Samenvallen met mezelf

Afgelopen weekend was ik op de Hezenberg om gastvrouw te zijn voor de aanwezige retraitegasten. Het weekend bleek in het teken te staan van mijn eigen verlangen. Niet zo vreemd natuurlijk, want dat is wat er gebeurt als je je uit het dagelijkse terugtrekt; dan kom je terug bij je verlangen.
Uit mijn dagboek.
Zaterdag: "Ik wil weer samenvallen met mezelf. Kreeg een beeld van mijzelf alsof ik dubbel zag. Twee beelden die niet naadloos aansloten. Ik wil weer precies samenvallen met mezelf."
Ik las Thomas Merton: "Onze echte reis in het leven is innerlijk: het is een zaak van groei, van verdieping en van een steeds grotere overgave aan de scheppende werking van de liefde en de genade in ons hart. Nooit was het voor ons meer noodzakelijk om aan die werking te beantwoorden." En: "... vraag me af waarom ik leef, in detail, en vraag me af wat ik denk dat me ervan weerhoudt om voluit te leven voor datgene waarvoor ik leef."
En prompt zongen we in de kapel Ubi caritas et amor, Deus ibi est. Dat is een Taizé-lied. Het betekent: waar liefde heerst en barmhartigheid, daar is God. Ik had het nota bene zelf uitgezocht de dag ervoor.
Overgave. Alweer. Overgave aan de scheppende werking van de liefde en genade in ons hart, want daar is Gods stem te horen.
Zondagochtend scharrrelde ik als een egeltje in de eerste zonnestralen in het bos om rondom de kapel en maakte mooie foto's. 's Avonds in bed maakte het beeld me droevig. Het leek vooral eenzaamheid uit te stralen. Toch was er toen overgave. Ik was wel degelijk gelukkig daar op dat moment in dat stille ochtenduurtje. Ik voelde de verbondenheid met de schepping en met God.
Nu de mensen om me heen nog toelaten in dat egelhartje van me. Dat gebeurt vanzelf als ik steeds meer ga samenvallen met mezelf.

De omgeving van De Hezenberg in Hattem