Zie je wel, ik kan het

En toen belandde ik door allerlei leuke toevalligheden in een schrijftraining.
Ik merk dat het veel verschil maakt dat ik me bewust word van wat mij plezier oplevert. Daardoor kan ik alert reageren op de dingen die daar bij aansluiten en kan ik dus onverwacht in een schrijftraining zitten.
Wat ik me er vooral van herinner is dat er iets wakker werd in mij. Ik kreeg uitleg over de verschillende journalistieke genres en merkte dat ik daar heel enthousiast van werd. Dat komt deels doordat ik het zo leuk vind om iets helemaal nieuws te leren, maar ook doordat ik er zin van kreeg om zo'n genre eens uit te gaan proberen. Bovendien herkende ik veel van wat ik hoorde uit mijn eigen schrijfpraktijk en daar werd ik heel bij van. 'Zie je wel, ik kan het,' in plaats van dat veel vaker voorkomende 'Zie je wel, ik kan het niet.'

Gisteren bijvoorbeeld, toen de avondvierdaagse startte. De kinderen doen mee met school. Zij zijn erg enthousiast, maar mij gaat zo'n week niet in de koude kleren zitten.

Toen ik na veel gedoe net wat laat met mijn kinderen op het verzamelveld arriveerde, was het daar een drukte van jewelste. Zoekende mensen, rennende kinderen, enthousiast schreeuwende kinderen, ontspannen kletsende ouders, leerkrachten die probeerden een overzicht te krijgen en ik daar tussen.

Ik verlies mezelf in zo'n situatie vrijwel meteen uit het oog en mijn kinderen en passant ook. Ondertussen deed ik natuurlijk toch vrolijk mee met alles en iedereen. Ah, daar zag ik mijn kinderen, compleet met petje en t-shirt, bij hun eigen juf staan. Dat hadden ze zelf goed voor mekaar gekregen. Ze kregen ze een opgewekte kus van mij, ik wenste hen veel plezier en succes en toen maakte ik me uit de voeten. 

Ik was de drukte nog niet uit, of die deken van onvermogen daalde op me neer. O, wat voelde ik me ontoereikend. Het was het 'Zie je wel, ik doe het niet goed' - gevoel en dat waait over het algemeen niet zomaar over. Dat bleek ook nu het geval. 

Toen manlief pas om negen uur thuis kwam met de kinderen begon ik meteen te mopperen, maar hij reageerde met een korte uitleg en ging er verder niet op in. Dat was wijs, want ik voelde naderhand heel duidelijk dat dit mijn pijnlichaam was wat erg veel honger had. Ik kan me vaag herinneren dat ik nog even door gegaan ben met uitlokken. Doordat er geen reactie kwam, ebde het weg, maar ik bleef wel een agressie voelen die eruit wilde. Snapte opeens dat mensen uit frustratie dingen kapot gaan maken. 

Wat ik er van geleerd heb, is dat ik dit soort dingen nog ruimer moet plannen. Liever tijd over waarin nog even gespeeld kan worden, dan dit gesjees. 

Tot mijn verbazing merk ik dat een positieve ervaring meer invloed op mij heeft dan een negatieve. Dat gevoel van zondagochtend bij de training was heel helder. Het bevestigt dat ik in de verte een pad ontwaar. En op dat pad gebeurt iets wat met schrijven te maken heeft. Dat schrijven doe ik al, maar nog heel vrijblijvend. Dat zal wellicht straks anders zijn. Mijn zelfvertrouwen groeit en stap voor stap vraag ik meer van mezelf. Ben benieuwd wat ik ga schrijven. Een column?