(En nu dus weer weggehaald).
Niet bepaald wat ik in gedachten had toen ik schreef dat ik iets positiefs wilde gaan doen met die energie.
Blijkbaar was het voor mij heel moeilijk om de boosheid puur die energie te laten zijn. Er waren teveel woorden aan gekoppeld die ik niet los kon laten. En aan die woorden heeft mijn ego zich tegoed gedaan. Het leverde wel een misselijkmakend gevoel op, wat me aan het denken zette.
Ook in mij zit een pijnlichaam dat gevoed wil worden. Ik probeer het uit te hongeren, maar dat is me nog niet helemaal gelukt. De afgelopen dagen heeft het gesmuld van het deel van mij dat zich slachtoffer voelde en behoefte had aan wraak in de vorm van een gedicht.
Toen ik vanochtend las wat ik geschreven had, merkte ik dat ik me schaamde. Ik haalde het gedicht weg, maar daarmee was het schaamtegevoel niet verdwenen.
Ik vind dat een moeilijk gevoel, schaamte. Het confronteert me met mijn eigen feilbaarheid. Het is een soort gevoel dat me omgeeft op een lichte manier. Ik zou in een naïeve bui kunnen denken dat ik er zo aan voorbij zou kunnen, maar dat lukt dus niet. Schaamte is nadrukkelijk aanwezig, niet te negeren. En daarmee is schaamte een heel duidelijk signaal. Het heeft mij met zachte hand op mijn plek gezet.
Ik moest meteen denken aan de vier wijsheden van de Tolteken uit het boek van Don Miguel Ruiz en neem ze mee op mijn pad vandaag (en alle dagen, Amen).
- Wees onberispelijk in je woorden
- Vat niets persoonlijk op
- Ga niet uit van veronderstellingen
- Doe altijd je best
De vier inzichten
Don Miguel Ruiz
Uitgeverij Ankh-Hermes
ISBN 978-90-202-8198-9
Sinds gisteren denk ik al na over je bericht en het weghalen van je gedicht, welke ik trouwens helemaal niet als venijnig had opgevat, wat ik ervan terug kan halen is eerder een milde vertaling van je boosheid, maar goed dat kan ik nu niet meer checken :). Oordeel je niet te hard over jezelf? En zou iets positiefs ook niet dit kunnen zijn?
BeantwoordenVerwijderenIk vraag me af of het weghalen dan niet een kniebuiging voor je schaamte is en daarmee voeding van je pijnlichaam, en oef, dit is zo herkenbaar allemaal. Er rust toch nog een taboe op de emotie boosheid, met de uiting ervan lijkt afzwakking het motto te zijn. Daarmee moest ik denken aan een mooie uitzending van de Boeddhistische omroep in 2009 over Tulku Urgyen (Geboren om te dienen), waarbij de visie is dat wij westerlingen een probleem hebben met het subtiele energielichaam, waardoor we lijden aan stress, angsten en verwarring. Het denken is vrij goed, maar de gevoelens zijn in verwarring. Lees: geef ruimte aan je emoties en je energielichaam komt tot rust.
In de uitzending werd ik het meest geraakt door de volgende uitspraak die is me helder bijgebleven en kwam n.a.v. jouw schrijven boven drijven.
Ik schreef het volgende met de uitzending mee: "Bij Tulku Urgyen wordt gewerkt vanuit het aspect helderheid. De vele Boeddhistische gemeenschappen met een uiterlijk vredige uitstraling echter laten de deur voor zowel Boeddha als demonen gesloten. Ze praktiseren wel, maar de deur der demonen is dicht en er wordt een valse Boeddha-stilte bewaard, dat heet domheid-shamata. Een staat van domme stilte, dan zij je negatieve en lastige gedachten afwezig, maar de wijsheid is dan ook afwezig."
Nou is dit Absoluut niet op jou van toepassing (domme stilte), ik bewonder je open schrijven over je boosheid ontzettend en denk dat jouw oprechte gedicht daar ook een plek in verdient, het was gewoon heel mooi congruent en daarmee toch iets positiefs.
De bovenstaande uitspraak van Urgyen pleit dus voor het open en dus soms ook venijnig uiten van je emoties, in de gemeenschap van Tulku kon het er dan soms ook hevig aan toe gaan, maar wel helder.
En 'wees onberispelijk in je woorden' zou dan wel eens in de weg kunnen zitten en kunnen leiden tot verwarring (blokkade) in je energielichaam.
Poeh, wat een lange reactie, maar ik merk dat ik hiervan smul en er dingen door op een rijtje krijg, hopelijk heb jij er ook wat aan.
Dank je wel, Marrit, voor je reflectie!
BeantwoordenVerwijderenTerwijl jij zat te typen, heb ik ook mijn blog getypt en ik vind dat de inhoud raakt aan wat jij schrijft.
Ik denk ook dat het nodig is om niets meer af te zwakken, toe te dekken, te relativeren. Laat het er zijn in al zijn pijnlijkheid.
Wat dat onberispelijk zijn in je woorden voor mij inhoudt staat daar los van naar mijn idee. Dat gaat er over dat ik geen kwaad spreek over anderen en geen negativiteit de kosmos in stuur. De boosheid en het venijn mag ik uiten, natuurlijk, maar dan is dat privé, snap je?
Hartstikke bedankt, Marrit, ik ga de uitzending ook bekijken.
Lieve groet, Joyce
Okee, dan snap ik waar het knelt. Het er laten zijn in alle pijnlijkheid, daar gaat het inderdaad om. Liefs, Marrit
BeantwoordenVerwijderen