Anarchisme is goddelijk

Het is even wennen, dat loslaten van alles wat ik moet van mezelf. De moeilijkste vind ik het loslaten van het (bijna) dagelijks schrijven op deze blog.
Vandaag bijvoorbeeld. Wij hebben het prachtigste weer van de wereld (zo zegt mij moeder het altijd) en ik had meteen bij het opstaan al een lijstje met dingen in mijn hoofd die gedaan moesten worden: open sollicitaties de deur uit, één was opvouwen een nieuwe ophangen, de badkamer, naar de bieb, iets moois maken (aiaiai) en... eindelijk weer eens een blogtekst schrijven.
Ben begonnen met een wandeling met vriendin S. en heb enorm genoten van het heerlijke weertje. Bij thuiskomst dacht ik: waar heb ik nu zin in? Naar de bibliotheek. Okee, naar de bieb, want daar lag een nieuw seizoen Dexters voor me klaar. En toen? Heerlijke koffie gezet en in de tuin gezeten met een boek. En toen? Jaaa... even schrijven voor het blog!
Ik schrijf de laatste tijd wel minder en dat vind ik ook wel jammer, maar ik merk ook dat het me goed doet om het daarbij te laten. Okee, dat is nu zo. Ik ga niet geforceerd stukjes schrijven. Deed ik voorheen trouwens ook niet, hoor. Toen stroomde het gewoon iets gemakkelijker uit m'n vingers.
John Parkin heeft mij met Fuck it! ook op het goede spoor gezet. Niets nieuws onder de zon, maar wel weer lekker nonchalant opgeschreven. Neem iedere keer dat je voelt dat je iets tegen je zin aan het doen bent of dreigt te gaan doen in overweging om 'Fuck it!' te roepen. Gewoon omdat je op die manier, lekker anarchistisch, ruimte creëert voor jezelf.
Een leuk detail is Parkins etymologische verklaring van het woord anarchie. Het komt namelijk van anarchos wat Grieks is en een beschrijving was die vaak voor God werd gebruikt - 'geen oorzaak hebben' en 'zonder begin zijn' werd als goddelijk beschouwd.
Ik wens jullie een goddelijke dag toe!