Ze moeten een jaar of drie geweest zijn. Een jongen en een meisje met ieder een een dvd van Dora in de handen. Ze zaten naast elkaar te keuvelen in het lentezonnetje.
"Jullie zitten daar gezellig," zei ik tegen hen terwijl ik mijn fiets van het slot deed. Dat vonden ze zelf ook. Ze waren naar de bibliotheek geweest en mochten strakjes naar een Dorafilmpje kijken.
En toen keek het meisje me even recht aan terwijl ze verder vertelde. Haar ogen helder en glanzend.
"Dit kind is helemaal ontspannen en vol vertrouwen in de mensen en het leven," schoot het door me heen.
"Dit kind is helemaal ontspannen en vol vertrouwen in de mensen en het leven," schoot het door me heen.
Ons gesprekje kabbelde lekker door. Het was zo leuk hoe deze jonge kinderen nog gewoon antwoord gaven op mijn vragen. Vanuit een ooghoek zag ik een voorbijganger stoppen om er van mee te genieten.
Van deze peuters mocht ik binnenkomen en zij mochten dat ook bij mij. En daarmee werden ze een heel bijzonder stukje van mijn woensdag. Hoewel... het was tegelijkertijd zó gewoon dat ik er heel gemakkelijk aan voorbij zou gaan. Maar dat deed ik gelukkig niet. En die voorbijganger ook niet.
afbeelding: www.jakima.nl
Heerlijk zo'n stukje verbondenheid, zomaar plompverloren op straat. Wat is dat toch met die kinderen, ik belandde ooit in de peuterklas waar mijn moeder werkte, zei zo'n jochie dat me diep in de ogen keek: Ik ken jou! Jij komt uit Egypte! Zal ik ook nooit meer vergeten.
BeantwoordenVerwijderenvan hart tot hart contact, recht in je ziel, konden we allemaal maar zo open blijven....
BeantwoordenVerwijderen