Hemelvaart

Het lijkt wel of ik uit mijn ei gekomen ben. Nu pas wordt mij duidelijk hoe mooi de Christelijke feesten zijn. Tot nu toe had ik weinig tot geen idee van de achterliggende boodschap.

Neem nu Hemelvaart. Het feest van de ultieme extase, van de vereniging met God, leert Suurmond mij in God en heer K. 

Al vaak schreef ik hier over mijn verlangen naar die éénwording, mijn verlangen naar die thuiskomst. Mijn mediteren is niet alleen een oefening in aanvaarden, maar zeer zeker ook een uitreiken naar God. Ik schreef ook over de momenten van extase waarin ik mij ook daadwerkelijk verbonden voelde met God en daarmee met alles om me heen en leerde dat ik het zelf ben die de deur dicht doet, de verbinding verbreekt. 

Aan de ene kant begrijp ik dat ik ben zoals ik ben in al mijn imperfectie en dat dat okee is, aan de andere kant heb ik als mens het vermogen naar mezelf te kijken en ontstaat de wens boven mijzelf uit te stijgen. Dieren kunnen dit niet en hebben die drang dus ook niet. 

Vaak vertel ik mezelf dat ik niets hoef, dat ik er alleen maar hoef te zijn. Dat klopt in wezen ook wel, maar het gaat voorbij aan het gegeven dat ik mens ben met het vermogen buiten mezelf te treden en mezelf te zien zoals ik op dat moment ben met alles wat daarbij hoort. Op zo'n moment van reflectie ontstaat vaak een verlangen.

Mensen verlangen er naar zichzelf te ontstijgen door middel van uitvindingen, creaties of andere daden. Daar worden ze blij van, want ze hebben besef van hun beperktheid. Ze reiken naar buiten, in extase, en komen tot nieuwe dingen. "Alle groei en ontwikkeling, inclusief de evolutie van de soorten, houden in dat een organisme zichzelf overstijgt," zegt Suurmond.

Hemelvaart is het feest van de ultieme extase. Het uitstrekken naar God. Ik vind dat heel mooi. Ben benieuwd waar en hoe ik dit feest morgen ga vieren, maar één ding staat vast: ik heb mijn blik op de Oneindige.