allerliefste

allerliefste

laat me je tot leven wekken

het is hopelijk nog niet te laat

het helpt vast als ik je verpot

wat extra voeding geef

en iedere dag even met je praat

lieve schat, wat spijt het me

dat ik je niet zag staan

dat het leek alsof je was vergeten

dat ik, als ik vanuit een ooghoek

een glimp van je verleptheid zag

er voor koos het niet te willen weten

lente!

Vanochtend waren mijn fototoestel en ik op zoek naar bloesem. Prachtig, hoeveel bomen er dik in de bloemen zitten. 

Nu komen de kinderen alweer bijna thuis om te eten en daarna heb ik nog twee uur. Ik blijf de tijd onderverdelen in tijd voor het gezin en huishouden, tijd waarin ik moet werken en tijd die ik naar hartelust zelf mag invullen. Omdat die laatste categorie gevoelsmatig nogal onder druk staat, lijkt die tijd voorbij te vliegen. Dat beangstigt me. 

Sowieso ben ik de laatste weken erg onder de indruk van de snelheid waarmee er weer een week voorbij gegaan is. Ik ben me er erg van bewust dat mijn tijd hier op aarde eindig is en dat ik dus maar beter zoveel mogelijk kan genieten. Dat is goed, want lange tijd leefde ik mijn leven als of ik het eeuwige leven had en dat is nu eenmaal niet bevorderlijk voor de bewustwording. 

De zonnige lentedagen doen mij tegelijk met de natuur ontwaken. 

Ik kijk om me heen en zie dat alles perfect is.

Marit Törnqvist

Vanmiddag las ik in de Flow over Marit Törnqvist. 

Iedere keer wordt er iemand geportretteerd aan de hand van diens verleden, heden en toekomst. Een heel leuk concept. Dit keer helemaal, want ik ben een grote fan van Marit.

Allereerst staat ze breed uitgemeten op twee bladzijden. Gefotografeerd in haar atelier. Een vriendelijk en blij ogende jonge vrouw met een vrolijke stippeltjesjurk aan (ik heb er ook zoëen). Ze zit aan een tafel op wat vermoedelijk een zolderkamer is. Op de voorgrond de potloden, penselen, en inktpotjes.

In het lekker lange artikel vertelt ze over haar vroegste jeugd in Zweden (compleet met mooie fotootjes), maar ook over de kampeertocht door Noord-Lapland die haar veranderde. Ze zegt hierover: "Ik was ook best stoer. Niet nadrukkelijk stoer of als een jongen, maar om wie ik was. Toen ik terugkwam was ik een ander mens." Dit herken ik precies van het jaar dat ik, rond mijn 27e, in Burkina Faso gewoond en gewerkt heb. Dat gevoel. 

Over de moeilijke periode rond de scheiding van haar ouders zegt ze: "Omdat ik mijn leven lang iets extreem positiefs en daadkrachtigs heb uitgestraald, heeft niemand eigenlijk echt doorgehad dat ik me slecht voelde." Tja.

Maar goed. Wat heel duidelijk werd vanmiddag, is dat zij iemand is die ik enorm bewonder, maar vooral ook erg benijd. Ze werkt lekker in haar eigen atelier, verdient daar genoeg geld mee én heeft een boerderij in Zweden (én spreekt vloeiend Zweeds... zegt deze struikelende beginneling). Over die boerderij zegt ze: "Daar in de buurt, tussen de velden en bossen, woont een stokoud vrouwtje, dat hout voor haar kachel haalt op de rollator. Wie weet, word ik er later ook zo één..."

Lijkt me ook nog een heerlijk mens, die Marit!

En die foto van haar plak ik aan de muur. 

Dat ik het maar weet.

Naschrift: 

En wat las ik daarnet pas? 

Het zinnetje onder de illustratie: Er was een meisje, dat net iets harder rende dan alle anderen...

Ze zeggen

ze zeggen

schrijf het op

hoe was het?

hun monden bewegen

hun ogen dwingen

doe iets, doe iets,

maar ik wil niets

ik vind er niets meer aan

ben bang

zo zonder houvast

bungel aan een draadje

in een lappenpoppenlijf

een speeltje ben ik, van de wind

ach, laat maar waaien, laat maar waaien

wat maakt het allemaal ook uit

maar ze grijpen me bij mijn benen

trekken me naar benee

en zeggen

dat het helpt

schrijf, praat

over hoe het was, mijn kind

goed idee, zeg ik

en: okee dat doe ik

ik hoor ze zuchten

de zucht van eindelijk

maar in mijn lappenpoppenlijf

gaat het nergens kriebelen

geen energie die stromen gaat

daarbinnen blijft het stil

mijn hoofd heeft iets bedacht

maar mijn lichaam dat hangt slap

bungelt in de wind en wacht

Was will das weib?

Vanochtend las ik met mijn snotverkouden hoofd het stukje van Guus Middag in het boekenkatern van het NRC van gisteren. Je doet het voor het geld of je doet het niet luidt de titel.
Het stuk gaat over de dichter Menno Wigman die een boek met beschouwend proza geschreven heeft. Het eerste stuk van het boek beschrijft hoe de dichter geld verdiende door in de bus gedichten voor te dragen, wat een beschamende toestand werd. Vervolgens doet hij een poging uit te leggen waarom hij dit dan toch deed.
Guus Middag reageert hierop als volgt: "Wat wil hij nu eigenlijk? Het is duidelijk dat er maar twee keuzes zijn: je doet het voor het geld of je doet het niet. Maar Wigman wil allebei: geld opstrijken én klagen. Het klinkt wat verwend, en weinig doordacht." En: "De schrijver weet niet goed wat hij wil."... "Hij wil wel standpunten hebben, maar zo gauw hij ze heeft uitgesproken, neemt hij ze weer terug."
Uiteindelijk concludeert Guus Middag dat Wigmans niet geschikt is voor het schrijven van dit soort beschouwend proza en er goed aan zou doen de dichter in zichzelf te redden.
Een beetje een lange inleiding, maar het stuk maakte veel indruk op mij omdat ik me herken in Wigmans. Ook ik wil geld opstrijken én klagen. Ook ik heb de neiging om mijn eigen argumenten meteen weer te weerleggen. Zowel in een mondelinge discussie als op papier.
Ik noem mijzelf een waarheidszoeker. Dat houdt in dat ik denk dat er één waarheid is en die waarheid moet gevonden worden. Het moet dus naar dat ene goede toe. Iemand die gelooft dat dat ene ware te vinden is, wordt faalangstig. Stel dat ik de verkeerde conclusie getrokken heb, dan verwoord ik het verkeerde en dat is het ergste wat kan gebeuren. Het gevolg is dat ik maar blijf sleutelen en twijfelen over wat ik beweer.
Ik kan dat als uiterst vermoeiend ervaren of ik kan lol hebben in dit denkproces. Voor mij geldt voor alsnog dat ik het fijn vind om al denkend of schrijvend tot de formulering te komen van 'mijn waarheid van dit moment'. Niets is zo bevredigend als de perfecte beschrijving van mijn waarheid van dat ene moment.
Ik besef heel goed dat deze waarheid variabel is als de wind en daarom hecht ik er niet erg aan. Het betekent ook dat ik hier tot in de eeuwigheid mee door kan gaan, want dit product is maar kort houdbaar.
Waarom dan toch al deze moeite doen?
Ik hou van de helderheid en rust die van de conclusie uit gaat. Naast waarheidzoeker was ik ook een ordeschepper, weet je nog?
Er schuilt vast een dichter in mij die gered wil worden.

Joyce in haar atelier

Daar word ik gelukkig van. Lekker achter mijn grote tafel in het atelier, kaarsjes aan, muziekje op de achtergrond of in stilte, opschrijven wat mij bezighoudt, inspirerende teksten lezen, iets moois maken, lekker alleen zijn en in alle rust wat rommelen of gewoon nietsdoen.

En toch kan ik ook niet zeggen dat ik een vervelende dag had op het werk. De kinderen hebben lekker gewerkt en we hebben heerlijk lang buiten gespeeld.
Moet ik gewoon stoppen met er een oordeel over te hebben? Is dat wat nodig is? Ik werk met kleuters en dat is soms leuk en gemakkelijk en soms vervelend en zwaar. Punt.
...

Orde scheppen

Vanmiddag dacht ik het weer: Het moet veel en veel simpeler allemaal. Veel eenvoudiger.
Na een ochtend werken met 28 kleuters liep ik met mijn vriendin S. in stilte door de ontluikende natuur. Heerlijk. Katjes plukken, de zon op mijn gezicht en overal geluiden van fluitende vogels. Dit is goed, dit is genoeg om geluk te ervaren. In de eenvoud schuilt het geluk.
En dus wil ik het weer eens kleiner, overzichtelijker, eenvoudiger en simpeler. Daar word ik rustig en blij van. Ik merk dat ook aan klusjes waarbij ik maar op één ding hoef te letten. Het ophangen van schoon wasgoed bijvoorbeeld. Of het wegknippen van de uitgedroogde bloemen uit de hortensia. Sorteren en orde scheppen, daar word ik blij van. Ha, het klopt weer, ziet er fijn uit zo, alles is okee.
Tja en dan dringt zich onmiddellijk de gedachte op, dat dit alles het gevolg zou kunnen zijn van een overbelast zenuwstelsel. Zintuiglijke prikkels adequaat verwerken laat bij mij namelijk nogal eens te wensen over.
Afgelopen maandag had ik het onzalige plan opgevat om met mijn twee kinderen schoenen te gaan kopen in een winkel waar 25% korting gegeven werd op elk paar schoenen dat die dag gekocht werd. De drukte, een onvriendelijke verkoopster, het tegenvallende aanbod aan schoenen en twee kinderen die toch echt allebei nieuwe schoenen wilden en wel het liefst zo snel mogelijk, waren de perfecte combinatie om mij over de grens te helpen. Mijn blik vernauwt zich tot een kokervisie met als gevolg dat ik totaal geen overzicht meer heb en iedere zintuiglijke prikkel en één teveel is.
Wat doet iemand als ik in een kleuterklas? Orde scheppen. Jonge kinderen zijn heel gevoelig voor structuur en regelmaat, daar houden ze van. Net als ik dus. Wat dat betreft ben ik daar dus prima op mijn plek. Als het lekker loopt en de kinderen gaan zelfstandig hun weg, dan kan ik daar enorm van genieten. Maar goed, soms is dat dus niet zo en dan hakt dat er bij mij wel in. Erbij blijven, Joyce, blijven ervaren wat het met je doet. De weg van de krijger.
Het is dus eigenlijk heel simpel. Ik doe de dingen in alle rust en na elkaar. Mindfulness is voor mij uitgevonden. Ik doe het zo en niet anders. Mocht dat, bijvoorbeeld op school, niet gewaardeerd worden, dan is deze baan niet goed voor mij. Ik doe het niet meer. Dat jagen en stressen. No more.
Ik deed vandaag wat laat boodschappen en voelde me opgejaagd omdat "we om half zeven moeten eten". In navolging van mijn voornemen van gisteren vroeg ik mij af of dat echt zo was. Nee dus. En de stress verdween als sneeuw voor de zon.
May there be peace in your heart, my darling.