Een krachtig visioen

Op mijn facebookpagina heb ik heel lang geleden al ingevuld dat ik schrijfster, schilderes en dichteres ben. Thuis in mijn atelier. Het gaf me vaak een ongemakkelijk gevoel als ik het las: zo pretentieus.
Nu besef ik dat het goed is dat ik dat gewoon opgeschreven heb. Ook al was het nog niet echt zo dat ik me er vol overgave aan durfde te wijden. Ik merk namelijk dat het ongemakkelijke gevoel aan het verdwijnen is.
Ik schrijf veel blogteksten. Ik schrijf gedichten. En die kunst komt ook nog wel, zeker nu de bron waaruit mijn gedichten opwellen dieper aangeboord is door de publicatie van één van die gedichten in Querido's Poëziespektakel 5. De combinatie kunst en gedicht is heel erg mooi. Wat dat betreft zijn Ted van Lieshout, Joke van Leeuwen en Wim Hofman mijn grote voorbeelden.
Gisteren overviel het me weer. Dat hopeloze gevoel dat te maken heeft met werkgevers, geld verdienen en dingen moeten doen die ik diep van binnen niet wil doen.
Ik wil vrijheid. Is dat verwend? Misschien wel. In wezen doet het er niet toe. Ik wil vrijheid. Punt. Hoe die vrijheid er gaat komen, dat is niet aan mij om me druk over te maken. Ik hoef alleen maar te voelen waar ik naar verlang en daarnaast vol overgave de dingen te blijven doen waar ik blij van word. Meer hoeft niet.
"It will come, it will come, and not too late," hangt er nog steeds midden op mijn prikbord.
Geloof het nou maar.

- tekst en illustratie: Wim Hofman - 

Zijn wat je had kunnen zijn

Het is nooit te laat om te zijn wat je had kunnen zijn (George Elliot)

Gewoon opnieuw beginnen. Mijn blik niet langer laten vertroebelen door ervaringen uit het verleden. Kijken door de ogen van de driejarige Joyce in mij. Vol vertrouwen zijn. Beseffen dat ieder moment er een is van een nieuwe geboorte. Fris en onschuldig.
Gedraag je hetzelfde als de mensen die er geen last van hebben, zei een faalangstcoach ooit tegen mij. Dat klinkt wel heel simpel. Toch is dat waar het om gaat. Maak je los van je verleden. Veranker jezelf in het nu.
Gisteren lukte me dat niet goed. Ik voelde goed hoe zenuwachtig ik was voor het sollicitatiegesprek. In plaats van mij even tijd te gunnen om aan te komen, me op mijn gemak te stellen, werd ik meedogenloos aan een spervuur van kritische vragen onderworpen. Alsof ik iemand was die het gewaagd had te denken dat ik wel eens geschikt zou kunnen zijn voor die baan. Alsof ik ontmaskerd moest worden.
Ik heb er een vervelend gevoel aan overgehouden. Geef mezelf op m'n kop dat ik mijn grenzen niet aangegeven heb. Dat ik me in de verdediging heb laten duwen. Heel naar is dat. Nu is het dus zaak om die veroordelende stem even uit te laten razen. Natuurlijk ben je boos, zeg ik tegen de stem. Jij wil dat ik voor mezelf op kan komen, dat ik mezelf kan beschermen, dat ik mijn mannetje sta. Dat lukte me gisteren niet, heel vervelend, en ik ben blij dat het je zo aan het hart gaat. Ik heb er weer veel van geleerd. We laten het nu rusten, okee?
Vanmiddag heb ik weer een gesprek. En ik bedenk me dat het nooit te laat is om het beste in mezelf naar boven te laten komen. Nooit te laat dus om te zijn wie ik had kunnen zijn. Wat een mooie uitspraak van George Elliot.

Meditatie is voor zwevers

Ik heb mijn lijntje met God verwaarloosd. Dacht de afgelopen weken dat er heel veel belangrijker was dan dat, maar dat is natuurlijk niet zo.
Er kwamen twee vacatures op mijn pad waar ik op reageerde en waarvoor ik vandaag en morgen op gesprek mag komen. Er waren vier (!) workshopdagen van het IMK gepland en op deze dagen werd me duidelijk te verstaan gegeven dat ik NU aan de bak moest.
Mijn ritme is volkomen zoek. De dagen dat ik gewoon 's ochtends achter mijn computer kon gaan zitten met mijn kop koffie zijn op één hand te tellen. Geen blogs dus, maar wat me vooral nekt: geen meditatiesessies.
Vanochtend dacht ik dat ik een shirtje moest hebben voor boven dat leuke rokje. Op het moment dat ik daadwerkelijk naar de stad wilde vertrekken realiseerde ik me nog net op tijd waar ik mee bezig was. Terug naar de basis, jij, sprak ik mezelf toe. Dat is wat je nodig hebt.
Een paar minuten later zat ik op mijn meditatiebankje. Even schaamde ik me, maar al gauw wist ik weer hoe onnodig dat is. Die onvoorwaardelijke, liefdevolle energie is er altijd en ik kan ieder moment opnieuw beginnen.
Ik heb baat bij een vast weekritme. Ik heb een leven nodig dat mij ruimte laat voor lummelen waardoor ik ook tijd heb voor onvoorziene dingen zoals het schrijven van een gedicht of iets anders creatiefs.
Die twee baantjes zouden mij dus zeer welkom zijn. Sowieso ga ik er van uit dat ik er met plezier heen zou gaan, maar ze zorgen ook voor een duidelijk weekritme en een einde aan de afhankelijkheid van de WW.
Alweer leer ik dat mijn lijntje met God geen luxe-artikel is. Geen laatje om open te trekken als ik het weer eens moeilijk heb. Het is net als gezond eten en drinken nodig voor mijn welzijn. Het is nodig de dingen vanuit die goddelijke rust te doen, met aandacht. Voordat ik het weet zweef ik weg en ben ik alleen nog maar aan het reageren. Mediteren houdt mij met beide benen op de grond. Na zo'n half uurtje weet ik weer precies wat ik nodig heb.
Meditatie is niet zweverig. Integendeel. Meditatie is voor zwevers.

- somewhere: een huisaltaartje - 

Zomaar een gesprekje

En toen zaten daar opeens twee kinderen in een bakfiets. Moeder was in de winkel waar ik net uitgekomen was en had de kinderen voor het gemak maar buiten gelaten.

Ze moeten een jaar of drie geweest zijn. Een jongen en een meisje met ieder een een dvd van Dora in de handen. Ze zaten naast elkaar te keuvelen in het lentezonnetje.

"Jullie zitten daar gezellig," zei ik tegen hen terwijl ik mijn fiets van het slot deed. Dat vonden ze zelf ook. Ze waren naar de bibliotheek geweest en mochten strakjes naar een Dorafilmpje kijken. 

En toen keek het meisje me even recht aan terwijl ze verder vertelde. Haar ogen helder en glanzend.
"Dit kind is helemaal ontspannen en vol vertrouwen in de mensen en het leven," schoot het door me heen. 

Ons gesprekje kabbelde lekker door. Het was zo leuk hoe deze jonge kinderen nog gewoon antwoord gaven op mijn vragen. Vanuit een ooghoek zag ik een voorbijganger stoppen om er van mee te genieten. 

Van deze peuters mocht ik binnenkomen en zij mochten dat ook bij mij. En daarmee werden ze een heel bijzonder stukje van mijn woensdag. Hoewel... het was tegelijkertijd zó gewoon dat ik er heel gemakkelijk aan voorbij zou gaan. Maar dat deed ik gelukkig niet. En die voorbijganger ook niet. 

afbeelding: www.jakima.nl

Het Grote Evenwicht

Al een flink aantal dagen niet gemediteerd. Of te opgewonden om überhaupt te zitten, of gewoonweg niet thuis de hele dag.
Vandaag weer wel en ik ben er blij mee. Meditatie vormt een mooie basis en ik wil me er weer gedisciplineerd aan wijden.
Alle emoties, fijn of vervelend, veroorzaken een onrust aan de oppervlakte. Er waait een stevig wind die het water opstuwt. Die wind brengt dit keer iets met zich mee waar ik blij van word, maar ook vaak iets waar ik me angstig, verdrietig of wanhopig door voel. Vanochtend voelde ik heel duidelijk dat het in wezen niets uitmaakt wat die wind meevoert. Zij blaast soms gewoon erg hard en dat veroorzaakt al die golven op de zee van mijn ziel.
Tijdens de meditatie lukte het mij om mij onder het onrustig golvende oppervlaktewater te laten zakken. Ik ervaarde de rust die daar altijd is. Het maakt niet uit wat er om mij heen onrust veroorzaakt. Tenslotte geef ik er zelf een naam aan, vel ik zelf het oordeel: fantastisch of afschuwelijk.
Het doet er echt niet toe. Diep vanbinnen ben ik één met De Oneindigheid en die is ook oneindig vredig. Bestáát uit vrede.
Geen benamingen, geen meer van dit of minder van dat, geen voorkeuren of ongemak. Het Grote Evenwicht.

- vol verwachting ben ik - 

Luidruchtige energie

Wat is het moeilijk om te schrijven nu er zoveel goeie dingen aan het gebeuren zijn.
Ik voel me er energiek door. Vooral rond mijn keel voel ik de energie. Er wil van alles naar buiten. Dat is mooi, maar doe in zo'n toestand de dingen maar eens vanuit rust. Dat is verdomde moeilijk, merk ik wel.
Deze blog bijvoorbeeld probeer ik vanuit rust te schrijven. Dat lukte vrijwel altijd goed. Vaak doordat ik me ook rustig voelde, maar ook in andere gemoedstoestanden (verdriet, wanhoop, angst, onrust) was het toch mogelijk een rustig plekje te vinden diep vanbinnen waar vanuit ik kon schrijven.
Met blijdschap en opwinding ligt dat toch echt anders.
Die overload aan positieve, blije, energie is veel luidruchtiger aanwezig en maakt me, naast gelukkig, ook enorm onrustig. Wat ik dus veel doe is bewegen (wandelen, fietsen, opruimen, etc). Ik dóé even meer dan dat ik bén. Gewoonweg omdat ik die energie wil opgebruiken in de hoop wat rust te vinden zodat ik de dingen weer wat beter overzie.
Dingen inplannen, daar gaat het op het moment om. Vanmiddag ga ik dit uitzoeken, morgenvroeg doe ik dat. Van het IMK kreeg ik een mooi lijstje met een aantal punten dat voor iedereen nuttig is:

• Acties die korter duren dan 2 minuten, meteen doen.
• Nooit een dag voor 100% vol plannen: 60% plannen, 30% storingen, 10% creativiteit
• Lastigste taken eerst
• Opruimen bewaren voor het einde van de dag
• Doe één ding tegelijk
• Neem iedere dag de tijd om van de natuur te genieten, al is het maar van de plant in je vensterbank (deze laatste is van mezelf)

Blijdschap

En toen gebeurden er deze week twee dingen die mijn wereld een soort van roze kleurden.
Het begon ermee dat ik een telefoontje kreeg van The House of Books. Ik had voor hen een proeftekst geredigeerd en dat bleek ik heel goed gedaan te hebben. Gewoon zonder opleiding, op mijn eigen taalgevoel. Ik had het zelfs zo goed gedaan, dat ze mij op wilden nemen in het bestand van te benaderen freelancers!
Dit leuke nieuws bleek de opmaat te zijn voor dat van gisteren: het door mij ingezonden gedicht voor Querido's Poëziespektal 5 is door de selectieronde gekomen en wordt dus in de bundel opgenomen! In augustus van dit jaar komt het boek uit en mijn gedicht zal erin staan, tussen een heleboel Grote Jeugdpoëzieschrijvers van Nederland en Vlaanderen!
Ik ben al heel lang niet meer zo ontzettend blij geweest. Het voelt alsof ik de hoofdprijs gewonnen heb. En dat is in wezen ook zo. Voor het eerst gaat er iets van mijn hand gepubliceerd worden! Wat een erkenning!
En wat een energie kwam er vrij in mij, zeg. Voelde het vooral rond mijn keel gieren. Ik wilde het uitschreeuwen, maar daar was ik dus toch te geremd voor. Ik heb alleen maar rondgelopen, van boven naar beneden, de tuin in, weer terug, even gebeld, getwitterd: ook blijdschap kan je volledig in zijn greep hebben.
Vannacht droomde ik dat ik zwanger was. Het was mij meteen duidelijk dat ik niet zwanger was van manlief, want ik riep alleen maar dat het niet kon dat ik zwanger was. Het ongeloof overheerste. Nog nooit eerder heb ik een droom zo goed kunnen plaatsen.
En wat heb ik ernaar verlangd met heel mijn hebben en houwen te voelen dat ik op de goede weg ben!
Joy!