Willibrordpad - eerste etappe

Gisteren liep ik van de St. Catharinakathedraal in de Utrechtse binnenstad naar de St. Nicolaasbasiliek in IJsselstein. Het was de eerste etappe van het Willibrordpad.
Aangezien ik de wandeling al geruime tijd van tevoren gepland had, was ik bijzonder blij met het prachtige heldere herfstweer van gisteren. Ik liep alleen, want mijn enige medewandelaar had zich afgemeld.
Van het eerste stuk door Utrecht had ik geen hoge verwachtingen, maar ik bleek de Leidse Rijn te volgen en dat was heel erg mooi. Er wonen in dat gedeelte van Utrecht flink wat bevoorrechte mensen, heb ik wel gezien.
Het mooiste stuk was (natuurlijk) het weidestiltegebied tussen Knollemanshoek en IJsselstein. Daar voelde ik alles van me af vallen en borrelde de blijdschap en dankbaarheid op. Liep ik het eerst stuk  nog vooral vanuit een 'ik moet'-energie en daarna even met een 'waarom wilde ik dit ook alweer'-gevoel (ik liep een flink stuk langs de provinciaalse weg en daar werd erg hard gereden), dat alles verdween als sneeuw voor de zon toen ik het stiltegebied in liep.
Ruimte, vogels, groen, rechte lijnen, grillige knotwilgen, helderblauwe lucht die weerspiegelde in de sloten, oude en nieuwe hekken, reigers en schapen en niet te vergeten de zon en de wind.
Genieten was het, met al mijn zintuigen.
Pas rond IJsselstein kwam ik meer wandelaars tegen en langs de bebouwde kom was het zelfs even druk. Natuurlijk. Het was werkelijk schitterend weer om erop uit te trekken.
Gelukkig heeft het Willibrordpad wel 81 etappes. Ga me nog even bezinnen op de vraag of er iemand mee wil lopen de volgende keer. Dit was toch wel erg fijn, zo in mijn eigen tempo (ik loop blijkbaar straf door: 22 kilometer in 4,5 uur inclusief foto's maken en lunchpauze)

foto's: Joyce van den Beuken

Schrijven helpt

Vandaag is zo'n dag dat ik de wereld als ingewikkeld, gecompliceerd en onrustig ervaar. Ik wil me op dit soort dagen opsluiten in mijn atelier. Kaarsjes aan en dan gewoon wat rommelen aan mijn bureau, beetje opruimen, beetje schrijven, mediteren, lezen.
Ik merkte het toen ik in de kantoorboekhandel stond te wachten op mijn beurt. Er lagen verschillende soorten administratieve notitieblokjes op het schap.
Meteen was ik terug in mijn jeugd toen ik zo graag 'postkantoortje' speelde. Wat vond ik het heerlijk om aan een soort van bureautje te zitten met stempeltjes, kleine kaartjes, enveloppen, pennen, potloden, opschrijfboekjes, kleine doosjes en meer van dat soort dingen. Dat was even mijn hele wereldje. Die vierkante meter die zo heerlijk overzichtelijk was en daarbij ook nog helemaal gericht was op het scheppen van orde in de chaos. Kolommetjes, hokjes, lijntjes... heerlijk.
Soms is het nu eenmaal zo dat ik niet zo blij word van het veranderlijke en chaotische dat het leven kenmerkt. Dat ik er tegen in opstand kom en alleen maar wil dat alles in hokjes en kolommetjes past. Dat alles één op één optelbaar en vergelijkbaar is en dat alles te sorteren is. En als dat klusje dan geklaard is, dat ik dan met een diepe zucht heerlijk onderuit kan.
Nu is het in het echie gewoon zo dat ik gelukkig word van de dagen dat ik merk dat ik mee kan bewegen met al die chaos en onvergelijkbaarheid. Dat het me geen angst aanjaagt, maar dat ik er nieuwsgierig en alert van word. En het mooie van dit geluksgevoel is dat het nog veel meer omvat dan alleen mijn kleine wereldje. Het is van een oneindige wijdsheid en raakt het goddelijke.
Goed dat ik me lekker in mijn atelier teruggetrokken heb en ben gaan schrijven.
Schrijven helpt.

-in de kantoorboekhandel-

Back to basics

Het is rustig op Zielekruid. Te rustig.
Hoe erg is het dat ik niet meer zo vaak schrijf? Het betekent in elk geval dat andere dingen om aandacht vragen. Ik werk weer. In het onderwijs nog wel. Dat was een pittige stap om te zetten en ik merk dat me dat flink bezighoudt.
Zielekruid is de plek van de Joyce die graag vertraagt, de dingen bewust doet en van het leven wil genieten. Maar vooral de plek van de Joyce die haar band met God wil versterken in plaats van verwaarlozen.
Dat laatste is wat is wat ik mezelf verwijt. Ik verwaarloos mijn contact met God. Nu even niet. Ik heb een nieuwe baan. Alsof er iets belangrijkers bestaat dan dat lijntje met God, die ik daar ergens heel diep vanbinnen in mij weet, maar ook overal om mij heen.
Ik vind het ontzettend moeilijk om een evenwicht te vinden tussen datgene wat 'de wereld van de 10.000' dingen van mij vraagt (gezin, relatie, werk) en waar ik echt behoefte aan heb. Ik wil zo graag de dingen vanuit dat contact met God doen. Terwijl ik werk wil ik voelen dat alles goed is zoals het is. Dat ik goed ben zoals ik ben. Ik zou zo graag vanuit die plek van onvoorwaardelijke liefde mijn werk doen. Geduldig en liefdevol zijn zodat ik weet waar de kinderen behoefte aan hebben en dus weet wat mij te doen staat.
Afgelopen dinsdag ben ik gestart met een korte cursus De Bijbel voor dummies. We gaan vier keer bij elkaar komen en krijgen in vogelvlucht een eerste kennismaking met dit boek. Ik zag de boom van goed en kwaad afgebeeld staan op een schematisch plaatje. Ik realiseerde me dat deze boom voor mij symboliseert dat ik zo bezig ben met oordelen.
De mensheid heeft gegeten van de verboden vrucht en is in de wereld van goed en kwaad terecht gekomen. De wereld van oordelen. De wereld van tegenstellingen. Ik dus ook en ik kan me daar wel tegen afzetten, maar het is wel de wereld waar ik het mee te doen heb.
Terug naar de basis, neem ik me weer eens voor. Terug naar de stilte, naar God.
Zondag gaan we wandelen. In stilte. Loop je mee?

afbeelding: Johan ter Beek