Tijdens het ontbijt mocht er weer gepraat worden en dat had een heel bevreemdend effect op mij. Ik heb me nog een hele tijd stil gehouden, maar toen ging ik toch ook praten. Het was duidelijk dat ik dacht dat het nodig was dat ik een geïnteresseerde vraag stelde. Zo klinkt het wel heel bot, maar in wezen was dat waar het op neer kwam. De sociale en geïnteresseerde Joyce kwam bovendrijven.
Nu zit ik weer lekker in m'n eentje op m'n kamer.
Van Theresia van Ávila en Thomas Merton heb ik deze dagen geleerd dat 'de waarheid' het allerbelangrijkst is.
"Innerlijke stilte is de positieve rust van de geest in de waarheid.
De eerste stap tot het vinden van God, die Waarheid is, is het ontdekken van de waarheid over mijzelf. En als ik gedwaald heb dan zal de eerste stap de ontdekking van mijn dwaling zijn. Een onwaarachtige en misleidende 'ervaring' van wat Gods werk in de ziel schijnt te zijn, brengt voor een moment een soort van innerlijke stilte met zich mee. Het is de stilte van een ziel die steunt op een illusie. Deze stilte wordt echter spoedig verstoord door een diepe onderstroom van onrust en rumoer," zegt Merton, nietsontzienend als altijd.
Ik las deze passage gisterenavond en voelde me enorm aangesproken. Ik was me er namelijk al van bewust dat ik mezelf op een bepaalde manier een rad voor de ogen draaide de afgelopen dagen.
Het lukte mij heel goed om zonder gedachten te zitten. O, wat kon ik dat toch goed. Die andere mensen konden dat vast minder goed. Dat gevoel, dat stroomde als een ondergrondse rivier. Precies zoals Merton het verwoordt.
Waar ik dan wel weer blij mee ben is het feit dat ik mij dit bewust was. Ik had het herkend. Dat Merton het me gisteren nog eens flink inpeperde, is alleen maar mooi. Het is mijn les van deze dagen.
Hoogmoed voor de val. Maar ik sta weer op en laat mij niet ontmoedigen. Het is een pad met weerstanden en uitdagingen. Hou je blik naar God gericht, meer is niet nodig, zegt Theresia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten