"Ik vond dat ik moest schrijven omdat ik dacht: Als ik de pech heb of gedoemd ben om naar dit eiland van leed en verdriet gestuurd te worden, dan wil ik het tenminste op mijn manier in kaart brengen."
Het wonderbaarlijke was dat hij een dag na de sjiva, de zeven dagen van rouw in het Jodendom, weer begon te schrijven.
"Soms keek ik naar mezelf en dacht ik: Ben ik gek, dat ik 'n uur lang zit te zoeken naar de juiste metafoor of uitdrukking terwijl de wereld om mij heen in elkaar stort?
Maar als ik dan het juiste woord vond, gaf dat een gevoel van genezing, in het Hebreeuws zeggen we tikkun. Het is een kabbalistisch idee dat er iets geneest in de wereld als je iets goeds doet. En het vinden van het juiste woord dat precies verwoordde wat ik voelde, dat genas iets in een oneerlijke wereld," zegt Grossman.
Ik heb het boek afgelopen weekend zitten lezen tijdens mijn middag in de rouwwinkel waar ik vrijwilligerswerk doe. Heel erg mooi en heel erg indrukwekkend. Grossman verwoordt op poëtische wijze iets wat eigenlijk ondoenlijk is, want geen enkel woord dekt precies de lading. Toch heeft hij die uiterst persoonlijke poging gedaan die heel sterk binnenkomt.
Ik heb me gewoon opengesteld voor de woorden en die gelezen als poëzie. Er zijn woorden en er is de stilte tussen de zinnen. Grossman leidde me al zoekend, zowel de geest als zintuigen op scherp, door zijn landschap van rouw. Hij ontziet je niet, wordt nergens sentimenteel. Heel erg mooi.
Don't be satisfied with stories,
how things have gone with others.
Unfold your own myth
without complicated explanations
- Rumi -
foto: I love sufism - Facebookpagina
oh, die laatste heb ik even op twitter en facebook gedeeld. Zo is het!
BeantwoordenVerwijderenJa, dit zijn wel woorden naar jouw bekkie, he ;-)
Verwijderen