Ik ben wat ik doe

Ik heb zo vaak het gevoel dat het zo ontzettend dichtbij is, die toestand van openheid, wijdsheid en onbevooroordeeldheid. Alsof het slechts een vliesje is dat open scheurt en mij de waarheid onthult. Een wolkendek dat openbreekt en de zon laat zien (clichés zijn er niet voor niets). 
Daarnet las ik op het blog van Rinie Altena een paar hele mooie citaten van Thomas Merton. Rinie heeft een paar passages uit Hidden in the same mystery voor ons vertaald. Hier verwoordt Merton heel mooi dat gevoel van mij:
"Die hele onderneming, van het gevoel dat heilig zijn net om de hoek is, is een geweldig verwarrende illusie. Zo zit dat niet in elkaar, zie je. Wij zouden helemaal niet in die dimensie moeten leven. Alsof we langs een horizontale lijn ons voortbewegen, waar we voortdurend op zoek zijn naar zijn wat er nu weer in ons vizier komt en wat we nooit zullen bereiken. Het is als een wortel die de ezel wordt voorgehouden en waarbij de ezel zich alsmaar voortbeweegt maar de wortel nooit krijgt. Sommige mensen zouden willen dat het spirituele leven ook zo is. Maar zo hoort dat niet te zijn. Hierdoor loop je voortduren vooruit op jezelf. Je pakt dan nooit op waar je werkelijk hoort te zijn; namelijk precies daar waar je nu bent, zie je. En je bent daardoor altijd buiten jezelf en dat betekent dat je vervreemd bent van jezelf, weg van waar Christus is."
Het is geen horizontale beweging, maar een zijn, precies waar ik ben. Hier is het te doen voor mij. Ik ben er al en er is geen handeling meer vereist. Op die momenten van helderheid ben ik precies daar waar ik hoor te zijn. Daar waar Christus is, zegt Merton.
Dat zegt hij weer heel goed. Ik ben al gearriveerd. Ik denk ook dat je alleen op die manier van de waarheid kunt getuigen. En daarmee ben ik terug bij Dorothee Sölle.
Geluk is er altijd, zegt Sölle. En: "De mooiste formule voor geluk is voor mij de mystieke zin: ik ben wat ik doe."

Hoewel... sommigen ervaren het anders :-)
www.loesje.nl

Ben ik soms Jezus?!

Vanochtend las ik op het bankje voor mijn favoriete koffietentje over Dorothee Sölle. Ze is één van de inspirerende mensen die aan bod komen in het boek God als u er bent van Anselm Grün. Ze vertellen allemaal over hun persoonlijk zoektocht naar God en dat vind ik enorm inspirerend.
Sölle vertelt dat ze ooit op straat iemand naar de tijd vroeg. Deze man rageerde wat spottend: "Ben ik soms Jezus?!" Dit antwoord heeft indruk op haar gemaakt. Ze concludeert dat De Kerk van Jezus een onbereikbare superman gemaakt heeft.
Op de volgende bladzijde vervolgt ze: "Nu zou ik die arbeider op de bouwplaats iets opener en offensiever antwoorden: "Natuurlijk bent u Jezus," zou ik zeggen. "Wat zou u anders van uw leven willen maken?! Dat het niet genoeg is om alleen Piet Jansen te zijn, dat weet u toch ook wel?! Ook u bent toch geboren en op de wereld gekomen om van de waarheid te getuigen. Maak uzelf niet kleiner dan u bent. Meelopers hebben we al genoeg. Stelt u zich dat eens voor: u en ik en uw schoonmoeder en uw baas - zijn Jezus. Wat zou er dan veranderen? In ons zit toch iets... van God".
Het stukje dat ik las past mooi bij het prachtige filmpje dat ik gisteren zag op de blog van Jan Bommerez. Een man is blind voor alles om hem heen en kan niet verder kijken dan zijn eigen negatieve interpretaties. Halverwege het filmpje krijgt hij echter een wonderbril aangereikt waardoor hij er een dimensie bij krijgt: de persoonlijke verhalen achter al die verschillende mensen die hij ziet.
Ik denk dat dit precies het verschil is tussen ''alleen Piet Jansen zijn" en "vrij worden van vooroordelen en aanmatiging". Je voor kunnen stellen dat jijzelf en de mensen om je heen Goddelijk zijn.
Allemaal dragen we ons eigen kruis met ons mee. En allemaal kunnen we Jezus zijn.

Ik geloof in Jezus Christus

die opstaat in ons leven,

opdat wij vrij worden

van vooroordelen en aanmatiging,

van angst en haat,

en zijn revolutie voortzetten

tot zijn Rijk aanbreekt.

Dorothee Sölle in Tegenwind p. 65 e.v.

beeld: Daniëlle Orelio

Ik kan overal gelukkig zijn

Gisteren overkwam mij weer eens iets bijzonders. Ik wilde vanuit de stad rechtstreeks naar het station fietsen, maar werd halverwege omgeleid. Weg van de bouwput die daar ontstaan is omdat Utrecht een nieuw station krijgt.
Het was een korte omleiding en hij voerde mij door zo'n typisch stads achterafstraatje. Het maakte een wat rommelige, afgeleefde indruk. Er liep een oudere man met een plastic tas zware boodschappen. 'Hier wonen ook mensen,' schoot het door me heen. Ik zag verwaarloosde appartementen en opeens stelde ik me voor dat de man met de boodschappen mijn buurman was en dat ik daar in één van die appartementen zou moeten gaan wonen. Stel.
En toen gebeurde het. Ik voelde met heel mijn weten dat overal schoonheid te vinden is. Dat ik overal gelukkig kan zijn als ik lekker in mijn vel zit. Dat ik nergens bang voor hoef te zijn.
Ik ervaarde een enorme ruimte en openheid op dat moment. Met heel mijn hebben en houden WIST ik dat dit is waar de verlichte leermeesters en -meesteressen op doelen. Als je in staat bent je vooroordelen los te laten en de wereld tegemoet te treden met die ruimte en openheid in je hart, dan kun je alles aan en zelfs overal gelukkig zijn. Overal.

Vooroordelen hebben geen vat op mij.
Er is ruimte en openheid in mijn hart.
Ik kan overal gelukkig zijn.

poster te bestellen bij www.notsalmon.com

Delen of zijn?

Het lijkt wel alsof mijn radar voor inspirerende ervaringen of inzichten continu aanstaat. Dat is toch mooi? zou je denken. Ja en nee.

Ik vind het blijkbaar erg fijn om mijn ervaringen te delen en dus ben ik er alert op. Er zit helaas nog steeds iets van dat enthousiaste kind achter die "Kijk mij!" roept, maar gelukkig is er vooral het gedeelte in mij dat graag wil inspireren en geruststellen: "Kijk, zo ging het bij mij vandaag." 

Aan de andere kant kan ik dus niets meer beleven zonder dat ik me afvraag of het niet een prachtig onderwerp is om een stukje over te gaan schrijven. Mocht dat het geval zijn, dan is de drang dus heel groot om onmiddellijk te gaan schrijven en ben ik uit de ervaring geraakt. Tegenwoordig roep ik heel hard HO! en keer terug naar het moment. Als ik geluk heb, want soms lukt me dat niet meer en is 'the damage done'. 

Hier op Zielekruid heb ik nadrukkelijk oog voor het pijnlijke en schurende, maar op Facebook is alles wat ik post toch vooral positief. Het blijft een precair evenwicht dat ik zoek. Het is fijn om te delen, maar uiteindelijk gaat het er toch gewoon om dat ik mijn leven leef. Tenslotte is het leven een aaneenschakeling van ervaringen en momenten die ik niet abrupt moet gaan afbreken om ze te kunnen delen. 

Dus tegen dat stuk van mijzelf dat denkt dat er zonder al dat gedeel niets van mijn persoon overblijft, zeg ik: Ik ben. Ook zonder dat al die anderen weten waar ik allemaal aan meegedaan heb (Ik ben sociaal of actief), van genoten heb (Ik ben opmerkzaam of mindful), wat voor interessants mij allemaal te binnen geschoten is (Ik ben wijs). 

Ik ben. 

Daar hoeft dus niets achteraan geplakt te worden. Niet op een indirecte manier door middel van posts op het internet en nee, ook niet ondubbelzinnig door mijzelf in mijn hoofd.
En ondertussen mag mijn radartje gewoon blijven draaien, hoor. Ik geniet namelijk erg van die focus op het wezenlijke. Het voedt de dankbaarheid voor wat het leven allemaal te bieden heeft aan ervaringen en dat is alleen maar goed.

foto van internet, fotograaf onbekend

Vol verwachting

"Vol verwachting zijn; kent u die uitdrukking?" Zo zou dominee Gremdaat zijn preek beginnen. "Ik moest daar aan denken toen ik gisteren..."
...door de stille, zonnige, zomerochtend naar de kerk fietste. Vol verwachting, want ik zou in het mooie kerkje plaatsnemen, de blik gericht op de Oneindige, mooie liederen gaan zingen en een glimp opvangen van het mysterie. Daar verheugde ik me op.
Bij binnenkomst bleek het kerkje vrijwel vol en ik nam plaats op een lege plek vrij achterin.
Naast mij zat een familie met zeer jonge kinderen die geen zin hadden in een uur stilzitten. Vader en moeder plukten om beurten de kinderen uit het gangpad. Bij de vader herkende ik de ronde rug en het slecht zittende jasje van ex-premier Balkenende, de moeder kon met haar hoedje zo uit een Frans impressionistisch schilderij zijn gestapt.
Pal achter mij zat een Erg Gemotiveerd lid van de gemeenschap. Hij zong uit volle borst mee met de liederen, die mij dit keer allemaal onbekend voorkwamen. Ook de teksten wilden maar niet tot leven komen.
Kortom, ik kreeg met allerlei ongewenste prikkels te kampen en natuurlijk volgden daarop de oordelen.
Mooie ervaringen zijn niet op afroep beschikbaar. Wist ik natuurlijk wel, maar gisteren even niet.

Het doel voorbij?

Vanochtend bracht ik weer eens mijn kinderen naar het station voor een logeerpartij bij de oma's.

Het gaat iedere keer op dezelfde manier:
Ik sta op met een humeur en heb een erg kort lontje.
We zijn maar net op tijd op het station waar oma al ongeduldig staat te wachten.
De kinderen willen nog heel veel knuffels en kusjes voordat ze met oma de trein in stappen.
Ik zwaai de kinderen uit terwijl ik hen kushandjes toeblaas.
Ik loop met mijn ziel onder de arm het station weer in.
Ik wil de eerste de beste winkel binnenlopen en van alles kopen.
Ik doe het niet en voel hoe rot ik me voel.

Vandaag ging het zó verder:
Ik besluit om een kopje koffie met kaneelbroodje te gaan eten bij Broodnodig.
Op het bankje voor de zaak, met koffie, lekkers en krantje binnen handbereik, merk ik dat het nare gevoel verdwenen is en ik heel erg gelukkig ben.
Ik ben zo blij met mezelf en het mooie weer dat ik besluit naar huis te gaan lopen.
Onderweg word ik alleen nog maar blijer, zie bijvoorbeeld de hele mooie oude bomen die langs de singel staan, zelfs zó blij dat ik de overbuurman die langs fietst recht in de ogen kijk, maar niet eens herken.
'Hallo!' roept hij blij.
Hm.

Zwolse stoeptegelwijsheden

Soms wordt wijsheid met voeten getreden  ;^)

À-dieu Bibian Harmsen

Op 25 juli is Bibian Harmsen gestorven. Ik zag het toen ik op de camping nietsvermoedend mijn telefoon aanzette en even door de twitterberichten scrolde.
Bibian schreef op haar blog over de kanker in haar alvleesklier en lever en wat het met haar deed. Dat heeft ze een ruim een half jaar kunnen doen. Ongelooflijk hoe zo'n ziekte toeslaat.
Ze blijft me bij als een enorm levenslustige jonge vrouw die met een feilloze eerlijkheid de impact van zo'n doodsvonnis beschreef. Ik vond dat moedig, maar vooral enorm inspirerend.
Daarnaast was Bibian moeder van drie kinderen in de basisschoolleeftijd en dat is natuurlijk nog eens extra schrijnend. Deze kinderen maakten driekwart jaar geleden nog deel uit van een gelukkig gezin. Met Bibian als creatieve, vrolijke, misschien een beetje afwijkende moeder, die baste en zong in een bandje en zelfs een eigen platenlabel had.
Die moeder is er nu niet meer.
Moge er mensen voor Bibians gezin klaarstaan met een pan soep, een luisterend oor of een dagje de zinnen verzetten. Moge haar man Klaas de kracht en wijsheid vinden om oog te blijven hebben voor zowel zijn eigen als het verdriet van zijn kinderen en in staat zijn de herinneringen aan Bibian levend te houden.

À-dieu Bibian Harmsen (1971-2012)

Naschrift:

Ik heb ontdekt dat Klaas zelf een blog gestart is waar Hele Mooie Gedichten op staan. Wijsheid heeft deze man genoeg. Aangrijpend is ook om te lezen hoe het immense verdriet zich vertaalt in dagelijkse strubbels en pijnlijke confrontaties, maar gelukkig ook in hele mooie momenten.

The summons

Will you come and follow me if I but call your name?
Will you go where you don't know and never be the same?
Will you let my love be shown? Will you let my name be known,
will you let my life be grown in you and you in me?

Will you leave yourself behind if I but call your name?
Will you care for cruel and kind and never be the same?
Will you risk the hostile stare should your life attract or scare?
Will you let me answer prayer in you and you in me?

Will you let the blinded see if I but call your name?
Will you set the prisoners free and never be the same?
Will you kiss the leper clean and do such as this unseen,
and admit to what I mean in you and you in me?

Will you love the "you" you hide if I but call your name?
Will you quell the fear inside and never be the same?
Will you use the faith you've found to reshape the world around,
through my sight and touch and sound in you and you in me?

Lord your summons echoes true when you but call my name.
Let me turn and follow you and never be the same.
In Your company I'll go where Your love and footsteps show.
Thus I'll move and live and grow in you and you in me.

Vanochtend in ons prachtige kerkje overviel me de tekst van deze hymne. 
Het is een duidelijke oproep om hier op aarde Jezus' handen, ogen, oren en spraak te zijn. Ik schreef er al eerder over, want Théresia van Ávila zei het ook al. Toen maakte het ook al zo'n indruk.
Tegelijkertijd voelde het als een liefdesverklaring, toen ik daar stond te zingen tussen al die lieve mensen. Alsof ik Gods bruidje was en mij ter plekke gevraagd werd 'ja' te zeggen tegen zijn liefde: 'Will you let me answer prayer in you and you in me?'

Het is niet zomaar iets wat mij gevraagd wordt. Het is geen vrijblijvend verbond. Er wordt van mij gevraagd dat ik het onbekende tegemoet durf te treden, dat ik zekerheden overboord gooi, niets terug verwacht voor wat ik doe. Dat ik bovendien besef dat het mij zal veranderen en daarmee de wereld. Maar dat zal slechts ten goede zijn. 

Voor de melodie van de hymne:
http://www.youtube.com/watch?v=V0aAkOe87mo&feature=related