Vooroordelen

Vanochtend stond ik met mijn kinderen op de bus te wachten toen een wat oudere man op het bankje in het bushokje ging zitten. Hij was omgeven door een indringende alcoholgeur en onwillekeurig deed ik een paar stappen bij hem vandaan. Toen hij mijn kinderen aansprak, merkte ik dat ik dat niet prettig vond en dus hield ik hem goed in de gaten.
Toen de bus kwam, bleek de roze strippenkaart voor de kinderen niet in mijn portemonnee te zitten en tot overmaat van ramp had ik geen contant geld bij me. Als we terug naar huis moesten voor geld zouden we zeker te laat bij oma op het station zijn. Ik sprak deze toch wel kleine rampspoed hardop uit en hoorde vervolgens achter me de meneer uit het bushokje vragen of ik een paar strippen tekort kwam. Ja dus. Nou, dan mochten de kinderen wel op zijn strippenkaart reizen.
We gingen zitten, ik bedankte de man nog eens voor zijn hulp en vroeg of hij in de buurt woonde. Daar ging hij niet eens op in. Hij vertelde me dat hij twee jaar geleden nog op straat had geleefd, maar dat het nu veel beter met hem ging. Hij had in de tijd dat hij dakloos was veel mensen ontmoet die goed voor hem waren geweest en nu kon hij zelf iets geven. En als ik iets terug wilde doen, dan hoefde dat niet voor hem te zijn, dat kon ik voor wie dan ook doen.
Dat was een inspirerend gesprek. Deze meneer rook dan wel naar alcohol, maar had alles prima op een rijtje.
Natuurlijk schaam ik me voor mijn afwijzende gedrag in het bushokje. Nu besef ik ook dat zo'n man niet van de ene op de andere dag alle destructieve gewoontes kwijt is als hij uit het 'straatleven' stapt. (Ahum: Hoezo? Moet dat dan?)
En dat was alweer een mooie ervaring, die ook goed aansluit bij de vraag "Hoe staat het met het geven in mijn leven?" die ik in maart de kosmos in stuurde.
Mooi, mooi. Ik ben weer eens dankbaar.