Over het algemeen vind ik mezelf best een mooie vrouw, maar deze vrouw die ik daarnet in de spiegel zag, dat ben ik toch ook? Hoe verhoudt zich dat? Ben ik pas die mooie vrouw als ik mijn ogen een beetje aangezet heb en krullencrème in mijn haar gedaan heb?
Ik twitter nu een ruim een half jaar voor Je bent mooi en vertel vrouwen twee dagen per week dat ze goed zijn zoals ze zijn. Dat ze mooi zijn omdat ze zijn zoals ze zijn. Mét hun buikje, mét hun rimpeltjes en stevige benen.
Wanneer ben ik mooi? Daarnet merkte ik dat ik mezelf mooier en mooier begon te vinden naarmate ik langer naar mezelf bleef kijken in de spiegel. Ik keek mezelf in de ogen en zag hun glans en daarna zag ik ook dat leven wat erachter schuil ging. Ik zag twee ogen die al zoveel gezien hadden. Dingen die ze liever niet gezien hadden, maar gelukkig veel meer dingen waar ze enorm van genoten hadden.
Ik zag de rimpeltjes rond mijn ogen. Ze spraken tegen mij over alle emoties die ik doorleefd heb. Ik heb gehuild en gelukkig ook veel gelachen. Ik heb me zorgen gemaakt, maar me ook zalig ontspannen gevoeld in het leven dat achter me ligt. Mijn rimpeltjes vertelden mij mijn eigen verhaal.
Ik zag mijn mond. De lippen die zich spottend kunnen krullen, die zacht kunnen glimlachen en woorden kunnen vormen van allerlei pluimage.
Kortom, als ik even de tijd neem om mezelf te zien, dan wordt de onderliggende schoonheid zichtbaar. De unieke schoonheid die bij mij hoort en bij niemand anders en dan voel ik me ondanks die eerste kleurloze indruk een heel mooi en kleurrijk mens.
Cindy Lauper - True Colors
Geen opmerkingen:
Een reactie posten