Ik luisterde naar de vrouw die voorlas uit de Bijbel, maar luisterde niet echt. Ik hoorde de Engelse klanken en bekeek haar eens goed. Denk dat ze een jaar of 65 was, grijs haar, eenvoudig gekleed.
Achter haar stond de priester. Ik zag hem van opzij. Een man.
Toen realiseerde ik me dat deze twee mensen hier dan wel als man en vrouw in het kerkje stonden, maar dat zij diep vanbinnen gelijk waren aan elkaar. Ik bedacht me ook dat er op zielsniveau misschien wel helemaal geen mannelijk- en vrouwelijkheid bestaat.
De gedachte suddert nu een dagje, maar het klinkt steeds logischer. Wat denken jullie?
Het is mooi om daar bij stil te staan. Zoals ik het voel zijn we op zielsnivo nog meer een en elkaars gelijken dan we op aards nivo voor mogelijk houden. Scheiding valt weg, er is alleen maar licht,ieder met 'het' eigen kleurenpalet.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat klinkt ook mooi, dat eigen kleurenpalet. We gaan het ooit ervaren, Jacinta. Las ooit een interview met Marten Toonder en hij vertelde dat hij niet bang was om te sterven omdat hij vooral erg benieuwd was.
Verwijderen