Waar ik ook zo moe van word, zijn mijn oordelen over een dag (of week) nog voordat die begonnen is. Deze week bijvoorbeeld, is de laatste week dat de kinderen vrij zijn. Ik weet dus nog niet wanneer en hoe lang ik ongestoord alleen kan zijn op een dag. Dat is meer dan genoeg om te wensen dat deze week maar alvast voorbij was. Ik weet het, ik verzet me tegen wat is en ik denk bij voorbaat te weten wat mij wel en niet goed af gaat. Niet bepaald een open opstelling. "Don't live as if it is your last day, but as if it is your first," zegt Paulo Coelho heel treffend.
Vanochtend vroeg M. of we konden gaan zwemmen. Na wat afwegingen leek mij dat nog niet zo'n slecht plan. Ze mocht een vriendinnetje meenemen en ik zou niet mee gaan zwemmen, maar in de restauratie gaan zitten met een paar boeken. Ik vond dat ik prima voor mezelf aan het zorgen was. Toch merkte ik later op de dag in de supermarkt opeens hoe ontzettend 'op' ik was. Wat ik wilde kopen was er niet en ik had een totale black out toen ik een alternatief wilde bedenken. Liep maar wat rond en kwam tot geen enkele keuze. (Op dit moment neem ik me voor om op een dergelijk moment vanaf nu ALTIJD voor een paar pizza's te kiezen.)
Weer thuis wilde ik nog even een stukje lezen voordat ik zou gaan koken. De meisjes waren enthousiast een computerspelletje aan het spelen. Ze waren echt niet te druk, maar hun stemmen kwamen zo hard en schel bij mij binnen dat ik met mijn handen voor mijn oren heb zitten lezen. Toen het vriendinnetje naar huis was, M. zat te lezen en ik aan het koken was keerde de rust weer terug.
Weer thuis wilde ik nog even een stukje lezen voordat ik zou gaan koken. De meisjes waren enthousiast een computerspelletje aan het spelen. Ze waren echt niet te druk, maar hun stemmen kwamen zo hard en schel bij mij binnen dat ik met mijn handen voor mijn oren heb zitten lezen. Toen het vriendinnetje naar huis was, M. zat te lezen en ik aan het koken was keerde de rust weer terug.
Achteraf snap ik dat vooral de radio die aanstond in de restauratie me ongemerkt gesloopt heeft. Ik kan niet goed lezen bij achtergrondgeluid en een radio is wel het ergste van het ergste. Het gevolg was dat ik twee uur lang heel hapsnap zowel in een paar tijdschriften als in mijn meegebrachte boeken heb zitten lezen.
Waar ik mezelf vandaag ook weer eens op betrapte is het voeren van gezellige gesprekjes met vriendjes en vriendinnetjes van de kinderen, terwijl ik normaal gesproken veel vaker stil ben. Ik ben dan bezig de aardige, grappige, geïnteresseerde moeder uit te hangen. Waarom doe ik mezelf dat aan? Ik vind het überhaupt een pijnlijke constatering. Ook wat dit betreft neem ik me voor om me niet anders te gaan gedragen als er iemand bij is.
DUS:
- Ik ga kwalitatief goede oordoppen kopen (snap niet hoe het kan dat ik die nog niet heb. Ze zijn onmisbaar, net als een fijne zonnebril)
- Ik koop in noodgevallen ALTIJD een paar pizza's
- Ik ga me niet anders meer voordoen dan ik ben of me voel ("If everybody loves you, there is something wrong." (alweer van Coelho) Lijkt me ook een hele bruikbare om in gedachten te houden.)
- Voor de broodnodige reflectie en relativering luister ik zo nu en dan naar dit nummer van Brigitte Kaandorp:
Zelfkennis is een grote schat, zegt men, maar persoonlijk vind ik dat een van de moeilijkste opdrachten...
BeantwoordenVerwijderenZeker. Ik ga er nog even op door zometeen. Het lijkt bij mij steeds meer vooroordelen t.o.v. mezelf op te leveren. Lijkt me ook niet helemaal de bedoeling.
BeantwoordenVerwijderenNee, absoluut niet, je moet er integendeel evenwichtiger en sterker door worden. Niet té hard zijn voor jezelf hoor, dat is nergens goed voor en niemand heeft daar wat aan.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat zeg je mooi. Dat is ook precies wat het zo moeilijk maakt, wellicht.
BeantwoordenVerwijderenAls je dingen over jezelf leert die misschien niet meteen als positief ervaart, is het goed als je ze toch met mildheid kunt bezien zonder dat je ze gaat ontkennen of alles onder het tapijt moffelt.
En beseffen dat alles in verandering blijft, ook jij zelf, lijkt me ook een waardevolle. Anders worden het van die vooroordelen waar over ik vandaag schreef.
Maar gelukkig leer ik ook kanten van mezelf kennen die ik koester ;-)
Mooi is dat, zeer evangelisch trouwens : "Heb jezelf lief zoals een ander..." of is het omgekeerd ? Men moet ook eens om zichzelf kunnen lachen, alles is zo betrekkelijk. En wat je van jezelf soms negatief vindt, kan voor een ander juist positief overkomen. Je weet maar nooit. Het mooiste woord vind ik "mededogen", want het is zo menselijk. En ja, wij evolueren gestadig, de een wat vlugger dan de ander, maar nooit meer zijn we dezelfde als voorheen, al denken we soms van wel. Een bekende Nederlandse auteur (Bergman) schreef in zijn dagboek: "het verleden moet gekend, niet meegezeuld". Hij werd trouwens uitgegeven bij de Arbeiderspers, Privé-domein : "De tijd te lijf.". Zie volgende link: http://www.privedomein.info/boek/?boekID=204
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Nimeus (Walter)
Mooi, mooi, dank je wel. Het verleden moet gekend, niet meegezeuld. Prachtig.
BeantwoordenVerwijderenIk zie dat ze het hebben in de Centrale Bieb, dus da's weer mooi.
Ik betrap mezelf er ook vaak op dat ik beter om de onhebbelijkheden van anderen kan lachen dan om die van mezelf. Dus inderdaad gaat wat mij betreft jouw "Heb jezelf lief zoals een ander," wel op. Mezelf liefhebben zoals ik mijn eigen kinderen liefheb, dat zou ik nog liever willen.
Dank je wel voor je boekentip en heb een goeie dag, Walter!