De ogenblikken ervoor liep ik me zorgen te maken dat ik nog steeds erg mijn best aan het doen ben. Op zich is daar niets mis mee. Het is goed als mensen hun best doen. Meer kun je niet doen, he? Alleen is het bij mij zo dat ik ERG mijn best doe. En wel op zo'n manier dat ik voel dat het mij uit mijn centrum, uit mijn kracht, haalt.
Ik liep daar dus over te peinzen toen ik bij Donne uitkwam.
Donne is een meisje van acht weken oud. Ze werd door haar moeder op haar buikje vastgehouden en keek mij recht aan. Ze raakte mij met haar blik. Door haar ogen keek ik rechtstreeks de eeuwigheid in. Als vanzelf streelde ik haar handje met een vinger. Ze greep mijn vinger vast en liet me niet meer los.
Ondertussen bleef ze me aankijken.
Woordeloos vertelde haar ogen me dat alles goed was. Dat ik mocht stoppen met zo mijn best te doen. Dat ik daar niemand een dienst mee bewees. Dat het in wezen ontzettend simpel is. Ben er gewoon, precies zoals je bent en het is goed.
Laat je door niemand iets anders aanpraten.
De ogen van een pasgeboren kind dragen Gods liefdevolle blik. Ik kan er geen genoeg van krijgen om daar in te kijken. Het ontroerd mij telkens weer......
BeantwoordenVerwijderenWat mooi geschreven..
BeantwoordenVerwijderen