Dag van de stilte

Het Willibrordpad

Ik ga het Willibrordpad lopen. Iedere maand zal ik één zondag reserveren voor één stuk van de route. Ik ga lopen en... schrijven. Wat ik uitdrukkelijk niet ga doen is praten. Op deze dagen gaat de beweging naar binnen, dus ik zwijg.

Ik nodig je uit om met me mee te lopen. Eén keer, een paar keren of alle keren. Gewoon wanneer je tijd en zin hebt. Samen lopen, zwijgen en schrijven. Dat schrijven doen we twee keer. Aan het begin en halverwege de wandeling krijg je van mij een kaartje met een tekst. Het is een tekst waar je op mag 'kauwen' terwijl je loopt. De teksten vormen het uitgangspunt voor de twee schrijfmomenten, één halverwege de tocht en één aan het einde.

Het voelt nu al heel goed om iedere maand een dag gepland te hebben staan waarop ik buiten in de natuur op een actieve manier stil mag zijn. Iedere maand een dag van afstemming op mijzelf, op die allerdiepste kern binnenin mij waar Gods stem te horen is.

Het Willibrordpad sluit prachtig aan bij dit verlangen, want “... het Willibrordpad is niet 'de zoveelste wandeling' door Nederland, hoewel de route wel door Nederland loopt. Het Willibrordpad is een wandeling die het accent durft te leggen op de geestelijke verdieping die een wandeling kan bieden. Het is een tocht waarbij 'wandelen' mag uitgroeien tot 'pelgrimeren',” schrijft Henk Brussel in de inleiding van zijn boek dat de pelgrimsroute tot in detail beschrijft. http://www.willibrordpad.nl/index.htm

Ik ben benieuwd! Jij ook?

De tocht start in Utrecht, mijn woonplaats en zal daar ook weer eindigen. In de tussenliggende tijd zal de route door prachtige landschappen en langs acht monumentale kerken voeren.

We starten om 11.00 uur en lopen iedere keer een stuk van ongeveer 20 km. Uit ervaring weet ik dat mijn wandel-tempo iets hoger ligt dan gemiddeld, dus kijk even of je je daarin kunt vinden.

Ik zal zorgen dat we starten en eindigen op punten die met het openbaar vervoer bereikbaar zijn.

Iedereen zorgt zelf voor goede schoenen, (regen)kleding, eten en drinken en een notitieblokje met pen.

De eerste twee data zijn: zondag 11 november en zondag 9 december 2012. In 2013 lopen we iedere keer op de eerste zondag van de maand, te starten op zondag 6 januari 2013.

Je kunt je opgeven door een mail te sturen naar joyce@tokosalsa.nl 

Graag minimaal je telefoonnummer(s) vermelden. Mocht je tijd en zin hebben om meer te vertellen dan hoor ik graag wie je bent en wat jouw motivatie is om mee te wandelen.

Ik hoop van harte je 9 november te ontmoeten!

www.willibrordpad.nl

Toeval bestaat niet

Vanavond zette ik de tv aan om een detective op de Belg te gaan bekijken. Ik was nog wat vroeg en kwam midden in een informatief stukje over egels terecht. Omdat ik mezelf laatst nog met een egeltje vergeleken had, zette ik het geluid harder.
"Egels zijn fantastische diertjes, ze zullen je niet teleurstellen," zei de voice-over. Dat was alles wat ik over egels te horen kreeg, want er werd doorgegaan met een ander onderwerp.
Kijk, daar word ik dus blij van :-)

foto: www.quomagazine.nl

Een Heel Bijzondere Dag

Ik ben weer eens dankbaar. Gisteren was namelijk Een Heel Bijzondere Dag. Een dag van verrassing, verbinding en verwondering.
Het begon 's middags toen we bezoek kregen van de vorige baasjes van Arie, onze adoptiekater. Zij wilden wel eens met eigen ogen zien waar hun lieverd nu leeft. Al snel raakten we over allerlei interessante gespreksonderwerpen aan de praat en zaten we met een biertje en wijntje in de najaarszon.
Halverwege de middag belde dochterlief ons op met de uitnodiging om bij haar vriendinnetje thuis te komen eten, want zij waren aan het koken voor ons. Daar zaten we dus later op de dag gezellig met z'n achten aan tafel en genoten van een Italiaanse maaltijd.
's Avonds kwam onze logé. Ik had uit een re-tweet gelezen dat Boele Ytsma een slaapplaats zocht vlakbij Nieuwegein en daar spontaan op gereageerd. Het werd een heel inspirerend bezoek. Heb er zelfs een concreet plan aan overgehouden waar ik nog even op ga zitten broeden.
Gisteren in bed voelde ik de verwondering. Zo kan het dus ook! Er lopen daar in de wereld mensen rond waarmee ik gemakkelijk kan praten, waarbij ik me bij om mijn gemak voel en waarmee ik interesses deel. Contact met deze mensen is dus niet vooral vermoeiend, maar juist inspirerend.
Ik ben het liefst alleen, hoorde ik mezelf gisteren tegen Boele zeggen. Ja, ik ben graag alleen, maar gisteren bleek weer eens dat ik ook enorm geniet van contact met mensen die op dezelfde golflengte zitten.

Ik geniet van nieuwe, inspirerende contacten.
Ik geniet van uitwisseling van ideeën en dromen.
Ik ontmoet mensen die mij inspireren en waarvoor ik een inspiratiebron ben.

Gods geliefde dochter

Ik heb gemerkt dat het me onmiddellijk helpt om de zaken in perspectief te zien: uitzoomen tot in het hiernamaals.
Zodra ik voel dat ik aan het 'dazen' ga, en daarmee bedoel ik dat ik op de automatische piloot maar wat aan het doen ben en verbinding totaal weg is, stel ik me voor dat ik vanuit de hemel naar mezelf kijk. Ik stel me voor dat ik dood ben en vanuit die wereld van grenzeloze liefde naar mezelf hier op de aarde kijk.
Ik zie dan hoe ik aan het redderen ben. Op dat moment voel ik mijn goddelijke hart overstromen van liefde en mededogen voor die ploeterende mens daar beneden op aarde en ik voel ook hoe ontzettend jammer het is dat ik niet begrijp dat ik mezelf en mijn omgeving zo ontzettend tekort doe door op deze manier te leven. Door zo bang te zijn om teleur te stellen.
"Je stelt niet teleur!" roep ik naar beneden. "Je bent precies goed zoals je bent! Je bent Gods geliefde dochter! Je mag fouten maken bij de vleet! Leef lekker je leven en geniet van alles wat er te genieten valt!" Dat soort dingen roep ik dan naar beneden.
Ik zoom weer in en ik stop.
Ik ga zitten en word stil. Ik laat alles maar weer eens goed tot me doordringen.
Ik ben Gods geliefde dochter. Het is de bedoeling dat ik de dingen zoveel mogelijk vanuit een innerlijke zin doe en er vervolgens van geniet.
Het is zo ontzettend verhelderend. Probeer het maar eens!

foto: I love sufism (Facebook)

Samenvallen met mezelf

Afgelopen weekend was ik op de Hezenberg om gastvrouw te zijn voor de aanwezige retraitegasten. Het weekend bleek in het teken te staan van mijn eigen verlangen. Niet zo vreemd natuurlijk, want dat is wat er gebeurt als je je uit het dagelijkse terugtrekt; dan kom je terug bij je verlangen.
Uit mijn dagboek.
Zaterdag: "Ik wil weer samenvallen met mezelf. Kreeg een beeld van mijzelf alsof ik dubbel zag. Twee beelden die niet naadloos aansloten. Ik wil weer precies samenvallen met mezelf."
Ik las Thomas Merton: "Onze echte reis in het leven is innerlijk: het is een zaak van groei, van verdieping en van een steeds grotere overgave aan de scheppende werking van de liefde en de genade in ons hart. Nooit was het voor ons meer noodzakelijk om aan die werking te beantwoorden." En: "... vraag me af waarom ik leef, in detail, en vraag me af wat ik denk dat me ervan weerhoudt om voluit te leven voor datgene waarvoor ik leef."
En prompt zongen we in de kapel Ubi caritas et amor, Deus ibi est. Dat is een Taizé-lied. Het betekent: waar liefde heerst en barmhartigheid, daar is God. Ik had het nota bene zelf uitgezocht de dag ervoor.
Overgave. Alweer. Overgave aan de scheppende werking van de liefde en genade in ons hart, want daar is Gods stem te horen.
Zondagochtend scharrrelde ik als een egeltje in de eerste zonnestralen in het bos om rondom de kapel en maakte mooie foto's. 's Avonds in bed maakte het beeld me droevig. Het leek vooral eenzaamheid uit te stralen. Toch was er toen overgave. Ik was wel degelijk gelukkig daar op dat moment in dat stille ochtenduurtje. Ik voelde de verbondenheid met de schepping en met God.
Nu de mensen om me heen nog toelaten in dat egelhartje van me. Dat gebeurt vanzelf als ik steeds meer ga samenvallen met mezelf.

De omgeving van De Hezenberg in Hattem