Ik ben aan het wennen. Wil me graag overgeven aan het ritme, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Praktisch gezien speelt vooral mijn gipsen pootje me parten; ik zit niet lekker op m'n meditatiebankje, heb al een stoel uitgeprobeerd, maar dat is het toch echt niet voor mij. Nu heb ik een zeer bijzondere meditatiehouding verzonnen: ik zit nu met één been onder het meditatiebankje, het andere staat gewoon gebogen voor me. Beetje vreemd, maar het lijkt toch te werken.
Ik lees Thomas Merton en hoor dus over Therersia van Ávila en haar kristallen burcht, waarover morgen meer. Heel inspirerend allemaal. Ze sluiten mooi op elkaar aan. Het gaat hen allebei om het meest directe contact met God.
"Wij zijn maar al te zeer bereid om te geloven dat het 'ik' dat wij geschapen hebben in onze min of meer waarachtige pogingen om ons authentiek te doen schijnen in de ogen van anderen, ons werkelijke zelf is. We nemen het zelfs als identiteit aan," zegt Merton. "Trouw aan dergelijke non-identiteit is vanzelfsprekend ontrouw aan onze werkelijke persoonlijkheid, die in mysterie gedompeld blijft. Wie heeft geloof en respect genoeg om aan dat mysterie aandacht te geven en zichzelf als 'de onbekende' te aanvaarden? God helpe de mens die veronderstelt alles over zichzelf te weten."
Ik denk dat hij hier precies aangeeft wat ik vaak nog zo moeilijk vind: nieuwsgierig zijn naar mezelf. Terug gaan naar mijn innerlijk kind. Dat kind dat zich nog laat leiden door het leven. Dat zich laat leiden door Zijn mysterie, zou Merton zeggen. Ik op mijn beurt kan mij weer laten leiden door dat kind in mij.
En ja hoor, daar is het verlangen: mij te herinneren wie ik ten diepste ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten