Vanmiddag stond ik op het station van Kampen. In mijn oren klonk de muziek van Taizé: Jubilate alleluia.
Om mij heen ging het leven door en ik keek toe. Ik zág de mensen die stonden te wachten, de mensen op de bankjes en de mensen die langsliepen. Jonge mensen, oudere mensen, bruine en witte mensen. Ik zág ze, precies zoals ze waren.
Het was alsof ik me in een film bevond en daardoor was er een zekere afstand, maar tegelijkertijd ervoer ik een allesomvattend mededogen. Wij zijn hier met z'n allen. Iedereen leeft zijn leven, doet z'n best.
Er was oneindige ruimte en ik voelde me vrij en gelukkig. Angst en oordeel waren nergens te bekennen. Iedereen was mooi en goed zoals hij of zij was en daardoor besefte ik dat alles goed is zoals het is.
Het duurde tot in Zwolle toe. Ik stelde me de mensen voor als hadden ze allemaal een bolletje wol in de hand dat zich ontrolt. Ieder in zijn eigen kleuren. Onze draadjes kruisen zich of draaien zich in elkaar. En God houdt al die draadjes in zijn hand.
Misschien kwam het door de muziek, dat zou zo maar kunnen, oordeel zelf:
Wat een prachtige muziek Joyce. Daar wil ik wel meer van horen. Als je je draad weer voorzichtig oprolt kom je wellicht uit het doolhof en terug bij je bron.
BeantwoordenVerwijderenJe vindt hem vast snel als je wat googelt op muziek en Taizé. Er staan nog veel meer mooie nummers op deze cd. De combinatie van de herhalende achtergrondzang en de solo's op de voorgrond vind ik heerlijk. En daarbij zijn de teksten ook mooi. Ik kan er met mijn eigen manier van religieus zijn prima mee uit de voeten.
Verwijderen