Iets worden

Tjongejonge, wat zit ik mezelf toch een partijtje in de weg!
Daarnet flitste weer eens door me heen dat ik graag kinderboekenschrijfster wil zijn. Ja, dat lijkt me een club waar ik graag bij zou horen. "Misschien toch handig als je dan begint met schrijven," klinkt het pesterig in mijn hoofd.
Ja, ja, ja, maar waar ik vooral benieuwd naar ben, is die wens om ergens bij te horen, ergens succesvol in te zijn. Blijkbaar hecht ik daar aan. Geeft het me indentiteit.
Ik merkte het toen mij gevraagd werd om ieder woensdag een tweet de deur uit te doen voor een initiatief dat vrouwen wil laten weten dat ze allemaal mooi zijn, ongeacht confectiemaat, leeftijd of lichamelijke conditie. Hartstikke goed en leuk om te doen, dus ik zei volmondig ja. Nu sta ik dus tussen de andere vrouwen, die ook één dag in de week tweeten, als beheerder van hun facebookpagina. En dat gaf me een goed gevoel.
Wat ik vervolgens doe is veroordelen dat ik blijkbaar zo graag ergens bij hoor. Ik heb zojuist namelijk een heel stuk op deze plek getypt waarin dat het geval was. Dat stuk ben ik nu aan het vervangen door woorden waarin ik met een blik vol mededogen naar mezelf kijk. Ik hoef alleen maar te erkennen dat het blijkbaar zo werkt bij mij. Ah, zo gaat dat. Ik word er blij van als ik bij een groepje hoor, ik word er blij van als ik mezelf als een succesvol kinderboekenschrijfster voor de geest haal. Goh.
Het is heel bijzonder dat ik vandaag bij het nalezen van deze blog opmerkte dat ik die veroordelende stem aan het woord gelaten had. Dat het mij deze keer opviel hoe streng ik inderdaad vaak ben ten opzichte van mezelf.
Ik moet bij dat 'succesvol willen zijn' meteen denken aan de dagboeken van Etty Hillesum. Ook zij worstelde hiermee.
Ze schrijft: "Ik had soms het zekere, doch zeer vage gevoel, dat ik 'iets zou kunnen worden' in de toekomst, iets 'geweldigs' zou kunnen doen en dan af en toe weer die chaotische angst, dat ik 'toch wel naar de bliksem zou gaan'. Ik begin te begrijpen hoe dat komt. Ik weigerde de vlak voor mijn voeten liggende taken te doen, ik weigerde van trede tot trede voort te klimmen voor die toekomst. En nu, nu iedere minuut vol is, boordevol leven en beleven en strijd en overwinning en inzinking, maar dan direct weer strijd en soms rust, nu denk ik niet meer aan die toekomst, dat wil zeggen, het laat me onverschillig of ik iets geweldigs zal presteren of niet, omdat ik ergens toch de innerlijke zekerheid heb dat er wel iets uit voort zal komen."
Ja, zo gaat dat. De ene dag denk ik dat ik 'iets moet worden' in dit aardse leven en de andere dag reik ik moeiteloos naar die diepere laag van vertrouwen en zet ik mijn stappen.
Tot slot een reisopdracht van Riekus Waskowsky:

Reisopdracht

en als je weggaat...

regen, er dreigt regen

storm blaast zand

over de wegen

men moet z'n ogen beschermen

angstige vogels zwermen

boven het land

de lucht is zwart

...zeg langzaam:

ik hou van regen

ik hou van storm

ik ben niet bang