Eilanden in een woeste oceaan

Een vriendin reageerde op mijn blogtekst van vanochtend met de vraag: moet ik me zorgen gaan maken?
Hoewel ik me op het moment van schrijven niet ongelukkig voelde, is de dag er wel een van zieleroerselen geworden. De toon was gezet blijkbaar.
Ik ben naar het centrum gewandeld omdat het zulk mooi weer was en uiteindelijk ook weer terug gelopen en niet met de bus zoals ik van plan was. Onderweg roerde mijn ziel zich dus. Of mijn hart.
Wat ik me afvroeg was waarom de meeste mensen een Zeer Dramatisch Gebeurtenis nodig hebben om te beseffen waar het om draait in het leven. Of een Ongeneeslijke Ziekte. Ik wil niet dat ik eerst ziek moet worden om de juiste keuzes te kunnen maken.
Afgelopen weekend las ik gewoontegetrouw in de NRC het artikel in de serie Het laatste woord. Deze keer viel mij op dat de mevrouw haar hele leven hard gewerkt had en eigenlijk nu pas het gevoel had dat ze echt aan het leven was. Echt genoot van haar leven.
Wat is dat toch? Het fascineert me mateloos.
Wat maakt het zo ontzettend moeilijk alle ballast los te laten en gewoon te gaan leven? Is het zo simpel dat ik de dingen waar ik de meeste energie in gestoken heb, het moeilijkst loslaat? Misschien wel.
Ik heb lang gedacht dat ik diep van binnen zwaar depressief was. Nu denk ik dat dat niet het geval is. Ik kan wel degelijk van het leven genieten. Heel goed zelfs. Toch heb ik er tegelijkertijd een zeer zware dobber aan.
In het moment ben ik gelukkig en zie ik de schoonheid vrijwel overal. Maar die momenten in het nu ervaar ik als eilanden in een woeste oceaan. Eilanden met een steiger waar ik met mijn scheepje aan kan meren om tot rust te komen.

Gekend worden

Ik lees De reis naar binnen van Joke Litjens. Ze schetst twaalf portretten van vrouwen die hebben geknokt om uiteindelijk hun leven te leiden zoals ze dat zelf wilden. Voor elk van hen spelen spiritualiteit en geloof een belangrijke rol.
Eén van de vrouwen is Annemiek Schrijver. "Kunnen jullie nog niet één uur met mij waken?" verwijt Jezus onder andere Petrus in Getsemane. Terwijl Jezus in doodsangst bidt tot God, zijn zijn leerlingen in slaap gevallen.
"Waarom kan niemand een uur met Hem waken? Dat is toch ongeveer het enige wat ik probeer te doen? Deze vraag: Kan er niet eens iemand met mij waken, heb ik omgedraaid in: Ben ik in staat om te waken, om iemand echt te zien zoals hij bedoeld is?" zegt Annemiek Schrijver.
Kunnen waken heeft ook te maken met de kunst je hart open te houden in moeilijke tijden. Erbij blijven en de situatie niet anders willen hebben dan hij is. Er eerlijk naar willen kijken.
De weg van de krijger gaan.
Annemiek vertelt ook over de relatie die ze verbrak: "Ik heb de mooiste en liefste man van de wereld achter me gelaten en ben na achttien jaar weggegaan en ik weet niet wie die man is. Ik houd vreselijk veel van hem, maar ik kan hem wezenlijk niet bereiken. En ik vraag me niet eens af hoe dat omgekeerd is."
Heel confronterend vind ik haar bijdrage. Want uiteindelijk is dat wel waar het om gaat: niet bang zijn voor wat je te horen of te zien zal krijgen. Alles mag er zijn, hoe pijnlijk ook. Het is er namelijk toch al, of ik het nu wil weten of niet.

Mijn lijntje met God

Gisteren ging ik naar Hattem voor de eerste bijeenkomst van het jaartraject Ondernemen vanuit Bezieling. Ik heb er een concrete (nog geheime) doelstelling voor mezelf geformuleerd die mij verraste.

Wat ik er wél over kwijt wil is dat ik eindelijk hardop durfde toe te geven dat ik het liefst van al bezig ben met het open houden van mijn lijntje met God. Al het andere is geneuzel in de marge. Zo eenvoudig is het.

En prompt stuurt Meditatief mij vanochtend een prachtige en inspirerende tekst van John Main. 

"Volgens de christelijke openbaring verblijft de Geest van God in ons hart, in de diepten van onze eigen geest. Wanneer wij op pelgrimstocht gaan, ervaren wij de waarheid dat er maar één centrum bestaat en dat dit centrum overal is. Ik meen dat ieder van ons door eigen ervaring dient te ontdekken dat dit de voornaamste verantwoordelijkheid is van ons leven. Het is de eerste verantwoordelijkheid van elk leven dat ten volle menselijk wil zijn : terugkeren naar onze eigen kern, en leven vanuit de diepten van onze eigen mogelijkheden. Wij ontdekken dat, wanneer wij terug verbonden zijn met onze kern, wij verbonden zijn met elke kern. De waarachtig spirituele man of vrouw leert in harmonie te leven met zichzelf, en in harmonie te leven met de ganse schepping.

Wij kunnen zeggen: in je kern zijn is in God zijn. In Jezus’ woorden: “Het koninkrijk Gods is in u” (Lc 17,21). Wij moeten weten dat dit koninkrijk geen plaats is maar een ervaring. Deze ervaring is de ervaring van de werkelijkheid van Gods kracht. Volgens de christelijke opvatting is dit de kracht van de liefde."

Ik ben weer eens dankbaar.

Een goed weekend allemaal!

Hattem - Hoog water 

It will come, it will come, and not too late

It will come, it will come, and not too late

- Artist's Way-juf van Hella Kuipers -

Deze uitspraak ontroert mij. Hij viel mij gisteren toe en hoe meer ik hem laat binnen komen, hoe meer ik besef dat dit is wat ik nodig heb. 

It will come, okee, dat geloof ik nog wel. It will come, it will come, twee keer achter elkaar, dat verzacht meteen. Ja, ja, natuurlijk, ik weet het, je hebt gelijk. Maar dat laatste stukje, dat doet het 'em.

And not too late. 

Dat prikt overal dwars doorheen. Recht in mijn willen, in mijn onrust en mijn ongeduld. Daar, daar en daar, daar zitten jullie. Misschien besefte ik het even niet zo, maar ze zijn er alledrie nog steeds.

Ik ben al 43.

Mijn uitkering stopt einde van dit jaar.

Ik moet ergens geld mee verdienen.

Pas op de plaats. 

Blijf bij die Bron, het plezier, het experimenteren en leren.

It will come, it will come, and not too late.

Dank je wel, Hella 

Gods eindeloze liefde

Mijn kompas lijkt op dat van captain Jack Sparrow. Waar mijn grote held volledig onaangedaan naar de ronddraaiende wijzertjes kijkt, heb ik het er duidelijk moeilijker mee.

Alle contact is verbroken. Ik bevind me in een storm en heb geen idee waar ik heen wil. Zelfs niet of ik het wel zo erg zou vinden als dit schip zou vergaan.
Genoeg beeldspraak.
Ik weet het allemaal niet meer deze week. Wat van mij is, wat bij me past, wat ik mezelf aanpraat en wat ik weiger te zien.

"De oneindigheid van tijd en ruimte scheiden ons van God. Wij kunnen geen stap in de richting van de hemel doen. God komt door de kosmos heen tot ons. Over de eindeloze tijd en ruimte komt Gods nog oneindig eindelozer liefde, om ons aan te raken.
Wij hebben de macht hem toe te laten of de toegang te weigeren," zegt Simone Weil.
Ik las het stuk gisteren op de site van Rinie Altena. Hij verwijst in zijn blogtekst ook naar een mooi tv-gesprek met Frits de Lange.

Hoewel ik zo de noodzaak voel me open te stellen, lukt het me maar niet en blijf ik me alleen maar bewust van de stuurloosheid van mijn boot.
Ik wil geen bedrijf opzetten.
Ik wil gewoon aangeraakt worden door die eindeloze liefde.
Daar wil ik me op richten en nergens anders op.
Ja, zo extreem is het gesteld met mij.

"Toch is er één die al dit vallen
teder in zijn handen houdt"
- Rainer Maria Rilke -

The Work

De laatste dagen sloeg de twijfel toe. Fysiek was en ben ik nog steeds niet in orde (grieperig en gisteren een heuse migrainedag) maar ook mentaal voel ik me zwak.
Tijdens de meditatiesessie van vanochtend liet ik me helemaal in het moeras zakken. De bekende zinnen kwamen boven: ik wil het niet meer, laat mij maar, ik wil het opgeven.
Toen kwam de flits. "Dit denk ik alleen als ik geloof dat ik het niet kan. Dit denk ik alleen als ik geloof dat het inderdaad niets gaat worden met mij."
Als bij toverslag werd ik heel helder. Als ik dit niet geloof over mezelf, dan heb ik er zin in en dan ga ik gewoon dingen doen waar ik blij van word. Dingen waarvan ik denk dat anderen er ook blij van zullen worden.
Als ik dit niet geloof over mezelf dan... Het was voor het eerst dat ik zo lijflijk voelde hoe desastreus die ondermijnende overtuigingen uitpakken.
Natuurlijk moest ik meteen aan The Work van Byron Katie denken:

1. Is het waar?
2. Kun je absoluut weten dat het waar is?
3. Hoe reageer je, wat gebeurt er, wanneer je die gedachte gelooft?
4. Wie zou je zijn zonder de gedachte?
en
Keer het om.

http://www.thework.com/downloads/little_book/Dutch_LB.pdf

Ik ben tot de conclusie gekomen dat mijn pad, net als het pad van het labyrinth, tijdelijk ver van mijn doel afdraait. Ik ben even de voeling kwijt, maar die komt weer terug. Het is gewoon een kwestie van mijn stappen blijven zetten.

14.30 uur: En toen vond ik de minfulnessreminder in mijn mailbox: 

Het is niet jouw taak om mij aardig te vinden; dat is mijn taak.

— Byron Katie

Stap uit je verhaal

Afgelopen weekend merkte ik tot twee keer toe hoe moeilijk het voor de mens is om uit zijn verhaal te stappen.
Ik heb de uitdrukking van Miek Pot, die ons er tijdens meditatiesessies herhaaldelijk aan herinnerde dat mediteren begint met 'uit je verhaal stappen'. Laat het denken voor wat het is en kom thuis in het hier en nu. In de onbevooroordeelde helderheid van het moment.
Maar hoe is het met die helderheid gesteld in onze contacten met anderen in het dagelijks leven? We kijken allemaal door onze eigen bril. Die ene werkelijkheid is er niet. We weten het vast wel, maar uit ons gedrag blijkt meestal niet dat we dit weten.
Ik raakte het afgelopen weekend dus op twee verschillende momenten in gesprek met mensen waarmee ik dacht contact te kunnen maken, maar waarbij mij dit niet lukte. Ik ontmoette beide keren een persoon die overduidelijk door zijn/haar eigen kokertje naar mij keek.
Het is voor iemand die zichzelf weggecijferd heeft in de beste jaren van haar leven heel moeilijk om geïnteresseerd te zijn als ze hoort dat ik een onderneming wil starten terwijl mijn kinderen nog relatief jong zijn.
Het is voor iemand die net bekeerd is tot het christendom heel moeilijk om te respecteren dat ik een ander bootje heb gekozen om diezelfde goddelijke bron in mezelf te ervaren. "God is jaloers!" schreeuwde de meneer op straat tegen mij. Hij had mij een minuutje eerder heel vriendelijk aangesproken. Nu zwaaide hij met zijn wijsvinger vlak voor mijn gezicht. "En van het boedhisme moet ik al helemaal niks hebben!" spetterde het uit zijn mond.
Tja.
Een mens kan zich niet bewuster gedragen dan hij is, zegt Eckhart Tolle dan heel laconiek. Hij heeft gelijk, maar ik vind het dan toch af en toe heel jammer dat er niet wat meer bewustzijn onder de mensen is. Met het bewustzijn ontstaan tegelijkertijd de tolerantie en het respect waar iedereen zoveel behoefte aan heeft.
Gelukkig merk ik dat ik van dit soort ervaringen steeds korter uit m'n loodje ben. Dagelijks mediteren helpt mij dus ook ook uit dit soort negatieve verhalen te stappen.

subjectieve waarneming