De kracht van bidden

Ik lees Thich Nhat Hanh. Hij schrijft over bidden. Gebed als deel van je spirituele oefening.
Persoonlijk heb ik altijd een aversie gevoeld tegen bidden. Mijn associatie met bidden is dat je vindt dat je iets tekort komt of dat er iets geheeld moet worden en daarom vraag je God om het goed te maken (waarmee we ook meteen bij het Godsbeeld uitkomen waar ik moeite mee heb) want je bent zo ongelukkig.
Ook Thich Nhat Hanh zegt dat het niet genoeg is om alleen te bidden om gezondheid, succes en harmonie. Als je niet bij deze oppervlakkigheid wil blijven steken zul je je spirituele oefening moeten verdiepen. Je krijgt dan zicht op de onderlinge verbondenheid en afhankelijkheid van alle wezens. Als je deze kern van de dingen ontdekt, dan ben je ermee in contact en dan verdwijnt de sluier van het materiële niveau. Je bent dan in contact met God, de zo-heid. Je geluk blijkt op dit diepere niveau niet afhankelijk van aardse zaken als lichamelijke gezondheid of succesvol zijn.
Toen ik dit las moest ik meteen aan Krishnamurti denken. Van hem heb ik een foto op het openingsscherm van mijn computer staan: "You see, I don't mind what happens."
Ik begrijp wat hij bedoelt. Heb het ook ervaren. Op die momenten viel alles op z'n plek. Geen angst te bespeuren, slechts een oneindige openheid waar alles z'n plek heeft.
Meditatie is de weg. Of bidden op dat diepere niveau.
Ik ga maar eens een verfrissende duik nemen.

bron foto onbekend

En toen zag ik een aflevering van Het Vermoeden met Pim van Lommel. Hij vertelt over dit eindeloze bewustzijn van ons en leest een prachtige bijbeltekst voor.

The big silence

Tijdens de meditatiesessie van vandaag merkte ik al snel hoe onrustig ik was. Ik vertelde Kwan Yin dat ik even naar mijn 'Plekje van Ontspanning' van de alfatraining wilde om dan later bij haar terug te komen voor de meditatie. Maar terwijl ik dit voorstelde begreep ik al dat dit dus niet de manier is waarop ik met de dingen om wil gaan.

Ik richtte me weer tot Kwan Yin met al mijn onrust. Merkte op waar hij voelbaar was en wat het met me deed. Hoe ik me moest weerhouden om er niet voor weg te lopen. Uiteindelijk zakte het gevoel mijn lijf uit de aarde in. Ik lag in Kwan Yins armen, mijn hoofd tegen haar zachte boezem.

Totale vrede.

Het is zo eenvoudig. Blijf erbij, loop niet weg. Iedere keer dat ik de moed heb om dit te doen word ik beloond met een glimp van de Oneindigheid. Het is de boodschap van Pema Chödrön: blijf erbij als een ware krijger, want dit is wat zich aandient, dit is nu jouw werkelijkheid, jouw leven. Leef het. Doe je dat niet, dan ben je als een levende dode.  

Ik zag gisteren de eerste aflevering van The big silence, een Britse serie over vijf mensen die acht dagen de stilte ingaan. De abt die het stel begeleidt zegt het heel mooi: "Silence is de gateway to your soul and your soul is the gateway to God."

En zo is het. 

foto: Joyce van den Beuken

Precies goed

Jij, zoals je bent, bent precies goed.

Je gelaat, lichaam, naam, achternaam,

voor jou zijn ze 'precies goed'.

Je ouders, je kinderen,

je schoondochter, je kleinkinderen,

ze zijn voor jou allemaal 'precies goed'.

Geluk, ongeluk, vreugde en zelfs verdriet,

rijkdom en armoede,

voor jou zijn ze 'precies goed'.

Het leven dat je geleid hebt is goed noch slecht.

Voor jou is het 'precies goed'. 

Of je nu naar verwarring gaat of vrede,

waar je ook gaat, het is 'precies goed'.

Niets om over op te scheppen,

niets om zich schuldig te voelen,

niets boven, niets beneden.

Zelfs de dag en de maand waarop je sterft,

zelfs dat is 'precies goed'.

Het leven waarin je wandelt met de Trouwe,

het kan op geen enkele manier niet 'precies goed' zijn.

Wanneer je je leven aanvaardt als 'precies goed'

dan begint zich een diep vertrouwen te openen.

- naar Taitetsu Unno, uit: Twee rivieren - 

calligrafie van Chögyam Trungpa

Stap uit je verhaal

Afgelopen weekend merkte ik tot twee keer toe hoe moeilijk het voor de mens is om uit zijn verhaal te stappen.
Ik heb de uitdrukking van Miek Pot, die ons er tijdens meditatiesessies herhaaldelijk aan herinnerde dat mediteren begint met 'uit je verhaal stappen'. Laat het denken voor wat het is en kom thuis in het hier en nu. In de onbevooroordeelde helderheid van het moment.
Maar hoe is het met die helderheid gesteld in onze contacten met anderen in het dagelijks leven? We kijken allemaal door onze eigen bril. Die ene werkelijkheid is er niet. We weten het vast wel, maar uit ons gedrag blijkt meestal niet dat we dit weten.
Ik raakte het afgelopen weekend dus op twee verschillende momenten in gesprek met mensen waarmee ik dacht contact te kunnen maken, maar waarbij mij dit niet lukte. Ik ontmoette beide keren een persoon die overduidelijk door zijn/haar eigen kokertje naar mij keek.
Het is voor iemand die zichzelf weggecijferd heeft in de beste jaren van haar leven heel moeilijk om geïnteresseerd te zijn als ze hoort dat ik een onderneming wil starten terwijl mijn kinderen nog relatief jong zijn.
Het is voor iemand die net bekeerd is tot het christendom heel moeilijk om te respecteren dat ik een ander bootje heb gekozen om diezelfde goddelijke bron in mezelf te ervaren. "God is jaloers!" schreeuwde de meneer op straat tegen mij. Hij had mij een minuutje eerder heel vriendelijk aangesproken. Nu zwaaide hij met zijn wijsvinger vlak voor mijn gezicht. "En van het boedhisme moet ik al helemaal niks hebben!" spetterde het uit zijn mond.
Tja.
Een mens kan zich niet bewuster gedragen dan hij is, zegt Eckhart Tolle dan heel laconiek. Hij heeft gelijk, maar ik vind het dan toch af en toe heel jammer dat er niet wat meer bewustzijn onder de mensen is. Met het bewustzijn ontstaan tegelijkertijd de tolerantie en het respect waar iedereen zoveel behoefte aan heeft.
Gelukkig merk ik dat ik van dit soort ervaringen steeds korter uit m'n loodje ben. Dagelijks mediteren helpt mij dus ook ook uit dit soort negatieve verhalen te stappen.

subjectieve waarneming

Compassie en vriendelijkheid

BEGIN WITH KINDNESS TO YOURSELF

We are all in this together. So when you realize that you’re talking to yourself, label it “thinking” and notice your tone of voice. Let it be compassionate and gentle and humorous. Then you’ll be changing old stuck patterns that are shared by the whole human race. Compassion for others begins with kindness to ourselves.

Pema Chödrön

Cool loneliness

Loneliness is not a problem.
Loneliness is nothing to be solved.
The same is true for any other experience we have.

Wij zitten allemaal in hetzelfde schuitje. We zitten in een lichaam waar we al dan niet blij mee zijn op een plek waar we al dan niet blij mee zijn in omstandigheden waar we al dan niet blij mee zijn. Tegelijkertijd realiseren we ons dat het leven in wezen een verdomd eenzame bedoening is.
"We are fundamentally alone and there is nothing anywhere to hold on to," zegt Pema Chödrön.
Tegelijkertijd is ze er heel stellig over dat die eenzaamheid geen probleem is. Niet opgelost hoeft te worden. Net zoals al die andere stekelige ervaringen niet opgelost hoeven te worden. Juist niet, want het zijn toegangspoorten naar die ongekunstelde staat van zijn.
Het is zaak je open te stellen. Erbij te blijven. De neiging te weerstaan om naar links of rechts te gaan om je van die eenzaamheid vandaan te bewegen. Lukt je dat, dan sta je in het midden, zonder referentiepunt. Alleen. Daarin te rusten, noemt Pema Chödrön 'cool loneliness'. Je raakt er niet van over je toeren dat er geen oplossing is, dat je geen grond onder je voeten voelt.
Het mooie is dat die stekelige ervaringen als eenzaamheid en angst de toegangspoorten vormen tot die oneindige ruimte van ons menselijke hart. Ik hoef mezelf alleen maar met een liefdevolle en mededogende blik  te bezien om te voelen dat dit niet alleen mijn pijn is, maar de pijn van iedere mens.
Regelmatig mediteren helpt me die middenweg te gaan. Uit dat geconditioneerde te blijven, weg uit dat verhaal dat mij vertelt wat er allemaal niet goed is.
Het helpt mij de weg naar mezelf terug te vinden zodat ik er kan zijn voor mezelf.

illustratie: Barbara Tammes

The backward step

Vanmiddag zag ik op de site van Tara Brach een van haar lezingen en wat sluit die mooi aan bij wat ik aan het lezen en leren ben! Het is een vrij lange opname, maar erg de moeite waard.
Tara Brach vertelt onder andere over De backward step, een term uit het Zenboeddhisme. Het komt er op neer dat hoe meer je probeert iets te bereiken, hoe minder het je lukt. "We're not moving forward on this spiritual path trying to get somewhere, we're actually relaxing back wakefully into what is already right here."
Nee, niet nieuw, ik weet het, maar ik kan het niet vaak genoeg op een inspirerende manier horen.
Ook Tara Brach heeft het hier over 'a limited sense of self' dat we er maar al te vaak op na houden. Dat we geloven in verhaaltjes over onszelf. Dat we die verhaaltjes verzinnen om onszelf te beschermen tegen nog meer pijn. Het sluit allemaal naadloos aan bij wat ik lees in het boek van Kristin Neff.
Even kijken dus, dit filmpje is jouw bron van inspiratie voor van vandaag. Enjoy it.

Zelfcompassie

"Als je voortdurend jezelf beoordeelt en bekritiseert, terwijl je tegelijkertijd probeert aardig voor anderen te zijn, trek je kunstmatige grenzen die er alleen maar voor zorgen dat je je van anderen afgescheiden en geïsoleerd voelt."

"Het vergt inzet om af te komen van die levenslange gewoonte om jezelf te bekritiseren, maar welbeschouwd is het enige wat er van je wordt verlangd dat je je ontspant, het leven voor lief neemt, en je hart voor jezelf openstelt."

Deze twee quotes komen uit het boek Zelfcompassie - stop jezelf te veroordelen van Kristin Neff. Ik had het een tijd geleden gereserveerd bij de bieb en eergisteren kon ik het ophalen. Wat een mooie timing!
Ik heb het eerste deel gelezen. Ik ben verrast te lezen dat ik het al zo bij het rechte eind heb. Ook Kristin Neff zegt dat het destructieve gedrag van extreme zelfkritiek niet meer dan een poging is om jezelf veiligheid te bieden en jezelf in het gareel te houden. Ik voel dat heel sterk.
"The great thing about self-compasion is that you are always there, you're there 24/7, to give yourself help when you need it most," zegt Kristin Neff tot slot op het eerste filmpje van haar website. Zo. Die kwam binnen en daar ben ik haar heel dankbaar voor.
Ik heb heel veel zin om die hang naar veiligheid en het gareel losser te laten en het avontuur weer aan te gaan. Ben dan ook benieuwd wat dit boek mij te bieden heeft. Kom er zeker op terug.
Nog een fijne zondag gewenst!

De grote oostelijke zon

Vanochtend las ik (toevallig ?) op een site een fragment uit het boek De grote oostelijke zon van Chögyam Trungpa. Hij legt daarin het verschil uit tussen 'de opgaande zon' en 'de ondergaande zon':


Deze drie categorieën [groot, oostelijk en zon] bepalen de aard van de grote oostelijke zon. Je zou kunnen zeggen dat ze erop uit zijn ons op te doen bloeien en de kosmische elegantie bloot te leggen die huist in onze levens en onze kunst. 
Het idee van ondergaande zon daarentegen is de neiging om te gaan slapen. Het spreekt vanzelf dat je gaat slapen wanneer de zon ondergaat. Je wilt teruggaan naar de moederschoot, je wilt naar een vroeger stadium terugkeren, en je stelt het op prijs dat je je kunt verschuilen achter donkere wolken. Dat wil zeggen dat er geen sprake is van moed, maar van absolute lafheid. Tegelijkertijd ben je aan ’t vechten: je wilt niet helemaal uit deze wereld stappen. Je probeert nog steeds te overleven, de dood te slim af te zijn. De ondergaande zon-wereld is dus gebaseerd op een psychische houding van angst. Er is sprake van voortdurende angst.


Iedere keer als ik een tekst van Trungpa lees, word ik getroffen door zijn eerlijkheid. Hij ontziet niemand en probeert niets te verbloemen.

Dit stuk tekst wat mij vandaag onder ogen kwam gaat over mij. Ik heb heel sterk de neiging om me terug te trekken in de moederschoot en ben de meeste tijd in gevecht met de dood in al zijn diverse verschijningsvormen. 

Gisterenavond in bed vroeg ik het mezelf nog af: ik denk zo graag dat ik op mijn 43e ga leven, terwijl mijn vader op zijn 43e dood ging, maar hoe doe ik dat? Hoe ziet dat er concreet uit, dat 'gaan leven'? 

Volgens Trungpa is het belangrijk dat ik stop met vechten en bang zijn:

De afwezigheid van angst is dus onbevreesdheid, die zich ontwikkelt uit vreugde. We zijn zo verheugd, dat we spontaan dat soort kracht en energie ontwikkelen. Dan kunnen we ons vrij door onze wereld bewegen, zonder te proberen haar te veranderen, maar gewoon uitdrukken wat uitgedrukt moet worden of blootleggen wat blootgelegd moet worden door middel van onze kunst.

Ook zegt hij dat ik wakker moet worden: 

Het [oost] betekent hier eenvoudigweg wat je ziet wanneer je in staat bent je ogen te openen en onbevreesd naar voren te kijken.

En tenslotte is het nodig dat ik me bewust blijf van de zon in mijn leven:

Het is de goedheid die in een bepaalde situatie, in jezelf en in je wereld bestaat, en die zonder twijfel, aarzeling of terughoudendheid tot uitdrukking gebracht wordt. De zon staat voor het idee ‘zonder luiheid’. Het zon-principe slaat ook op zegeningen die op ons neerdalen en een heilige wereld scheppen. De zon staat ook voor helderheid zonder aarzeling.

En als ik zijn wijsheid eens goed tot me door laat dringen, besef ik dat ik die neiging tot slapen welliswaar heb, maar dat ik mezelf toch echt in de goede richting aan het trainen ben. Ik kijk dapper naar voren, kijk mijn angsten zo lang mogelijk in de ogen en mijn zintuigen zijn er op gericht het de goedheid, de heiligheid, van het leven waar te nemen.

Wat ik zo mooi vind aan het stuk is dat Trungpa het expliciet heeft over 'onze kunst'. Blootleggen wat blootgelegd moet worden door middel van onze kunst. Inspirerender kan ik het niet krijgen.

Zijn wie je bent

Vanochtend nam ik het boekje Zijn wie je bent van Cheri Huber er weer eens bij. Iedere keer raakt het me in zijn directheid en eenvoud:

"Hoe meer ik probeer een beter mens te worden, des te meer verzet ik me tegen wie ik ben, des te meer zet ik mezelf klem."

"Altijd juist, goed, sterk, slim, succesvol, liefdevol of rijk willen zijn is net zoiets als willen dat het altijd zomer, altijd dag is, dat de zon altijd schijnt, dat het altijd lekker warm is."

Je hoeft het boekje maar op een willekeurige bladzijde open te slaan en er staat een eenvoudige, onweerlegbare, wijsheid in een hapklaar brokje gepresenteerd. 

Ik pakte het boekje weer van de plank omdat ik zin had om te gaan schrijven. Echt schrijven met een vulpen. Cheri Huber heeft tal van inspirerende schrijfopdrachtjes door haar teksten verweven. 

Wie doet er mee?

De vleugels van aanvaarding

We hebben twee sterke vleugels nodig om boven 'de trance van onwaardigheid' uit te vliegen. De vleugel van zuiver inzicht en de vleugel van mededogen. Beiden moeten even sterk zijn en natuurlijk tegelijkertijd gebruikt worden, anders kan er van opstijgen geen sprake zijn.
Deze metafoor gebruikt Tara Brach in haar boek Radicale aanvaarding. Ik ben het aan het herlezen en de boodschap is nog steeds actueel voor mij. Het mooie is wel dat ik merk dat mijn vleugels in de loop van de jaren sterker zijn geworden. Allebei. De kunst is om ze tegelijkertijd te gebruiken en dat lukt me niet zo goed.
Ik hoef niet perfect te zijn. Ik mag fouten maken. Ik kan niet altijd 'het goede' doen. Het lijkt zo voor de hand liggend, maar dat is het dus niet. Ik heb diep van binnen een opgepoetst en geperfectioneerd beeld van mezelf waar ik maar o, zo graag aan zou voldoen. Ik denk ook dat de Dalai Lama perfect is, dat Moeder Theresa dat was. Wat een onzin. Ook de Lama's zijn gewone mensen met al hun frustraties en onhebbelijkheden. Dat vind ik soms heel moeilijk te geloven. Alsof je als mens perfect zou kunnen zijn.
Tara Brach beschrijft in haar boek een vrouw die op haar sterfbed verzucht: "Ik heb mijn hele leven gedacht dat er iets mis was met me. ... Wat een verspilling." Dit diepe verdriet van deze vrouw kan ik heel even oproepen. In een split-second krijg ik er een glimp van mee en voel ik het in al zijn waarachtigheid.
Maak je niet zo druk, zeggen de wijze vrouwen en mannen in opvallend simpele woorden. En dat heeft helemaal niets te maken met berusting, met jezelf terugtrekken, met dan maar aan al je begeerten en verlangens toegeven of met passiviteit. Het heeft te maken met wakker en alert alles waarnemen zoals het zich aandient en er zonder oordeel, maar met het mededogen van een liefdevolle moeder, bij aanwezig blijven. Dat is alles.
Ik neem het (weer) mee en ook zal ik een paar keer per dag de tijd nemen om mezelf die belangrijkste vraag te stellen:
"Accepteer ik mezelf op dit moment zoals ik ben?"

feet-gathering

Radicale aanvaarding

"Moeilijk, moeilijk, moeilijk, moeilijk, moeilijk..." zingt Brigitte Kaandorp regelmatig door mijn hoofd. Op zo'n moment kan ik alleen maar concluderen dat ik de focus mis. Dan lijkt mijn hoofd gevuld met een brij van alternatieven. Geen idee van wat bij me past. Om vreselijk moedeloos van te worden. De conclusie is dan ook dat ik nergens voor deug en dat er iets vreselijk mis is met mij.
Op dit soort momenten ben ik gevangen in 'de trance van onwaardigheid', zoals Tara Brach het verwoordt in haar boek Radicale aanvaarding. Ik ben niet meer in staat om de waarheid met betrekking tot mezelf te zien.
"Zij die het gevoel hebben niet goed genoeg te zijn, voelen zich vaak aangetrokken tot idealistische levensopvattingen die de mogelijkheid bieden een onvolkomen aard te zuiveren en te transcenderen. Deze zoektocht naar perfectie komt voort uit het idee dat we onszelf dienen te veranderen voordat we van onszelf kunnen houden. We drinken wellicht gretig de boodschap in dat we in de kern van ons wezen goed en volmaakt zijn, maar voelen ons nog steeds buitenstaanders, ongenode gasten op het feest van het leven."
Oei.
Tara Brach schrijft heel eerlijk en is daardoor heel confronterend. Haar boodschap van radicale aanvaarding sluit naadloos aan bij die van Pema Chödrön. Zij leerde mij al om te blijven bij wat is. Op die drempel te blijven staan en alles intens te ervaren. Wat er ook is, hoe pijnlijk het ook is, en daarin te ontspannen.
Radicale aanvaarding is een heel mooi boek en ik ga er weer in lezen. Geloof dat dit fragment niet voor niets onder mijn aandacht is gebracht vandaag.

Ver buiten gedachten over recht en onrecht

ligt een veld. Daar zal ik je ontmoeten.

Als de ziel zich tegen het gras vlijt,

is de wereld zo vervuld

dat voor woorden geen plaats is.

Gedachten en taal, zelfs het woord 'elkaar',

zijn daar overbodig.

- Roemi

Het reservoir van vertrouwen

Ik heb mijzelf vaak verteld dat het mij aan voldoende zelfvertrouwen ontbreekt. Al voordat ik begin zie ik allemaal beren op de weg, waardoor de hele onderneming (wat dan ook) tot mislukken gedoemd is.
Na een nogal schokkend hoofdstuk waarin Trungpa in Glimlach naar angst serieus praat over het liefdevol inhakken op een vijand, vertelt hij nu over het reservoir van vertrouwen.
Dit reservoir is een heel eenvoudig idee. Het gaat erom dat wij als krijgers weten "dat onze handelingen een definitieve reactie van de werkelijkheid op zullen leveren. We weten dat we een boodschap zullen krijgen." ... "Gewoonlijk betekent vertrouwen dat we denken dat onze wereld te vertrouwen is. We denken dat hij een goed resultaat of succes zal opleveren. Maar in dit geval hebben we het over een voortdurende relatie met de wereld van de verschijnselen die niet op een goed of slecht resultaat gebaseerd is. We vertrouwen onvoorwaardelijk dat de wereld van de verschijnselen ons altijd een boodschap zal geven, succes of mislukking. Het resultaat van ons handelen zal ons altijd informatie verschaffen. Een dergelijk vertrouwen in het reservoir zal voorkomen dat we te arrogant of te bedeesd worden. Als je te arrogant bent, merk je dat je je hoofd aan het plafond stoot. Als je te bedeesd bent, zul je door de vloer omhooggeduwd worden. Dat is het idee van het reservoir."
Ik begin gewoon met iets wat goed voelt (een prietplaatje maken, starten met een nieuwe opleiding, het pad van de krijger gaan; het maakt in wezen niet uit wat ik ga doen). Ik doe mijn best. Alles wat ik doe zal mij iets leren. Ik ben wakker en sta open voor het proces zodat ik de boodschappen uit de wereld van de verschijnselen meekrijg. Succes of mislukking zijn geen dingen waar ik mij druk over hoef te maken, want ik weet dat vervulling altijd het resultaat van actie is.
Er zal zich steeds nieuwe creativiteit voordoen en daardoor levert de tocht altijd vreugde op, zegt Trungpa. Het doet me denken aan de vreugde die ik ervaar als ik een labyrinth loop. Er is geen goede of foute weg. Ik ga Mijn Weg, ben bereid een risico te nemen (want alles is mogelijk), zet me in, ben wakker en stel me open. Dat is alles.

Je eigen fundamentele goedheid

Vandaag las ik iets heel moois. Het was een stukje uit het boek Glimlach naar angst van Chögyam Trungpa.
Hij vertelt hier over het feit dat je iets in jezelf hebt dat fundamenteel, wezenlijk goed is. Dat heb ik al vaker gelezen en ik geloof ook dat hij gelijk heeft, dus tot zover was er niets nieuws onder de zon. Maar dan gaat hij verder. Hij vertelt hoe je die fundamentele goedheid bij jezelf waar kunt nemen.
"Ze is er altijd. Wanneer je een heldere en mooie kleur ziet, ben je getuige van je eigen, inherente goedheid. Wanneer je een melodieus en mooi geluid hoort, hoor je je eigen fundamentele goedheid. Wanneer je iets zoets of zuurs proeft, ervaar je je eigen fundamentele goedheid. Als je in een kamer bent, de deur opent en naar buiten loopt, is er een ploselinge vlaag van frisse lucht. Zo'n ervaring duurt misschien maar een seconde, maar die vleug frisse lucht is de geur van fundamentele goedheid."
Ik las het en merkte meteen dat het veel indruk maakte en dat het voor mijn gevoel heel erg waar is. Op dergelijke momenten voelde ik tot nu toe iets in de trant van 'alles is in wezen goed'. Dat klopt ook wel, maar dat ik zelf ook bij dat 'alles' hoor, dat vergat ik dan even.
Vandaag had ik alweer een migraine-aanval die weer tot in de middag duurde. Toen ik om drie uur aan mijn ontbijt zat scheen de zon. De kinderen hadden allebei een speelafspraak kunnen maken en ik genoot van de rust. De knäcker met geitenkaas en de vers gezette thee hebben mij nog nooit zo goed gesmaakt. Net als de aardappelschotel met een courgette uit de tuin, die ik vanavond maakte.
Ik ben dankbaar voor deze dag met zoveel momenten waarop ik mijn eigen fundamentele goedheid heb mogen ervaren!

aardappelschotel met courgette en paprika

Zo ben ik nu eenmaal

Het lied van Brigitte heeft me wel aan het denken gezet. Dat nadenken, dat observeren, het lijkt soms vooral vooroordelen ten opzichte van mezelf op te leveren.

Ik raak snel overprikkeld. Ik heb voldoende rust nodig. Ik moet me af en toe terug kunnen trekken. Kermissen, pretparken en binnenspeeltuinen veroorzaken stress bij mij.

Deze uitspraken gaan over mij en dat is niet voor niets zo, want ik ben door schade en schande wijs geworden. Heel legitiem en goed dat ik mezelf zo goed ken ondertussen, want dan kan ik rekening met mijzelf houden, goed voor mezelf zorgen. 

En toch voel ik ook dat het best eens zo zou kunnen zijn dat dit helemaal niet de manier is waarop ik met mezelf om zou moeten gaan. Dat al dat etiketjes plakken best wel eens een averechts effect zou kunnen hebben.

"Live your day as if it's your first," zei Coelho. Bekijk de wereld door de ogen van een nieuweling. Nieuwsgierig, vol verwondering. Deze uitspraak had ook van Tolle kunnen zijn. Ook de boeddhisten houden niet van dat oordelen. Neem het hoe het komt, ga niet van tevoren al verwoorden hoe moeilijk het vast allemaal voor je gaat worden. Open blik, voeten stevig op de grond en gaan met de geit.

Ja, ik geloof dat ik graag af wil van die doos met ideeën die ik de afgelopen jaren over mezelf heb verzameld. Ik wil hem ritueel verbranden en een frisse start maken. Vanaf nu stap ik met nieuwsgierigheid, verwondering en zelfvertrouwen op de dingen af. Alles gaat zoals het gaat en ik deal er ter plekke wel mee.

Ook zo'n doos met ideeën waar je van af wil? Iedereen mag met me meedoen!

(En dan te bedenken dat ik niet eens een verzamelaar ben. Hoort niet eens bij mij, altijd al een hekel aan gehad!)

Statusangst - slot

En toen kwamen de kinderen ik vandaag thuis van een paar dagen logeren bij opa en oma en vond ik een paar fijne berichten in mijn mailbox. Dat het goed was dat ik er weer was om mijn blog te schrijven en dat ik prettige stukken geschreven had. Dat was mooi, want ik was meteen naar boven gerend om te gaan schrijven.
Sowieso had ik al gemerkt dat ik het rottig vond dat ik na één keer schrijven meteen alweer een paar dagen verstek moest laten gaan. Ik heb dus enorm veel zin om weer op te schrijven wat ik lees of meemaak en wat dat weer met me doet.
Zo heb ik dus op de camping Statusangst van Alain de Botton uitgelezen. Er is mij duidelijk geworden dat rijk worden (wat status heeft in onze moderne tijd) niet voorbehouden is aan de mensen met nobele karaktertrekken, maar ook voorkomt bij bijvoorbeeld de inhaligen, de ongevoeligen en onontwikkelden. Ook is helder geworden dat wat status geeft, bepaald wordt door de groep mensen die het op dat moment voor het zeggen heeft.
Een beetje afstand nemen tot het fenomeen relativeert enorm. Net als de dood (Tolstojs novelle De dood van Iwan Iljitsj is daar een mooi voorbeeld van) of bijvoorbeeld onmetelijke landschappen (eindeloze ruimte) en ruïnes (onmetelijke tijd) waardoor "we even een geruststellende glimp opvangen van onze eigen onbeduidendheid." Het roept een ontzag op voor dingen die veel groter zijn dan wij. Voor een kracht "die we geroepen zouden kunnen zijn oneindigheid of eeuwigheid te noemen of - wat eenvoudiger en misschien zinniger is - God."
De Botton eindigt met te zeggen dat statusangst de prijs is die we betalen voor onze instemming met een algemeen aanvaard verschil tussen een succesvol en mislukt leven. En dan ben ik weer terug bij de boeddhisten die mij leren dat oordelen pijn oplevert.
Vandaag vond ik, naast de bovengenoemde stimulerende berichtjes, ook een mooie Mindfulness Reminder in de mailbox die ik mooi vind passen in het geheel. Het is een citaat van Tom O'Connor:

Your distress about life might mean you have been living for the wrong reason,

not that you have no reason for living.

Het grappige is dat deze quote me net zo aan het denken zet over statusangst als dat hele boek van De Botton. Het komt er toch op neer dat ik zelf ontdek wat voor mij waarde heeft. Mooi is dat toch weer.

(En trouwens: ik zie net dat dit mijn 100e blogtekst is. There you go, girly! )