit helemaal niet de manier is waarop ik met mezelf om zou moeten gaan. Dat al dat etiketjes plakken best wel eens een averechts effect zou kunnen hebben.

"Live your day as if it's your first," zei Coelho. Bekijk de wereld door de ogen van een nieuweling. Nieuwsgierig, vol verwondering. Deze uitspraak had ook van Tolle kunnen zijn. Ook de boeddhisten houden niet van dat oordelen. Neem het hoe het komt, ga niet van tevoren al verwoorden hoe moeilijk het vast allemaal voor je gaat worden. Open blik, voeten stevig op de grond en gaan met de geit.

Ja, ik geloof dat ik graag af wil van die doos met ideeën die ik de afgelopen jaren over mezelf heb verzameld. Ik wil hem ritueel verbranden en een frisse start maken. Vanaf nu stap ik met nieuwsgierigheid, verwondering en zelfvertrouwen op de dingen af. Alles gaat zoals het gaat en ik deal er ter plekke wel mee.

Ook zo'n doos met ideeën waar je van af wil? Iedereen mag met me meedoen!

(En dan te bedenken dat ik niet eens een verzamelaar ben. Hoort niet eens bij mij, altijd al een hekel aan gehad!)

In de baarmoeder

Het onophoudelijke lawaai in mijn hoofd doet me denken aan de eerste helft van de meditatieweek met Miek Pot waar ik twee jaar geleden aan meedeed.
Mijn ego schreeuwt zich zijn longen uit zijn lijf. Mijn pijnlichaam vindt dat het voedertijd is. Honger!
Het is nu de bedoeling dat ik mij ga identificeren met al die verbale negativiteit in mijn hoofd en er doodongelukkig van ga worden, zodat ik zo snel mogelijk de stap terug zet naar 'de oude schijnveiligheid' (zie de reactie van Marrit op mijn blog van gisteren).
Volgens Eckhart Tolle is het de uitdaging om als een onpartijdige waarnemer deze gedachtenstroom gade te slaan en het liefst ook nog om te glimlachen TERWIJL ik mijn diepere zelf onder de gedachte voel.
Ik hou ermee op me met deze saboterende gedachten te identificeren en stem af op die diepere laag in mijzelf.
Vanmorgen was ik me er tijdens het mediteren weer van bewust hoe mijn 'diepere zelf', mijn 'aardse zelf' omgeeft. Alsof ik weer terug in de baarmoeder ben, omgeven door vruchtwater. Dit keer in de schoot van mijn Goddelijke Moeder, omgeven door 'het tijd- en vormeloze Ene Leven waaraan al het gemanifesteerde zijn bestaan ontleent' (Eckhart Tolle).

In mijn aardse baarmoeder ontwikkelde ik me als vanzelf in de goede richting, daar kwam geen denken aan te pas. In deze Goddelijke baarmoeder is dat ook het geval. Al die gedachten laat ik voor wat ze zijn: stuiptrekkingen van een ego dat in nauw zit.

Vannacht droomde ik dat ik zwanger was. Dat klopt dus. Zwanger van een nieuw leven.

Vorm en leegte

Vanochtend werd mij tijdens de meditatie duidelijk hoe het voor mij draait om de stilte achter / tussen mijn lichamelijke leven.
De stilte, de leegte, is in mij en omgeeft mij. Ik ervaar mijzelf als een sterrenstelsel in het heelal. Er is ruimte tussen de verschillende hemellichamen, maar ook buiten het sterrenstelsel.
Terwijl ik mediteer voel ik hoe ik besta uit lichaam en geest. Ik voel mijn ademhaling, mijn hart kloppen, een kriebel op mijn wang, maar ook merk ik mijn gedachten op, mijn hoop, mijn vrees. Deze gewaarwordingen lijken te zweven in een ruimte van stilte. Ik ben als het ware een gefragmenteerde wolk van elementen die zich in de stilte bevindt.
Mediteren is voor mij een training om in contact te zijn met de stilte terwijl ik nieuwsgierig en wakker blijf. Ik oefen mijzelf erin waar te nemen en in contact te zijn met die stille ruimte. Ik kan niet denken en me tegelijkertijd bewust zijn van de leegte of de stilte. Ik kan wel aandacht besteden aan dit 'niets', aan deze innerlijke ruimte die mij zo dierbaar is.
In de sessie van vanochtend realiseerde ik me ook, dat het voor die stilte, dat niets, nodig is dat ik er ben. Zonder mij zou het niet waarneembaar zijn.
Eckhart Tolle verwoordt dit mooi in De kracht van het nu: "Het uiteindelijke doel van de wereld ligt niet in het ontstijgen aan de wereld. Net zoals je je niet bewust zou zijn van de ruimte als er in de ruimte geen dingen waren, is de wereld nodig om je bewust te worden van het Ongemanifesteerde."
Of, zoals de boeddhisten zeggen: "Zonder illusie was er geen verlichting!"
Kijk, dat relativeert het een en ander ;-)

Volgers

En toen zag ik dat ik er een volger bij gekregen had.

Ongelofelijk wat dit meteen een impact heeft op mij.

De toestemming die ik had om te schrijven vanuit mijn wijze en verlichte ik verdween onmiddellijk als sneeuw voor de zon. Waar is mijn lijntje met de kosmos? Ik klapte dicht als een oester.
Er moet gepresteerd worden. Ik moet iets moois schrijven.
Gek genoeg realiseerde ik me pas later dat het wel heel persoonlijke schrijfseltjes zijn die ik de wereld instuur. Wil ik wel dat onbekenden dit lezen?

Het heeft allemaal met angst te maken. Angst voor een oordeel, maar ook angst om mezelf te laten zien en kennen.
Met zo'n blog zoek ik de kwetsbaarheid op. Als ik absoluut wil voorkomen dat ik geraakt word door pijnlijke emoties, moet ik mijn stukjes gewoon op de computer opslaan.
Aan de andere kant weet ik dan ook zeker dat ik niemand bereik. En dat was toch de achterliggende gedachte: er zijn vast mensen die net als ik iedere dag graag helder en bewust beleven vanuit een besef van verbondenheid met alles en iedereen, maar die dat net als ik lang niet altijd goed lukt. En die mensen vinden het wellicht fijn om te lezen hoe het mij vergaat op dit pad van oefening.

Angst is een van de grootste blokkades voor de stroom van boven. Jonge kinderen hebben daar nog geen last van. Ze staan in verbinding en zijn gewoon waar ze zijn. De kindergeest is open en ontvankelijk. Ik kijk graag naar kinderen die net kunnen lopen en lekker op onderzoek uit gaan. Hun verwondering is van een benijdenswaardige schoonheid.
Ja, en dan denk ik meteen aan Jezus die zei: "Laat de kinderen tot mij komen, houd ze niet tegen! Want het koninkrijk Gods is voor wie zijn zoals zij. Ik verzeker jullie: wie het koninkrijk van God niet aanvaardt zoals een kind dat doet, zal er zeker niet binnenkomen."
Eckhart Tolle legt uit dat we deze woorden van Jezus niet letterlijk moeten nemen. Wees weer zo open en ontvankelijk als een kind. Verwonder je, want in verwondering zit de poort naar het eeuwige verborgen. Je kunt je niet verwonderen en tegelijkertijd je zorgen maken of überhaupt met iets anders bezig zijn. Nee, je bent er en voelt je verbonden.

Het was angst die de stroom blokkeerde.
Lieve schat, wat goed dat je toch bent gaan schrijven, zeg ik tegen mijn bange ik. En wat fijn dat jij ook nog even je hoofd om de hoek stak, zeg ik tegen mijn geïnspireerde ik.

Gun mij de tijd
tot ik mij, rijp
als een vrucht
in Uw handen
laat vallen.
Gun me de tijd.

(woorden van pater Van den Broeck sj)