Willibrordpad - eerste etappe

Gisteren liep ik van de St. Catharinakathedraal in de Utrechtse binnenstad naar de St. Nicolaasbasiliek in IJsselstein. Het was de eerste etappe van het Willibrordpad.
Aangezien ik de wandeling al geruime tijd van tevoren gepland had, was ik bijzonder blij met het prachtige heldere herfstweer van gisteren. Ik liep alleen, want mijn enige medewandelaar had zich afgemeld.
Van het eerste stuk door Utrecht had ik geen hoge verwachtingen, maar ik bleek de Leidse Rijn te volgen en dat was heel erg mooi. Er wonen in dat gedeelte van Utrecht flink wat bevoorrechte mensen, heb ik wel gezien.
Het mooiste stuk was (natuurlijk) het weidestiltegebied tussen Knollemanshoek en IJsselstein. Daar voelde ik alles van me af vallen en borrelde de blijdschap en dankbaarheid op. Liep ik het eerst stuk  nog vooral vanuit een 'ik moet'-energie en daarna even met een 'waarom wilde ik dit ook alweer'-gevoel (ik liep een flink stuk langs de provinciaalse weg en daar werd erg hard gereden), dat alles verdween als sneeuw voor de zon toen ik het stiltegebied in liep.
Ruimte, vogels, groen, rechte lijnen, grillige knotwilgen, helderblauwe lucht die weerspiegelde in de sloten, oude en nieuwe hekken, reigers en schapen en niet te vergeten de zon en de wind.
Genieten was het, met al mijn zintuigen.
Pas rond IJsselstein kwam ik meer wandelaars tegen en langs de bebouwde kom was het zelfs even druk. Natuurlijk. Het was werkelijk schitterend weer om erop uit te trekken.
Gelukkig heeft het Willibrordpad wel 81 etappes. Ga me nog even bezinnen op de vraag of er iemand mee wil lopen de volgende keer. Dit was toch wel erg fijn, zo in mijn eigen tempo (ik loop blijkbaar straf door: 22 kilometer in 4,5 uur inclusief foto's maken en lunchpauze)

foto's: Joyce van den Beuken