Vertrouwen

Tijdens mijn meditatie bleef ik maar bezig met wat er allemaal speelt in mijn leven. Het wilde niet stil worden in mijn hoofd. Ik realiseerde me dat ik me met dit denken afsloot voor God. Het leuke was dat ik daarna ook besefte dat God dat he-le-maal niets uitmaakt. Ik voelde haarscherp aan dat De Oneindige geen weerstand kent en al helemaal geen oordeel.

Oordelen doe ik zelf. En dat is ook goed tot op zekere hoogte. Ik kan me er van bewust zijn dat ik een fout heb gemaakt en zet het daarmee in het licht. Ik denk ook dat dat de functie zou moeten zijn van de biecht. Zo was het, zo heb ik het gedaan, maar ik zou willen dat ik het anders had kunnen doen. Niks geen reeks weesgegroetjes bidden na afloop. Gewoon mezelf zien zoals ik ben en handel en erkennen dat ik lang niet altijd 'goed doe'. 

Als mij dat lukt, dán komt God pas om de hoek kijken. Pas op het moment dat ik in alle nederigheid en liefde naar mezelf kan kijken. Dan wordt het stil in mij en vang ik iets op van De Oneindige. Ik besefte weer eens dat ik op zo'n helder moment opnieuw word geboren en vol verwondering verder mag gaan.

Ik zat daar zo op mijn bankje en was even heel gelukkig. Dankbaar. Terwijl er ook zorgen zijn. Grote zorgen. En ik verwonderde me over die diepe laag waar ik tegenwoordig toegang tot heb. De laag van vertrouwen dat alles gebeurt zoals het gebeurt. En dat dat goed is. 

nest mereltjes in het appelboompje van mijn lieve vriendin S.