Omhels het leven

Afgelopen januari gaf ik samen met Jan V. de workshop Lied van troost. Georganiseerd door Tröst (rouwcafé van Alting & partners). Het was een workshop voor mensen die een dierbare verloren hadden en samen wilden schrijven en zingen over dit verdriet en hoe je weer je stappen zet in het leven. Ik verzorgde het tekstgedeelte en Jan componeerde ter plekke het lied.
Deze week kreeg ik een mailtje van een vrouw die deelnam aan de workshop. Zij had het zo mooi gevonden. Ik las de tekst van ons lied nog eens over en beluisterde de opname. Wat geeft het mooi de essentie weer.

Omhels het leven

Groot verdriet in mijn leven,

leegte verscheurt mijn hart.

Ik laat je los,

ga verder waar jij stilstond.

In de stilte vind ik mijzelf,

voel weer ruimte om te delen,

herken mijn eigen blije ik.

Neem mee wat jij mij gaf

en omhels het leven.

Neem mee wat jij mij gaf

en omhels het leven.

https://www.dropbox.com/s/cxi3n53sqv5szgs/20130110_125543.mp4 

http://mirdinara.blogspot.nl/2012/06/enjoy.html

Willibrordpad - eerste etappe

Gisteren liep ik van de St. Catharinakathedraal in de Utrechtse binnenstad naar de St. Nicolaasbasiliek in IJsselstein. Het was de eerste etappe van het Willibrordpad.
Aangezien ik de wandeling al geruime tijd van tevoren gepland had, was ik bijzonder blij met het prachtige heldere herfstweer van gisteren. Ik liep alleen, want mijn enige medewandelaar had zich afgemeld.
Van het eerste stuk door Utrecht had ik geen hoge verwachtingen, maar ik bleek de Leidse Rijn te volgen en dat was heel erg mooi. Er wonen in dat gedeelte van Utrecht flink wat bevoorrechte mensen, heb ik wel gezien.
Het mooiste stuk was (natuurlijk) het weidestiltegebied tussen Knollemanshoek en IJsselstein. Daar voelde ik alles van me af vallen en borrelde de blijdschap en dankbaarheid op. Liep ik het eerst stuk  nog vooral vanuit een 'ik moet'-energie en daarna even met een 'waarom wilde ik dit ook alweer'-gevoel (ik liep een flink stuk langs de provinciaalse weg en daar werd erg hard gereden), dat alles verdween als sneeuw voor de zon toen ik het stiltegebied in liep.
Ruimte, vogels, groen, rechte lijnen, grillige knotwilgen, helderblauwe lucht die weerspiegelde in de sloten, oude en nieuwe hekken, reigers en schapen en niet te vergeten de zon en de wind.
Genieten was het, met al mijn zintuigen.
Pas rond IJsselstein kwam ik meer wandelaars tegen en langs de bebouwde kom was het zelfs even druk. Natuurlijk. Het was werkelijk schitterend weer om erop uit te trekken.
Gelukkig heeft het Willibrordpad wel 81 etappes. Ga me nog even bezinnen op de vraag of er iemand mee wil lopen de volgende keer. Dit was toch wel erg fijn, zo in mijn eigen tempo (ik loop blijkbaar straf door: 22 kilometer in 4,5 uur inclusief foto's maken en lunchpauze)

foto's: Joyce van den Beuken

Ik kan overal gelukkig zijn

Gisteren overkwam mij weer eens iets bijzonders. Ik wilde vanuit de stad rechtstreeks naar het station fietsen, maar werd halverwege omgeleid. Weg van de bouwput die daar ontstaan is omdat Utrecht een nieuw station krijgt.
Het was een korte omleiding en hij voerde mij door zo'n typisch stads achterafstraatje. Het maakte een wat rommelige, afgeleefde indruk. Er liep een oudere man met een plastic tas zware boodschappen. 'Hier wonen ook mensen,' schoot het door me heen. Ik zag verwaarloosde appartementen en opeens stelde ik me voor dat de man met de boodschappen mijn buurman was en dat ik daar in één van die appartementen zou moeten gaan wonen. Stel.
En toen gebeurde het. Ik voelde met heel mijn weten dat overal schoonheid te vinden is. Dat ik overal gelukkig kan zijn als ik lekker in mijn vel zit. Dat ik nergens bang voor hoef te zijn.
Ik ervaarde een enorme ruimte en openheid op dat moment. Met heel mijn hebben en houden WIST ik dat dit is waar de verlichte leermeesters en -meesteressen op doelen. Als je in staat bent je vooroordelen los te laten en de wereld tegemoet te treden met die ruimte en openheid in je hart, dan kun je alles aan en zelfs overal gelukkig zijn. Overal.

Vooroordelen hebben geen vat op mij.
Er is ruimte en openheid in mijn hart.
Ik kan overal gelukkig zijn.

poster te bestellen bij www.notsalmon.com

Delen of zijn?

Het lijkt wel alsof mijn radar voor inspirerende ervaringen of inzichten continu aanstaat. Dat is toch mooi? zou je denken. Ja en nee.

Ik vind het blijkbaar erg fijn om mijn ervaringen te delen en dus ben ik er alert op. Er zit helaas nog steeds iets van dat enthousiaste kind achter die "Kijk mij!" roept, maar gelukkig is er vooral het gedeelte in mij dat graag wil inspireren en geruststellen: "Kijk, zo ging het bij mij vandaag." 

Aan de andere kant kan ik dus niets meer beleven zonder dat ik me afvraag of het niet een prachtig onderwerp is om een stukje over te gaan schrijven. Mocht dat het geval zijn, dan is de drang dus heel groot om onmiddellijk te gaan schrijven en ben ik uit de ervaring geraakt. Tegenwoordig roep ik heel hard HO! en keer terug naar het moment. Als ik geluk heb, want soms lukt me dat niet meer en is 'the damage done'. 

Hier op Zielekruid heb ik nadrukkelijk oog voor het pijnlijke en schurende, maar op Facebook is alles wat ik post toch vooral positief. Het blijft een precair evenwicht dat ik zoek. Het is fijn om te delen, maar uiteindelijk gaat het er toch gewoon om dat ik mijn leven leef. Tenslotte is het leven een aaneenschakeling van ervaringen en momenten die ik niet abrupt moet gaan afbreken om ze te kunnen delen. 

Dus tegen dat stuk van mijzelf dat denkt dat er zonder al dat gedeel niets van mijn persoon overblijft, zeg ik: Ik ben. Ook zonder dat al die anderen weten waar ik allemaal aan meegedaan heb (Ik ben sociaal of actief), van genoten heb (Ik ben opmerkzaam of mindful), wat voor interessants mij allemaal te binnen geschoten is (Ik ben wijs). 

Ik ben. 

Daar hoeft dus niets achteraan geplakt te worden. Niet op een indirecte manier door middel van posts op het internet en nee, ook niet ondubbelzinnig door mijzelf in mijn hoofd.
En ondertussen mag mijn radartje gewoon blijven draaien, hoor. Ik geniet namelijk erg van die focus op het wezenlijke. Het voedt de dankbaarheid voor wat het leven allemaal te bieden heeft aan ervaringen en dat is alleen maar goed.

foto van internet, fotograaf onbekend

Het doel voorbij?

Vanochtend bracht ik weer eens mijn kinderen naar het station voor een logeerpartij bij de oma's.

Het gaat iedere keer op dezelfde manier:
Ik sta op met een humeur en heb een erg kort lontje.
We zijn maar net op tijd op het station waar oma al ongeduldig staat te wachten.
De kinderen willen nog heel veel knuffels en kusjes voordat ze met oma de trein in stappen.
Ik zwaai de kinderen uit terwijl ik hen kushandjes toeblaas.
Ik loop met mijn ziel onder de arm het station weer in.
Ik wil de eerste de beste winkel binnenlopen en van alles kopen.
Ik doe het niet en voel hoe rot ik me voel.

Vandaag ging het zó verder:
Ik besluit om een kopje koffie met kaneelbroodje te gaan eten bij Broodnodig.
Op het bankje voor de zaak, met koffie, lekkers en krantje binnen handbereik, merk ik dat het nare gevoel verdwenen is en ik heel erg gelukkig ben.
Ik ben zo blij met mezelf en het mooie weer dat ik besluit naar huis te gaan lopen.
Onderweg word ik alleen nog maar blijer, zie bijvoorbeeld de hele mooie oude bomen die langs de singel staan, zelfs zó blij dat ik de overbuurman die langs fietst recht in de ogen kijk, maar niet eens herken.
'Hallo!' roept hij blij.
Hm.

Zomervakantie!

Morgen vertrekken we voor twee weken naar een hele fijne camping in het Noord-Oosten van Nederland. Lekker zwemmen in de rivier en lezen voor de tent. De weersvooruitzichten zijn voorlopig positief; het eerste weekje buiten zijn is binnen (hihi). 

Ik wil jullie ook een paar heerlijke weken wensen met zomerweer, leuke ontmoetingen, lekker eten, verrassende ontdekkingen en inspirerende indrukken.

Tot in augustus!

* uit de oude doos: op Corsica in 2001*

Dansen

Laatst werd ik 's nachts wakker en kon niet meer inslapen. Ik lag daar in het donker en realiseerde me heel scherp dat ik vaker wilde spelen en dansen. Dat dat goed voor mij zou zijn. In de tien minuten na dit inzicht schreef ik het gedicht Spelen.
Vandaag vond ik in een oude map dit uitgeknipte verhaaltje van Toon Tellegen. Het gaat over dansen. Dat dansen goed voor je is. Net als zingen trouwens. Een collega in de rouwwinkel vertelde mij laatst dat ze stickers had geplakt met slechts twee woorden erop: zingen helpt. Altijd. Dansen blijkbaar ook. Ik geloof het. Nu nog wat vaker gaan doen.

* Klik op het verhaal om het beter te kunnen lezen * 

Spelen

In een land hier ver vandaan

kon ik spelen

op mijn kop gaan staan

Het was ook daar in het natte gras

dat ik opging in de delen

en volmaakt gelukkig was

gedicht: Joyce van den Beuken

illustratie: Monouno

Je bent mooi

Vandaag is zo'n dag dat ik nog geen enkele energie gestoken heb in mijn uiterlijke verschijning. Okee, ik heb gedoucht vanochtend, maar daarna heb ik me in joggingbroek en sweater gestoken en niet meer in de spiegel gekeken tot daarnet. Bleek en vaal, was meteen mijn conclusie.
Over het algemeen vind ik mezelf best een mooie vrouw, maar deze vrouw die ik daarnet in de spiegel zag, dat ben ik toch ook? Hoe verhoudt zich dat? Ben ik pas die mooie vrouw als ik mijn ogen een beetje aangezet heb en krullencrème in mijn haar gedaan heb?
Ik twitter nu een ruim een half jaar voor Je bent mooi en vertel vrouwen twee dagen per week dat ze goed zijn zoals ze zijn. Dat ze mooi zijn omdat ze zijn zoals ze zijn. Mét hun buikje, mét hun rimpeltjes en stevige benen.
Wanneer ben ik mooi? Daarnet merkte ik dat ik mezelf mooier en mooier begon te vinden naarmate ik langer naar mezelf bleef kijken in de spiegel. Ik keek mezelf in de ogen en zag hun glans en daarna zag ik ook dat leven wat erachter schuil ging. Ik zag twee ogen die al zoveel gezien hadden. Dingen die ze liever niet gezien hadden, maar gelukkig veel meer dingen waar ze enorm van genoten hadden.
Ik zag de rimpeltjes rond mijn ogen. Ze spraken tegen mij over alle emoties die ik doorleefd heb. Ik heb gehuild en gelukkig ook veel gelachen. Ik heb me zorgen gemaakt, maar me ook zalig ontspannen gevoeld in het leven dat achter me ligt. Mijn rimpeltjes vertelden mij mijn eigen verhaal.
Ik zag mijn mond. De lippen die zich spottend kunnen krullen, die zacht kunnen glimlachen en woorden kunnen vormen van allerlei pluimage.
Kortom, als ik even de tijd neem om mezelf te zien, dan wordt de onderliggende schoonheid zichtbaar. De unieke schoonheid die bij mij hoort en bij niemand anders en dan voel ik me ondanks die eerste kleurloze indruk een heel mooi en kleurrijk mens.

Cindy Lauper - True Colors

Atheïst of Christen?

"The God you do not believe in, does not exist"

Abt Christopher Jamison in de BBC-serie The big silence

Ik heb me dat al vaker gerealiseerd. Het aloude godsbeeld van de man in de hemel, die de aarde schiep in zes dagen, die oordeelt over levenden en doden en dus tevreden gehouden moet worden, want o wee, wat zal zijn toorn aanrichten, daar herken ik niets in. En met mij velen die zich atheïst noemen. Ben ik dan ook een atheïst? Zo voel ik me absoluut niet, want ik herken een sterk religieuze inslag bij mezelf.

Vandaag las ik een blogtekst van David Hayward (The naked pastor) waarin hij dit onderwerp ook aansnijdt. "I feel no urgency for a label," zegt hij terecht. Het verlost ons van de vooroordelen die aan al die etiketjes kleven.

Zelf vind ik het ook lastig om te zeggen dat ik in God geloof. Ik voel dan de noodzaak uit te gaan leggen wat ik dan onder die God versta, want 'ze' moeten niet denken dat ik er zo'n ouderwets godsbeeld op na hou. De moeilijkheid is dan meteen dan ik in 'de Onnoembare' geloof, een God die niet in beelden te vatten is, "want een God die te verklaren en begrijpen is, is je geloof niet waard," las ik laatst nog in de Kabbala for dummies. 

Dus voor al die atheïsten onder ons: "... so possibly your (new) understanding of life, is what God is!" (alweer abt Jamison, die, helaas maar al te duidelijk, heel graag wat meer zieltjes gewonnen had onder de stiltegangers)

Silva

Het afgelopen weekend ben ik beide dagen naar Rotterdam afgereisd om deel te nemen aan de eerste module van de Silvatraining.
De Silva Methode is de door José Silva ontwikkelde techniek om je te helpen meer van je brein te gebruiken en de creatieve vermogens van je bewustzijn te vergroten, vertelt de site.
Het was me al langer duidelijk dat ik mijn brein tegenstrijdige opdrachten gaf. Ik besefte verdomd goed dat positief praten tegen mezelf geen enkele zin had zolang die stem diep van binnen daar een opdracht doorheen schreeuwde die alle hersencellen weer de tegengestelde richting uit dirigeerde.
In de Silvatraining leerde ik dat mijn brein juist op alfaniveau bevattelijk is voor informatie. Als je 'in alfa' bent, dan produceren je hersenen minder hersengolven per seconde dan wanneer je (in het dagelijkse leven) op bétaniveau functioneert. Ik heb geleerd om naar dit niveau van bewustzijn af te dalen en mijn brein van daaruit specifieke boodschappen te geven.
Sinds de training concentreer ik me vooral op het rechtzetten van een aantal negatieve overtuigingen die ik over mezelf in het leven geroepen heb. Daarmee heb ik mezelf tenslotte jarenlang onderuit geschopt.
Net als na de week mediteren met Miek Pot, heb ik na dit weekend het gevoel dat er een basis gelegd is waar ik mee vooruit kan. De technieken zijn eenvoudig en je zou ze jezelf ook zelfstandig eigen kunnen maken. Maar net als bij mediteren is het toch wel heel erg fijn als iemand je een paar dagen aan de hand neemt. Door de deskundige begeleiding heb ik me er compleet aan over kunnen geven en dat heeft die basis gelegd waar ik nu profijt van heb.
Het mooiste vind ik nog wel dat ik al zo doordrongen geraakt ben van al die positieve dingen dat ik mezelf nog maar af en toe betrap op negativiteit. "Ik heb nu eenmaal geen richtingsgevoel," dat soort uitspraken bijvoorbeeld. Ik stop ze meteen en buig ze om in een positief geformuleerde constatering.
De tijd van negativiteit en pessimisme is voorbij. Het heeft me geen goed gedaan.
Ik ben goed zoals ik ben, doe mijn best en stel me in op een positief resultaat. En verder ga ik relaxed met de dingen om: Kun je er niets aan veranderen? Maak je niet druk. Kun je er wél iets aan veranderen? Maak je niet druk. Moet Lao Tse wel geweest zijn die deze wijze woorden sprak.

- kunstenaar onbekend -

Beeldenfabriekje

Het is me al eerder gebeurd: de wijsheid van een open deur komt eindelijk écht bij me binnen. Op zo'n moment ervaar ik hoe die kennis, die tot dan toe slechts een rationeel weten bleek te zijn, bij mij indaalt en zich in ieder cel nestelt.
Al eerder schreef ik hoe ik ik me er steeds helderder van bewust word dat het slechts mijn eigen oordelen zijn die de boel in de war sturen. Gisteren voor het slapen gaan las ik weer eens een column van Jean Jacques Suurmond. Ook hij schrijft graag over dit onderwerp. Deze keer ging het over Pinksteren, het feest van de Geest: "God op z'n beeldloze best," zegt Suurmond, die ons "beeldenfabriekje" sloopt.
Als wij de werkelijkheid reduceren tot een beeld, wordt God onzichtbaar. En, ook niet onbelangrijk: zijn we tot nare dingen in staat.
Het is wonderlijk hoe ik gisterenavond helemaal doordrongen raakte van dit gegeven. Ik besefte dat mijn eigen beeldenfabriekje grotendeels mijn leven bepaalt. Dat ik de ander of een situatie vaak reduceer tot een beeld om mijn eigen ego te voeden, dat ik met mijn beelden de illusie van controle versterk. In werkelijkheid sluit ik vanbinnen alle luiken en deuren voor de frisse wind van de Geest.
"De tien geboden beginnen met de oproep om alleen God te aanbidden en niet te knielen voor een beeld. Dit gebod om geen absolute beelden te maken 'van wat in de hemel boven is of van iets beneden op de aarde' vervult alle andere geboden," schrijft Suurmond.
"Zo houdt het gebod om je vader en moeder te eren in, dat we ze niet in het plaatje 'ouders' moeten opsluiten. Zolang we dat doen, blijven we afhankelijk van hen en verongelijkt omdat ze ons niet alles gegeven hebben wat we wensten of nodig hadden. Hen eren wil zeggen: hen zien zoals ze werkelijk zijn. Naast ouders zijn ze vooral gewone mensen net als wij, met hun eigen beperkingen en angsten. Alleen als we hen zo zien, doen we hun recht."
De schellen vallen mij van de ogen. Heel vreemd, want ik dacht dat ik het wist, maar ik wist het dus niet. Niet écht.
Alleen als ik in staat ben de ander werkelijk te zien, de situatie werkelijk te beleven, kan God zich aan mij openbaren. Alleen dan. Zo gauw ik beelden ga hanteren om de zaak te vereenvoudigen of controleerbaar te maken, verbreek ik de verbinding en ben ik niet meer bereikbaar voor God.
"De Geest is onzichtbaar als de wind, God op zijn beeldloze best. De Geest is de vreeswekkende kracht die het beeldenfabriekje sloopt [...]." En zo krijg ik voor het eerst van mijn leven zin in Pinksteren.

God genieten

Vandaag maakte ik kennis met het boekje Prediker uit de bijbel. Nooit geweten dat er ook dit soort teksten in de bijbel stonden. En met 'dit soort teksten' bedoel ik teksten die zo persoonlijk en daardoor toegankelijk zijn dat ze actueel aandoen.
Ik ging Prediker lezen omdat Jean Jacques Suurmond er blijkbaar een lezing over gehouden heeft die weer afgedrukt is in Een gevaarlijk geluk.
Prediker vertelt ons, kort samengevat, dat alles 'lucht en leegte' is. Zinloos, in de betekenis dat het onzinnig is te proberen absolute greep te krijgen op de werkelijkheid. Zie het leven liever als een mysterie dat ontzag oproept voor de onverklaarbaarheid er van. Ervaar het als een geschenk. "Zin ontvangen is zaliger dan zin geven. Wie dat inziet, wordt wijs oud," vat Suurmond het mooi samen.
Prediker sleurt ons uit onze vruchteloze gedachtespinsels naar het hier en nu. Zolang we met onszelf bezig blijven, met onze gedachten over de werkelijkheid in plaats van met het werkelijke leven, het hier en nu waar God is, blijft het geluk ons ontglippen. Want, zegt Prediker: "Geluk is God genieten, hier en nu."
Wat sluit dat mooi aan bij mijn persoonlijke ervaringen. Op het moment dat ik in staat ben van mezelf los te komen, mezelf niet langer als (problematisch) centrum van het universum te beleven, dan ontstaat er ruimte voor dat ontzag en voor die verwondering. Ruimte om God te genieten. Op dergelijke momenten weet ik dat dit is waar het om gaat in het leven. Niet voor niets schreef ik al vaker dat ik nergens anders meer mee bezig wil zijn.
Prediker herinnert mij er vandaag aan dat ik het bij het recht eind had. Ik hoef slechts het leven als mysterie te omarmen, als de adem van God en daarvan te genieten zoveel ik kan. Maar wel op een ontspannen manier, want zwoegen is zinloos, het is najagen van wind.

Sterven

Loslaten doet leven, schreef ik vorige week. Het lijkt erop dat het paasfeest dit jaar zijn sporen nagelaten heeft.
Sterven zodat nieuw leven de ruimte krijgt.
Vanochtend realiseerde ik me bij het opstaan dat ik wil sterven aan mijzelf. Niet fysiek dus, maar geestelijk. Ik wil sterven aan mijn ploeterende bestaan. Ik stop ermee, wil niet langer op weg zijn van A naar Beter. Ik wil het opgeven. Maar dan ook echt. Geen hoopvolle ondernemingen meer voor mij. Ik ga sterven aan mijzelf, want als ik het zelf niet doe, dan wordt het wel op een andere manier afgedwongen.
Manlief ging vandaag extra vroeg naar zijn werk. Gaf me een paar extra kusjes alsof hij iets voorvoelde. De kinderen zongen ongedwongen en net als altijd veel te vaak achter elkaar hetzelfde liedje. En opeens voelde ik me iemand die besloten had om op deze dag een einde aan haar leven te maken. Voelde hoe rustig en helder je onder zo'n besluit kan zijn. Hoe de details van het alledaagse ochtendritueel op zo'n dag glashelder binnenkomen.
In mijn mailbox zat een berichtje van Jacinta: In de eenvoud van zijn, ligt je grootste kracht.
Op Facebook las ik een post van Coelho: If you're brave enough to say goodbye, life will reward you with a new hello.
Ik heb besloten mijn spaargeld te besteden aan een goede lens voor ons fototoestel.
Jezus genas niet voor niets zo graag de blinden.

- snoeien doet groeien - 

Loslaten doet leven

Do what you love and do it often

If you do not like something, change it

If you cannot change it, live it

If you cannot love it, leave it

Travel often, getting lost will help you find yourself

Some opportunities only come once, seize them

Life is about the people you meet and the things you create with them

so go out and start creating

Live your dream and share your passion

Life is short

- www.irishannema.com - 

Het is er weer ingeslopen: het gevoel dat ik van alles moet en daardoor niet leef. Als ik iets moet van mezelf verander ik namelijk onmiddellijk in een levende dode. Het is jammer dat er nog steeds een paar dagen voor nodig zijn eer ik dit in de gaten heb, maar goed, dat zij zo. Vandaag was er weer een aha-erlebnis. 

Het grappige is dat ik meteen na bovenstaande reminder van Iris Hannema het lijstje met tien geboden voor innerlijke rust van Lisette Thooft las. Op de eerste en tweede plek staan:

1. Gij zult niet kiezen
2. Streef niet naar groei

Alweer wordt een poging gedaan om tot mij door te laten dringen dat ik alleen maar hoef te doen wat ik graag doe en dat liefst zo vaak mogelijk. Ik hoef daarbij niet te streven naar succes of groei. Trek erop uit, wees avontuurlijk! 

Ik denk aan de avontuurlijke Joyce die zich verheugde op de "Ver van mijn bed-show" waarin Aad van den Heuvel en Han van der Meer met hun 'tutti-frutti' aan onderwerpen de (derde) wereld bij mij thuis brachten. De avontuurlijke Joyce die culturele antropologie ging studeren omdat het haar zo leuk leek om in Afrika veldonderzoek te gaan doen. De avontuurlijke Joyce die inderdaad een jaar in Burkina Faso ging wonen en werken, maar dan als onderwijzeres. 

Het is tijd om los te laten. Controle is een illusie. 

Lekker avontuurlijk zijn zit in je hoofd, zeg ik tegen mezelf. Het kan gewoon hier en nu meteen. 

Let go en let God.

Zijn wat je had kunnen zijn

Het is nooit te laat om te zijn wat je had kunnen zijn (George Elliot)

Gewoon opnieuw beginnen. Mijn blik niet langer laten vertroebelen door ervaringen uit het verleden. Kijken door de ogen van de driejarige Joyce in mij. Vol vertrouwen zijn. Beseffen dat ieder moment er een is van een nieuwe geboorte. Fris en onschuldig.
Gedraag je hetzelfde als de mensen die er geen last van hebben, zei een faalangstcoach ooit tegen mij. Dat klinkt wel heel simpel. Toch is dat waar het om gaat. Maak je los van je verleden. Veranker jezelf in het nu.
Gisteren lukte me dat niet goed. Ik voelde goed hoe zenuwachtig ik was voor het sollicitatiegesprek. In plaats van mij even tijd te gunnen om aan te komen, me op mijn gemak te stellen, werd ik meedogenloos aan een spervuur van kritische vragen onderworpen. Alsof ik iemand was die het gewaagd had te denken dat ik wel eens geschikt zou kunnen zijn voor die baan. Alsof ik ontmaskerd moest worden.
Ik heb er een vervelend gevoel aan overgehouden. Geef mezelf op m'n kop dat ik mijn grenzen niet aangegeven heb. Dat ik me in de verdediging heb laten duwen. Heel naar is dat. Nu is het dus zaak om die veroordelende stem even uit te laten razen. Natuurlijk ben je boos, zeg ik tegen de stem. Jij wil dat ik voor mezelf op kan komen, dat ik mezelf kan beschermen, dat ik mijn mannetje sta. Dat lukte me gisteren niet, heel vervelend, en ik ben blij dat het je zo aan het hart gaat. Ik heb er weer veel van geleerd. We laten het nu rusten, okee?
Vanmiddag heb ik weer een gesprek. En ik bedenk me dat het nooit te laat is om het beste in mezelf naar boven te laten komen. Nooit te laat dus om te zijn wie ik had kunnen zijn. Wat een mooie uitspraak van George Elliot.

Nederigheid

Opeens staat het me tegen. Alle inspirerende teksten die over God spreken. Het is alsof ik er teveel van gegeten heb. "Ik ben een beetje misselijk," zingt Buster Fonteijn in mijn hoofd.
Vreemd. Ik vind het ook een naar gevoel.
Alsof ik de afgelopen tijd alleen maar bezig ben geweest met wat ik lekker vond. Ah, dat is mooi! Oh... die is lekker! En die en die en die! Hmmmm...
En het is ook alsof ik, door de kou bevangen, steeds dichter bij het vuur gekropen ben. Te dicht.
Ik heb behoefte aan wat afstand. En daarmee bedoel ik niet dat ik mijn lijntje met God ga verwaarlozen. Ik wil de boel wat meer relativeren.
Mijn lijntje met God blijft belangrijk, want zonder dat kan ik niet wezenlijk ervaren dat ik leef vanuit die eeuwigheid, dat wijde, goddelijke, bewustzijn. Maar ik zou er liever mee leven zonder dat het zo ontzettend op de voorgrond staat dat ik er juist een vernauwde blik van krijg. Ook hier is blijkbaar een balans nodig tussen focussen en loslaten. Zo ermee bezig zijn dat er ruimte blijft voor verwondering, voor spelen.
Voor nederigheid. Het woord is me nu in korte tijd twee keer toegevallen. Eén keer in het Zonnelied van Franciscus en vanochtend in een blogtekst van Jacinta.
Nederigheid. Zuster water uit het Zonnelied is nederig. Ze vult in alle blijheid en vrijheid de leegtes op zodat nieuw leven kan ontstaan, vertelde zuster Paula ons tijdens het meditatieweekend in Megen.
Nederigheid. Het heeft voor mijn gevoel ook te maken met aanvoelen dat ieder mens evenveel waarde heeft. Niemand is meer of minder dan een ander. Door te zijn als water kan ik zowel de dakloze als de koningin ontspannen tegemoet treden en werkelijk ontmoeten.
En nederigheid doet mij ook beseffen dat de dingen niet gaan zoals ze gaan omdat ik dat zo wilde, maar omdat het in overeenstemming was met de natuur der dingen:

Het hoogste goed is als water,

dat alle dingen voedt zonder zijn best te doen.

Het stroomt naar lage plekken die door alle mensen worden gehaat.

Daarom is het als de Tao.

....

Wie in overeenstemming met de natuur leeft

gaat niet in tegen de aard der dingen.

Hij beweegt in harmonie met het aanwezige moment

en weet altijd het juiste te doen.

- eerste en laatst strofe van het 8e vers van de Tao Te Ching - 

- viooltjes, symbool van nederigheid - 

The One Deep Inside Your Chest

Step back and watch your body, being a body.

Watch an arm move through space, watch an ankle turn.

Watch your body, as it likes things or it doesn't,

as it gets scrapes and bruises

as the skin darkens and falls into folds.

Step back to the perimeter of the theater

and watch your body on the stage.

Recede to that quiet knowing:

For now, I am associated with this body - 

not inside it, or one with it -

just associated, for a time.

Casing. Only casing.

Be kind to the casing if you like - put oils

on it and nourish it and move it to keep it stronger, for a time.

Never become it. There, only suffering.

Can you feel the one deep inside your chest, who has existed forever?

Who has made a thousand journeys?

Who feels like a comet in the dark?

The inner filament?

I know, no one ever told you.

I know. It wasn't the name you learned to write at school,

but that one is you.

That one is the real you.

- Tara Sophia Mohr - 

Vreugde

"Ik wil helemaal beschikbaar zijn," zegt Joke Litjens in De weg naar binnen. "Alles wat in de kamers van mijn ziel verborgen zit kan zichtbaar worden.
We verbergen ons allemaal omdat het jaren duurt voordat je jezelf kent. Je leert jezelf kennen door anderen, maar ook door stil te worden." Niet alleen naar buiten gericht zijn. Het is ook nodig om stil te worden zodat je de stem van je eigen hart kunt horen.
Dit zegt ze heel goed. Ik heb mezelf ook jaren verborgen gehouden. Onbereikbaar was ik. Mijn 'Zelf' lag onder een dikke puinlaag en kon de roep van mijn hart niet horen.
Ik vind het heel bijzonder dat je lijf zich dan gaat roeren. Mijn lichaam pikte het niet langer en ik begon te zien hoe ik alleen maar oor had voor de stem van anderen. De stem van mijn hart was mij onbekend.
Die bewustwording was genoeg om het verlangen naar waarachtigheid laten groeide. Hoe zit dat nu eigenlijk met mij? Hoe zit dat met die pijn van alles en iedereen belangrijker vinden dan mijzelf, met het niet-willen-weten, hoe zit het met dat onvervulde verlangen er te mogen zijn?
Hoe meer ik over mezelf en het leven leer, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat het er om draait dat ik mezelf liefheb, dat ik mijzelf vergeef, om zo ook anderen de ruimte te geven te zijn zoals ze zijn.
Dat vraagt om een zekere lichtheid en humor. De boeddhisten wijzen daar vaak op en ook Joke Litjens haalt het aan: "Van nature ben ik zwaarmoedig en ernstig en ik heb dus een zware kar getrokken. Nu verlang ik naar meer licht. Dat zit op me te wachten. Dat komt er aan. Er mag meer gelachen worden. Ook door mij en in mijn werk. Dat wacht nog en vraagt van mij dat ik de zwaarte nog meer loslaat."
Ik besef dat ik slechts mijn naam als koers hoef te kiezen.

JOY

Live in joy,
In love,
Even among those who hate.

Live in joy,
In health,
Even among the afflicted.

Live in joy,
In peace,
Even among the troubled.

Look within.
Be still.
Free from fear and attachment,
Know the sweet joy of the way


-teachings of the Buddha- 

De herberg van het hart

"Kijk," zegt Rumi, "deze wereld van vormen en verschijnselen is als de maan. Het is de wereld van het vele. De wereld van het ene, van de essentie, is als de zon.
Gedurende de nacht kunnen wij de zon niet zien, maar wij kunnen de maan als baken gebruiken. De maan geeft geen licht vanuit zichzelf, zij reflecteert het licht van de zon. Zo ook reflecteren de ogen van de mensen als een maan het licht van de zon als hun hart geopend is.
Zonder besef van het ene verliezen wij ons in het vele."
Daar gaat het Rumi om: dat zijn leerlingen de aanwezigheid van de Ene in hun eigen hart vinden. Dat zij de kaars van hun ego uitblazen en de dageraad in hun eigen ogen weten.
De zoektocht naar de plaats waar de innerlijke wereld en de uiterlijke wereld, onze spirituele wereld en de wijze waarop wij deze vorm geven, één zijn, ligt diep in ons menszijn verankerd, zeggen Hein Stufkens en Marcel Derkse in De herberg van het hart.
Ons tot leven komen hangt af van ons vermogen ons over te geven aan de weg van ons hart, zoals Rumi de weg naar binnen noemt. Ons overgeven aan ons essentiële zelf, is ons overgeven aan God. Een religieuze ervaring is er dan ook één waarbij je 'in verbinding' bent. De twee werelden vallen een moment samen.

Al ruim een week is mijn lichaam in opstand. Migraine en sinds gisteren ook nog buikpijn.
Ik was bezig uit liefde voor de maan.
Ik besef dat ik op heel veel benen hink, zwalk en vanalles probeer af te dwingen.
Een koers, die heb ik nodig.
Waartoe word ik geroepen? Wat heeft mijn hart mij te vertellen?
Een keuze heb ik nodig. Een doel waar ik met heel mijn essentiële zelf achter kan gaan staan en waar ik me ook aan over wil geven. Dit is wat er in mij roept. Er zullen moeilijke tijden komen, maar die kan ik aan, want ook die gaan weer voorbij. Ik zet mijn stappen en kom dichterbij.

Met mijn hele hebben en houden sta ik dus nog steeds op die drempel, of ik het nu fijn vind of niet.

- Rumi -