Ruth Krauss and Maurice Sendak: "Open house for butterflies"
donderdag 12 juni 2014
maandag 5 mei 2014
zaterdag 3 mei 2014
A space of Quiet
"We who have lost our sense and our senses.. our touch.. our smell.. our vision of who we are: we who frantically force and press all things without rest for body or spirit... hurting our earth and injuring ourselves: we call a halt!
We want to rest. We need to rest and allow the earth to rest.
We need to reflect and to rediscover the mystery that lives in us.. that is the ground of every unique expression of life. . . the source of the fascination that calls all things to communion.
We declare a Sabbath. . . a space of Quiet; for simply being and letting be; for recovering the great.. forgotten truths; for learning how to live again."
~ St. Hildegard of Bingen
www.hadewijch.net
maandag 28 april 2014
Bidden tot jezelf?
Als ik ruzie met iemand heb, dan verschillen onze meningen flink. Lijkt me duidelijk, anders maak ik geen ruzie.
De laatste keer dat ik zo'n discussie had voelde me door het gedrag van de ander niet serieus genomen en ik vertelde hem dat. Wat het met me deed dat hij zich zo gedroeg. Het grappige was dat hij zei dat ik het mezelf erg moeilijk maakte door er op die manier tegenaan te kijken. Als ik het op zijn manier zou zien, dan was er niets aan het handje.
Ja, haha, als ik dat iedere keer zou doen als ik me aan iemands gedrag stoor, dan zou ik nooit meer met wie dan ook ruzie hoeven te maken, dat snapte ik ook wel. Pfff.
En toen las ik een interessant stuk van Peter Russell op de site van Eckhart Tolle. Hij schrijft over bidden. Maar dan niet over bidden tot God, maar tot jezelf. Hij blijkt iets soortgelijks te doen.
"If I catch myself feeling upset in some way, I find it helpful to remember that my annoyance might be coming from the way I am interpreting the situation. If so, it makes more sense to ask, not for a change in the world, but for a change in my perception. So that is what I pray for. I settle in to a quiet state, then ask, with an attitude of innocent curiosity: "Could there, perhaps, be another way of seeing this?" I don't try to answer the question myself, for that would doubless activate the ego-mind, which loves to try and work things out for me. So I simply pose the question. Let go and wait."
Ja, dit begrijp ik. Dat het goed is en dat het me veel goeds kan opleveren. Genpo Roshi zegt dat je je in zo'n geval richt tot het verlichte deel van je persoonlijkheid, the 'awakened mind', the 'Big Mind'. Persoonlijk geloof ik toch echt dat ik mij op zo'n moment volledig open stel voor God en dat ik zo toegang heb tot Goddelijke wijsheid.
Anyway. Ik wil gewoon ruzie mogen maken als ik daar heil in zie. Gewoon lekker die ander mogen confronteren met zijn gedrag en wat dat met mij doet.
En voor al die andere belangrijke, grote en verontrustende vragen richt ik mij tot de Allesomvattende.
De laatste keer dat ik zo'n discussie had voelde me door het gedrag van de ander niet serieus genomen en ik vertelde hem dat. Wat het met me deed dat hij zich zo gedroeg. Het grappige was dat hij zei dat ik het mezelf erg moeilijk maakte door er op die manier tegenaan te kijken. Als ik het op zijn manier zou zien, dan was er niets aan het handje.
Ja, haha, als ik dat iedere keer zou doen als ik me aan iemands gedrag stoor, dan zou ik nooit meer met wie dan ook ruzie hoeven te maken, dat snapte ik ook wel. Pfff.
En toen las ik een interessant stuk van Peter Russell op de site van Eckhart Tolle. Hij schrijft over bidden. Maar dan niet over bidden tot God, maar tot jezelf. Hij blijkt iets soortgelijks te doen.
"If I catch myself feeling upset in some way, I find it helpful to remember that my annoyance might be coming from the way I am interpreting the situation. If so, it makes more sense to ask, not for a change in the world, but for a change in my perception. So that is what I pray for. I settle in to a quiet state, then ask, with an attitude of innocent curiosity: "Could there, perhaps, be another way of seeing this?" I don't try to answer the question myself, for that would doubless activate the ego-mind, which loves to try and work things out for me. So I simply pose the question. Let go and wait."
Ja, dit begrijp ik. Dat het goed is en dat het me veel goeds kan opleveren. Genpo Roshi zegt dat je je in zo'n geval richt tot het verlichte deel van je persoonlijkheid, the 'awakened mind', the 'Big Mind'. Persoonlijk geloof ik toch echt dat ik mij op zo'n moment volledig open stel voor God en dat ik zo toegang heb tot Goddelijke wijsheid.
Anyway. Ik wil gewoon ruzie mogen maken als ik daar heil in zie. Gewoon lekker die ander mogen confronteren met zijn gedrag en wat dat met mij doet.
En voor al die andere belangrijke, grote en verontrustende vragen richt ik mij tot de Allesomvattende.
www.creatov.nl
maandag 14 april 2014
De kracht van bidden
Ik lees Thich Nhat Hanh. Hij schrijft over bidden. Gebed als deel van je spirituele oefening.
Persoonlijk heb ik altijd een aversie gevoeld tegen bidden. Mijn associatie met bidden is dat je vindt dat je iets tekort komt of dat er iets geheeld moet worden en daarom vraag je God om het goed te maken (waarmee we ook meteen bij het Godsbeeld uitkomen waar ik moeite mee heb) want je bent zo ongelukkig.
Ook Thich Nhat Hanh zegt dat het niet genoeg is om alleen te bidden om gezondheid, succes en harmonie. Als je niet bij deze oppervlakkigheid wil blijven steken zul je je spirituele oefening moeten verdiepen. Je krijgt dan zicht op de onderlinge verbondenheid en afhankelijkheid van alle wezens. Als je deze kern van de dingen ontdekt, dan ben je ermee in contact en dan verdwijnt de sluier van het materiële niveau. Je bent dan in contact met God, de zo-heid. Je geluk blijkt op dit diepere niveau niet afhankelijk van aardse zaken als lichamelijke gezondheid of succesvol zijn.
Toen ik dit las moest ik meteen aan Krishnamurti denken. Van hem heb ik een foto op het openingsscherm van mijn computer staan: "You see, I don't mind what happens."
Ik begrijp wat hij bedoelt. Heb het ook ervaren. Op die momenten viel alles op z'n plek. Geen angst te bespeuren, slechts een oneindige openheid waar alles z'n plek heeft.
Meditatie is de weg. Of bidden op dat diepere niveau.
Ik ga maar eens een verfrissende duik nemen.
En toen zag ik een aflevering van Het Vermoeden met Pim van Lommel. Hij vertelt over dit eindeloze bewustzijn van ons en leest een prachtige bijbeltekst voor.
Persoonlijk heb ik altijd een aversie gevoeld tegen bidden. Mijn associatie met bidden is dat je vindt dat je iets tekort komt of dat er iets geheeld moet worden en daarom vraag je God om het goed te maken (waarmee we ook meteen bij het Godsbeeld uitkomen waar ik moeite mee heb) want je bent zo ongelukkig.
Ook Thich Nhat Hanh zegt dat het niet genoeg is om alleen te bidden om gezondheid, succes en harmonie. Als je niet bij deze oppervlakkigheid wil blijven steken zul je je spirituele oefening moeten verdiepen. Je krijgt dan zicht op de onderlinge verbondenheid en afhankelijkheid van alle wezens. Als je deze kern van de dingen ontdekt, dan ben je ermee in contact en dan verdwijnt de sluier van het materiële niveau. Je bent dan in contact met God, de zo-heid. Je geluk blijkt op dit diepere niveau niet afhankelijk van aardse zaken als lichamelijke gezondheid of succesvol zijn.
Toen ik dit las moest ik meteen aan Krishnamurti denken. Van hem heb ik een foto op het openingsscherm van mijn computer staan: "You see, I don't mind what happens."
Ik begrijp wat hij bedoelt. Heb het ook ervaren. Op die momenten viel alles op z'n plek. Geen angst te bespeuren, slechts een oneindige openheid waar alles z'n plek heeft.
Meditatie is de weg. Of bidden op dat diepere niveau.
Ik ga maar eens een verfrissende duik nemen.
bron foto onbekend
En toen zag ik een aflevering van Het Vermoeden met Pim van Lommel. Hij vertelt over dit eindeloze bewustzijn van ons en leest een prachtige bijbeltekst voor.
Abonneren op:
Posts (Atom)