Have mercy

Hoe komt het toch dat ik vaak het idee heb dat er iets is dat anders (beter) moet, voordat ik gelukkig kan zijn?
Het begint als een onduidelijk gevoel. Alsof dat ongeluk een heel dun vliesje schimmeldraad om me heen spint. In eerste instantie heb ik het niet eens in de gaten totdat ik merk dat mijn zicht vertroebeld is. En tegen die tijd besef ik alleen maar dat het anders moet en schiet onmiddellijk in de modus van het bedenken van oplossingen. Het komt er meestal op neer dat het simpeler en helderder moet.
Gisteren viel ik van de trap. Ik had mijn elleboog en heup gestoten en dat deed even verrekte pijn. Ik moest huilen, maar niet van die lichamelijke pijn. Ik huilde omdat er allemaal troep in de hoek van de trap opgestapeld stond en ik uitgegleden was omdat ik aan de smalle kant van de zich draaiende traptredes naar beneden had willen lopen. Ik riep alleen maar dat ik het zo ontzettend zat was, al die troep in huis. Zo ontzettend zat. Ik wil het niet meer, riep ik. Weg met al die spullen.
Op dit soort momenten merk ik dat ik ingesponnen ben met dat duivelse vliesje. Dat ik van mijn padje geraakt ben.
Terug naar de basis, Joyce. Ja, alweer. En nee, dat is helemaal niet erg. Er is niemand die bijhoudt hoe vaak jij jezelf terug naar de basis fluit.
In de kerk zongen we gisteren 'Lord, have mercy'. Ik weet nog dat ik me meteen realiseerde dat de Lord echt wel mercy met mij heeft, altijd, maar dat het veel belangrijker is dat ik 'Joyce, have mercy' zing.

http://www.bumbersbumblings.com/2013/01/looking-ahead-to-2013.html

Gods geliefde dochter

Ik heb gemerkt dat het me onmiddellijk helpt om de zaken in perspectief te zien: uitzoomen tot in het hiernamaals.
Zodra ik voel dat ik aan het 'dazen' ga, en daarmee bedoel ik dat ik op de automatische piloot maar wat aan het doen ben en verbinding totaal weg is, stel ik me voor dat ik vanuit de hemel naar mezelf kijk. Ik stel me voor dat ik dood ben en vanuit die wereld van grenzeloze liefde naar mezelf hier op de aarde kijk.
Ik zie dan hoe ik aan het redderen ben. Op dat moment voel ik mijn goddelijke hart overstromen van liefde en mededogen voor die ploeterende mens daar beneden op aarde en ik voel ook hoe ontzettend jammer het is dat ik niet begrijp dat ik mezelf en mijn omgeving zo ontzettend tekort doe door op deze manier te leven. Door zo bang te zijn om teleur te stellen.
"Je stelt niet teleur!" roep ik naar beneden. "Je bent precies goed zoals je bent! Je bent Gods geliefde dochter! Je mag fouten maken bij de vleet! Leef lekker je leven en geniet van alles wat er te genieten valt!" Dat soort dingen roep ik dan naar beneden.
Ik zoom weer in en ik stop.
Ik ga zitten en word stil. Ik laat alles maar weer eens goed tot me doordringen.
Ik ben Gods geliefde dochter. Het is de bedoeling dat ik de dingen zoveel mogelijk vanuit een innerlijke zin doe en er vervolgens van geniet.
Het is zo ontzettend verhelderend. Probeer het maar eens!

foto: I love sufism (Facebook)

Delen of zijn?

Het lijkt wel alsof mijn radar voor inspirerende ervaringen of inzichten continu aanstaat. Dat is toch mooi? zou je denken. Ja en nee.

Ik vind het blijkbaar erg fijn om mijn ervaringen te delen en dus ben ik er alert op. Er zit helaas nog steeds iets van dat enthousiaste kind achter die "Kijk mij!" roept, maar gelukkig is er vooral het gedeelte in mij dat graag wil inspireren en geruststellen: "Kijk, zo ging het bij mij vandaag." 

Aan de andere kant kan ik dus niets meer beleven zonder dat ik me afvraag of het niet een prachtig onderwerp is om een stukje over te gaan schrijven. Mocht dat het geval zijn, dan is de drang dus heel groot om onmiddellijk te gaan schrijven en ben ik uit de ervaring geraakt. Tegenwoordig roep ik heel hard HO! en keer terug naar het moment. Als ik geluk heb, want soms lukt me dat niet meer en is 'the damage done'. 

Hier op Zielekruid heb ik nadrukkelijk oog voor het pijnlijke en schurende, maar op Facebook is alles wat ik post toch vooral positief. Het blijft een precair evenwicht dat ik zoek. Het is fijn om te delen, maar uiteindelijk gaat het er toch gewoon om dat ik mijn leven leef. Tenslotte is het leven een aaneenschakeling van ervaringen en momenten die ik niet abrupt moet gaan afbreken om ze te kunnen delen. 

Dus tegen dat stuk van mijzelf dat denkt dat er zonder al dat gedeel niets van mijn persoon overblijft, zeg ik: Ik ben. Ook zonder dat al die anderen weten waar ik allemaal aan meegedaan heb (Ik ben sociaal of actief), van genoten heb (Ik ben opmerkzaam of mindful), wat voor interessants mij allemaal te binnen geschoten is (Ik ben wijs). 

Ik ben. 

Daar hoeft dus niets achteraan geplakt te worden. Niet op een indirecte manier door middel van posts op het internet en nee, ook niet ondubbelzinnig door mijzelf in mijn hoofd.
En ondertussen mag mijn radartje gewoon blijven draaien, hoor. Ik geniet namelijk erg van die focus op het wezenlijke. Het voedt de dankbaarheid voor wat het leven allemaal te bieden heeft aan ervaringen en dat is alleen maar goed.

foto van internet, fotograaf onbekend

Life's challenge

Ik word weer eens uitgedaagd. Door het leven, door God? Ach, dat zijn maar woorden. Het enige wat telt is dat ik uitgedaagd word om stelling te nemen. Of nee, ik moet zeggen dat ik voor de zoveelste keer uitgedaagd word om stelling te nemen. Blijkbaar ben ik niet opgegeven.

Het moment lijkt nooit goed, maar als ik ga zitten en stil word, begrijp ik dat ieder moment even goed is. Het gaat hier om vertrouwen hebben, om overgave aan het leven. En wat dat aangaat is ieder moment even goed. 

Vertrouwen

Tijdens mijn meditatie bleef ik maar bezig met wat er allemaal speelt in mijn leven. Het wilde niet stil worden in mijn hoofd. Ik realiseerde me dat ik me met dit denken afsloot voor God. Het leuke was dat ik daarna ook besefte dat God dat he-le-maal niets uitmaakt. Ik voelde haarscherp aan dat De Oneindige geen weerstand kent en al helemaal geen oordeel.

Oordelen doe ik zelf. En dat is ook goed tot op zekere hoogte. Ik kan me er van bewust zijn dat ik een fout heb gemaakt en zet het daarmee in het licht. Ik denk ook dat dat de functie zou moeten zijn van de biecht. Zo was het, zo heb ik het gedaan, maar ik zou willen dat ik het anders had kunnen doen. Niks geen reeks weesgegroetjes bidden na afloop. Gewoon mezelf zien zoals ik ben en handel en erkennen dat ik lang niet altijd 'goed doe'. 

Als mij dat lukt, dán komt God pas om de hoek kijken. Pas op het moment dat ik in alle nederigheid en liefde naar mezelf kan kijken. Dan wordt het stil in mij en vang ik iets op van De Oneindige. Ik besefte weer eens dat ik op zo'n helder moment opnieuw word geboren en vol verwondering verder mag gaan.

Ik zat daar zo op mijn bankje en was even heel gelukkig. Dankbaar. Terwijl er ook zorgen zijn. Grote zorgen. En ik verwonderde me over die diepe laag waar ik tegenwoordig toegang tot heb. De laag van vertrouwen dat alles gebeurt zoals het gebeurt. En dat dat goed is. 

nest mereltjes in het appelboompje van mijn lieve vriendin S.

Meditatie is voor zwevers

Ik heb mijn lijntje met God verwaarloosd. Dacht de afgelopen weken dat er heel veel belangrijker was dan dat, maar dat is natuurlijk niet zo.
Er kwamen twee vacatures op mijn pad waar ik op reageerde en waarvoor ik vandaag en morgen op gesprek mag komen. Er waren vier (!) workshopdagen van het IMK gepland en op deze dagen werd me duidelijk te verstaan gegeven dat ik NU aan de bak moest.
Mijn ritme is volkomen zoek. De dagen dat ik gewoon 's ochtends achter mijn computer kon gaan zitten met mijn kop koffie zijn op één hand te tellen. Geen blogs dus, maar wat me vooral nekt: geen meditatiesessies.
Vanochtend dacht ik dat ik een shirtje moest hebben voor boven dat leuke rokje. Op het moment dat ik daadwerkelijk naar de stad wilde vertrekken realiseerde ik me nog net op tijd waar ik mee bezig was. Terug naar de basis, jij, sprak ik mezelf toe. Dat is wat je nodig hebt.
Een paar minuten later zat ik op mijn meditatiebankje. Even schaamde ik me, maar al gauw wist ik weer hoe onnodig dat is. Die onvoorwaardelijke, liefdevolle energie is er altijd en ik kan ieder moment opnieuw beginnen.
Ik heb baat bij een vast weekritme. Ik heb een leven nodig dat mij ruimte laat voor lummelen waardoor ik ook tijd heb voor onvoorziene dingen zoals het schrijven van een gedicht of iets anders creatiefs.
Die twee baantjes zouden mij dus zeer welkom zijn. Sowieso ga ik er van uit dat ik er met plezier heen zou gaan, maar ze zorgen ook voor een duidelijk weekritme en een einde aan de afhankelijkheid van de WW.
Alweer leer ik dat mijn lijntje met God geen luxe-artikel is. Geen laatje om open te trekken als ik het weer eens moeilijk heb. Het is net als gezond eten en drinken nodig voor mijn welzijn. Het is nodig de dingen vanuit die goddelijke rust te doen, met aandacht. Voordat ik het weet zweef ik weg en ben ik alleen nog maar aan het reageren. Mediteren houdt mij met beide benen op de grond. Na zo'n half uurtje weet ik weer precies wat ik nodig heb.
Meditatie is niet zweverig. Integendeel. Meditatie is voor zwevers.

- somewhere: een huisaltaartje - 

Luidruchtige energie

Wat is het moeilijk om te schrijven nu er zoveel goeie dingen aan het gebeuren zijn.
Ik voel me er energiek door. Vooral rond mijn keel voel ik de energie. Er wil van alles naar buiten. Dat is mooi, maar doe in zo'n toestand de dingen maar eens vanuit rust. Dat is verdomde moeilijk, merk ik wel.
Deze blog bijvoorbeeld probeer ik vanuit rust te schrijven. Dat lukte vrijwel altijd goed. Vaak doordat ik me ook rustig voelde, maar ook in andere gemoedstoestanden (verdriet, wanhoop, angst, onrust) was het toch mogelijk een rustig plekje te vinden diep vanbinnen waar vanuit ik kon schrijven.
Met blijdschap en opwinding ligt dat toch echt anders.
Die overload aan positieve, blije, energie is veel luidruchtiger aanwezig en maakt me, naast gelukkig, ook enorm onrustig. Wat ik dus veel doe is bewegen (wandelen, fietsen, opruimen, etc). Ik dóé even meer dan dat ik bén. Gewoonweg omdat ik die energie wil opgebruiken in de hoop wat rust te vinden zodat ik de dingen weer wat beter overzie.
Dingen inplannen, daar gaat het op het moment om. Vanmiddag ga ik dit uitzoeken, morgenvroeg doe ik dat. Van het IMK kreeg ik een mooi lijstje met een aantal punten dat voor iedereen nuttig is:

• Acties die korter duren dan 2 minuten, meteen doen.
• Nooit een dag voor 100% vol plannen: 60% plannen, 30% storingen, 10% creativiteit
• Lastigste taken eerst
• Opruimen bewaren voor het einde van de dag
• Doe één ding tegelijk
• Neem iedere dag de tijd om van de natuur te genieten, al is het maar van de plant in je vensterbank (deze laatste is van mezelf)

Nederigheid

Opeens staat het me tegen. Alle inspirerende teksten die over God spreken. Het is alsof ik er teveel van gegeten heb. "Ik ben een beetje misselijk," zingt Buster Fonteijn in mijn hoofd.
Vreemd. Ik vind het ook een naar gevoel.
Alsof ik de afgelopen tijd alleen maar bezig ben geweest met wat ik lekker vond. Ah, dat is mooi! Oh... die is lekker! En die en die en die! Hmmmm...
En het is ook alsof ik, door de kou bevangen, steeds dichter bij het vuur gekropen ben. Te dicht.
Ik heb behoefte aan wat afstand. En daarmee bedoel ik niet dat ik mijn lijntje met God ga verwaarlozen. Ik wil de boel wat meer relativeren.
Mijn lijntje met God blijft belangrijk, want zonder dat kan ik niet wezenlijk ervaren dat ik leef vanuit die eeuwigheid, dat wijde, goddelijke, bewustzijn. Maar ik zou er liever mee leven zonder dat het zo ontzettend op de voorgrond staat dat ik er juist een vernauwde blik van krijg. Ook hier is blijkbaar een balans nodig tussen focussen en loslaten. Zo ermee bezig zijn dat er ruimte blijft voor verwondering, voor spelen.
Voor nederigheid. Het woord is me nu in korte tijd twee keer toegevallen. Eén keer in het Zonnelied van Franciscus en vanochtend in een blogtekst van Jacinta.
Nederigheid. Zuster water uit het Zonnelied is nederig. Ze vult in alle blijheid en vrijheid de leegtes op zodat nieuw leven kan ontstaan, vertelde zuster Paula ons tijdens het meditatieweekend in Megen.
Nederigheid. Het heeft voor mijn gevoel ook te maken met aanvoelen dat ieder mens evenveel waarde heeft. Niemand is meer of minder dan een ander. Door te zijn als water kan ik zowel de dakloze als de koningin ontspannen tegemoet treden en werkelijk ontmoeten.
En nederigheid doet mij ook beseffen dat de dingen niet gaan zoals ze gaan omdat ik dat zo wilde, maar omdat het in overeenstemming was met de natuur der dingen:

Het hoogste goed is als water,

dat alle dingen voedt zonder zijn best te doen.

Het stroomt naar lage plekken die door alle mensen worden gehaat.

Daarom is het als de Tao.

....

Wie in overeenstemming met de natuur leeft

gaat niet in tegen de aard der dingen.

Hij beweegt in harmonie met het aanwezige moment

en weet altijd het juiste te doen.

- eerste en laatst strofe van het 8e vers van de Tao Te Ching - 

- viooltjes, symbool van nederigheid - 

Volmaaktheid

Echt contact of geen contact, bedacht ik me vanochtend heel stellig. Ik was namelijk onverwacht in een persoonlijk gesprek geraakt met S. We zaten met onze kop koffie aan tafel, buiten de voorjaarszon, mijn kinderen naar school en nog even tijd voordat ze weg moest. Heel bijzonder en op dit soort zeldzame momenten voel ik hoe voor mij alles op z'n plek valt. Zo is het goed.
Achteraf realiseer ik me dat het vooral met mezelf te maken heeft of ik deze gebeurtenissen op deze manier kan herkennen. Het is helemaal afhankelijk van mijn eigen kunst tot open staan, bereid zijn.
Het is logisch dat ik geniet van wezenlijk contact, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dan al mijn sociale contacten langs deze lat moet leggen. Alles heeft nu eenmaal zijn keerzijde en dat vergeet ik nogal eens blijkbaar. Geen geluk zonder ongeluk. Geen gevoel van verbondenheid zonder eenzaamheid.
Vandaag geniet ik van het lenteweer. Zo zou het altijd moeten zijn, schiet het door me heen. Nee, natuurlijk niet, zo zou het niet altijd moeten zijn, want dan zou ik het niet meer op deze manier beleven.
De dingen gaan zoals ze gaan. Soms bevalt me dat heel erg, maar vaak ook niet. "Dat je iets niet leuk vindt, wil niet zeggen dat er iets mis mee is. Het wil alleen maar zeggen dat jij het niet leuk vindt," zegt Cheri Huber heel terecht.
In wezen is alles dus volmaakt, wat ik er ook van vind.

- afbeelding: Happinez - 

Doorlaatbaar zijn

Gevoelsmatig loop ik op een smal paadje langs een ravijn. In principe niks aan het handje, maar de wetenschap  van de diepte naast me zorgt voor spanning. Ik moet gefocust blijven op dat punt in de verte waar het pad me heen leidt. Zodra ik me laat afleiden is het ook meteen helemaal mis, lijkt wel. Enorm vermoeiend.
Gisteren voelde ik tijdens de meditatie hoe belangrijk het is om 'doorlaatbaar' te zijn. Ik zweefde als een soort kwal door de oceaan en het water stroomde door mij heen. Ik bestond als het ware alleen maar uit een vliesje.
Vanbinnen en vanbuiten bestond ik uit hetzelfde materiaal: water. Bij een inademing opende ik me van onderen en bij een uitademing stroomde het water van beneden naar boven door mij heen. Niets bleef hangen, alles stroomde continu.
Het voelde heerlijk en ik besefte dat het een mooie metafoor is voor hoe ik in het leven kan staan. De dingen stromen door mij heen. Gedachten, ervaringen, emoties. Ik ervaar ze terwijl ze in mij zijn, maar daarna zijn ze weer weg. Alles is tijdelijk.
Strakjes loop ik onder de ruisende populieren. Hun bladeren filteren het zonlicht boven mijn hoofd.
En ook dat gaat weer voorbij.

Verlangen

De wijze woorden van Taitetsu Unno resoneren binnenin mij.
Alles is 'precies goed' voor mij. Voor mij, zegt hij. Dat maakt het heel persoonlijk en daardoor kan ik niet voorbij gaan aan de boodschap. Daardoor trilt hij zo mooi na.
"Als ik dat eens kon geloven," klinkt het verlangend van binnenuit. Alles zou zoveel eenvoudiger worden. Ik zou verlost zijn van al die dingen die ik mezelf opleg.
Gisteren sprak ik met manlief over mijn gevoel klem te zitten. Het is er de hele tijd, maar soms zwelt het aan tot een golf die me meesleurt en ergens op een verlaten eilandje kwakt. Daar zit ik me dan hopeloos te voelen. Tot ik erover begin te praten, dat scheelt wel iets, maar een oplossing is zomaar niet gevonden, want het gaat over geld, vaste lasten, kinderen die zich thuis voelen op deze plek, etc.
Ik verlang naar eenvoud en helderheid.
Waar ik van geniet zijn de kleine dingen en van handelingen die ik begrijp en zorgvuldig, zonder twijfel over mijn eigen kunnen kan doen. Ik heb totaal geen behoefte aan uitdagingen, geen zin om problemen op te lossen.
Gisteren tekende ik een nieuw prietplaatje. Ik weet hoe ik ze wil tekenen, ik weet hoe ik ze in de computer krijg, moet bewerken en opslaan. Ik weet ook hoe ik ze op de site krijg. Dat hele proces van het maken van een prietplaatje en het publiceren op de site doet mij veel goed.
Waar andere mensen zichzelf graag op de proef stellen, geniet ik van het uitvoeren van eenvoudige handelingen met een concreet resultaat. De was die netjes, schoon en fris geurend aan het wasrek hangt, een foto maken in de natuur, kaarsjes aansteken.
"Je wil leven als een bejaarde," klinkt het dan in mij. Nee, dat is niet waar. Ik wil terug naar de eenvoud om in die rust en stilte contact te kunnen maken met 'de Trouwe'. Net als de zusters in een klooster dat doen, wil ik dat in mijn dagelijkse leven buiten een klooster.
Tijd voor de meditatie. Alles is precies goed. Daar blijf ik op mediteren. Zodat dat vertrouwen zich kan ontvouwen.

afbeelding uit Happinez

De Tao als bron van leven

Tijdens de meditatie vandaag klonk opeens de heldere roep van een vogel.
Dat is de stem van God, schoot het door me heen.
Ik besefte dat deze vogel, net als alle dieren, in verbinding is met de Tao. Zoals als de plantenwereld dat ook is. Dat maakt het ook zo fijn om in de natuur te zijn. Alles is in evenwicht. Doet wat het moet doen en beweegt mee met wat is.
Ik ben graag in de natuur. Het lijkt alsof ik zelf meer in evenwicht raak doordat alles om mij heen energetisch in balans is. Het lijkt wel of alles liefde ademt, want het vertelt mij dat alle leven op z'n eigen manier mag groeien.
Het lijkt wel of mensen slechts in uitzonderlijke gevallen energetisch in balans zijn. Maar als ze dat wel zijn, dan voel ik me ook onmiddellijk op mijn gemak. Bij hen mag ik zijn wie ik ben en ik ontspan. Dat geldt ook voor mezelf. Ik geniet enorm van de momenten dat ik me geworteld voel, als ik die liefde voor het leven, voor anderen, maar ook voor mezelf, door mij heen voel stromen.

Kijk naar jezelf. Trillend, bang voor niet-bestaan.

Weet dat niet-bestaan ook bang is dat God het in

bestaan zou kunnen brengen.

Als je naar de wereldse waardigheden grijpt

is dit ook uit angst.

Alles, behalve liefde voor de Allermooiste

is echt alleen maar foltering en zielenstrijd.

Het is foltering naar de dood te bewegen

en niet van het water van het leven te drinken.

- Rumi -

It will come, it will come, and not too late

It will come, it will come, and not too late

- Artist's Way-juf van Hella Kuipers -

Deze uitspraak ontroert mij. Hij viel mij gisteren toe en hoe meer ik hem laat binnen komen, hoe meer ik besef dat dit is wat ik nodig heb. 

It will come, okee, dat geloof ik nog wel. It will come, it will come, twee keer achter elkaar, dat verzacht meteen. Ja, ja, natuurlijk, ik weet het, je hebt gelijk. Maar dat laatste stukje, dat doet het 'em.

And not too late. 

Dat prikt overal dwars doorheen. Recht in mijn willen, in mijn onrust en mijn ongeduld. Daar, daar en daar, daar zitten jullie. Misschien besefte ik het even niet zo, maar ze zijn er alledrie nog steeds.

Ik ben al 43.

Mijn uitkering stopt einde van dit jaar.

Ik moet ergens geld mee verdienen.

Pas op de plaats. 

Blijf bij die Bron, het plezier, het experimenteren en leren.

It will come, it will come, and not too late.

Dank je wel, Hella 

Cocoonen

Gisteren was ik vriendelijk en lief voor mezelf. Al vóórdat ik de boodschap van Pema Chödrön in mijn mailbox vond.

Het was tijd voor een dagje vrij. 

Ik wist het al toen ik opstond. Vandaag hoef ik alleen maar de nieuwe afspraak met het IMK te regelen en verder niks. 

Het kwam er op neer dat ik weer lekker onder de dekens kroop. Gewoon lekker liggen en genieten van mijn zachte bed en de warmte van het wollen dekbed. Ik heb niet eens echt geslapen, maar ben opgekruld onder de dekens blijven liggen tot een uur of half 12. Toen pas wilde ik eruit.

Tussen de middag kookte ik Het Perfecte Eitje voor mezelf en at er een heerlijke geitenkaasboterham bij.

Buiten bleef het miezeren. Een perfecte dag voor een time-out. 

Ik heb een aflevering van De wandeling bekeken over een succesvol kunstenares die van de ene op de andere dag besloot om schapenhoedster te worden. Ze zocht de rust en de stilte en het ging haar duidelijk aan het hart dat het in Nederland zo ontzettend moeilijk is om die te vinden. 

Ik heb de inleidende hoofdstukken gelezen van een interessant boek over christelijke mystiek door de eeuwen heen. Lekker op de bank in mijn joggingbroek, dikke sokken aan en een oud vest. (Clichés ontstaan blijkbaar niet uit het niets)

Vandaag merkte ik nog een keer hoe goed het me gedaan heeft. Er is een nieuw evenwicht ontstaan. De rust in mijn hoofd is teruggekeerd. Dat merkte ik meteen tijdens de meditatie. Logisch, want ik zit daar gewoon te zijn zoals ik op dat moment ben. Maar toch geeft dit weer een aan hoe waardevol het mediteren voor mij is. Het is een graadmeter. Ik kan ingrijpen als het nodig blijkt. 

Met een dagje cocoonen bijvoorbeeld.

illustratie: Saskia de Bruin

Durven, angst en spijt

Alles heeft zich opnieuw gezet. Het evenwicht is hersteld en ik voel dat mij iets heel wezenlijks toegevallen is afgelopen donderdagochtend.
Hoe belangrijk het kennen van 'mijn waarheid' is, merk ik nu weer. Het beeld wordt helderder en helderder. Ik weet nu wat mij keer op keer onderuit haalt. Ik weet nu waar ik mee te dealen heb. Niet vaag, maar precies en dat maakt het reageren doeltreffender.
Er is wat aan het borrelen. Er worden plannen gesmeed. Zo'n baan bij een werkgever, dat is uiteindelijk niet wat ik wil. Ik wil het zelf gaan doen en schrijven gaat daarin een belangrijke rol spelen. Zelf stukjes schrijven, maar ook schrijven met anderen. Ideeën waarvan ik voorheen altijd dacht dat er al zoveel aanbod van is, maar waarvan ik nu beseft dat het valt of staat bij degene die ze aanbiedt. En daarin ben ik net zo uniek als ieder ander.
Ik weet hoe ik het zelf altijd zo fijn vind en daar ga ik vanuit. Alleen op die manier wordt het een aanbod dat alleen bij mij te krijgen is. Hoe ik het op poten ga zetten weet ik nog niet precies, maar er is al een lijstje. Zo concreet ben ik nog niet eerder geweest.
Het is ook wel wat beangstigend. Positieve energie. Zin om iets uit te gaan zoeken.
In de stroom stappen, noemde een vriendin het deze week. Zo voelt het ook. Er is iets wat me begint voort te stuwen en dat is wel heel spannend. Ik wil me er graag aan overgeven, maar er is nog steeds dat stuk in mij dat dit niet durft. Bang is voor de teleurstelling en de mislukking.
Gelukkig heb ik tegenwoordig een doeltreffende tegenhanger:
Ik kan alleen spijt kan krijgen van iets wat ik niet gedurfd heb, niet van iets wat ik wel gedurfd heb.

(Naschrift op 9 januari: Deze uitspraak blijkt van niemand minder dan Linda de Mol te zijn ;-) "Just do it," was haar motto zei ze gisteren bij Hanneke Groenteman, en legde het aan de hand van mijn tegenhanger verder uit. Heb vast een interview met haar gelezen ergens de afgelopen weken.)

2011: het jaar van Zielekruid

Vandaag is het de tweede dag van het nieuwe jaar en ik heb mijn evenwicht nog niet hervonden.

Een jaarwisseling doet mij altijd op mijn grondvesten trillen. Op zich zou dat niet zo'n punt zijn als het maar niet zoveel negativiteit met zich mee zou brengen. Het lijkt wel of het voor mij onmogelijk is om een jaar positief af te sluiten. 

Er is tijdens de jaarwisseling vooral heel veel niet goed, daar komt het in het kort op neer. Opeens wil ik me weer conformeren aan de massa. Een baan hebben, nergens tijd voor hebben en tussendoor een weekje weg met vrienden. 

Nu ik het zo neer typ weet ik al dat dit het niet is voor mij.  

Daarnet had ik een gesprekje met mijn hart. Ik was namelijk te onrustig om te schrijven.

Mijn hart vertelde me dat die onrust aanvoelde alsof ik mijn boot probeerde te sturen in zwaar weer, Het raadde mij aan alles los te laten tot de storm geluwd was. Dit zijn geen originele woorden, ik weet het, maar het is daardoor wel duidelijke taal. Ik wil ergens heen. Ik wil een koers. Ik wil land in zicht. Ik wil het, ik wil het, ik wil het! Ja, dat zal allemaal wel, maar het is effe nog niet zo ver. 

En toch.

Het afgelopen jaar was het jaar van Zielekruid. Ik ben er in februari mee gestart en heb 212 berichten de wereld in gestuurd. Uiteindelijk is de site 11.000 keer bezocht. Een gemiddelde van 1000 hits per maand. Dat is toch een mooie ontwikkeling. Ik heb laten zien dat ik bijna dagelijks een stukje kan schrijven waar een kop en een staart aan zit. Het geeft me zelfvertrouwen, want ik laat met Zielekruid zien dat er wel degelijk een soort van discipline of motivatie in mij op kan wellen waardoor ik dingen consequent en met liefde blijf doen. 

Het is wel degelijk goed zo.

De kristallen burcht van Theresia van Ávila

Volgens Theresia van Ávila is de ziel als een kristallen burcht met vele vertrekken. In het centrum van de burcht ligt het hoofdkwartier waar vanuit jouw innerlijke zon schijnt en het meest directe contact met God plaatsvindt.
Theresia zegt dat je alle kamers moet willen betreden. Ook de kamer van de kwetsuren of de kamer van de weerstand.
Soms bevind je je ver van het centrum en is van jouw innerlijke zon niets te zien of te merken of is de kamer wel erg confronterend. Laat je dan niet ontmoedigen, zegt ze, want deze kamer is niet de enige in de burcht en weet dat je iedere kamer vaker zult bezoeken.
Haar woorden doen me denken aan de looproute van het labyrinth. Ook als je een labyrinth loopt ben je op weg naar de kern. Een ook deze weg kronkelt zich dan weer verder van de kern af, dan weer heel dicht naar de kern toe. Ook hier gaat het er om je niet te laten ontmoedigen en in vertrouwen je weg te vervolgen, je stappen te blijven zetten. Uiteindelijk zul je je doel bereiken.
Vanochtend leerde ik over het vertrek van de weerstanden.
Er zijn allerlei redenen om niet aan de roep gehoor te geven, zegt Theresia. Alle argumenten die aangedragen worden vanuit jezelf of je omgeving komen voort uit angst. Je zal een innerlijk besluit moeten nemen en beseffen dat de weerstanden zullen blijven, ze zullen slechts afwisselend van sterkte zijn.
Om weerstanden te overwinnen nam Theresia iedere avond de tijd om afstand te nemen van de stemmen die haar probeerden te beïnvloeden. De stemmetjes van het ego zijn dwingend en gaan gepaard met heftige emoties, de stem van God is daarentegen uitnodigend, helder en duidelijk.
"Wat is hier de stem van God?" vroeg ze zich dan ook af. Net als voor Thomas Merton, draaide het voor Theresia van Ávila om haar relatie met God. Het is daarvoor nodig dat je jezelf in alle eerlijkheid leert kennen. Alleen dan vind je de weg naar huis en kun je je eigen beste vriend worden. In alle nederigheid, want teveel ernst en perfectionisme liggen op de loer, lijkt ze speciaal voor mij te zeggen.
Mijn mantra voor vandaag luidt dan ook:

Ik ben goed genoeg om de weg naar huis te vinden. Mijn herberg is in orde om de belangrijkste gast te ontvangen.

Theresia van Ávila

Zelfcompassie

"Als je voortdurend jezelf beoordeelt en bekritiseert, terwijl je tegelijkertijd probeert aardig voor anderen te zijn, trek je kunstmatige grenzen die er alleen maar voor zorgen dat je je van anderen afgescheiden en geïsoleerd voelt."

"Het vergt inzet om af te komen van die levenslange gewoonte om jezelf te bekritiseren, maar welbeschouwd is het enige wat er van je wordt verlangd dat je je ontspant, het leven voor lief neemt, en je hart voor jezelf openstelt."

Deze twee quotes komen uit het boek Zelfcompassie - stop jezelf te veroordelen van Kristin Neff. Ik had het een tijd geleden gereserveerd bij de bieb en eergisteren kon ik het ophalen. Wat een mooie timing!
Ik heb het eerste deel gelezen. Ik ben verrast te lezen dat ik het al zo bij het rechte eind heb. Ook Kristin Neff zegt dat het destructieve gedrag van extreme zelfkritiek niet meer dan een poging is om jezelf veiligheid te bieden en jezelf in het gareel te houden. Ik voel dat heel sterk.
"The great thing about self-compasion is that you are always there, you're there 24/7, to give yourself help when you need it most," zegt Kristin Neff tot slot op het eerste filmpje van haar website. Zo. Die kwam binnen en daar ben ik haar heel dankbaar voor.
Ik heb heel veel zin om die hang naar veiligheid en het gareel losser te laten en het avontuur weer aan te gaan. Ben dan ook benieuwd wat dit boek mij te bieden heeft. Kom er zeker op terug.
Nog een fijne zondag gewenst!

Optimisme vs bezorgdheid

Vanochtend las ik over vertwijfeling, wanhoop en bezorgdheid. Thomas Merton schrijft er over in zijn boek Een leven lang om geboren te worden. Hij stelt dat we in een tijd leven waarin een optimistische kijk op het leven als een deugd gezien wordt en dat bezorgdheid bijvoorbeeld maar al te vaak opgevat lijkt te worden als een teken van geestelijke onzekerheid.
Ik merkte het bij mezelf de afgelopen twee weken. Ik wilde mijn angsten niet wegwuiven, maar ik wilde ook niet de negatieveling zijn, de persoon zonder een greintje vertrouwen. Het was een precair evenwicht dat ik zocht. Nu de uitslagen van de kweek van oma M.'s tumor relatief positief zijn, lijkt het toch alsof ik me teveel heb laten meeslepen door die mogelijkheid dat er onmiddellijk met grof geschut ingegrepen zou moeten worden. Vreemd hoe dat werkt achteraf.
Merton stelt dat mensen behoefte hebben zichzelf te beschermen tegen "angstaanjagende wolkenluchten. Zulk een optimisme mag dan plezierig lijken, maar is het ook veilig?" vraagt hij zich af. "Zij [bezorgdheid] is de vrucht van onbeantwoorde vragen. Maar onbeantwoorde vragen bestaan niet tenzij ze eerst gesteld worden. Er is bovendien een reden tot grotere bezorgdheid en onveiligheid, die veroorzaakt wordt door de angst om de juíste vragen te stellen. Stel je voor dat zou blijken dat er geen antwoorden op die vragen te geven zouden zijn!" Het gevolg is dat wij "bij elkaar kruipen in het fletse licht van ontoereikende antwoorden op vragen die wij niet durven stellen," schrijft Merton.
Ik merk dat het mij dat niet meer lukt om die essentiële vragen níet te stellen. Ze dringen zich aan me op en ik moet er wat mee. Ze tot me door laten dringen, hun effect doorvoelen en daarna eventueel in een kluisje opbergen als ik er verder niets mee kan op dat moment. Zo weet ik in elk geval wat mij angst inboezemt en hoe die angstbeelden eruit zien. Pas daarna kan ik ze opsluiten en hopen dat ik ze niet meer tevoorschijn hoef te halen.
Bezorgdheid is niet per definitie teken van geestelijke onzekerheid. Het is ook vaak reëel en heel menselijk.

Tussentijds

Het is merkwaardig rustig in mij. Geen idee of dit nu de spreekwoordelijke stilte voor de storm is, of het aangeeft hoe goed ik de dingen weggestopt heb of dat de dingen nu gewoon neergedaald zijn.
Dat wegstoppen is wel wat ik deed, wat ik goed kan en wat ik ook nog eens mag van mezelf deze dagen. Er is nog geen helderheid en dus heeft het totaal geen zin om me al druk te gaan maken. Ondertussen stop ik het al een week weg en het lijkt me steeds beter af te gaan.
Gisterenavond in bed probeerde ik me voor te stellen hoe het zou zijn als M. (niet dochterlief !) inderdaad zo doodziek is als ik vrees. Er kwam niets. Ik voelde he-le-maal  niets. Ik heb mezelf blijkbaar afgelopen week 'uit' gezet. Ik wéét dat het mij heel veel verdriet zal doen als de volgende week onverhoopt mocht blijken dat het helemaal mis is. Ik weet het zo goed, dat ik het idee niet toelaat voordat het nodig is.
Gisterenavond zond de VPRO een documentaire uit over kankerpatiënten en hun artsen. Hoe deze patiënten met hun ziekte omgingen. Ze zijn mondiger geworden, willen zelf aan het stuur zitten.
Het was een confronterende uitzending. Al die moedige mensen die hun ziekte onder ogen willen zien, de consequenties ervan, willen vechten, maar niet ten koste van alles. Al die moedige partners die weten dat hun geliefde ernstig ziek is, er voor hun lief willen zijn, maar zo wellicht hun eigen verdriet wegstoppen of vergeten. De moedige kinderen rond de etenstafel, die de ernst van de zaak best beseffen, maar vast ook niet weten wat ze er mee moeten en ieder hun eigen overlevingsstrategie kiezen.
We zullen zien. Over een week weten we meer. Ondertussen geniet ik van het heldere, zonnige herfstweer en onze logeerkat die weer thuisgekomen is en lekker in de vensterbank ligt te soezen.