De laatste keer dat ik zo'n discussie had voelde me door het gedrag van de ander niet serieus genomen en ik vertelde hem dat. Wat het met me deed dat hij zich zo gedroeg. Het grappige was dat hij zei dat ik het mezelf erg moeilijk maakte door er op die manier tegenaan te kijken. Als ik het op zijn manier zou zien, dan was er niets aan het handje.
Ja, haha, als ik dat iedere keer zou doen als ik me aan iemands gedrag stoor, dan zou ik nooit meer met wie dan ook ruzie hoeven te maken, dat snapte ik ook wel. Pfff.
En toen las ik een interessant stuk van Peter Russell op de site van Eckhart Tolle. Hij schrijft over bidden. Maar dan niet over bidden tot God, maar tot jezelf. Hij blijkt iets soortgelijks te doen.
"If I catch myself feeling upset in some way, I find it helpful to remember that my annoyance might be coming from the way I am interpreting the situation. If so, it makes more sense to ask, not for a change in the world, but for a change in my perception. So that is what I pray for. I settle in to a quiet state, then ask, with an attitude of innocent curiosity: "Could there, perhaps, be another way of seeing this?" I don't try to answer the question myself, for that would doubless activate the ego-mind, which loves to try and work things out for me. So I simply pose the question. Let go and wait."
Ja, dit begrijp ik. Dat het goed is en dat het me veel goeds kan opleveren. Genpo Roshi zegt dat je je in zo'n geval richt tot het verlichte deel van je persoonlijkheid, the 'awakened mind', the 'Big Mind'. Persoonlijk geloof ik toch echt dat ik mij op zo'n moment volledig open stel voor God en dat ik zo toegang heb tot Goddelijke wijsheid.
Anyway. Ik wil gewoon ruzie mogen maken als ik daar heil in zie. Gewoon lekker die ander mogen confronteren met zijn gedrag en wat dat met mij doet.
En voor al die andere belangrijke, grote en verontrustende vragen richt ik mij tot de Allesomvattende.
www.creatov.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten