Vanmiddag dacht ik het weer: Het moet veel en veel simpeler allemaal. Veel eenvoudiger.
Na een ochtend werken met 28 kleuters liep ik met mijn vriendin S. in stilte door de ontluikende natuur. Heerlijk. Katjes plukken, de zon op mijn gezicht en overal geluiden van fluitende vogels. Dit is goed, dit is genoeg om geluk te ervaren. In de eenvoud schuilt het geluk.
En dus wil ik het weer eens kleiner, overzichtelijker, eenvoudiger en simpeler. Daar word ik rustig en blij van. Ik merk dat ook aan klusjes waarbij ik maar op één ding hoef te letten. Het ophangen van schoon wasgoed bijvoorbeeld. Of het wegknippen van de uitgedroogde bloemen uit de hortensia. Sorteren en orde scheppen, daar word ik blij van. Ha, het klopt weer, ziet er fijn uit zo, alles is okee.
Tja en dan dringt zich onmiddellijk de gedachte op, dat dit alles het gevolg zou kunnen zijn van een overbelast zenuwstelsel. Zintuiglijke prikkels adequaat verwerken laat bij mij namelijk nogal eens te wensen over.
Afgelopen maandag had ik het onzalige plan opgevat om met mijn twee kinderen schoenen te gaan kopen in een winkel waar 25% korting gegeven werd op elk paar schoenen dat die dag gekocht werd. De drukte, een onvriendelijke verkoopster, het tegenvallende aanbod aan schoenen en twee kinderen die toch echt allebei nieuwe schoenen wilden en wel het liefst zo snel mogelijk, waren de perfecte combinatie om mij over de grens te helpen. Mijn blik vernauwt zich tot een kokervisie met als gevolg dat ik totaal geen overzicht meer heb en iedere zintuiglijke prikkel en één teveel is.
Wat doet iemand als ik in een kleuterklas? Orde scheppen. Jonge kinderen zijn heel gevoelig voor structuur en regelmaat, daar houden ze van. Net als ik dus. Wat dat betreft ben ik daar dus prima op mijn plek. Als het lekker loopt en de kinderen gaan zelfstandig hun weg, dan kan ik daar enorm van genieten. Maar goed, soms is dat dus niet zo en dan hakt dat er bij mij wel in. Erbij blijven, Joyce, blijven ervaren wat het met je doet. De weg van de krijger.
Het is dus eigenlijk heel simpel. Ik doe de dingen in alle rust en na elkaar. Mindfulness is voor mij uitgevonden. Ik doe het zo en niet anders. Mocht dat, bijvoorbeeld op school, niet gewaardeerd worden, dan is deze baan niet goed voor mij. Ik doe het niet meer. Dat jagen en stressen. No more.
Ik deed vandaag wat laat boodschappen en voelde me opgejaagd omdat "we om half zeven moeten eten". In navolging van mijn voornemen van gisteren vroeg ik mij af of dat echt zo was. Nee dus. En de stress verdween als sneeuw voor de zon.
May there be peace in your heart, my darling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten