Ik voel me verwilderd. Mijn radars vinden geen teken van mijn kinderen en slaan op tilt. Onrustig loop ik wat heen en weer door het huis. Doe dit, doe even dat, maar niets is nodig, niets is constructief.
Gisterenavond las ik ook nog in Tonio, het laaste boek van A.F.Th. van der Heijden waarin hij schrijft over zijn verongelukte zoon. Het resultaat was dat ik niet veel later opeens rechtop in bed zat en me glashelder realiseerde dat ik bang ben voor de te vroege dood van mijn kinderen of van mijzelf. Ik ken het peilloze en bodemloze van zo'n veel te groot verdriet.
Op zo'n moment dat ik die angst in de ogen kijk, begrijp ik heel goed dat geboorte en dood onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Dat ze allebei deel uit maken van het leven.
Thich Nhat Hanh noemt dit in zijn boek Geen dood en geen vrees, 'het uiteindelijke'.
"Als we op zoek zijn naar God, het nirwana, de diepst mogelijke vorm van vrede, houden we ons bezig met het uiteindelijke. We houden ons niet alleen bezig met de dingen van het dagelijks leven [de historische dimensie] - bekendheid, winst, onze maatschappelijke status en onze projecten - we houden ons ook bezig met onze ware aard [de uiteindelijke dimensie]." en "Onze ware aard is de aard van geen geboorte en geen dood. We hoeven nergens heen te gaan om contact te maken met onze ware aard. De golf hoeft niet op zoek te gaan naar water, ze is water." en "Water is vrij van de geboorte en de dood van een golf. Water is vrij van hoog en laag, mooier en minder mooi. Je kunt alleen van mooier of minder mooi, hoog of laag spreken ten aanzien van golven. Wat betreft water gaan al die ideeën niet op."
Volgens Thich Nhat Hanh overstijgt God alle ideeën, met inbegrip van die van schepping en vernietiging. Er wordt niets geboren en er sterft niets. Er is alleen manifestatie.
"Wanneer we heel goed kijken, zien we dat iets zich manifesteert als aan alle voorwaarden voldaan is. Wat zich manifesteert komt nergens vandaan. En wanneer iets dat zich gemanifesteerd heeft ophoudt te bestaan, gaat het nergens heen."
Ik vind dit een heel mooi gegeven. Het sluit ook aan bij hoe ik mijn schrijven heel soms ervaar. Alsof ik alleen maar de voorwaarde ben waardoor de tekst zich op die manier kan laten zien. Ik heb dit ook bekende schrijvers wel eens horen zeggen over hun vak.
Blijft toch het punt dat ik hier op aarde met beide kanten van de medaille te maken heb. Dat ze van hetzelfde metaal gemaakt zijn en dat ze er zonder dat metaal niet zouden zijn, is mooi om te beseffen, maar in het dagelijks leven heb ik ook te maken met die ene, historische, kant van de medaille. Op geboorte volgt de dood en die dood kan veel verdriet opleveren. Vooral als hij te vroeg komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten