Routines en rituelen

Gisteren kwam mij een jonge vrouw tegemoet. Zij leek me iemand die naar huis fietste van een baan waar ze tevreden mee was. Ik vermoedde dat ze niet te kritisch was op haar uiterlijk of op wat dan ook en dat haar leven gekenmerkt werd door rust. In die paar tellen dat ik haar zag begreep ik even hoe het ook kan zijn. Ik werd teruggeworpen in de tijd en besefte dat het ergens misgegaan is, want als kind dacht ik ook dat alles helder en eenvoudig zou zijn.
Dat is het in wezen ook. Ik ben het zelf die in de loop der tijd is gaan geloven dat de dingen niet meer goed zijn zoals ze zijn.
De afgelopen weken heb ik als zeer druk ervaren. En dat terwijl het een tijd van vrijheid zou gaan worden. Een soort van vakantie. Maar juist dat niets meer hoeven van mezelf heeft me de das om gedaan. Vanochtend begreep ik dat het onder andere te maken had met het gebrek aan routine, aan rituelen. Ik kwam mijn werkkamer binnen en realiseerde me dat ik gestopt ben met het aansteken van de kaarsen bij binnenkomst. Voordat ik ging zitten deed ik dat. Altijd. Er ging een rust vanuit. Zo doe ik dat. Dit is mijn manier. Ook het mediteren is in het slop geraakt, net als het schrijven voor deze blog.
De afgelopen weken heb ik me te vaak afgevraagd of ik ergens zin in had en dat heeft mij geen goed gedaan. Voorheen ging ik gewoon zitten om een blogtekst te schrijven. Vroeg me nooit af of ik wel zin of inspiratie had. Er kwam vrijwel altijd iets opborrelen. Nu ik mezelf de keuze laat, ben ik weer terug in ratio-land en daar waait de wind van de inspiratie niet. Ik moet meteen denken aan zuster Paula, die mij al aanraadde om "Ik ga..." tegen mezelf te zeggen.
Komend weekend ga ik naar een training. Ik ga leren hoe ik kan leven vanuit een dieper niveau van ontspanning zodat mijn rechter en linker hersenhelft gemakkelijker samen kunnen werken. Ik stel me zo voor dat ik op die manier ontvankelijk ben voor de inspiratie van de Heilige Geest.
En die vrouw die jou straks tegemoet fietst? Dat ben ik. Blij met de manier waarop ik mijn geld verdien!

bron foto: internet

Pinksteren: binnenstebuiten-feest!

De afgelopen week van het liturgische jaar stond in het teken van 'verwachten'. Ik lees het terug op de prachtige site van Marianne Vonkeman.
"Inspiratie kan niet afgedwongen worden. Werkelijk creatief leven kent wachttijden waarin er nog niets lijkt te gebeuren. Herken je dit verschijnsel? Je kunt er ongeduldig van worden, of moedeloos. Toch horen zulke periodes erbij en ze doen ook wat. Iets dat nog aan je bewustzijn is onttrokken, is bezig te rijpen. De kunst is om het uit te houden en actief te blijven verwachten."
Op het moment voelt het bij mij zo. Ik ben in actieve verwachting. In dezelfde woorden heb ik eens een zuster horen spreken over haar leven in het klooster. Het was alsof ze op de bus stond te wachten, vertelde ze. Het is het gevoel dat voorheen vooral bij mijn mediteren hoorde, maar tegenwoordig ook doorsijpelt in mijn dagelijks leven.
Morgen is het Pinksteren: "Het feest van de vurige liefde van God die harten in vlam zet en alle grenzen doorbreekt," zegt Marianne Vonkeman. "Pinksteren is een soort binnenstebuiten-feest. Alles wat de leerlingen in huis hebben, komt naar buiten. Alles wat ze te geven hebben aan de wereld, komt aan het licht. Alles is taal en communicatie geworden. Dat kenmerkt het leven in de vrijheid van de Geest van God. Kun je bij jezelf merken dat die vrijheid ook bij jou aan het groeien is?"
Deze tijd van het jaar sluit heel mooi aan bij wat er in mij leeft. De kunst van het uithouden, de actieve verwachting en mijn hart dat zo graag in vlam zou staan maar nog niet zover is.
De komende maand staat er veel moois gepland voor mij. Heel veel in vergelijking met de eerdere maanden van het jaar. Bovendien hebben al die dingen te maken met mijn rijpingsproces. Ik ga naar trainingen, naar workshops en krijg ook nog twee consulten van interessante mensen. Bovendien word ik 44 komende maand. Een stroomversnelling in de rivier die mijn leven verbeeldt.
"Na Pinksteren gaan we de zomer in, de wereld in, in alle vrijheid, grensoverschrijdend en gedreven door vurige liefde," voorspelt Vonkeman. Mooi, daar ga ik voor!
Jij ook?

Anarchisme is goddelijk

Het is even wennen, dat loslaten van alles wat ik moet van mezelf. De moeilijkste vind ik het loslaten van het (bijna) dagelijks schrijven op deze blog.
Vandaag bijvoorbeeld. Wij hebben het prachtigste weer van de wereld (zo zegt mij moeder het altijd) en ik had meteen bij het opstaan al een lijstje met dingen in mijn hoofd die gedaan moesten worden: open sollicitaties de deur uit, één was opvouwen een nieuwe ophangen, de badkamer, naar de bieb, iets moois maken (aiaiai) en... eindelijk weer eens een blogtekst schrijven.
Ben begonnen met een wandeling met vriendin S. en heb enorm genoten van het heerlijke weertje. Bij thuiskomst dacht ik: waar heb ik nu zin in? Naar de bibliotheek. Okee, naar de bieb, want daar lag een nieuw seizoen Dexters voor me klaar. En toen? Heerlijke koffie gezet en in de tuin gezeten met een boek. En toen? Jaaa... even schrijven voor het blog!
Ik schrijf de laatste tijd wel minder en dat vind ik ook wel jammer, maar ik merk ook dat het me goed doet om het daarbij te laten. Okee, dat is nu zo. Ik ga niet geforceerd stukjes schrijven. Deed ik voorheen trouwens ook niet, hoor. Toen stroomde het gewoon iets gemakkelijker uit m'n vingers.
John Parkin heeft mij met Fuck it! ook op het goede spoor gezet. Niets nieuws onder de zon, maar wel weer lekker nonchalant opgeschreven. Neem iedere keer dat je voelt dat je iets tegen je zin aan het doen bent of dreigt te gaan doen in overweging om 'Fuck it!' te roepen. Gewoon omdat je op die manier, lekker anarchistisch, ruimte creëert voor jezelf.
Een leuk detail is Parkins etymologische verklaring van het woord anarchie. Het komt namelijk van anarchos wat Grieks is en een beschrijving was die vaak voor God werd gebruikt - 'geen oorzaak hebben' en 'zonder begin zijn' werd als goddelijk beschouwd.
Ik wens jullie een goddelijke dag toe!

Hemelvaart

Het lijkt wel of ik uit mijn ei gekomen ben. Nu pas wordt mij duidelijk hoe mooi de Christelijke feesten zijn. Tot nu toe had ik weinig tot geen idee van de achterliggende boodschap.

Neem nu Hemelvaart. Het feest van de ultieme extase, van de vereniging met God, leert Suurmond mij in God en heer K. 

Al vaak schreef ik hier over mijn verlangen naar die éénwording, mijn verlangen naar die thuiskomst. Mijn mediteren is niet alleen een oefening in aanvaarden, maar zeer zeker ook een uitreiken naar God. Ik schreef ook over de momenten van extase waarin ik mij ook daadwerkelijk verbonden voelde met God en daarmee met alles om me heen en leerde dat ik het zelf ben die de deur dicht doet, de verbinding verbreekt. 

Aan de ene kant begrijp ik dat ik ben zoals ik ben in al mijn imperfectie en dat dat okee is, aan de andere kant heb ik als mens het vermogen naar mezelf te kijken en ontstaat de wens boven mijzelf uit te stijgen. Dieren kunnen dit niet en hebben die drang dus ook niet. 

Vaak vertel ik mezelf dat ik niets hoef, dat ik er alleen maar hoef te zijn. Dat klopt in wezen ook wel, maar het gaat voorbij aan het gegeven dat ik mens ben met het vermogen buiten mezelf te treden en mezelf te zien zoals ik op dat moment ben met alles wat daarbij hoort. Op zo'n moment van reflectie ontstaat vaak een verlangen.

Mensen verlangen er naar zichzelf te ontstijgen door middel van uitvindingen, creaties of andere daden. Daar worden ze blij van, want ze hebben besef van hun beperktheid. Ze reiken naar buiten, in extase, en komen tot nieuwe dingen. "Alle groei en ontwikkeling, inclusief de evolutie van de soorten, houden in dat een organisme zichzelf overstijgt," zegt Suurmond.

Hemelvaart is het feest van de ultieme extase. Het uitstrekken naar God. Ik vind dat heel mooi. Ben benieuwd waar en hoe ik dit feest morgen ga vieren, maar één ding staat vast: ik heb mijn blik op de Oneindige. 

Beeldenfabriekje

Het is me al eerder gebeurd: de wijsheid van een open deur komt eindelijk écht bij me binnen. Op zo'n moment ervaar ik hoe die kennis, die tot dan toe slechts een rationeel weten bleek te zijn, bij mij indaalt en zich in ieder cel nestelt.
Al eerder schreef ik hoe ik ik me er steeds helderder van bewust word dat het slechts mijn eigen oordelen zijn die de boel in de war sturen. Gisteren voor het slapen gaan las ik weer eens een column van Jean Jacques Suurmond. Ook hij schrijft graag over dit onderwerp. Deze keer ging het over Pinksteren, het feest van de Geest: "God op z'n beeldloze best," zegt Suurmond, die ons "beeldenfabriekje" sloopt.
Als wij de werkelijkheid reduceren tot een beeld, wordt God onzichtbaar. En, ook niet onbelangrijk: zijn we tot nare dingen in staat.
Het is wonderlijk hoe ik gisterenavond helemaal doordrongen raakte van dit gegeven. Ik besefte dat mijn eigen beeldenfabriekje grotendeels mijn leven bepaalt. Dat ik de ander of een situatie vaak reduceer tot een beeld om mijn eigen ego te voeden, dat ik met mijn beelden de illusie van controle versterk. In werkelijkheid sluit ik vanbinnen alle luiken en deuren voor de frisse wind van de Geest.
"De tien geboden beginnen met de oproep om alleen God te aanbidden en niet te knielen voor een beeld. Dit gebod om geen absolute beelden te maken 'van wat in de hemel boven is of van iets beneden op de aarde' vervult alle andere geboden," schrijft Suurmond.
"Zo houdt het gebod om je vader en moeder te eren in, dat we ze niet in het plaatje 'ouders' moeten opsluiten. Zolang we dat doen, blijven we afhankelijk van hen en verongelijkt omdat ze ons niet alles gegeven hebben wat we wensten of nodig hadden. Hen eren wil zeggen: hen zien zoals ze werkelijk zijn. Naast ouders zijn ze vooral gewone mensen net als wij, met hun eigen beperkingen en angsten. Alleen als we hen zo zien, doen we hun recht."
De schellen vallen mij van de ogen. Heel vreemd, want ik dacht dat ik het wist, maar ik wist het dus niet. Niet écht.
Alleen als ik in staat ben de ander werkelijk te zien, de situatie werkelijk te beleven, kan God zich aan mij openbaren. Alleen dan. Zo gauw ik beelden ga hanteren om de zaak te vereenvoudigen of controleerbaar te maken, verbreek ik de verbinding en ben ik niet meer bereikbaar voor God.
"De Geest is onzichtbaar als de wind, God op zijn beeldloze best. De Geest is de vreeswekkende kracht die het beeldenfabriekje sloopt [...]." En zo krijg ik voor het eerst van mijn leven zin in Pinksteren.

Geborgenheid

Hoe de grond onder mijn voeten 

opeens weg kan zijn 

niet door iets dramatisch 

maar gewoon 

net als water blijkt te kunnen verdampen

Dat ik me dan ontworteld en los voel 

zonder houvast waar dan ook 

terwijl ik me altijd, maar dan ook altijd

geen moment uitgesloten

geborgen zou kunnen voelen

tekst en beeld: Joyce van den Beuken

Everything is a present I en II

Ardennen

foto's: joyce van den beuken

Verwondering

foto: joyce van den beuken