Marit Törnqvist

Vanmiddag las ik in de Flow over Marit Törnqvist. 

Iedere keer wordt er iemand geportretteerd aan de hand van diens verleden, heden en toekomst. Een heel leuk concept. Dit keer helemaal, want ik ben een grote fan van Marit.

Allereerst staat ze breed uitgemeten op twee bladzijden. Gefotografeerd in haar atelier. Een vriendelijk en blij ogende jonge vrouw met een vrolijke stippeltjesjurk aan (ik heb er ook zoëen). Ze zit aan een tafel op wat vermoedelijk een zolderkamer is. Op de voorgrond de potloden, penselen, en inktpotjes.

In het lekker lange artikel vertelt ze over haar vroegste jeugd in Zweden (compleet met mooie fotootjes), maar ook over de kampeertocht door Noord-Lapland die haar veranderde. Ze zegt hierover: "Ik was ook best stoer. Niet nadrukkelijk stoer of als een jongen, maar om wie ik was. Toen ik terugkwam was ik een ander mens." Dit herken ik precies van het jaar dat ik, rond mijn 27e, in Burkina Faso gewoond en gewerkt heb. Dat gevoel. 

Over de moeilijke periode rond de scheiding van haar ouders zegt ze: "Omdat ik mijn leven lang iets extreem positiefs en daadkrachtigs heb uitgestraald, heeft niemand eigenlijk echt doorgehad dat ik me slecht voelde." Tja.

Maar goed. Wat heel duidelijk werd vanmiddag, is dat zij iemand is die ik enorm bewonder, maar vooral ook erg benijd. Ze werkt lekker in haar eigen atelier, verdient daar genoeg geld mee én heeft een boerderij in Zweden (én spreekt vloeiend Zweeds... zegt deze struikelende beginneling). Over die boerderij zegt ze: "Daar in de buurt, tussen de velden en bossen, woont een stokoud vrouwtje, dat hout voor haar kachel haalt op de rollator. Wie weet, word ik er later ook zo één..."

Lijkt me ook nog een heerlijk mens, die Marit!

En die foto van haar plak ik aan de muur. 

Dat ik het maar weet.

Naschrift: 

En wat las ik daarnet pas? 

Het zinnetje onder de illustratie: Er was een meisje, dat net iets harder rende dan alle anderen...